Προς προβληματισμό...
Στη γειτονιά μου σε μια μονοκατοικία, υπήρχε στην αυλή ένα κούκλος πιτμπουλος - πανέμορφος, ίσως ο πιο όμορφος πιτάκος που έχω δει. Αυλόσκυλο, αλώνιζε στην αυτή, το είχε ένα ζευγάρι μεγάλης ηλικίας.
Είχα καιρό να τον δω (μας γαύγιζε πάντα όταν περνούσαμε) και ήλπιζα (η αφελής) ότι τον πήραν μέσα στο σπίτι. Προχθές βλέπω στο μπαλκόνι τον ιδιοκτήτη που μου λέει "Τον χάσαμε, 5 χρονών, από καλαζάρ. Τυφλώθηκε τελείως. Δεν τον προλάβαμε."
Πόσο τραγικό είναι να πεθαίνει σκυλί από καλαζάρ εν έτει 2017?
Με αφορμή αυτό, o προβληματισμός μου:
Όταν ένα σκυλί δεν είναι καλά, προσπαθείς να το αναγνωρίσεις κυρίως από τη συμπεριφορά του, από τον τρόπο που κινείται, που ξαπλώνει, που τρώει, που σε κοιτάζει, που αντιδρά.
Πως το καταλαβαίνεις αυτό σε ένα σκυλί που ζει κυρίως έξω?