Αγαπητέ
@μπουλης δύο αντιρρήσεις :
Gamedogs δεν είναι κάποιες ράτσες αλλά συγκεκριμένα άτομα (πάρα πολύ λίγα) ΑΡΒΤ και μόνο. Οπότε η χρήση του συγκεκριμένου όρου στο συγκεκριμένο σημείο είναι ατυχής.
Η δεύτερη - και σημαντική, η προηγούμενη ήταν καθαρά "ιστορικής" φύσεως - είναι οτι
με σφήνα χωρίζουμε και πάλι μόνο ARBT ME APBT *, ΠΟΤΕ άλλες ράτσες. Θα πας να βάλεις σφήνα σε κάνε κόρσο/ντόγκο/αμσταφ κλπ ; Θέλω πολύ να σε δω πριν, γιατί μετά θα σου λείπει χέρι τουλάχιστον.
Αυτός είναι τρόπος χωρισμού των σκύλων αποκλειστικά από τις κυνομαχίες, όπου τα σκυλιά είναι "προγραμματισμένα" για μάχη μόνο με σκύλο, κολλημένα σε αυτό, χωρίς κανένα drive σε άνθρωπο, με ιδιαίτατη αντοχή στον πόνο και το κάνει ο χειριστής τους που τον ξέρουν καλά. Συνήθως δε, γίνεται μετά το 20λεπτο που είναι και κάπως κουρασμένα.
Αν τώρα αυτό πας να το κάνεις σε σκύλους δυναμικών φυλών, με δυνατό δάγκωμα και προδιάθεση (τουλάχιστον) στον άνθρωπο, επάνω στην έξαψη και στην έξαρση του καυγά, του πόνου και της αδρεναλίνης (πόσο μάλλον σε ξένο σκύλο) δεν υπάρχει περίπτωση να μη γυρίσει να σε δαγκώσει.
Οπότε προσοχή στο τί προτείνεις ....
* Ως ΑΡΒΤ ΔΕΝ θεωρώ όλα όσα πλασσάρονται ως τέτοια σε αγγελίες ή από κατόχους που το πήραν από φίλο φίλου που ήξερε κάποιον με πιτ κλπ
Πάντα υπάρχει κενό και σκέψου οτι η σφήνα στην άκρη της είναι λεπτή για να εισχωρεί στο όντως μικρό κενό των γομφίων ή προγόμφιων. Θέλει εξάσκηση και εμπειρία (+ μεγάλη ψυχραιμία) για να το κάνεις σωστά, αποτελεσματικά και για να μην σπάσεις κανένα δόντι του σκύλου. Το στόμα ανοίγει γιατί αφού η σφήνα μπει μέσα στο στόμα και ανάμεσα στα δόντια όσο πάει, τότε τη
στρίβεις και λειτουργώντας σαν μοχλός, πολλαπλασιάζει την ασκηθείσα δύναμη και αναγκάζει το στόμα τα ανοίξει. Μόλις ανοίξει, κι εφ' όσον ο σκύλος δεν είναι δαγκωμένος από τον άλλο, τον τραβάς
γρήγορα προς τα πίσω για να μην προλάβει να ξαναδαγκώσει στον αέρα.
Στην πράξη και όχι στη θεωρία, ένας σκυλοκαβγάς συνήθως τελειώνει μόνος του και ελάχιστα πράγματα μπορεί να κάνει κάποιος. Εγώ προσωπικά θα παρενέβαινα μόνο αν :
α) και οι δύο εμπλεκόμενοι σκύλοι ήταν κάτω των 6-7 κιλών (ξέρω, τότε δεν θα τσακώνονταν).
β) και οι δύο σκύλοι ήταν πιτ, το ένα ήταν δικό μου και είχαμε και οι δύο σφήνες.
Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, μόνο νερό από μακριά κι αυτό όχι πάντα.
Η ασφάλεια και η σωματική ακεραιότητα του ανθρώπου προέχει από αυτή του σκύλου.
Η καλύτερη (αν όχι μοναδική) λύση είναι να ΜΗΝ υπάρξει καν καυγάς και το καλύτερο μέτρο προς αυτήν την κατεύθυνση είναι ΠΟΤΕ σκύλος ελεύθερος αλλά ΠΑΝΤΑ με λουρί.