Terriers...
- Thread starter Yorkaddict
- Ημερομηνία δημιουργίας
Λογικό είναι κάπως για σένα ...να την κοπανάει το σκυλί και να κόβει τσάρκες. Δεν ξέρω αν είναι αρσενικό ή θηλυκό ...αλλά αν είναι αρσενικό να επισκεφτεί σκύλα σε οίστρο και να την γκαστρώσει ή αν είναι θηλυκό να σου γκαστρωθεί το έχεις σκεφτεί ; ....και στις 2 περιπτώσεις κουτάβια χωρίς λόγο και αιτία.
Το να φάει καμιά φόλα επίσης σε απασχολεί καθόλου;
Το να το χτυπήσει κάποιος ή αυτοκίνητο ;
Το να το μακελέψει κάνα άλλο σκυλί ;
Εφόσον έχεις επιλέξει να το έχεις έξω ...φρόντισε τουλάχιστον για την ασφάλειά του...
Δεν έγραψα σωστά αυτό που ήθελα. Πρώτων, δεν πάει μακριά. Δεύτερον, του έχω κάνει στείρωση για τέτοιους λόγους, επίσης μένω σε χωριό και δεν περνάνε σχεδόν καθόλου αμάξια. Οπότε δεν φοβάμαι για κάτι τέτοιο. Έτσι και αλλιώς, συνήθως το έχουμε στην αυλή, που είναι λίγο απίθανο να μπουν αμάξια μέσα.
Προσέχω όσο μπορώ για αυτά που είπες, πάλι καλά δεν έχει τύχει κάτι ως τώρα, και μακάρι να μην γίνει
Ευλογησον..Προσέχω όσο μπορώ για αυτά που είπες, πάλι καλά δεν έχει τύχει κάτι ως τώρα, και μακάρι να μην γίνει
Οι ατρόμητοι της Νέας Υόρκης
New York Post
H "Ryder’s Alley Trencher-fed Society" ή αλλιώς R.A.T.S, είναι μια ομάδα αποτελούμενη από αυτόκλητους σκύλους τιμωρούς και τους ιδιοκτήτες τους, που τολμούν να βγουν στους σκοτεινούς δρόμους της Νέας Υόρκης με μοναδικό σκοπό τον εντοπισμό και την εξολόθρευση ενοχλητικών τρωκτικών,
"Τα terriers έχουν μια έμφυτη τάση να το κάνουν αυτό, είναι μέσα στα γονίδιά τους", λέει στην Post ο ιδρυτής της R.A.T.S, Richard Reynolds.
Η ομάδα βγαίνει έξω πάρα πολύ συχνά και ανταποκρίνεται πάντα στις κλήσεις των κατοίκων. Αξιοσημείωτο είναι πως δεν δέχεται ποτέ χρήματα και σχεδόν πάντα φέρνει εις πέρας την αποστολή της. Κάθε τόσο ένας αξιωματούχος της πόλης τους ψιθυρίζει για μια περιοχή που αντιμετωπίζει πρόβλημα με τα ποντίκια και η R.A.T.S. αναλαμβάνει την αποστολή της.
"Η πολιτική μας είναι κάθε φορά που κάποιος επικοινωνεί μαζί μας να πηγαίνουμε τουλάχιστον να το ελέγξουμε", λέει ο Raynolds.
Πρόθυμα θα κάνουν επισκέψεις κατ'οίκον, και συνήθως συναντιούνται μια φορά την εβδομάδα.
H R.A.T.S. το κάνει αυτό πάνω από 25 χρόνια, αλλά το κυνήγι τρωκτικών από terriers και dachshunds που απαρτίζουν την ομάδα, δεν είναι κάτι καινούργιο.
Ιστορικά αυτοί οι σκύλοι είχαν εκτραφεί να ξετρυπώνουν τρωκτικά και να τα εξουδετερώνουν. Ακόμα και ο Scamp, το terrier του προέδρου της Αμερικής Theodore Roosevelt, κυνηγούσε ποντίκια στα κελάρια και τα υπόγεια του Λευκού Οίκου, όπως αναφέρεται στο "Theodore Roosevelt’s Letters to His Children".
Στα στενά της πόλης και στις σωρούς από σκουπίδια, οι ιδιοκτήτες αφήνουν τα σκυλιά τους να κάνουν αυτό που γεννήθηκαν να κάνουν. Δεν είναι τόσο το να σκοτώνουν ποντίκια, όσο η απόλαυση που νιώθουν τα σκυλιά.
"Τρελαίνονται να κυνηγάνε", λέει η Dr Trudy Kawami, που πριν 30 χρόνια έφερε τα σκληρότριχα dachshund της στο Prospect Park της Νέας Υόρκης να ξετρυπώσουν τρωκτικά με την ομάδα.
Παρόλο που αυτοί οι σκληροτράχηλοι σκύλοι χρειάζεται να μάθουν πως να σκοτώνουν κάθε ποντίκι αναίμακτα (δηλαδή να το τινάζουν για να σπάσει ο λαιμός του), η αγέλη την ώρα της δράσης εφευρίσκει τις δικές της τεχνικές.
"Υπάρχει μια ξεκάθαρη συνέργεια μεταξύ τους" λέει ο Reynolds .
"Το κάθε ένα αναλαμβάνει αυτοβούλως την αποστολή του, που συχνά βασίζεται στα σωματικά του χαρακτηριστικά. Για παράδειγμα τα κοντοπόδαρα dachshunds τείνουν να πηγαίνουν στις σωρούς με τα σκουπίδια ή σε δυσπρόσιτα μέρη, ενώ τα μεγαλύτερα terriers, λόγω της φύσης τους, περιμένουν στις εξόδους να πιάσουν όποιο ποντίκι τρέχει να ξεφύγει."
Παρόλο που αυτοί οι σούπερ σκύλοι προστατεύουν την πόλη κάτω από την ασπίδα του νυχτερινού ουρανού, σε καμιά περίπτωση δεν είναι "νορμάλ" σκύλοι την ημέρα. Τα μισά από αυτά τα σκυλιά είναι πρωταθλητές μορφολογίας, ένας είναι σκύλος θεραπείας και ένας άλλος πρωταγωνιστεί στην ταινία "Five Flights Up" με την Diane Keaton και τον Morgan Freeman.
"Ολα αυτά τα σκυλιά είναι πολυχρηστικά", λέει ο Reynolds.
"Είναι πολύτιμα μέλη της κοινωνίας μας και πρέπει να τους φερόμαστε ανάλογα. Για αυτό ακριβώς η βασική προτεραιότητα της ομάδας μας είναι η ασφάλεια των τετράποδων φίλων μας. Η ομάδα βγαίνει μόνο με 8 σκύλους κάθε φορά και πάντα υπάρχει κτηνίατρος μαζί μας. Ένα από τα μεγαλύτερα έξοδα της ομάδας μας ήταν ένα πανάκριβο κιτ πρώτων βοηθειών."
Τα δαγκώματα από ποντίκια είναι αρκετά συχνά στο κυνήγι και συχνά υπάρχει τόσο αίμα που δεν μπορείς να διακρίνεις αν είναι του σκύλου ή του ποντικού. Επιπρόσθετα με την πρόσφατη έξαρση λεπτοσπείρωσης, πρέπει να είμαστε ακόμα πιο προσεκτικοί. Παρόλο όμως τους κινδύνους, οι σκύλοι δεν έχουν φοβηθεί ποτέ.
"Ο φόβος είναι άγνωστη λέξη" λέει ο Reynolds.
"Το δάγκωμα από ποντίκια είναι ένα απλό τσίμπημα για ένα terrier και το μόνο που κάνει είναι να το κάνει ακόμα πιο αποφασιστικό."
Σε έναν "σκυλοκόσμο" που τρώγεται μεταξύ του, η R.A.T.S. έχει καταφέρει να επιβιώσει για δεκαετίες, αποφεύγοντας τις φιλονικίες που καταστρέφουν άλλους οργανισμούς.
"Προσπαθούμε να αποφύγουμε κανόνες, κανονισμούς, οικονομικές συγκρούσεις και όλα αυτά τα πράγματα" λέει ο Reynolds.
"Το παν είναι να έχουμε χαρούμενα και υγιή σκυλιά εργασίας και από τη στιγμή που το κάνουμε, όλα είναι καλά."
New York Post
H "Ryder’s Alley Trencher-fed Society" ή αλλιώς R.A.T.S, είναι μια ομάδα αποτελούμενη από αυτόκλητους σκύλους τιμωρούς και τους ιδιοκτήτες τους, που τολμούν να βγουν στους σκοτεινούς δρόμους της Νέας Υόρκης με μοναδικό σκοπό τον εντοπισμό και την εξολόθρευση ενοχλητικών τρωκτικών,
"Τα terriers έχουν μια έμφυτη τάση να το κάνουν αυτό, είναι μέσα στα γονίδιά τους", λέει στην Post ο ιδρυτής της R.A.T.S, Richard Reynolds.
Η ομάδα βγαίνει έξω πάρα πολύ συχνά και ανταποκρίνεται πάντα στις κλήσεις των κατοίκων. Αξιοσημείωτο είναι πως δεν δέχεται ποτέ χρήματα και σχεδόν πάντα φέρνει εις πέρας την αποστολή της. Κάθε τόσο ένας αξιωματούχος της πόλης τους ψιθυρίζει για μια περιοχή που αντιμετωπίζει πρόβλημα με τα ποντίκια και η R.A.T.S. αναλαμβάνει την αποστολή της.
"Η πολιτική μας είναι κάθε φορά που κάποιος επικοινωνεί μαζί μας να πηγαίνουμε τουλάχιστον να το ελέγξουμε", λέει ο Raynolds.
Πρόθυμα θα κάνουν επισκέψεις κατ'οίκον, και συνήθως συναντιούνται μια φορά την εβδομάδα.
H R.A.T.S. το κάνει αυτό πάνω από 25 χρόνια, αλλά το κυνήγι τρωκτικών από terriers και dachshunds που απαρτίζουν την ομάδα, δεν είναι κάτι καινούργιο.
Ιστορικά αυτοί οι σκύλοι είχαν εκτραφεί να ξετρυπώνουν τρωκτικά και να τα εξουδετερώνουν. Ακόμα και ο Scamp, το terrier του προέδρου της Αμερικής Theodore Roosevelt, κυνηγούσε ποντίκια στα κελάρια και τα υπόγεια του Λευκού Οίκου, όπως αναφέρεται στο "Theodore Roosevelt’s Letters to His Children".
Στα στενά της πόλης και στις σωρούς από σκουπίδια, οι ιδιοκτήτες αφήνουν τα σκυλιά τους να κάνουν αυτό που γεννήθηκαν να κάνουν. Δεν είναι τόσο το να σκοτώνουν ποντίκια, όσο η απόλαυση που νιώθουν τα σκυλιά.
"Τρελαίνονται να κυνηγάνε", λέει η Dr Trudy Kawami, που πριν 30 χρόνια έφερε τα σκληρότριχα dachshund της στο Prospect Park της Νέας Υόρκης να ξετρυπώσουν τρωκτικά με την ομάδα.
Παρόλο που αυτοί οι σκληροτράχηλοι σκύλοι χρειάζεται να μάθουν πως να σκοτώνουν κάθε ποντίκι αναίμακτα (δηλαδή να το τινάζουν για να σπάσει ο λαιμός του), η αγέλη την ώρα της δράσης εφευρίσκει τις δικές της τεχνικές.
"Υπάρχει μια ξεκάθαρη συνέργεια μεταξύ τους" λέει ο Reynolds .
"Το κάθε ένα αναλαμβάνει αυτοβούλως την αποστολή του, που συχνά βασίζεται στα σωματικά του χαρακτηριστικά. Για παράδειγμα τα κοντοπόδαρα dachshunds τείνουν να πηγαίνουν στις σωρούς με τα σκουπίδια ή σε δυσπρόσιτα μέρη, ενώ τα μεγαλύτερα terriers, λόγω της φύσης τους, περιμένουν στις εξόδους να πιάσουν όποιο ποντίκι τρέχει να ξεφύγει."
Παρόλο που αυτοί οι σούπερ σκύλοι προστατεύουν την πόλη κάτω από την ασπίδα του νυχτερινού ουρανού, σε καμιά περίπτωση δεν είναι "νορμάλ" σκύλοι την ημέρα. Τα μισά από αυτά τα σκυλιά είναι πρωταθλητές μορφολογίας, ένας είναι σκύλος θεραπείας και ένας άλλος πρωταγωνιστεί στην ταινία "Five Flights Up" με την Diane Keaton και τον Morgan Freeman.
"Ολα αυτά τα σκυλιά είναι πολυχρηστικά", λέει ο Reynolds.
"Είναι πολύτιμα μέλη της κοινωνίας μας και πρέπει να τους φερόμαστε ανάλογα. Για αυτό ακριβώς η βασική προτεραιότητα της ομάδας μας είναι η ασφάλεια των τετράποδων φίλων μας. Η ομάδα βγαίνει μόνο με 8 σκύλους κάθε φορά και πάντα υπάρχει κτηνίατρος μαζί μας. Ένα από τα μεγαλύτερα έξοδα της ομάδας μας ήταν ένα πανάκριβο κιτ πρώτων βοηθειών."
Τα δαγκώματα από ποντίκια είναι αρκετά συχνά στο κυνήγι και συχνά υπάρχει τόσο αίμα που δεν μπορείς να διακρίνεις αν είναι του σκύλου ή του ποντικού. Επιπρόσθετα με την πρόσφατη έξαρση λεπτοσπείρωσης, πρέπει να είμαστε ακόμα πιο προσεκτικοί. Παρόλο όμως τους κινδύνους, οι σκύλοι δεν έχουν φοβηθεί ποτέ.
"Ο φόβος είναι άγνωστη λέξη" λέει ο Reynolds.
"Το δάγκωμα από ποντίκια είναι ένα απλό τσίμπημα για ένα terrier και το μόνο που κάνει είναι να το κάνει ακόμα πιο αποφασιστικό."
Σε έναν "σκυλοκόσμο" που τρώγεται μεταξύ του, η R.A.T.S. έχει καταφέρει να επιβιώσει για δεκαετίες, αποφεύγοντας τις φιλονικίες που καταστρέφουν άλλους οργανισμούς.
"Προσπαθούμε να αποφύγουμε κανόνες, κανονισμούς, οικονομικές συγκρούσεις και όλα αυτά τα πράγματα" λέει ο Reynolds.
"Το παν είναι να έχουμε χαρούμενα και υγιή σκυλιά εργασίας και από τη στιγμή που το κάνουμε, όλα είναι καλά."
Last edited:
Ρε συ φλασιά!!
Δεν το ειχα σκεφτει αυτο!!
Δεν ξερω αν μια ουσια που εχει λειτουργήσει σε έναν οργανισμο και εχει αντιδρασει, εξακολουθει να ειναι επικίνδυνη για άλλον.
Πρέπει να το ψαξω.
Ξερει κανεις να με διαφωτίσει?
Η λογική λέει πως ναι και φαντάζομαι έχει να κάνει με το πόσο θα εκτεθεί ο σκύλος στα υγρά του άλλου οργανισμου.
Η τεχνική με την οποία σκοτώνουν τα terriers το θήραμά τους, μειώνει θεωρητικά κάπως τις πιθανότητες, γιατί το πιάνουν και το τινάζουν γρήγορα με σκοπό να του σπάσουν τον λαιμό. Μετά πάνε για το επόμενο ή αν τελειώσουν κρατάνε κάποιο στο στόμα σαν λαφυρο. Δεν το τρώνε. Αλλά πάντα υπάρχει η πιθανότητα ο ποντικας να δαγκώσει πίσω ή ο σκύλος να δαγκώσει πιο δυνατά και να υπάρξει ανταλλαγή υγρών.
Αναμφίβολα υπάρχει ρίσκο και μην ξεχνάμε και την λεπτοσπειρωση.
Για αυτό και η RATS έχει μαζί της πάντα κτηνίατρο και βαρβάτο κιτ πρώτων βοηθειών.
Tα ξέρω αυτα αδερφέ.
Το ιδιο πάθος εχουμε πολλά χρονια τωρα για τα τρελοσκυλα.
Και εγω κουβαλαω μαζί μου μεχρι και βιταμίνη Κ που έκανα αμαν να την βρω. (παρόλο που τους κανω αρνηση τροφης)
Το θέμα ειναι ακριβώς αυτο, η ανταλλαγή υγρών κυριως απο το πεπτικο του τρωκτικού. Εκει το φάρμακο εχει τελειώσει την δράση του ή εχει τις ιδιες ιδιοτητες?
Λεπτομέρειες ισως, αλλά καλύτερα να ξερουμε πιστευω.
Οσο για την λεπτοσπειρωση, ειναι μονοδρομος.
Αναρωτιεμαι αν υπαρχει λογος το 2017 να γινονται τετοιου ειδους 'εκπαιδευσεις'. Τι διαφορα εχει απ τη ρωμαικη αρενα;
Θεουλης το τερριερ που προτιμαει να πνιγει αντι να κανει πισω και το αγριογουρουνο που απολαμβανει το λασπολουτρο ενω ο θηρευτης του γαβγιζει στο ενα μετρο.
Θεουλης το τερριερ που προτιμαει να πνιγει αντι να κανει πισω και το αγριογουρουνο που απολαμβανει το λασπολουτρο ενω ο θηρευτης του γαβγιζει στο ενα μετρο.
ΔΕΝ είναι τερριέ !! It's a bulldog !! (Που λένε και στον Ασπροδόντη
).@betty coltrane να ήξερες πόσο συμφωνώ με το μνμ σου ..... στο συγκεκριμένο βίντεο είμαι με το καημένο το γουρούνι - που δεν έχει/του έχουν βγάλει τους χαυλιόδοντες....
Όταν εμένα ένας σκύλος μου έφαγε έναν αρουραίο πεθαμένο η κτηνίατρος μου είπε και της εδωσα καποιες μερες κονάκιο και καναμε και εξετασεις μετα απο 3-4 μερες για να δουμε αραιωση στο αιμα μην τυχον και ο μακαριτης ειχε παει απο ποντικοφαρμακοTα ξέρω αυτα αδερφέ.
Το ιδιο πάθος εχουμε πολλά χρονια τωρα για τα τρελοσκυλα.
Και εγω κουβαλαω μαζί μου μεχρι και βιταμίνη Κ που έκανα αμαν να την βρω. (παρόλο που τους κανω αρνηση τροφης)
Το θέμα ειναι ακριβώς αυτο, η ανταλλαγή υγρών κυριως απο το πεπτικο του τρωκτικού. Εκει το φάρμακο εχει τελειώσει την δράση του ή εχει τις ιδιες ιδιοτητες?
Λεπτομέρειες ισως, αλλά καλύτερα να ξερουμε πιστευω.
Οσο για την λεπτοσπειρωση, ειναι μονοδρομος.
Τα τεριε όμως δεν θα φάνε ένα ποντίκι.
Στη χειρότερη μπορεί να αλληλοδαγκωθουν και να υπάρξει ανταλλαγή υγρών.
Αν ο ποντικας έχει μέσα του ποντικοφαρμακο, κινδυνεύει ο σκύλος που θα τον δαγκώσει;
Στη χειρότερη μπορεί να αλληλοδαγκωθουν και να υπάρξει ανταλλαγή υγρών.
Αν ο ποντικας έχει μέσα του ποντικοφαρμακο, κινδυνεύει ο σκύλος που θα τον δαγκώσει;
Όχι. Το ποντικοφάρμακο πρέπει να καταποθεί και λειτουργεί μέσω του στομαχιού, της πέψης και της κυκλοφορίας του στον οργανισμό. Τα δόντια του ποντικιού δεν μετατρέπονται σε δόντια φιδιού για να εκχύσουν δηλητήριο. Ο μόνος κίνδυνος (θεωρητικά) αλλά είναι απειροελάχιστος έως μηδενικός, είναι από το σάλιο του ποντικιού που δαγκώνει το σκύλο αφού έχει καταναλώσει ποντικοφάρμακο νωρίτερα, αλλά η ποσότητα είναι τόσο απειροελάχιστη που δεν έχει πρακτική σημασία. Επίσης, αν το π/φ έχει καταναλωθεί αρκετό χρόνο πριν, ο πόντικας ή θα έχει πάει θυμαράκια, ή δεν θα μπορεί να δαγκώσει. Αν έχει καταναλωθεί πρόσφατα, απλά δεν θα έχει κυκλοφορήσει πολύ, οπότε και πάλι δεν θα υπάρξει πρόβλημα. Αν ο σκύλος καταπιεί το ποντίκι, υπάρχει θέμα. Αλλά δεν μιλάς γι' αυτό.
Ο μόνος πραγματικός κίνδυνος είναι κυρίως οι αρρώστιες που μπορεί να κουβαλάει το ποντίκι. Κι αυτός ο κίνδυνος σχετικός είναι, αν σκεφτούμε οτι στο ratting παλιότερα και σε εποχές πολύ πιο δύσκολες από υγειονομική άποψη, ένα τερριέ σκότωνε εκατοντάδες ποντίκια σε ελάχιστο χρόνο και δεν πάθαινε τπτ. Θα πάθει σήμερα με πόσα, 1,2,5 ;;
Queensland' s State Health Department rat gang, 1905.
Μια "συμμορια" που βοηθησε στο Queensland την καταπολεμηση της πανουκλας την περιοδο 1900- 1909.
Μια "συμμορια" που βοηθησε στο Queensland την καταπολεμηση της πανουκλας την περιοδο 1900- 1909.
