Από εκπαιδευτικής άποψης το να αφήνεις ένα κουτάβι να τρέχει ακόμα και αν φαίνεται αθώο είναι δίκοπο μαχαίρι από άποψη περιβαλλοντικών λανθασμένων μηνυμάτων και όχι τόσο από θέμα άθλησης.
Αν λάβουμε υπόψιν ότι είσαι παρών στο χώρο και επιβλέπεις προτιμότερο είναι να το ασκείς εσύ στοχευμένα παρά να σουλατσάρει, να περιεργάζεται, να εξερευνεί σημεία μόνο του.
Δεν είναι κακό, απλώς κάθετι που λαμβάνει χωρίς να το φιλτράρεις εσύ μπορεί να είναι κάτι λανθασμένο.
Από θέμα υγείας έχω καταλήξει πλέον στο συμπέρασμα ότι αν μιλάμε για νορμάλ εκτόνωση θα πρέπει να αφήνουμε το ζώο να αισθανθεί όπως θέλει. Ακόμα και κουτάβι αν αφεθεί θα διαχειριστεί μόνο του τον χρόνο άσκησης-ξεκούρασης.
Τα αυτονόητα περί περίφραξης, οπτικού ελέγχου για τυχόν ύποπτα πράγματα εντός του κήπου κτλ και γενικά ελαχιστοποίησης πιθανοτήτων δεν τα αναφέρουμε.
Υ.Γ.: Το θέμα στο πλακάκι δεν είναι το τρέξιμο, ούτε το περπάτημα. Είναι το γλίστρημα στο σήκω-κάτσε. Εκεί βρίσκεται το πρόβλημα και δημιουργούνται τα θέματα, καθώς σηκώνεται ο σκύλος!