Η χαρά μου είναι απερίγραπτη για πολλούς και διάφορους λόγους..... αλλά πάνω απ' όλα γιατί ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ κατάφερα να απομακρυνθεί μια ψυχούλα απ' τις άθλιες συνθήκες που ζούσε.
Αλλά πάμε απ' την αρχή......
Πρίν περίπου ένα μήνα η ζωή είπε να μου δείξει για άλλη μιά φορά οτι ΟΛΑ γίνονται για κάποιο λόγο στη ζωή μας. Πηγαίνοντας λοιπόν για ψώνια με τη μητέρα μου, τελείως ξαφνικά αποφάσισα να "βγούμε" απ' την πορεία μας και να πάμε να δούμε αν κάποιο απ' τα καταστήματα της περιοχής μας τελικά έκλεισε όπως ακουγόταν ή όχι. Πλησιάζοντας λοιπόν στο πάρκινκ του καταστήματος, βλέπω απ' εξω στους κάδους σκουπιδιών μια μπάλα απο τρίχωμα που κάποτε θα πρέπει να ήταν λευκό. Μικρόσωμο σκυλάκι, ανάμεσα σε σκουπίδια πεταμένα κάτω, να ψάχνει να βρεί κάτι φαγώσιμο να φάει. Σταμάτησα σε κοντινή απόσταση και πήγα να του δώσω ξηρή τροφή που είχα στο αυτοκίνητο. Εκείνο με το που αντιλήφθηκε την παρουσία μας απομακρύνθηκε απ' το σημείο φοβισμένο. Του έβαλα τροφή κι έκανα στην άκρη για να πλησιάσει. Έκανε μερικά βηματάκια αλλά σταματούσε και με την παραμικρή μου κίνηση αυτό εξαφανιζόταν. Αποφάσισα να το αφήσω να φάει και να περάσω αργότερα απ' το σημείο να δω τι θα κάνω! Δυστυχώς όμως μετά απο καμία ώρα που γύρισα δεν το βρήκα εκεί. Έψαξα τριγύρω και το είδα μέσα σ' ενα στενό το οποίο θεωρείται οτι είναι τα όρια ενός καταυλισμού τσιγγάνων. Το παρατηρούσα για ώρα και αφού εκείνη την στιγμή δεν μπορούσα να κάνω κάτι αποφάσισα να επιστρέψω την επόμενη.
Για να μην κουράσω πολύ (γιατί θα κουράσω σίγουρα με το σεντονάκι μου :Ρ) επι 3 περίπου εβδομάδες πήγαινα κάθε μέρα τουλάχιστον δυο φορές στο σημείο για να το ταϊσω. Σχεδόν κάθε μέρα ήταν εκεί και πλησιάζε όλο και περισσότερο, ποτέ όμως αρκετά κοντά ώστε να το ακουμπίσω. Μέσα σ' αυτό το χρονικό διάστημα, κάποιοι τσιγγάνοι είδαν οτι προσπαθώ να πλησιάσω το σκυλί και το σκυλάκι ξαφνικά σταμάτησε να εμφανίζεται στο σημείο που το έβρισκα συνήθως για να το ταϊσω (δεν ξέρω πως ακριβώς, αλλά το είχαν κρύψει). Ρώτησα στη γειτονιά και μου είπαν οτι το σκυλάκι το είχαν κάποιοι τσιγγάνοι, οι οποίοι δεν το φρόντιζαν (λες και δεν το είχα καταλάβει) και μερικές φορές το χτυπούσαν. Ενημέρωσα λοιπόν οτι σκοπεύω να το απομακρύνω απο εκείνο το χώρο και με τη βοήθεια μερικών γειτόνων μάθαινα πότε εμφανιζόταν στο δρόμο το μικρούλι, οπότε και πήγαινα κατευθειαν για τάισμα και προσπάθεια προσέγγισης. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα καμία τόσο άμεση επαφή με φοβικά σκυλάκια και δεν ήξερα τι να κάνω ακριβώς, ουτώς ώστε να νιώσει άνετα και να με εμπιστευτεί. Έκανα βήματα καθαρά απο ένστικτο και τίποτα άλλο. Ζήτησα βοήθεια απο ανθρώπους που ασχολούνται με τα αδέσποτα......... αλλά τελικά ήμουν μόνη μου (χωρίς να θέλω αυτή τη στιγμή να "αγγίξω" αυτό το θέμα). Ένιωσα οτι κάτι κάνω σωστά όταν μετά απο μέρες που πήγαινα, το σκυλάκι με είδε απο μακρία κι άρχισε να τρέχει προς το μέρος μου πλησιάζοντας ακόμη πιο πολύ. Χάρηκα και πείσμωσα περισσότερο!
Την περασμένη Πέμπτη το πρωί λοιπόν κατάφερα να το χαϊδέψω για λίγο στο κεφαλάκι του πριν αυτό τραβηχτεί προς τα πίσω, χωρίς όμως να απομακρυνθεί. Και μετά πάλι άφαντο το σκυλάκι!
Κι έφτασε το Σάββατο που η τύχη???...... το πεπρωμένο????..... το σύμπαν???..... ο Θεούλης????...... δεν ξέρω τι ακριβώς, μου έβαλε τη βούλα σ' αυτό με το οποίο ξεκήνησα την αφήγηση μου. Οτι δηλαδή όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Ξεκίνησα να πάω για δουλειά, αλλά πρώτα έπρεπε να κάνω κάποιες δουλίτσες. Αυτές οι... δουλίτσες μου έφαγαν τόσο πολύ χρόνο και νεύρα που τελικά συνειδητοποίησα οτι δεν υπήρχε κανένας λόγος να κάνω μια διαδρομή 10 και βάλε χιλιομέτρων για να πάω στη δουλειά μου κι αποφάσισα να γυρίσω σπίτι με τα νεύρα στην τσίτα. Μια απ' τις καλές κυριές που με ενημέρωνε για το σκυλάκι με πήρε τηλέφωνο οτι το σκυλάκι ήταν και πάλι έξω........ Έφυγα τρέχοντας για το σημείο και βρήκα μια ψυχούλα στην χειρότερη κατάσταση που την είχα δεί ως τότε. Βρώμικη..... μαζεμένη....... χτυπημένη στο πόδι...... και ακόμη πιο...χμμμμ.... τετράγωνη απο ποτέ!!!! Την πλησιάσα για να την ταίσω και εκείνη περίμενε (ναι ναι, για κοριτσάκι πρόκειται)!!!!!!! Της έδωσα τροφή κι εκείνη στην αρχή απλά με κοιτούσε στα μάτια!!!! Άπλωσα χέρια να της χαϊδέψω το κεφάλι κι εκείνη περίμενε!!!!! Τη χάϊδεψα στο σωματάκι της κι εκείνη έσκυψε το κεφαλάκι!!!!! Δεν περίμενα περισσότερο... πήγα στο αμάξι, έβγαλα λουράκι, της το πέρασα στο κολάρο το οποίο περιέργως φορούσε και περίμενα αντίσταση. Η μικρούλα τράβηξε το κεφαλάκι μια μοναδική φορά προς τα πίσω κι όταν της είπα "Έλα, πάμε, θα φύγουμε" εκείνη αμέσως ακολούθησε. Τη βοήθησα να μπει στο αυτοκίνητο και φύγαμε κατευθείαν για γιατρό. Η κατάσταση της μικρής εξωτερικά ήταν τέτοια που η έρμη η γιατρός το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να βγάλει τα πανάκια που της είχαν βάλει κάποιοι στο ποδαράκι που κούτσαινε για να δει αν ειναι πληγωμένο και να μας παραπέμψει να πάμε τη Δευτέρα στην κλινική στο Κορωπί για να κάνουμε ακτινογραφία αν και δεν πίστευε οτι έχει σπασμένο ποδαράκι, απ' τις κινήσεις που είχε κάνει ελέγχοντας την.
Πήραμε τη μικρή, την πήγαμε για μπάνιο και κούρεμα και τσούπ........... δεν παίρναμε μόνο μια μικρή απ τον καταυλισμό, αλλά και ποιος ξέρεις πόσες ψυχούλες ακόμη!!!!! Η μικρούλα μας είναι περίπου 1 - 1,5 χρόνων και πολύ........ μα πολύ έγγυος!!!! :S
Είναι ήδη στις μέρες της, της έχουμε ετοιμάσει το χώρο της, έχει εγκλιματιστεί άψογα και στο σπίτι αλλά και με όλη την οικογένεια μας, έχει ακόμη μερικές φοβίες αλλά ΚΑΜΙΑ σχέση με αυτό που γνώρισα στην αρχή (και εξωτερικά μα και εσωτερικά σαν σκύλος), έχει κλέψει την καρδιά όχι μόνο τη δική μας αλλά και όποιου έχει "μπει" στο δρόμο της και πλέον περιμένουμε τη γέννα με άγχος αρκετό μπορώ να πω (δεν ξέρουμε και με τι σκύλο έχει ζευγαρώσει) αλλά και με αγωνία και προσμονή.
Ελπίζω (αν και είμαι σίγουρη οτι εδώ τουλάχιστον θα την έχω) στη βοήθεια σας παιδιά, γιατί μπορεί να είχα στη ζωή μου αρκετά ζώα και σκυλιά, αλλά πραγματικά νιώθω πρωτάρα μπροστά σε όλο αυτό!
Και θα ζητήσω συγνώμη για το πολύυυυυυυ μεγάλο...χμ... κουβερλί που έγραψα αλλά μιας και σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Αδέσποτων Ζώων νομίζω οτι αξίζει να αφιερώσω στη μικρούλα μου λίγες (?!?!?!?) γραμμές παραπάνω!
Α...... και για να γίνει η παρουσίαση πιο ολοκληρωμένη.... το όνομα αυτής Lie (Ψέμα στα Αγγλικά) μιας και απ' τη μια κατάφερα να την πάρω Πρωταπριλιά, κι απ' την άλλη μου φαίνεται σαν ψέμα που τελικά κατάφερα να την πάρω απο εκεί!
Φωτογραφίες ακολουθούν λίαν συντόμως......
Εχμ.... ξυπνήστε παιδιά.... τελείωσα την αφήγηση!
Αλλά πάμε απ' την αρχή......
Πρίν περίπου ένα μήνα η ζωή είπε να μου δείξει για άλλη μιά φορά οτι ΟΛΑ γίνονται για κάποιο λόγο στη ζωή μας. Πηγαίνοντας λοιπόν για ψώνια με τη μητέρα μου, τελείως ξαφνικά αποφάσισα να "βγούμε" απ' την πορεία μας και να πάμε να δούμε αν κάποιο απ' τα καταστήματα της περιοχής μας τελικά έκλεισε όπως ακουγόταν ή όχι. Πλησιάζοντας λοιπόν στο πάρκινκ του καταστήματος, βλέπω απ' εξω στους κάδους σκουπιδιών μια μπάλα απο τρίχωμα που κάποτε θα πρέπει να ήταν λευκό. Μικρόσωμο σκυλάκι, ανάμεσα σε σκουπίδια πεταμένα κάτω, να ψάχνει να βρεί κάτι φαγώσιμο να φάει. Σταμάτησα σε κοντινή απόσταση και πήγα να του δώσω ξηρή τροφή που είχα στο αυτοκίνητο. Εκείνο με το που αντιλήφθηκε την παρουσία μας απομακρύνθηκε απ' το σημείο φοβισμένο. Του έβαλα τροφή κι έκανα στην άκρη για να πλησιάσει. Έκανε μερικά βηματάκια αλλά σταματούσε και με την παραμικρή μου κίνηση αυτό εξαφανιζόταν. Αποφάσισα να το αφήσω να φάει και να περάσω αργότερα απ' το σημείο να δω τι θα κάνω! Δυστυχώς όμως μετά απο καμία ώρα που γύρισα δεν το βρήκα εκεί. Έψαξα τριγύρω και το είδα μέσα σ' ενα στενό το οποίο θεωρείται οτι είναι τα όρια ενός καταυλισμού τσιγγάνων. Το παρατηρούσα για ώρα και αφού εκείνη την στιγμή δεν μπορούσα να κάνω κάτι αποφάσισα να επιστρέψω την επόμενη.
Για να μην κουράσω πολύ (γιατί θα κουράσω σίγουρα με το σεντονάκι μου :Ρ) επι 3 περίπου εβδομάδες πήγαινα κάθε μέρα τουλάχιστον δυο φορές στο σημείο για να το ταϊσω. Σχεδόν κάθε μέρα ήταν εκεί και πλησιάζε όλο και περισσότερο, ποτέ όμως αρκετά κοντά ώστε να το ακουμπίσω. Μέσα σ' αυτό το χρονικό διάστημα, κάποιοι τσιγγάνοι είδαν οτι προσπαθώ να πλησιάσω το σκυλί και το σκυλάκι ξαφνικά σταμάτησε να εμφανίζεται στο σημείο που το έβρισκα συνήθως για να το ταϊσω (δεν ξέρω πως ακριβώς, αλλά το είχαν κρύψει). Ρώτησα στη γειτονιά και μου είπαν οτι το σκυλάκι το είχαν κάποιοι τσιγγάνοι, οι οποίοι δεν το φρόντιζαν (λες και δεν το είχα καταλάβει) και μερικές φορές το χτυπούσαν. Ενημέρωσα λοιπόν οτι σκοπεύω να το απομακρύνω απο εκείνο το χώρο και με τη βοήθεια μερικών γειτόνων μάθαινα πότε εμφανιζόταν στο δρόμο το μικρούλι, οπότε και πήγαινα κατευθειαν για τάισμα και προσπάθεια προσέγγισης. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα καμία τόσο άμεση επαφή με φοβικά σκυλάκια και δεν ήξερα τι να κάνω ακριβώς, ουτώς ώστε να νιώσει άνετα και να με εμπιστευτεί. Έκανα βήματα καθαρά απο ένστικτο και τίποτα άλλο. Ζήτησα βοήθεια απο ανθρώπους που ασχολούνται με τα αδέσποτα......... αλλά τελικά ήμουν μόνη μου (χωρίς να θέλω αυτή τη στιγμή να "αγγίξω" αυτό το θέμα). Ένιωσα οτι κάτι κάνω σωστά όταν μετά απο μέρες που πήγαινα, το σκυλάκι με είδε απο μακρία κι άρχισε να τρέχει προς το μέρος μου πλησιάζοντας ακόμη πιο πολύ. Χάρηκα και πείσμωσα περισσότερο!
Την περασμένη Πέμπτη το πρωί λοιπόν κατάφερα να το χαϊδέψω για λίγο στο κεφαλάκι του πριν αυτό τραβηχτεί προς τα πίσω, χωρίς όμως να απομακρυνθεί. Και μετά πάλι άφαντο το σκυλάκι!
Κι έφτασε το Σάββατο που η τύχη???...... το πεπρωμένο????..... το σύμπαν???..... ο Θεούλης????...... δεν ξέρω τι ακριβώς, μου έβαλε τη βούλα σ' αυτό με το οποίο ξεκήνησα την αφήγηση μου. Οτι δηλαδή όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Ξεκίνησα να πάω για δουλειά, αλλά πρώτα έπρεπε να κάνω κάποιες δουλίτσες. Αυτές οι... δουλίτσες μου έφαγαν τόσο πολύ χρόνο και νεύρα που τελικά συνειδητοποίησα οτι δεν υπήρχε κανένας λόγος να κάνω μια διαδρομή 10 και βάλε χιλιομέτρων για να πάω στη δουλειά μου κι αποφάσισα να γυρίσω σπίτι με τα νεύρα στην τσίτα. Μια απ' τις καλές κυριές που με ενημέρωνε για το σκυλάκι με πήρε τηλέφωνο οτι το σκυλάκι ήταν και πάλι έξω........ Έφυγα τρέχοντας για το σημείο και βρήκα μια ψυχούλα στην χειρότερη κατάσταση που την είχα δεί ως τότε. Βρώμικη..... μαζεμένη....... χτυπημένη στο πόδι...... και ακόμη πιο...χμμμμ.... τετράγωνη απο ποτέ!!!! Την πλησιάσα για να την ταίσω και εκείνη περίμενε (ναι ναι, για κοριτσάκι πρόκειται)!!!!!!! Της έδωσα τροφή κι εκείνη στην αρχή απλά με κοιτούσε στα μάτια!!!! Άπλωσα χέρια να της χαϊδέψω το κεφάλι κι εκείνη περίμενε!!!!! Τη χάϊδεψα στο σωματάκι της κι εκείνη έσκυψε το κεφαλάκι!!!!! Δεν περίμενα περισσότερο... πήγα στο αμάξι, έβγαλα λουράκι, της το πέρασα στο κολάρο το οποίο περιέργως φορούσε και περίμενα αντίσταση. Η μικρούλα τράβηξε το κεφαλάκι μια μοναδική φορά προς τα πίσω κι όταν της είπα "Έλα, πάμε, θα φύγουμε" εκείνη αμέσως ακολούθησε. Τη βοήθησα να μπει στο αυτοκίνητο και φύγαμε κατευθείαν για γιατρό. Η κατάσταση της μικρής εξωτερικά ήταν τέτοια που η έρμη η γιατρός το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να βγάλει τα πανάκια που της είχαν βάλει κάποιοι στο ποδαράκι που κούτσαινε για να δει αν ειναι πληγωμένο και να μας παραπέμψει να πάμε τη Δευτέρα στην κλινική στο Κορωπί για να κάνουμε ακτινογραφία αν και δεν πίστευε οτι έχει σπασμένο ποδαράκι, απ' τις κινήσεις που είχε κάνει ελέγχοντας την.
Πήραμε τη μικρή, την πήγαμε για μπάνιο και κούρεμα και τσούπ........... δεν παίρναμε μόνο μια μικρή απ τον καταυλισμό, αλλά και ποιος ξέρεις πόσες ψυχούλες ακόμη!!!!! Η μικρούλα μας είναι περίπου 1 - 1,5 χρόνων και πολύ........ μα πολύ έγγυος!!!! :S
Είναι ήδη στις μέρες της, της έχουμε ετοιμάσει το χώρο της, έχει εγκλιματιστεί άψογα και στο σπίτι αλλά και με όλη την οικογένεια μας, έχει ακόμη μερικές φοβίες αλλά ΚΑΜΙΑ σχέση με αυτό που γνώρισα στην αρχή (και εξωτερικά μα και εσωτερικά σαν σκύλος), έχει κλέψει την καρδιά όχι μόνο τη δική μας αλλά και όποιου έχει "μπει" στο δρόμο της και πλέον περιμένουμε τη γέννα με άγχος αρκετό μπορώ να πω (δεν ξέρουμε και με τι σκύλο έχει ζευγαρώσει) αλλά και με αγωνία και προσμονή.
Ελπίζω (αν και είμαι σίγουρη οτι εδώ τουλάχιστον θα την έχω) στη βοήθεια σας παιδιά, γιατί μπορεί να είχα στη ζωή μου αρκετά ζώα και σκυλιά, αλλά πραγματικά νιώθω πρωτάρα μπροστά σε όλο αυτό!
Και θα ζητήσω συγνώμη για το πολύυυυυυυ μεγάλο...χμ... κουβερλί που έγραψα αλλά μιας και σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Αδέσποτων Ζώων νομίζω οτι αξίζει να αφιερώσω στη μικρούλα μου λίγες (?!?!?!?) γραμμές παραπάνω!
Α...... και για να γίνει η παρουσίαση πιο ολοκληρωμένη.... το όνομα αυτής Lie (Ψέμα στα Αγγλικά) μιας και απ' τη μια κατάφερα να την πάρω Πρωταπριλιά, κι απ' την άλλη μου φαίνεται σαν ψέμα που τελικά κατάφερα να την πάρω απο εκεί!
Φωτογραφίες ακολουθούν λίαν συντόμως......
Εχμ.... ξυπνήστε παιδιά.... τελείωσα την αφήγηση!
