Μία γνώμη για το τί νομίζω πως συμβαίνει στην θεωρία και τί προτείνω να κάνεις στην πράξη.
Ο σκύλος (και ο άνθρωπος) ερχόμενος στην ζωή, δεν γνωρίζει με ποιο τρόπο μπορεί να επιβληθεί σε κάποιον άλλο, όταν αυτό χρειαστεί. Δεν έρχεται με αυτή την πληροφορία στο dna του, αλλά την μαθαίνει αναγκαστικά απ'το περιβάλλον του. Η μεταξύ μας σχέση και ο τρόπος με τον οποίο επικοινωνούμε και "τα βρίσκουμε", είναι ίσως η βασικότερη των περιβαλλοντικών συνθηκών, είτε εμείς έχουμε επίγνωση πως ανά πάσα στιγμή του παραδίδουμε μαθήματα, είτε όχι. Και δυστυχώς (ή ευτυχώς για όσους γνωρίζουν) τα βασικότερα μαθήματα, παραδίδονται στις δύσκολες καταστάσεις, είτε τις έχει προκαλέσει ο ίδιος ο σκύλος μας, είτε καποιο άλλο εξωτερικό ερέθισμα.
Ο Βλαντ λοιπόν, τώρα που πιέστηκε και ένιωσε την ανάγκη να επιβληθεί, χρησιμοποιεί τον μόνο τρόπο επιβολής που ξέρει (μέχρι στιγμής). Το θέμα είναι όμως πως αυτός ο τρόπος δεν είναι και ο πιο υγιής, δείχνει ασέβεια και δεν υπάρχει περίπτωση να δουλεψει πουθενά - στην καλύτερη περίπτωση θα τον αποφύγουν, στην χειρότερη θα τους αναγκάσει να του φερθούν αναλόγως. Έτσι θα διδαχθεί αναπόφευκτα έναν νέο, πιο αποτελεσματικό τρόπο επιβολής που δεν νομίζω να είναι στις αρχικές προθέσεις σου.
Τί πρέπει να κάνεις όμως στην πράξη για να το αντιμετωπίσεις;
Πρέπει απλά κάθε φορά να σιγουρεύεσαι οτι ολοκληρώνεται ο "διάλογος" και πως ο σκύλος έχει δεχθεί αυτό που του ζητάς. Αν αρχίζει να γκρινιάζει, γαυγίζει ή να δείχνει γενικότερα δυσαρέσκεια, τότε απλά δεν το έχει δεχθεί. Αν συμβαίνει αυτό, επαναλαμβάνεις με υπομονή απ'την αρχή, επικεντρώνοντας αυτή την φορά στην δυσαρέσκειά του και όχι στο αρχικό παράπτωμα.
Πρόσεξε όμως, είναι πολύ λογικό, αν δεν πάνε τα πράγματα όπως περιμένουμε με την πρώτη, να δείξουμε άθελά μας απογοήτευση, ή έκπληξη, ή αγανάκτηση κ.α. Αν συμβεί όμως αυτό, στην ουσία σαμποτάρουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, καθώς ο σκύλος αντιλαμβάνεται πως δεν πάει στράφι η συγκεκριμένη συμπεριφορά του και πως καταφέρνει να μας αγγίξει και να μας αποδυναμώσει. Αν όμως αντίθετα, διατηρήσουμε την ψυχραιμία και την ηρεμία μας ό,τι και να κάνει ή ό,τι κι αν συμβεί, αφενός του δείχνουμε την δύναμη μας (την πνευματική) και αφεταίρου τον βοηθάμε σε τεράστιο βαθμό να το δεχθεί πιο γρήγορα, καθώς με αυτόν τον τρόπο του δείχνουμε σεβασμό. Περιμένοντας δηλαδή κάθε φορά να μας "απαντήσει" πως το δέχεται, αντί να τον εκβιάζουμε..
Αυτός είναι ο λόγος που επισημαίνω συνεχώς πως είναι πάρα, μα πάρα πολύ σημαντικό να παραμένουμε ήρεμοι και ψύχραιμοι (όχι όμως χαλαροί και αδιάφοροι), ειδικά όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως περιμένουμε με την πρώτη.
Και αν μου επιτρέπεις μία τελευταία συμβουλή:
Οποιαδήποτε μέθοδο κι αν χρησιμοποιείς πρέπει πρώτα να την πιστεύεις. Εφόσον είδες ενδιαφέρον, μην συνεχίζεις να χρησιμοποιείς την ανταπόκριση του Βλάντ ως κριτήριο για το αν δουλεύει η μέθοδος, αλλά χρησιμοποίησέ τον ως κριτήριο, για το αν εσύ την χρησιμοποιείς σωστά.
Αυτά τα ολίγα για την ώρα, προτιμώ να μην σε ζαλίσω με περισσότερα. Καλή συνέχεια!
