Προσωπικά θα σου πρότεινα ο σύζυγος να κόψει τις βόλτες μέχρι να συνετιστεί.
Σκέψου το κάπως έτσι:
Από την μια πλευρά εσύ -> Κατά την βόλτα σας τον εκπαιδεύεις να φέρεται με πειθαρχία, θέτεις όρια (π.χ. θα προχωράει δίπλα σου/μπροστά σου/δεξιά-αριστερά κλπ.), τον μαθαίνεις να υπακούει στις εντολές σου και είσαι ακριβής & συγκεκριμένη σε ότι του ζητάς. Π.χ. Θες να προχωράει μπροστά σου με σχετικά χαλαρό το λουρί για να του προσφέρεις μεγαλύτερη ευελιξία στις κινήσεις, αλλά με το που τραβήξει τον εκπαιδεύεις στο ''Μη'' για να ηρεμήσει και πάλι. Και όταν συναντάτε ή γάτα ή άλλο σκυλί που τον αναστατώνει τον εκπαιδεύεις στο ''Μείνε'' για να μείνει καθιστός και να μην αρχίσει να γαβγίζει και να κάνει σβούρες σαν τρελός.
Από την άλλη τώρα ο σύζυγος -> Κατά τη βόλτα τους (άντρες, μην το ψάχνεις
) ο μικρός σου ''καβαλάει το καλάμι'' κανονικά και με το ''νόμο''. Αυτό περιλαμβάνει: Τραβολογάει τον σύζυγο δεξιά, αριστερά, μπρος και πίσω κάθε φορά που δέχεται ένα ερέθισμα, όταν δει είτε άλλο σκυλί είτε γάτα, λυσσομανάει για να τρέξει και να γαβγίσει/τσαμπουκαλευτεί/κυνηγήσει κ.α. τέτοια σκυλίσια, το λουρί είναι μονίμως λάσκα με αποτέλεσμα να τον σέρνει κυριολεκτικά όταν δει/μυρίσει κάτι και λοιπά τρελά που συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες.
Ξέρω πως πολλοί λόγω έλλειψης διάθεσης/χρόνου ή ότι άλλο, όπως ο σύζυγος σου, δεν ασχολούνται με την εκπαίδευση του σκύλου. Με το να μάθει ακόμη και την πιο απλή εντολή παράλληλα κατανοεί πως εσύ είσαι το κέντρο το και ο αρχηγός του και αποκτά πιο δεμένη και ''καλλιεργημένη'' σχέση μαζί σου. Όταν όμως ο ένας απαιτεί πειθαρχία και υπακοή και ο άλλος είναι φλου, τότε μόνο θα μπερδευτεί το σκυλί. Σίγουρα προτιμάει να κάνει ''τα δικά του'' τα ταλιμπανίστικα οπότε σιγά-σιγά θα τα εφαρμόζει και στις βόλτες μαζί σου, αλλά το κακό είναι πως θα δημιουργηθεί διχασμός μέσα του και θα σε περάσει το λιγότερο για τρελή. Οπότε όταν με το καλό ο σύζυγος βάλει μυαλό και ακολουθήσετε από κοινού την ίδια μέθοδο, ας ξαναμπεί στο παιχνίδι..με καλοδιατηρημένη ισορροπία αυτή τη φορά.
