Σήμερα κλείνουμε ένα χρόνο από το δάγκωμα του Αζόρ.
Σαν σήμερα, πριν ένα χρόνο, τέτοια ώρα τον βρήκα στην αυλή να με κοιτάζει μέσα στα μάτια ζητώντας μου βοήθεια. Σαν σήμερα, πριν ένα χρόνο, νομίζω οτι μας είχε υιοθετήσει και επίσημα (απλά εμείς δε το ξέραμε).
Το αγόρι μου... Πέρασε τόσα πολλά, άντεξε τόση ταλαιπωρία, πήρε δε ξέρω και εγώ πόσα χάπια και πόσα σιρόπια και έκανε πόσες ενέσεις μέσα στο διάστημα των 5 μηνών.
Ανέβηκε τόσες φορές στο τραπέζι του κτηνιάτρου και πάλι, τον βλέπει κάθε μήνα που πηγαίνουμε και του κουνάει την ουρά.
Ένα αγόρι μάλαμα. Αυτό είναι ο Αζόρ. Ένας γλυκός και τρυφερός σκυλάκος, που μας δείχνει την ευγνωμοσύνη του κάθε λεπτό της ημέρας.
Να ευχαριστήσω και πάλι όσα άτομα με βοήθησαν οικονομικά, όταν το χρειάστηκα.
Σας ευγνωμονώ όλους που τρέξατε για τον Αζοράκο μου. Χάρη σε εσάς έγινε το τελευταίο χειρουργείο του και η στείρωσή του.
Τελικά, μέσα στην ατυχία του, στάθηκε τυχερός. Αυτό το δάγκωμα του βρήκε το παντοτινό του σπίτι. Και εμάς μας έφερε ένα δεύτερο χαμόγελο στα χείλη.
Πως ήταν πέρυσι τέτοιες μέρες και πως είναι φέτος. (αυτό το χαμόγελό του με πεθαίνει)
