Να τον πάω ένα βήμα παραπέρα, τον προβληματισμό μου λοιπόν. Ο οποίος απ'οτι λέτε κανά-δυό που δείχνετε να το κατέχετε, απλώς δεν διέπεται από φοβίες, και γι'αυτό δεν έχει εφαρμογή, στο παρόν παράδειγμα.
Δηλαδή, γιατί κάνουμε αυτή την συσχέτιση; Γιατί πρέπει ο κάθε άνθρωπος, να μάθει να ανέχεται καταστάσεις που τον δυσαρεστούν [όχι που τον τρομοκρατούν], όταν μπορεί να τις αποφύγει; Αν πχ εγώ πηγαίνω σε φιλικό σπίτι και κάθε φορά, υποχρεώνομαι να ανέχομαι πχ την εκκωφαντική μουσική, τα ερμητικά κλειστά πατζούρια, τον ενοχλητικό παπαγάλο του σπιτιού που κρώζει ασταμάτητα. Πράγματα δηλαδή, που ευχαριστούν τους ίδιους και που δεν προτίθενται να τα αλλάξουν, για να μην μου γυρνάει εμένα το μάτι. Γιατί εγώ θα πρέπει να συνεχίσω να το ανέχομαι;
Θα μου απαντήσετε, ότι είναι άλλου είδους ενόχληση. Δεν είναι το ίδιο; Δεν είναι καταστάσεις, τις οποίες καλούμαι να αντιμετωπίσω, για να τις ξεπεράσω, γιατί "πρέπει";
* θα σας στείλω με πμ δ/νση, να μου στείλετε μετά τον λ/σμό