Εχει κανεις εμπειρια με ατομο που φοβαται σκυλο;

[d-friend]

"Καλα ετσι τα λες για να μην ντρεπομαι, αφου εσενα οι σκυλοι σε ακουνε"

Καμιά φορά, και μάλιστα μπροστά στα παιδιά προσπαθούμε να υπερκεράσουμε το φόβο μας με μια τάχα δυνατή και σίγουρη φωνή, υποκρινόμενοι ότι έχουμε τον απόλυτο έλεγχο της κατάστασης. Ακόμα κι αν το χάφτουν σε ένα πρώτο συνειδητό επίπεδο, το πραγματικό συναίσθημα, στην προκειμένη περίπτωση ανησυχία και φόβος για τον "κίνδυνο", φτάνει ατόφιο σε αυτά. Έτσι μπορεί ακόμα και να σου "κάνει τη χάρη" να υιοθετήσει το ρόλο εκείνου, που φοβάται απροκάλυπτα, γιατί δεν τον ακούνε τα σκυλιά, ώστε να σου παραχωρήσει στη μεταξύ σας συνύπαρξη τον αξιοθαύμαστο ρόλο του τάχα ατρόμητου ισχυρού, που τα σκυλιά τον ακούνε και τα έχει υπό έλεγχο. Θα μπορούσε και να μην έχει καθόλου να κάνει με τα σκυλιά. Τα σκυλιά να έχουν απλά συμβολοποιηθεί, σε σχέση με άλλα βαθύτερα θέματα ανασφάλειας και φόβου.

Ως μη ειδικός, και να το τονίσω αυτό, διακρίνω μια συμβιωτική σχέση με το συγκεκριμένο παιδί, που φαίνεται απλά να ταυτίζεται μαζί σου, πολύ περισσότερο από, ότι το άλλο. Του έχεις τονίσει ποτέ το πόσο μοιάζετε και τι καλά φιλαράκια που είστε οι δυο σας για παράδειγμα; Δεν αποκλείεται αποκτώντας ένα κουτάβι να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά προσωπικά θεωρώ, ότι πρώτα πρέπει να αλλάξεις κάτι εσύ μέσα σου και στη σχέση σου με το συγκεκριμένο παιδί, και στη συνέχεια θα αλλάξει το παιδί. Είτε πρόκειται για μια φοβία, είτε για οτιδήποτε άλλο. Πρέπει να το απόσυσχετίσεις λίγο από εσένα, να νιώσει και να γίνει λίγο πιο ανεξάρτητη οντότητα, συναισθηματικά, αλλά και γενικότερα.

Το καλύτερο που έχω να σε συμβουλέψω πριν να αποκτήσετε σκυλάκι, είναι να συμβουλευτείτε κάποιο ψυχολόγο.

 

[Captain hook]

Εγώ θα σου μιλήσω όσον αφορά την ψυχολογία του παιδιού μιας και είναι και το αντικείμενο μου.
Μην έχεις την εντύπωση ότι η φοβία θα φύγει από το παιδί μαγικά. Δεν μπορείς να του επιβάλλεις να μένει με κάτι που φοβάται. Μπορείς να φανταστείς πως θα νιωσει; 1) ότι δεν έχει πια σπίτι (δλδ κάπου να νιώθει πλήρη ασφάλεια) 2) ότι αγνοητε την γνώμη του 3) ότι για να μην σας "απογοητεύσει" θα πρεπει να καταπιαστεί το ίδιο.

 

[betty coltrane]

Αλλη γλυκα το δαγκωμα απο δικο σου σκυλο!

 

[linak]

Πριν αρκετα χρονια, θα ελεγα οτι πιστευω οτι οι ψυχολογοι βοηθανε σε ολα. Μετα απο πολλα χρονια που χρειαστηκε να λυθουν πολλα προβληματα (οχι σε σχεση με παιδια, αλλα αλλους συγγενεις), θα εμπιστευομουν ενα ψυχιατρο για κατι πραγματικα βαρυ (δηλαδη που εμποδιζει την καθημερινη ζωη), εναν ψυχολογο για ψυχοθεραπεια ενος ενηλικα με γενικα προβληματα (γενικες φοβιες, αγχος κλπ) σε πολυυυυ βαθος χρονου και με δεδομενη την αργη προοδο η την αποτυχια, και δεν θα εμπλεκα καθολου για ενα τετοιο θεμα με παιδι. Γιατι ο μεσος ψυχολογος, ανα ειναι τιμιος, ουτε που θα δεχτει να το συζητησει στο επιπεδο αυτης της φοβιας που εχει τωρα (αλλο να εφτανε να μη βγαινει απο το σπιτι μπας και περασει σκυλος στο δρομο), και αν καποτε αργοτερα θελησει να το ψαξει, θα παρει χρονια. Και πρεπει να το θελει ο πασχων, οχι κανεις αλλος.

 

[d-friend]

Το ειχα συζητησει με τα παιδια μου, οτι εγω κουμαντο στο σπιτι των αλλων να κανω δεν μπορω, οποτε αν φοβαστε, μην ξαναπατε, φωναξτε τους εδω.

Το μήνυμα στην προκειμένη περίπτωση είναι ανησυχητικό. Σαν να λες: "Εκεί υπάρχει κάποιος σοβαρός κίνδυνος, από τον οποίο δε θα είμαι σε θέση να σας προστατεύσω."

Το καθησυχαστικό (μη φοβικό ως μήνυμα), μια και τα παιδιά θα πήγαιναν ούτως η άλλως, θα ήταν: "ντάξει μωρέ, το ξέρουμε το σκασμένο. Όλο φιγούρα είναι. Το πολύ πολύ να αρπάξετε και πάλι καμιά αδέσποτη. Δε χάλασε ο κόσμος. Αν το βαριέστε μην πάτε."

 

[Captain hook]

Το μήνυμα στην προκειμένη περίπτωση είναι ανησυχητικό. Σαν να λες: "Εκεί υπάρχει κάποιος σοβαρός κίνδυνος, από τον οποίο δε θα είμαι σε θέση να σας προστατεύσω."

Το καθησυχαστικό (μη φοβικό ως μήνυμα), μια και τα παιδιά θα πήγαιναν ούτως η άλλως, θα ήταν: "ντάξει μωρέ, το ξέρουμε το σκασμένο. Όλο φιγούρα είναι. Το πολύ πολύ να αρπάξετε και πάλι καμιά αδέσποτη. Δε χάλασε ο κόσμος. Αν το βαριέστε μην πάτε."

Όπως πολύ σωστά ανέφερε ο d-friend η δική σας στάση απέναντι σε καταστάσεις μπορεί να έχουν προκαλέσει αυτήν την φοβία στο παιδί.

 

[mareco]

Το μήνυμα στην προκειμένη περίπτωση είναι ανησυχητικό. Σαν να λες: "Εκεί υπάρχει κάποιος σοβαρός κίνδυνος, από τον οποίο δε θα είμαι σε θέση να σας προστατεύσω."

Εμένα αυτή της η προσέγγιση, μου άρεσε πάρα πολύ.
Τίμια και ειλικρινής.

 

[d-friend]

Πριν αρκετα χρονια, θα ελεγα οτι πιστευω οτι οι ψυχολογοι βοηθανε σε ολα. [..] Και πρεπει να το θελει ο πασχων, οχι κανεις αλλος.

Υπάρχουν ψυχολόγοι και ψυχολόγοι.. Ψυχίατροι και ψυχίατροι. Ορισμένοι εκ των οποίων, θα έπρεπε όλοι, είναι και ψυχοθεραπευτές.
Είναι άνθρωποι, που έχουν ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό δικά τους προβλήματα, και σε συνδυασμό με την επιστημονική γνώση, η εμπειρία τους μπορεί να βοηθήσει σημαντικά στην πρόοδο του καθένα μας, όση αυτογνωσία, αυτοπαρατηρητικότα, και οξυδέρκεια κι αν το διακρίνει.
Θεοί δεν είναι, θαύματα δε γίνονται..
Δεν είστε όμως και στην περίπτωση που απαιτείται ένα θαύμα. Και αυτό είναι το αισιόδοξο.
Όσο νωρίτερα διορθωθούν κάποια πράγματα τώρα που ακόμα διαμορφώνονται οι βάσεις ενός ανθρώπου (μέσα και από τη σχέση του με τη μητέρα) τόσο το καλύτερο και για τη μελλοντική του εξέλιξη.
Στο χέρι σου είναι (με απόλυτη βεβαιότητα) αν το θες να πείσεις το παιδί για να κάνετε μερικές συνεδρίες.
Απλά να είσαι προετοιμασμένη, ότι όλοι κάνουμε λάθη, και εκεί η αλήθειες που αποκαλύπτονται πονάνε περισσότερο από τις δαγκωματιές του τρελόσκυλου.

 

[betty coltrane]

Σας ειπα οτι η αδερφη μου ειναι αυτη που κυριως εχει φοβια με τους σκυλους απο επιθεση που ειχε δεχθει μικρη; Δεν ελεγε ποτε τιποτα αλλα δε χρειαζοταν. Ενα ενστικτωδες τραβηγμα στο χερι οταν βλεπεις σκυλο στο δρομο ειναι αρκετο για να καταγραφει στο παιδι ως 'αυτο που πλησιαζει ειναι επικινδυνο'.
Την εχει βοηθησει πολυ το οτι ζει με δυο. Και επισης γνωριζει εναν ακομα εκπληκτικο σκυλο
Ακομα φοβαται πολυ (όχι τα δικά της) αλλα τουλαχιστον ειναι πιο ψυχραιμη στις αντιδρασεις.

Σε οτι αφορα τα παιδια, απλως ζωντας με τους σκυλους καταλαβαν απο μονα τους οτι δεν προκειται για τον κακο λυκο. Η πληροφορια απο το σκυλο προς το παιδι περασε καθαρη απο τον πανικο που αθελα της προκαλουσε η αδερφη μου.

 

[elpinor]

Με τα υπόλοιπα ζώα πως τα πάει;

 

[d-friend]

Εμένα αυτή της η προσέγγιση, μου άρεσε πάρα πολύ.
Τίμια και ειλικρινής.

Βρωμάει από το κεφάλι το ψάρι. Απαράδεχτη συμπεριφορά από το σκυλί, απαράδεχτη μη συμπεριφορά από τους κυρίους του, και μια άσχημη τελικά κατάσταση, που εκ του αποτελέσματος όμως φάνηκε, ότι από τα παιδιά κρινόταν "αναπόφευκτη". Αφού δε μπορούσε να απαγορεύσει στα παιδιά να πάνε στους φίλους τους. Η συναναστροφή θα γινόταν ούτως οι άλλως. Καλύτερα στο ανέμελο, παρά στο φοβικό πλαίσιο. Αφού η συναναστροφή με το σκυλί κρινόταν ως κάτι αναγκαίο, τουλάχιστον να μην κρινόταν και ως κάτι τόσο κακό, από το οποίο η μητέρα δεν είναι σε θέση να προστατεύσει.

 

[vek]

Εμένα η αδερφή φοβόταν πολύ τους σκύλους , την είχε κυνηγήσει στην γειτονιά ένας όταν είμαστε μικρά και της είχε/έχει μεινει .
Στα 15 της έφερε στο σπίτι τον πρώτο μας σκύλο ένα ημιαιμο τεριε κατά τον κτηνίατρο,
ποτέ δεν ένιωσε άνετα μαζί του , οκ το έπαιζε το έβγαζε βόλτες αλλά μόλις της πέταγε δόντια εξαφανιζόταν και το σκυλί δεν είχε κανέναν σεβασμό για την αδερφή μου , την αγαπούσε αλλά ήξερε ότι αν ήθελε κάτι το κέρδιζε με ένα γρύλισμα.
Μετά ήρθε στο σπίτι το ντοπ το δικό μου με αυτόν ένιωθε πολύ πιο άνετα, εντάξει δεν τον μάλωνε ποτέ και δεν είχαν έρθει ποτέ στην κόντρα αλλά δεν τον φοβόταν.
Αυτό που την έκανε και ξεπέρασε τον φόβο της ηταν ένα κοκερ που υιοθετήσαμε από εναν κυνηγό 5 χρονών , αλλά ηταν ήρεμος καθόλου νεύρα τα δόντια τα είχε μόνο για το φαγητό του και καλόβολος.

 

[mareco]

Καλύτερα στο ανέμελο, παρά στο φοβικό πλαίσιο.

Δεν το εννοούσα έτσι.
Κυριολεκτικά τίμια και ειλικρινής προσέγγιση.
Αυτή είναι η αλήθεια. Επειδή στο ξένο σπίτι, δεν μπορώ να κάνω κουμάντο εγώ και να επιβάλλω συμπεριφορές, αν δεν μπορείς [παιδί μου], να το διαχειριστείς, να μην πηγαίνεις. Ευχαρίστως, να έρχονται οι φίλοι σου εδώ!

Μόνο σε μένα δηλαδή, φαίνεται λογικό και σωστό;

 

[Captain hook]

Δεν το εννοούσα έτσι.
Κυριολεκτικά τίμια και ειλικρινής προσέγγιση.
Αυτή είναι η αλήθεια. Επειδή στο ξένο σπίτι, δεν μπορώ να κάνω κουμάντο εγώ και να επιβάλλω συμπεριφορές, αν δεν μπορείς [παιδί μου], να το διαχειριστείς, να μην πηγαίνεις. Ευχαρίστως, να έρχονται οι φίλοι σου εδώ!

Μόνο σε μένα δηλαδή, φαίνεται λογικό και σωστό;

Μπορεί να φαίνεται λογικό και σωστό όπως είπατε αλλά δυστυχώς δεν είναι. Μαθαίνεις το παιδί να αποφεύγει καταστασεις που το δυσαρεστουνε με αποτέλεσμα να μην μπορεί Ν τις διαχειριστεί όταν μεγαλώσει

 

[d-friend]

Δεν το εννοούσα έτσι.
Κυριολεκτικά τίμια και ειλικρινής προσέγγιση.
Αυτή είναι η αλήθεια. Επειδή στο ξένο σπίτι, δεν μπορώ να κάνω κουμάντο εγώ και να επιβάλλω συμπεριφορές, αν δεν μπορείς [παιδί μου], να το διαχειριστείς, να μην πηγαίνεις. Ευχαρίστως, να έρχονται οι φίλοι σου εδώ!

Μόνο σε μένα δηλαδή, φαίνεται λογικό και σωστό;

Μια χαρά τα λες εσύ.. Απλά στο συναίσθημα με το οποίο θα πάει το παιδάκι στο ξένο σπίτι μετά από αυτήν την κουβέντα κοιτάω, και πως αυτό θα εξελιχθεί στο μέλλον ως φοβία για τα σκυλιά. Προφανώς και δεν είναι άσπρα και μαύρα τα πράγματα. Τις διαφορετικές αποχρώσεις προσπαθούμε να αναδείξουμε παρέα.

 

[vasilis_mike]

Και εγω μεχρι που βρηκα ως παιδι κουταβι παρατειμενο, τα ετρεμα (λογω επιθεσης, οχι αδικαιολογητα), αλλα το λυπηθηκα, το μαζεψα, και σιγα σιγα πειστηκα οτι δε θα με φαει.

'Εδωσες μόνη σου την απάντηση..

 

[vasgial]

Ο λόγος που θες να βάλεις σκύλο στην καθημερινότητά σας, ποιος είναι;

 

[myEnzo]

Καλησπέρα! Εμένα η αδερφή μου φοβάται τα σκυλιά, ο γιος της όμως και ο άντρας της καθόλου. Όταν κατάλαβε ότι πήγαινε να περάσει τον φόβο της και στον μικρό, αποφάσισε να "ζει το δράμα της σιωπηλά" ούτως ώστε να μην συμβεί κάτι τέτοιο.
Όταν ήμασταν μικρές φοβόταν ως και τα λούτρινα που λέει ο λόγος οπότε τα παρακάλια μου για σκυλί έπεφταν στο κενό. Μου είχε γίνει ξεκάθαρο ότι όταν κάποιος φοβάται κάτι, θα πρέπει να γίνεται σεβαστό, οπότε περίμενα μέχρι να αποκτήσω δικό μου... Πλέον δεν παθαίνει πανικό με όλα τα σκυλιά, το έχει ξεπεράσει ως έναν βαθμό όμως είναι κάθετη στο αν θα πάρουν σκυλί οι ίδιοι (έπεσε κάποια στιγμή στο τραπέζι μιας κι ο γαμπρός μου θα ήθελε). Ανέχεται τα περισσότερα σκυλιά αλλά ως εκεί. Τον Έντζο αρχικά τον συμπαθούσε όμως κάποια στιγμή άρχισε να τον φοβάται, δεν ένιωθε άνετα μαζί του. Όταν πηγαίνω σπίτι της δεν παίρνω μαζί τον Έντζο κι όταν ο μικρός θέλει να δει το σκυλί και να παίξουν τον φέρνει στο σπίτι μου ο πατέρας του ή οι γονείς μου. Για πολλούς και διαφόρους λόγους αυτή η λύση μας φάνηκε η καλύτερη και μέχρι στιγμής λειτουργει... Όταν βρεθήκαμε να μένουμε στις διακοπές στο ίδιο σπίτι, εκεί υπήρξε θέμα αλλά με τα πολλά λύθηκε κι αυτό κατά κάποιο τρόπο.
Στο δια ταύτα τώρα: Κατά την γνώμη μου, μην πάρετε άμεσα σκυλί, όσο και να το θέλουν τα υπόλοιπα παιδιά. Πως θα γίνει, αν πρόκειται περί φοβίας (που μπορεί και να μην είναι, κάποιους όρους τους χρησιμοποιούμε με μεγάλη ευκολία) πρέπει να γίνει σεβαστό. Το ξανασυζητάτε αργότερα, δεν χάθηκε κι ο κόσμος... Αν αποφασίσετε να υιοθετήσετε εν τέλει σκυλάκι, το παιδί που φοβάται θα πρέπει να συμφωνεί με όλη του την καρδιά και θα πρέπει να του έχει γίνει σαφές ότι αν δε θέλει δεν είναι απαραίτητο να ασχολείται και τόσο μαζί του. Η όλη διαδικασία καλό θα είναι να είναι όσο γίνεται πιο χαλαρή και αβίαστη.
Το κουτάβι φαίνεται όντως καλή ιδέα αλλά πολύ σύντομα γίνεται ένας τρελιάρης έφηβος με ό,τι αυτό συνεπάγεται... Οπότε, αν αποφασίσετε για σκυλί, κι εγώ θα πω ένα ενήλικο, μεσαίου μεγέθους και με ήπιο χαρακτήρα.

 

[mareco]

Μπορεί να φαίνεται λογικό και σωστό όπως είπατε αλλά δυστυχώς δεν είναι. Μαθαίνεις το παιδί να αποφεύγει καταστασεις που το δυσαρεστουνε με αποτέλεσμα να μην μπορεί Ν τις διαχειριστεί όταν μεγαλώσει

Να τον πάω ένα βήμα παραπέρα, τον προβληματισμό μου λοιπόν. Ο οποίος απ'οτι λέτε κανά-δυό που δείχνετε να το κατέχετε, απλώς δεν διέπεται από φοβίες, και γι'αυτό δεν έχει εφαρμογή, στο παρόν παράδειγμα.

Δηλαδή, γιατί κάνουμε αυτή την συσχέτιση; Γιατί πρέπει ο κάθε άνθρωπος, να μάθει να ανέχεται καταστάσεις που τον δυσαρεστούν [όχι που τον τρομοκρατούν], όταν μπορεί να τις αποφύγει; Αν πχ εγώ πηγαίνω σε φιλικό σπίτι και κάθε φορά, υποχρεώνομαι να ανέχομαι πχ την εκκωφαντική μουσική, τα ερμητικά κλειστά πατζούρια, τον ενοχλητικό παπαγάλο του σπιτιού που κρώζει ασταμάτητα. Πράγματα δηλαδή, που ευχαριστούν τους ίδιους και που δεν προτίθενται να τα αλλάξουν, για να μην μου γυρνάει εμένα το μάτι. Γιατί εγώ θα πρέπει να συνεχίσω να το ανέχομαι;

Θα μου απαντήσετε, ότι είναι άλλου είδους ενόχληση. Δεν είναι το ίδιο; Δεν είναι καταστάσεις, τις οποίες καλούμαι να αντιμετωπίσω, για να τις ξεπεράσω, γιατί "πρέπει";

* θα σας στείλω με πμ δ/νση, να μου στείλετε μετά τον λ/σμό

 

[vasgial]

Μπορεί να φαίνεται λογικό και σωστό όπως είπατε αλλά δυστυχώς δεν είναι. Μαθαίνεις το παιδί να αποφεύγει καταστασεις που το δυσαρεστουνε με αποτέλεσμα να μην μπορεί Ν τις διαχειριστεί όταν μεγαλώσει

Δεν είναι το ίδιο πράγμα. Ο σκύλος και το να συμβιώσει μαζί με έναν είναι επιλογή και όχι μια κατάσταση που είναι αναγκασμένος να αντιμετώπισει ως ενήλικος.