Κρίνοντας από τα λεγόμενα τα δικά σου, μήπως η απόφαση απόκτησης σκύλου έγινε παρορμητικά; Γιατί ναι μεν - πίστεψε με, σε καταλαβαίνω απόλυτα - λυπήθηκες τον κακομοίρη τον αδεσποτάκο, όμως μιλάμε για δέσμευση εφόρου ζωής και τεράστια ευθύνη. Και εγώ καθημερινά βλέπω δεκάδες αδέσποτα και τα φροντίζω όλα. Και βλέπω και άλλα τόσα όταν π.χ. κάνω μια καινούρια διαδρομή και μετά από κάμποσο καιρό έχουν εξαφανιστεί...Ναι, θα ήθελα να ανοίξω σε όλα το σπίτι μου και να τους προσφέρω την φροντίδα μου, γίνεται όμως; Όχι, δυστυχώς. Γι' αυτό (θέλοντας και μη) πριν την λήψη τέτοιων αποφάσεων που μας ''βαραίνουν'' για 10+ χρόνια απαραίτητη προϋπόθεση αποτελεί το να κοιτάμε πέρα από το συναισθηματικό επίπεδο και τα συναισθήματα που μας κατακλύζουν εκείνη την στιγμή και να σκεφτόμαστε ''Θα μπορέσω να ανταπεξέλθω ή θα έχω άσχημη κατάληξη και εγώ και ο σκύλος;''.
Παρακάτω τώρα...για μένα το να μένει ο σκύλος στην αυλή θα έχει οτιδήποτε άλλο εκτός από θετικές επιπτώσεις. Πρώτο και βασικότερο, χάνεται η ουσία της σχέσης και του δεσμού μεταξύ σας. Ο σκύλος είναι ζώο κοινωνικό, όπως και ο άνθρωπος και χρειάζεται να αλληλοεπιδρά με τον ιδιοκτήτη, δηλαδή να υπάρχει επικοινωνία μεταξύ σας...αλλιώς ποιο το νόημα; Δεν θα λαμβάνετε πια την χαρά του παιχνιδιού και τον ποιοτικό χρόνο μαζί ούτε θα του προσφέρετε την ίδια ασφάλεια που του προσφέρει η ζεστασιά του σπιτιού. Θα ζείτε ξεχωριστά ο καθένας: εσείς εντός, αυτός εκτός και έτσι θα έχει την αίσθηση της αποξένωσης και έκθεσης σε οτιδήποτε απειλητικό/επικίνδυνο. Φυσικά, δεν θα υπάρχει και η δυνατότητα καλλιέργειας της εμπιστοσύνης και αφοσίωσης μεταξύ σκύλου-ιδιοκτήτη και αυτό είναι ειλικρινά λυπηρό.
Να μην αναφερθώ στους πολλαπλούς κινδύνους που θα διατρέχει κάθε λεπτό ο Φιλιπάκος...κουνούπια, τσιμπούρια, ψύλλοι και αναμφίβολα, δεν αποκλείουμε την πιθανότητα φόλας από 'καλούς' συνανθρώπους. Το σκυλί 24/7 σε έναν κήπο αποτελεί ευκολότατο στόχο για τον κάθε στριμμένο, παράξενο ή ακόμη και φονιά αθώων ζώων αφού θα μπορέσει εύκολα να το δηλητηριάσει και ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Συνολικά δηλαδή βγάζουμε το συμπέρασμα πως ένα σκυλί που συμβιώνει με τον ιδιοκτήτη του έχουν πολλές περισσότερες δυνατότητες δραστηριοτήτων και ποιοτικού χρόνου μαζί μέσω των οποίων 'χτίζεται' μια αληθινή σχέση αγάπης μεταξύ τους. Το σκυλί νιώθει ασφάλεια, 'πληρότητα', εμπιστοσύνη και ευχαρίστηση. Και όταν το ευχαριστείς σε ευχαριστεί και αυτό διπλά και τριπλά μέσα από την αγάπη και την στοργή που σου προσφέρει...κάτι που θα χαθεί αν 'μετακομίσει΄στον άχαρο κήπο
Τώρα το τι την ενοχλεί την κοπέλα σου σε τέτοιο βαθμό δεν ξέρω. Οι τρίχες και τα κακά ή τα τσίσα μέσα; Αποτελούν αυτά άραγε ουσιαστικό πρόβλημα όταν συμβιώνεις με ένα πλάσμα που σε γεμίζει ευτυχία κάθε μέρα; Γιατί αυτό βέβαια εξαρτάται και από το πως αντιλαμβάνεται ο καθένας μας το πρόβλημα: άλλοι κοιμούνται αγκαλιά με τα ζωάκια τους χωρίς να ενοχλούνται διόλου από τις τρίχες και άλλοι είναι ολημερίς με την ηλ. σκούπα στο χέρι 'γλύφοντας' πάνω κάτω όλο το σπίτι. Δεν λέω πως εμένα η τρίχα είναι και το καλύτερο μου αλλά δεν θα φτάσω σε σημείο να πω '' ο σκύλος από εδώ και εμπρός στην αυλή''...απλά δεν το θεωρώ σωστή ανταπόδωση στην αγάπη που μου δίνει
Τους λόγους στους ανέφερα. Τώρα εσύ μετάφερε όσα γράφονται εδώ πέρα στην φίλη σου, εξήγησε της, κάντε σοβαρή κουβέντα και αν αρνείται ακόμα, προωθούμε για υιοθεσία.......
της φίλης, όχι του σκύλου
Πέρα απ'την πλάκα, αν έχει τόσο θέμα με όλα αυτά, φυσικά και δεν θα πρέπει να συμβιβαστείς με την ιδέα ότι θα αποτελεί μια ολοκληρωτικά δική σου υποχρέωση εφόσον θες να έχεις
σύντροφο και όχι
'κατοικίδιο'.
Καλώς ήρθες και να σου ζήσει
