Παραλία. Έχουμε εξωβελιστεί τέρμα Θεού, αρχές Αλλάχ, εκεί που μόνο άλλη μια παρέα με ένα πινσεράκι κι ένα ρασελάκι έφτασε. Μας βλέπουν να περπατάμε για να πάμε ακόμα μακρύτερα και μας λένε ότι δεν υπάρχει ανάγκη, αν τα σκυλιά είναι οκ μεταξύ τους (που ήταν). Ρίχνουμε μια βουτιά, πάει ο Ρας, τινάζεται πάνω στην μια κυρία, που έκανε ηλιοθεραπία. Ζητάμε συγγνώμη, λέει κι αυτή ότι δεν υπάρχει πρόβλημα αντιθέτως την δρόσισε, οπότε προσπαθήσαμε με τον άντρα μου να ξεπεράσουμε την αμηχανία.
Ξεκινάμε να πετάμε μπαλάκι, να τον κρατήσουμε σε απόσταση από την άλλη παρέα, μέχρι να στεγνώσει. Ε, ρε, και τον πιάνει υπερδιέγερση κι αρχίζει το κυκλικό ανεξέλεγκτο τρέξιμο, βζιν βζιν, το οποίο κορυφώθηκε με σκάψιμο. Ναι... Με την άμμο να προσγειώνεται στο κεφάλι της κυρίας που έβρεξε. Να έχουμε κατακοκκινίσει εμείς και η κυρία να προσπαθεί να μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα, λέγοντας μας ότι έτσι κάνουν μέχρι να ξεκουταβίσουν εντελώς.
Ε, λίγο αργότερα πήγε ο κύριος στην τσάντα του μπάνιου ΤΗΣ, σηκώνει πόδι και τσουπ, μαρκάρει, κάνοντας την κυρία (πάντα την ίδια κυρία από τις τρεις της άλλης παρέας) να αναφωνίσει "Έλεος, Ρασάκο, πρώτη μέρα διακοπές! Δεν με λυπάσαι;" κι εμάς να μαζέψουμε τα πράγματα να φύγουμε άμεσα, αφού η ρημάδα η γη δεν έλεγε να ανοίξει να μας καταπιεί...