Άρχισα να ταΐζω ωμά το 1996 με αιτία και αφορμή αυτόν:
Έναν σκύλο παράλυτο και υποσιτισμένο. Με την διατροφή, 2 χειρουργικές επεμβάσεις και το "τσαγανό" του κατάφερε να φτάσει τα 12 περίπου.
Όταν ήρθε είχα ήδη έναν σκύλο 6,5 ετών 40 κιλά ο οποίος έτυχε της ίδιας διατροφής έκτοτε. Το διαμέρισμα ήταν 51m², ζούσαμε εκεί 4 άνθρωποι, 2 σκύλοι, μια γάτα και μια χελώνα.
Από τότε όλα τα ζώα (όχι μόνο τα σκυλιά) που έχουν μοιραστεί την ζωή τους μαζί μου τυγχάνουν αυτής της διατροφής, με τις ανάλογες παραλλαγές ανά είδος, άτομο, περίσταση.
Αυτή την στιγμή, αυτοί οι δύο (όπως είδες) έχουν έτοιμες 10 μερίδες έκαστος. Στην διάρκεια αυτών των 10 ημερών είναι πολύ πιθανό έως σίγουρο πως θα μπορούν να τραφούν και με μαζεμένα περισσεύματα του φαγητού μας, ας υποθέσουμε 2 μέρες. Άλλες 2 μέρες θα τραφούν με ξηρά τροφή και έχουμε φτάσει στις 14 ημέρες, κατά τις οποίες θα υπάρξουν και 2 μέρες νηστείας. Τότε, θα φάνε άλλη μια μέρα ξηρά τροφή και πιθανόν να έχουμε και από το φαγητό μας κατάλληλη τροφή για να καλυφθεί άλλη μια μέρα... Χωρίς άγχος, λοιπόν, μια που το ψυγείο είναι κοινό και όλο και κάτι θα βρεθεί για φαγητό, αλλά και την "καβάτζα" της ξηράς, φτάνουμε στις 17-18 ημέρες όπου θα πρέπει να ξανασχοληθώ με το φαγητό τους.
Πολλές φορές απλά θα πάρω ένα κοτόπουλο που απλά θα μοιραστεί στα 2 ή 1 κιλό προβατίνα και θα το μοιράσω ή οτιδήποτε άλλο που απλά θα αγοραστεί και θα μοιραστεί στα δύο άμεσα... Δεν με στρεσάρει η διατροφή τους.
Είναι γύρω στα 4 έτη αμφότεροι και αν έπρεπε να είμαστε δείγμα γραφής ως πελάτες κτηνιατρείου τα πράγματα θα ήταν πάρα πολύ άσχημα για τον κλάδο (ισχύει και για τα προηγούμενα ζώα που είχα).
Να συμπληρώσω πως μαζί με τους δύο, ζούμε 2 ενήλικοι και 2 παιδάκια 7 και 8 ετών (μπορείς να κατανοήσεις λοιπόν το πόσο άπλετο και απερίσπαστο χρόνο έχω...
).