Μαρίνα κάθε φορά που σε βλέπω να λες ότι φοβάσαι τρέμω για την (αδικη) συνέχεια της ιστορίας σας. Όχι απλά
κυρίως μέσα σου, όπως λέει η Οριλις,
μόνο μέσα σου μπορείς να το δουλέψεις, στο χέρι σου (μυαλό σου) είναι. Ότι εκπαίδευση και να πάρουν τα σκυλιά, ο εκπαιδευτής στο τέλος της μέρας θα φύγει και τότε πρέπει τουλάχιστον ένας στην οικογένεια να μην τα φοβάται, να τα εμπιστεύεται και κατά συνέπεια να ΤΟΝ/ΤΗΝ εμπιστεύονται.
Στο θέμα του πώς να ταίζονται, να συνηγορήσω με τη
@vrmode στον τρόπο χειρισμού. Και θα το κάνω περισσότερη βασιζόμενη κυρίως στην εμπειρία μου σε γάτες εντός οικίας (και παρατηρώντας αδέσποτες σκυλοαγέλες - στο θέμα της πείνας - δευτερευόντως), γιατί με τους σκύλους μας λόγω συνθηκών (σειρά εμφάνισης, ηλικίας, ταμπεραμέντου κτλ) έτυχε και δεν είχαμε ιδιαίτερο πρόβλημα ως τώρα. Το λέω για να μειδιάσουν ελεύθερα όσοι θελήσουν βρίσκοντάς το (με) άσχετο(η).
Πολλά πολλά αδέσποτα που έχουν μάθει να παλεύουν για μια μπουκιά φαί, γιατί είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, θα κάνουν κυριολεκτικά μάχη με νύχια και με δόντια, με φουλ πρόθεση να ξεσκιστούν στην πορεία, για να εξασφαλίσουν μια μπουκιά παραπάνω, ακόμα και αν είναι χορτάτα εκείνη τη στιγμή, ακόμα και αν δεν το φάνε εκείνη τη στιγμή. Αν υπάρχει φαί στο πεδίο τους θα φάνε γρήγορα όσο περισσότερο προλάβουν και αντέξουν και ότι άλλο μείνει θα το κρύψουν για μετά. Αυτό το έχω δει σε σκύλους και γάτες. Αν δεις πάλι οι (πρώην ή νθν αδέσποτες) γάτες με τι αποφασιστικότητα, τι σθένος, τι δύναμη μάχονται για μια
ακόμα μπουκιά φαί και ξεχάσεις το μέγεθος σου μπροστά σε αυτές (που μπορείς να τις διαλύσεις με μισή κλωτσιά), έλα μετά να μου πεις ποιόν πρέπει πραγματικά να φοβηθεί το μάτι σου (εγώ ταυτόχρονα προσκυνώ με σέβας). Το ξαναλέω, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, είναι βασικότατο ένστικτο. Κάθε μα κάθε φορά που έμπαινε καινούριο ζώο στο σπίτι (πιο πολλές γάτες), ο νεοφερμένος έτρωγε ξεχωριστά μέχρι 1) να εμπιστευτεί το χώρο και τα μέλη της οικογένειας (2ποδα-4ποδα) και να γνωριστούν τα 4ποδα, να οσμιστούν, να ξεπεράσουν τυχόν ανασφάλειες μεταξύ τους, 2) να κορέσει κάπως την (σωματική και ψυχολογική) πείνα καταλαβαίνοντας ότι πάντα θα έχει φαί και δεν θα ξαναπεινάσει για να χρειάζεται να μάχεται για τη ζωή-φαί του και 3) να κατανοήσει κάποια όρια ΠΡΩΤΑ έξω απο το πρωταρχικό ένστικτο του φαγητού και μετά σταδιακά να εισαχθούν αυτά και στο φαγητό.
Έχω τύχει με γάτα η οποία για τουλάχιστον μια βδομάδα, από όσο ξέρω τουλάχιστον, ήταν θεονήστικη και μάλλον επέζησε με έντομα. Εγώ την τάισα πρώτη φορά, έκανα δύο βδομάδες να την πιάσω ενώ την τάιζα και ήξερε ότι έχει καλό να περιμένει (= φαί) από μένα και κάποιες μέρες αφού την έπιασα να σταματήσει να μου κρύβεται. Οπότε κατάλαβε ότι κατέβαλα κόπο να καταφέρω να κερδίσω την εμπιστοσύνη της. Και πάλι, αφού με εμπιστεύτηκε, τον πρώτο καιρό ΕΓΩ δεν την πάλευα να τρώω μπροστά της. Αν δεις πώς ορμούσε και προσπαθούσε να πάρει μανιασμένα το φαί μου από το πιάτο/πιρούνι/χέρι μου, και την πετούσα κάτω, και ξαναερχόταν, και με νύχιαζε, και ξανά και ξανά, την αποφαστιστικότητά της να το πάρει
με κάθε τρόπο και κόστος, θα πάθεις πλάκα. Αναγκαζόμουν να την κλείνω απ'εξω όταν έτρωγα (που έξυνε όχι παραπονιάρικα, αλλά με θυμό την πόρτα και έκλαιγε) μέχρι σταδιακά να καταλάβει ότι δε γίνεται να φάει από το φαί μου και ΚΥΡΙΩΣ ότι το δικό της φαί ήταν πια εξασφαλισμένο και δεν θα πεινούσε ποτέ ξανά. Και τότε μπόρεσα να φάω ξανά σαν άνθρωπος. Που πάλι ζητιάνευε αλλα δεν έκανε "επίθεση" στο φαί. Πώς συμπεριφέρθηκε όταν εντάχτηκε μετά στην πατρική μου αγέλη, δεν το ξέρω, δεν ήμουν μπροστά, αλλά φαντάζομαι ότι για αρκετό καιρό έτρωγε χώρια απ'τους άλλους, καθώς έτσι γινόταν πάντα.
'Οοοοολα αυτά για τις γάτες τα είπα για να καταλάβεις τον Ερμή. Τις ανάγκες του και την ψυχολογία του, ή μάλλον τα ψυχολογικά του τραύματα. Πρέπει οπωσδήποτε να δουλευτούν και τα 2 ζώα να τρώνε μαζί και να βρουν τις ισορροπίες τους. Αλλά αυτό κατά τη γνώμη μου πρέπει να γίνει ΑΦΟΥ ο Ερμής αρχίσει να ξεπερνάει το ψυχολογικό του τραύμα με το φαί. Η διεκδίκηση φαγητού στις αγέλες (όλων των ειδών τις αγέλες) υπάρχει πάντα, αλλά όταν μιλάμε για κάποιον με το "τραύμα της πείνας" στο μυαλό του, οι συνθήκες είναι διαφορετικές. Οπότε γνώμη μου είναι ότι ο Ερμής πρέπει να αφεθεί λίγο καιρό ακόμα να εμπιστευτεί το περιβάλλον και να σιγουρευτεί για το νέο τρόπο ζωής (= δεν θα ξαναπεινάσει), άρα να ξεδιπλώσει το χαρακτήρα του - και όχι, η μία βδομάδα δεν είναι τίποτα - και να τρώει χωριστά για λίγο καιρό. Τώρα, ένα πρόβλημα: αν δεν μάθουν να τρώνε ποτέ μαζί, ή έστω αργήσουν δραματικά, δεν πρόκειται ποτέ να μάθουν να μη σφάζονται και για μια λιχουδιά έστω. Πρέπει να βρεις τη σωστή χρονική στιγμή που θα ξεκινήσεις να τους μαθαίνεις και τα όρια στο φαγητό όταν είναι μαζί. Καλύτερα να το κάνει εκπαιδευτής αυτό (όπως και πολλά άλλα).
Κάτι ακόμα, για το σβέρκωμα. Αν πας να το κάνεις εσύ Μαρίνα με την παρούσα νοοτροπία = φοβάσαι, αμφιβάλλεις, ψιλοκολώνεις κτλ και πας ας πούμε να πιάσεις σβέρκο και πάει απλά να γυρίσει το κεφάλι και τρομάξεις και τραβηχτείς κτλ, εκτός του ότι κινδυνεύεις να δαγκωθείς κατά λάθος, θα είναι πολύ πολύ ΠΟΛΥ μεγάλο πρόβλημα για το τι του μαθαίνεις εμμέσως και για την ανάπτυξη της σχέσης σας, συμφωνώ με τους προλαλήσαντες. Γιατί εκεί είναι κιόλας ότι του αποδεικνύεις ακράδαντα ότι τον φοβάσαι = δεν τον εμπιστεύεσαι. Δεν τον εμπιστεύεσαι => δεν θα σε εμπιστεύεται κι αυτός.
Αλλά επειδή απέκτησα και μια αίσθηση ότι κάποιο το εκλαμβάνουν μόνο ως κίνηση διόρθωσης και "σε βάζω στη θέση σου", να πω ότι σε αυτό διαφωνώ. Εκτός του ότι σβέρκωμα από σβέρκωμα έχει διαφορά, το να πιάσεις απλά ένα σκυλί απ' το σβέρκο, χωρίς καμιά φοβερή δύναμη, χωρίς διάθεση ή κίνηση να το διορθώσεις ή να το "υποτάξεις", μπορεί να είναι (και να σημαίνει και για τα δύο μέρη) απλά ένα γρήγορο και αποδοτικό σταμάτημα της κίνησης του σκύλου (και για μένα, πολύ πιο safe από το πιάσιμο από το κολάρο, έχω ξαναεξηγήσει πώς το βλέπω κάπου - αρκεί να πω ότι σε μανούρα σε κλάσματα δευτερολέπτου που μου πέρασε η σκέψη της επιλογής, από κολάρο κόλωσα να πιάσω και από σβέρκο έπιασα χωρίς φόβο και πάθος, από έναν σε κάθε χέρι). Είναι αυτό που λέει ο/η ιστ "ώπα ώπα ψηλέ, μην κάνεις μανούρα, μια μαλακία έγινε, θα το λύσουμε το θέμα".
Αλλά, για να μην παρερμηνευθεί η κίνηση, πρέπει να αποδοθούν και τα του καίσαρος τω καίσαρι. Πρέπει αυτός που έχει λάθος να διορθωθεί και αυτός που αδικήθηκε να λάβει δικαιοσύνη (π.χ. τη λιχουδιά του πίσω και ένα μπράβο που φρονίμεψε στο σταμάτημα και δεν το τράβηξε).
'Ετσι το βλέπω εγώ πάντως. 'Ετσι μου το δείξανε τα σκυλιά που συναναστράφηκα ως τώρα τουλάχιστον.
Επίσης έχετε μεγάλη, μεγάλη ανάγκη από σωστό εκπαιδευτή. Σε αυτό νομίζω συμφωνούν όλοι.
