Αντιο..
- Thread starter Amaliaz
- Ημερομηνία δημιουργίας
Amalia συμπάσχω μαζί σου αν και δεν σας ήξερα. Το ξέρω, είναι σαν να χάνεις αδερφό.Σαν παρηγοριά να σκέφτεσαι ότι έζησε μια γεμάτη ευτυχισμένη ζωή μαζί σου.
Σήμερα γύρισα λίγο πιο νωρίς σπίτι, γιατί θα καθυστερούσε η γυναίκα μου... και "αυτά" θα ήταν μόνα τους, για αρκετές ώρες...
"Τα" χαιρέτησα και αισθάνθηκα περιούσιος... ευτυχισμένος, ανεξάρτητα από το τι είχα περάσει σήμερα... κουτάβια (και γατάκια) όλα τους, στα μάτια μου... ίσως δεν θα μεγαλώσουν ποτέ, σ' αυτή την εφήμερη ζωή μου...
Όμως, ρε παιδιά...
Τα μετράω... τα ξαναμετράω... και τα βρίσκω (σήμερα) κατά ΕΝΑ λιγότερα...
Σκέφτομαι όλα αυτά που διάβασα από σας και συνειδητοποιώ ότι όλα αυτά τα σκυλιά...
Η Νίνα... η Μπόνυ... ο Ορέστης... η Μίλβα... τα σκυλιά της @yasemin ... κι άλλα αγαπημένα σκυλιά... και όχι μόνο, αλλά και η "σκύλα" (! - για να μην ξεχνιόμαστε - οι "παλιότεροι")... κι άλλα, "εδώ μέσα"...
είναι δικά μας! Δικά μου!!!
Και ο Diego...
Γιατί, αγαπημένε Diego, με "μεγάλωσες" εδώ μέσα, στη ζεστή γωνιά μας...
Όταν μπήκα στην "1η τάξη" του φόρουμ... εσύ ήσουν ήδη, μαζί με μερικούς φιλαράκους ακόμα, στη "2η τάξη"...
Diego, για οποιοδήποτε λόγο και να επικαλεστώ, υπήρξες ένας τυχερός σκύλος... τόσο πολύ που, εύκολα, θα έλεγε κανείς ότι ήσουν ένας άρχοντας... και σκέφτομαι "φωναχτά"...
Δεν ξέρω τι συνέβη από τα δύο, Diego...
Αν η αγάπη της "μαμάς" σου για σένα, την οδήγησε στο να ενημερωθεί, να μάθει, να μας ενημερώσει, να μας βοηθήσει (πάντα με ψυχραιμία και με τον δικό της συγκρατημένο - "ορθό, κοφτό" τρόπο)... και, τελικά, να βοηθήσει πολλά ζώα (και ιδιαίτερα της δικής σου φυλής - που είχε πάντα το προνόμιο, μέσα της!)... ή
Αν η αγάπη της προς τα ζώα και η (αθόρυβη, πάντα) βοήθεια που ήθελε να τους προσφέρει, την οδήγησαν να ενημερωθεί σοβαρά και να ευαισθητοποιηθεί τόσο... που εσύ εισέπραξες όλη αυτή τη γνώση και όλη αυτή την αγάπη...
Ότι και να συνέβη από τα δύο, αγοράκι μου, όλοι "εμείς" εισπράξαμε την άπειρη αγάπη της για σένα... την εξέλιξή σου, σαν να ζούσες μέσα στο σπίτι μας... την συμπεριφορά σου και το χαρακτήρα σου, σαν να κοιμόσουν στα κρεβάτια μας... και σαν να μας τα γέμιζες με τις δικές σου τρίχες και σάλια!
Diego, όπως είπαν και οι άλλοι φίλοι, είσαι ένας από εμάς... και, ειδικά σήμερα, όλοι εμείς "είμαστε ο Diego"!
Και γι' αυτά όλα, Diego...
Εσύ και τα άλλα φιλαράκια, που είστε ΠΑΡΟΝΤΕΣ μέσα μας... δώσατε τον ορισμό και την πυξίδα αυτού του φόρουμ:
Πρώτα η αγάπη για το "σκύλο" και το ενδιαφέρον για την ευημερία του (του "σκύλου")... και ΜΕΤΑ η όποια ενασχόληση με τα χόμπυ μας και τις ιδιοτροπίες - ματαιοδοξίες του καθενός μας (του "ανθρώπου")...
Και, γι' αυτό Diego, αγοράκι μου, σε ευχαριστώ, γιατί όταν ερχόμουν εγώ... ήσουν ήδη εκεί!
Καλό ταξίδι, φίλε μου! Εκεί που πας, θα συναντήσεις πολλούς... αγαπημένους φίλους...
Καλή αντάμωση!
Φόρος τιμής, λοιπόν... μιάς και αυτά μας έχουν δείξει το δρόμο για να είμαστε "καλύτεροι άνθρωποι" και (αν είναι ποτέ δυνατό αυτό για τον άνθρωπο) πιο "αγελαία ζώα"...
Δεν έχω να προσθέσω τίποτα παραπάνω... γιατί, εσύ "ξέρεις"...
"Είχες γεννήσει" τον Diego... ξέρεις το "σκύλο"...
Είμαι σίγουρος ότι "θα θρηνήσεις τους νεκρούς σου και θα σώσεις τη σημαία"...
Και θα το βιώσεις και θα το χειριστείς όσο κανείς άλλος από εμάς...
Και, Αμαλία μου,
Στην ψυχή όλων μας, είναι ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
"Τα" χαιρέτησα και αισθάνθηκα περιούσιος... ευτυχισμένος, ανεξάρτητα από το τι είχα περάσει σήμερα... κουτάβια (και γατάκια) όλα τους, στα μάτια μου... ίσως δεν θα μεγαλώσουν ποτέ, σ' αυτή την εφήμερη ζωή μου...
Όμως, ρε παιδιά...
Τα μετράω... τα ξαναμετράω... και τα βρίσκω (σήμερα) κατά ΕΝΑ λιγότερα...
Σκέφτομαι όλα αυτά που διάβασα από σας και συνειδητοποιώ ότι όλα αυτά τα σκυλιά...
Η Νίνα... η Μπόνυ... ο Ορέστης... η Μίλβα... τα σκυλιά της @yasemin ... κι άλλα αγαπημένα σκυλιά... και όχι μόνο, αλλά και η "σκύλα" (! - για να μην ξεχνιόμαστε - οι "παλιότεροι")... κι άλλα, "εδώ μέσα"...
είναι δικά μας! Δικά μου!!!
Και ο Diego...
Γιατί, αγαπημένε Diego, με "μεγάλωσες" εδώ μέσα, στη ζεστή γωνιά μας...
Όταν μπήκα στην "1η τάξη" του φόρουμ... εσύ ήσουν ήδη, μαζί με μερικούς φιλαράκους ακόμα, στη "2η τάξη"...
Diego, για οποιοδήποτε λόγο και να επικαλεστώ, υπήρξες ένας τυχερός σκύλος... τόσο πολύ που, εύκολα, θα έλεγε κανείς ότι ήσουν ένας άρχοντας... και σκέφτομαι "φωναχτά"...
Δεν ξέρω τι συνέβη από τα δύο, Diego...
Αν η αγάπη της "μαμάς" σου για σένα, την οδήγησε στο να ενημερωθεί, να μάθει, να μας ενημερώσει, να μας βοηθήσει (πάντα με ψυχραιμία και με τον δικό της συγκρατημένο - "ορθό, κοφτό" τρόπο)... και, τελικά, να βοηθήσει πολλά ζώα (και ιδιαίτερα της δικής σου φυλής - που είχε πάντα το προνόμιο, μέσα της!)... ή
Αν η αγάπη της προς τα ζώα και η (αθόρυβη, πάντα) βοήθεια που ήθελε να τους προσφέρει, την οδήγησαν να ενημερωθεί σοβαρά και να ευαισθητοποιηθεί τόσο... που εσύ εισέπραξες όλη αυτή τη γνώση και όλη αυτή την αγάπη...
Ότι και να συνέβη από τα δύο, αγοράκι μου, όλοι "εμείς" εισπράξαμε την άπειρη αγάπη της για σένα... την εξέλιξή σου, σαν να ζούσες μέσα στο σπίτι μας... την συμπεριφορά σου και το χαρακτήρα σου, σαν να κοιμόσουν στα κρεβάτια μας... και σαν να μας τα γέμιζες με τις δικές σου τρίχες και σάλια!
Diego, όπως είπαν και οι άλλοι φίλοι, είσαι ένας από εμάς... και, ειδικά σήμερα, όλοι εμείς "είμαστε ο Diego"!
Και γι' αυτά όλα, Diego...
Εσύ και τα άλλα φιλαράκια, που είστε ΠΑΡΟΝΤΕΣ μέσα μας... δώσατε τον ορισμό και την πυξίδα αυτού του φόρουμ:
Πρώτα η αγάπη για το "σκύλο" και το ενδιαφέρον για την ευημερία του (του "σκύλου")... και ΜΕΤΑ η όποια ενασχόληση με τα χόμπυ μας και τις ιδιοτροπίες - ματαιοδοξίες του καθενός μας (του "ανθρώπου")...
Και, γι' αυτό Diego, αγοράκι μου, σε ευχαριστώ, γιατί όταν ερχόμουν εγώ... ήσουν ήδη εκεί!
Καλό ταξίδι, φίλε μου! Εκεί που πας, θα συναντήσεις πολλούς... αγαπημένους φίλους...
Καλή αντάμωση!
Και πρέπει, όσοι αγαπάμε τόσο πολύ το "σκύλο", να είμαστε προετοιμασμένοι πως (αν τα πράγματα έρθουν με τη σωστή σειρά!), θα βρεθούμε στη θέση αυτή για πάνω από μία φορά... βοήθειά μας!Το "κακό" αυτής της παρέας εδώ μέσα [και έξω από δω], είναι πως όλοι μας πονάμε, με τον πόνο του σκυλοφίλου μας. Ολοι μας μπαίνουμε στην θέση του, στον βαθμό που αυτό είναι εφικτό, και θρηνούμε μαζί του. Γιατί ο σκύλος του, ήταν [είναι] και δικός μας. Οπότε...όλα αυτά, τα ζούμε κατ'επανάληψη. Ετσι πρέπει όμως
Πόσο δίκιο έχεις...Εγώ δεν έχω χάσει ακόμη, δικό μου πλάσμα.
Οταν θα'ρθει η ώρα μου, θα περάσετε πάαααρα πολύ άσχημα εδώ μέσα.
Και οι περισσότεροι από εσάς, και εκτός του φόρουμ.
Για τον Diego, κλαίω 20 μέρες τώρα. Από την αρχή.
Και για άλλα πλάσματα της σκυλοπαρέας μας, που έχουν φύγει κατά καιρούς, πριν από τον κεφάλα μας.
Είτε το αντέχεις, είτε όχι, δεν γίνεται αλλιώς. Με την καλή έννοια
Είναι ο φόρος τιμής, που αποδίδεις, και στο "δικό" σου φιλαράκι.
Γιατί...για σκέψου...πόσο μοναδικό είναι, να κλαίνε τόσοι άνθρωποι, για έναν σκύλο.
Κάποιοι μάλιστα, που τον έχουν δει, μόνο σε φωτό
Φόρος τιμής, λοιπόν... μιάς και αυτά μας έχουν δείξει το δρόμο για να είμαστε "καλύτεροι άνθρωποι" και (αν είναι ποτέ δυνατό αυτό για τον άνθρωπο) πιο "αγελαία ζώα"...
Όσο για σένα, Αμαλία μου,
Δεν έχω να προσθέσω τίποτα παραπάνω... γιατί, εσύ "ξέρεις"...
"Είχες γεννήσει" τον Diego... ξέρεις το "σκύλο"...
Είμαι σίγουρος ότι "θα θρηνήσεις τους νεκρούς σου και θα σώσεις τη σημαία"...
Και θα το βιώσεις και θα το χειριστείς όσο κανείς άλλος από εμάς...
Και, Αμαλία μου,
Στην ψυχή όλων μας, είναι ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
Οι μεγάλες οι αγάπες δεν τελειώνουνε...
Δε ραγίζουν, δε λυγίζουν, δεν παλιώνουνε...
Οι μεγάλες οι αγάπες δεν πεθαίνουνε...
Στον Παράδεισο τα βράδια μας πηγαίνουνε...
Δε ραγίζουν, δε λυγίζουν, δεν παλιώνουνε...
Οι μεγάλες οι αγάπες δεν πεθαίνουνε...
Στον Παράδεισο τα βράδια μας πηγαίνουνε...
Λυπάμαι πολύ...... , κουραγιο. Θα έχει παρέα τη Λαρίτσα μου από σήμερα.
Και όχι μόνο τη Λαρίτσα, Βασίλη μου... ξέρουμε και οι δύο ότι οι αγαπημένοι φίλοι στον Παράδεισο "εκείνο" (ξέρεις) είναι περισσότεροι από τους φίλους μας εδώ...
Ομολογω οτι εχω σοκαριστει και δε μπορω ακομα να το πιστεψω...Αμαλια ενας απο τους λατρεμενους σκυλους του φορουμ,που ειχα τη τυχη να γνωρισω απο κοντα και με κερδισε αμεσως...
Τα λογια σε τετοιες στιγμες ειναι δυσκολα και νιωθω το πονο που περνας...ενα πονο που ολοι καποια στιγμη θα νιωσουμε οταν ερθει "εκεινη" η ωρα...
Κανε κουραγιο και να σκεφτεσαι τις ομορφες στιγμες...
Καλο ταξιδι Ντιεγκουλη...καλο παραδεισο να εχεις ψυχουλα μου!!!
Τα λογια σε τετοιες στιγμες ειναι δυσκολα και νιωθω το πονο που περνας...ενα πονο που ολοι καποια στιγμη θα νιωσουμε οταν ερθει "εκεινη" η ωρα...
Κανε κουραγιο και να σκεφτεσαι τις ομορφες στιγμες...
Καλο ταξιδι Ντιεγκουλη...καλο παραδεισο να εχεις ψυχουλα μου!!!
Θέλω τόσα να γράψω, αλλά ειλικρινά δε "χωνεύεται" η αδικία & πονάει πολύ η πραγματικότητα.
...όχι για τις εκδρομές, τις άπειρες περιπέτειες Λώρα/Ντιέγκο, τις αγκαλιές, τα φιλιά, τα γέλια, τις γκρίνιες, τις 'μπουνταλιές', -τις στιγμές που λέγαμε πόσο πολύ μας εκπλήσσουν, πόσο διαφορετικά, αλλά παράλληλα πόσο ίδια είναι-,
...αλλά επειδή με άφησε να μπω στη ζωή του & γιατί έδινε καθημερινά απλόχερα -χωρίς δεύτερη σκέψη- την αγάπη του.
Σε ευχαριστώ για όλα αγόρι μου & περισσότερο σε ευχαριστώ που για 6,5 χρόνια γέμιζες τη ζωή της Αμαλίας με εκπλήξεις, που τη συντρόφευες & που την πρόσεχες σε κάθε βήμα της, που την έκανες χαρούμενη, που ήσασταν/είστε & θα είστε 'ένα'...
Άτιμη λέξη το "αντίο", φιλενάδα... ας πούμε εις το επανιδείν, γιατί Παράδεισος είναι το μέρος στο οποίο όταν φτάσεις, όλοι οι σκύλοι που αγάπησες, θα έρθουν να σε υποδεχθούν...
Φιλιά σου, γκρινιάρη μου...
...όχι για τις εκδρομές, τις άπειρες περιπέτειες Λώρα/Ντιέγκο, τις αγκαλιές, τα φιλιά, τα γέλια, τις γκρίνιες, τις 'μπουνταλιές', -τις στιγμές που λέγαμε πόσο πολύ μας εκπλήσσουν, πόσο διαφορετικά, αλλά παράλληλα πόσο ίδια είναι-,
...αλλά επειδή με άφησε να μπω στη ζωή του & γιατί έδινε καθημερινά απλόχερα -χωρίς δεύτερη σκέψη- την αγάπη του.
Σε ευχαριστώ για όλα αγόρι μου & περισσότερο σε ευχαριστώ που για 6,5 χρόνια γέμιζες τη ζωή της Αμαλίας με εκπλήξεις, που τη συντρόφευες & που την πρόσεχες σε κάθε βήμα της, που την έκανες χαρούμενη, που ήσασταν/είστε & θα είστε 'ένα'...
Άτιμη λέξη το "αντίο", φιλενάδα... ας πούμε εις το επανιδείν, γιατί Παράδεισος είναι το μέρος στο οποίο όταν φτάσεις, όλοι οι σκύλοι που αγάπησες, θα έρθουν να σε υποδεχθούν...
Φιλιά σου, γκρινιάρη μου...
δεν μπορω να σου πω αντιο , παρολο που ειχα στα χερια μου το αψυχο κορμι σου, νομιζω οτι καποια στιγμη θα γυρισεις να κανουμε τα "δικα" μας...δυστυχως ομως η απουσια σου καθε μερα γινεται και πιο εντονη, μου λειπεις ασπρο αγορακι μου 
