Το ξύλο της αρκούδας

[Chris K.A.]

Δεν καταλαβαίνω @manolo ,να κάνει δηλαδή ο Γιάννης ένα θέμα για το πως ήταν κάποτε το φόρουμ και πως είναι σήμερα?Ποιά η χρησιμότητα?

Στα παρακάτω,διάβασα προσεχτικά το άρθρο που πρότεινε ο @Yorkaddict αρκετά μηνήματα πριν,στα περισσότερα συμφωνώ αλλά όχι σε όλα

Την Γκρέτα (και αυτό είναι η πρώτη φορά που το "εκμυστηρεύομαι") την είχα χτυπήσει μια φορά σε βόλτα,όταν έκανε συνεχόμενους εμετούς και νομίζαμε ότι ήταν από τα σκατολοΐδια που έτρωγε στο δρόμο.Βέβαια,δεν ήξερα,βέβαια,το κουβαλάω μέχρι και σήμερα πως χτύπησα το κορίτσι μου για να την αποτρέψω από το να φάει κάτι από κάτω,γιατί νόμιζα στα 16 μου πως έφταιγε αυτό και όχι η ασθένειά της που είχε αρχίσει να τη διαλύει

Τον τωρινό μου σκύλο (που υπενθυμίζω πως ζει πλέον με τη μητέρα μου) δεν τον έχω χτυπήσει ποτέ,τον έχω τραμπουκίσει 4-5 φορές και 2 φορές τον έχω σβερκώσει για να μην κατασπαράξει άλλο σκύλο

 

[johnk]

...Πόσα ξέρουμε εν τέλει για τους σκύλους, την γλώσσα τους, το πως οργανώνουν τις αγέλες τους; Υπάρχει αρχηγός; Και αν ναι ποιος είναι; Πως παίρνει τη θέση του; Με τη βία;
Υπάρχουν αναρριχητές ;
Και σε όλα αυτά εμείς οι άνθρωποι που κολλάμε; Τι ρόλο έχουμε; ...

Οι φύλακες άγγελοι δεν έχουν πάντα φτερά, μανδύες και ξανθά μαλλιά...​

Καμιά φορά έχουν δυο μάτια, για να κοιτάνε μόνο εσένα...
μια καρδιά, για να χτυπά μόνο για εσένα...
και μια ψυχή, που λαχταρά μόνο εσένα...
Σκύλους τους λένε μερικοί,
"εμείς" τους λέμε αγάπη!​

Μιχάλη,
Αφιερωμένο, για το ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ post σου...
και, γιατί ξέχασα να αναφέρω στο προηγούμενο δικό μου post, ότι είσαι ένας από τους τελευταίους "γίγαντες" στο φόρουμ αυτό... παρότι τα σκυλιά που λατρεύεις είναι από τα πιο μικρόσωμα στον πλανήτη...

 

[manolo]

@Chris K.A. Το αν έχει οχι χρησιμότητα θα φανεί στην πράξη αρκεί να γίνει πράξη από τον @johnk η από τον κάθε @johnk

 

[Yorkaddict]

Γιάννη, υπέροχοι στίχοι...
χτυπάνε κατευθείαν στην καρδιά
απλά .... ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

 

[stamatia]

Εντάξει έχει αλλάξει λίγο ρότα το φόρουμ σε σχέση με παλιά...και αυτό οφείλεται στο ότι α) παλιά μέλη δεν γράφουν πια και β) τα κοινωνικά δίκτυα έχουν πάρει φωτιά και η επικοινωνία είναι πιο άμεση εκεί μεταξύ των μελών.
Υπάρχουν όμως πάντα τα θέματα εδώ που μπορεί κάποιος να τα διαβάσει.
Η αλήθεια είναι ότι παλιότερα για να γράψεις το σκεφτόσουν λίγο και πέρναγε καιρός για να ανοίξει ένα νέο μέλος κάποιο θέμα. Έχουμε ζήσει μεγάλες στιγμές με καβγάδες ειδικά σε θέματα εκπαίδευσης και εκτροφής.
Γιατί να συγκρίνουμε ? δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος να συγκρίνει κανείς το τότε με το τώρα....εξάλλου και οι παράμετροι είναι διαφορετικοί πια.
Όσον αφορά στο θέμα.....δεν τον έχω δείρει ...τον έχω τραμπουκίσει όμως..ειδικά ένα πρωινό που βγήκε από την πόρτα και ήταν η ώρα που τα παιδάκια πήγαιναν σχολείο και κρατούσαν τις μπάλες τους στα χέρια. Με έπιασε τρόμος ...πέρασε σαν σκηνή από ταινία μπροστά μου ο Ερμής να σαλτάρει (που όσοι τον έχετε δει ξέρετε τι ύψος πιάνει) πάνω σε παιδάκι να πάρει την μπάλα να παίξει. Εκεί έχασα την ψυχραιμία μου και τον άρπαξα σαν σακί και τον έβαλα μέσα στο σπίτι. Λάθος αντίδραση ...αλλά οκ.
Τώρα πια που είναι στα 10 και έχει πέσει λίγο....ε..πέφτει κάνα σπρώξιμο

 

[Lavernne]

Η μικρή μου την πρώτη φορά που την έφαγε στον ποπό ήταν όταν έφυγε από το χέρι του πατέρα μου και άρχισε να κυνηγάει το γατί που έχουμε στην πολυκατοικία. Αφού το γατί ανέβηκε στο πιο ψηλό δέντρο, η μικρή ήξερε οτι είχα νευριάσει και δεν ερχόταν επίτηδες. Στο τέλος, το πήρε απόφαση και ήρθε σα τη βρεγμένη γάτα και κούρνιασε στα πόδια μου, αλλά δε τη γλίτωσε και την έφαγε και τη φάπα και την τιμωρία της.

Η δεύτερη φορά που την έφαγε ήταν όταν πήγε να με καβαλήσει. Πάλι στον ποπό της.
Δε το επιχείρησε ξανά ευτυχώς..

Έκτοτε, διορθώσεις με το τράβηγμα του οδηγού ή και με δυνατή φωνή φτάνουν για να συμμαζευτεί!

 

[aliki_s]

Εντάξει Laverne.... την έχεις σαπίσει στο ξύλο.

 

[l.Kyveli]

Εντάξει Laverne.... την έχεις σαπίσει στο ξύλο.

Δεν μπορούμε να είμαστε άλλο μάρτυρες αυτής της κακοποίησης και να μην κάνουμε τίποτα, μέχρι εδώ ήταν!

 

[stamatia]

@Lavernne ...νταξ το σκυλί θα πάρει τηλέφωνο την Πρόνοια...

 

[Michalis-Maya]

Στο τέλος, το πήρε απόφαση και ήρθε σα τη βρεγμένη γάτα και κούρνιασε στα πόδια μου, αλλά δε τη γλίτωσε και την έφαγε και τη φάπα και την τιμωρία της.

Αυτό είναι λάθος που δυστυχώς το βλέπω να γίνεται συχνά.
Ποτέ, μα ποτέ δεν τιμωρούμε το σκύλο, από τη στιγμή που επέλεξε τελικά να έρθει κοντά μας.

 

[betty coltrane]

Αυτο κι αν ειναι ασκηση .. για τον ανθρωπο!
Να θες να το σαπισεις και να λες με χαρουμενη φωνουλα, "Μπραβο το καλο μου το σκυλι!"

 

[ISKENDER]

Οπως έγραψα στην αρχη το μπουντάλιον δεν το εχω χτυπήσει.
Η μικρά εχει φαει τις φάπες της στο κωλο μαζι με μάλωμα ελαφρύ
ή βαρύ. Και μια φορά σφαλιάρα στα μούτρα. Η Αληθια ειναι οτι
σαν καινούριος και με ζόρικα ζωντανά ήμουν παντα σφιχτός και
το ελαφρύ τουλαχιστον μάλωμα ηταν στην καθημερινότητά μας.
Θα μπορούσα να πω οτι η ενηλικιωση ήρθε με ελαφρός μιλιταριστικους ρυθμούς.

Πάμε να δούμε ομως πως ήρθε η σφαλιάρα:

Απο μικρή ειχε πάρει στραβά το θεμα εμβόλιο-κτηνίατρος και σιγα
σιγα γινόταν πολυ ανήσυχη μεχρι που αρχισε να χτυπιέτε. Μια απο
τις τελευταίες φορές αφου την έδεσα κοντά γιατι έπρεπε να την
κυνηγάμε την κρατάω απο το λουρί με το ενα χέρι και με το αλλο
αγκαλιά και μετο σώμα στο πλάι για να μην βλέπει τον κτηνίατρο
χτυπιόταν τόσο πολυ που νύχια και δόντια περνούσαν απο τα
μούτρα χωρίς πρόθεση καμία να δαγκώσει αλλα στο τελος μου
καρφώνει δυο κυνόδοντες στον μηρό. Εκει χωρίς να το πολυ
σκεφτώ την δίνω μια δυνατή οχι τόσο για το τι εκανε ή γιατι πόνεσα
αλλα κάποια στιγμή πρεπει να τελειώνει αυτο και το εμβόλιο πρεπει
να γίνει. Η σφαλιάρα την πάγωσε και το εμβόλιο έγινε χωρίς να
χτυπιέτε. Την έλυσα άμεσος δεν ειναι σκυλί που θα αρχίσει να
τρέχει πανικόβλητο ή φοβισμένο ή που θα αρχίσει να αγριεύει στον
κτηνίατρο και καθόταν και μας κοιτούσε οχι τόσο τρομαγμένη
οσο απορημένη. Ο κτηνίατρος άμεσος μου ειπε "τωρα χάιδεψε την".
Την χάιδεψα της ειπα μερικά γλυκόλογα με πολλα μπράβο και την
έδωσα και ενα μεζέ που της αρέσει. Στο επόμενο εμβόλιο μετα απο
καιρό ηταν φοβισμένη αλλα δεν χτυπιοτανε.

Ολο το παραπάνω σε καμία περίπτωση δεν μπορει να θεωρηθεί
επιτυχια. Δεν ξέρω αν μπορει ομως να θεωρηθεί και αποτυχία.
Έχουμε ζόρικα ένστικτα, έναν αρχάριο και ενα εμβόλιο που
πρεπει να γίνει.

Αν με ρωτήσετε που αποδίδω την στάση της σκύλας σε αυτην την
περίπτωση θα ελεγα επειδή γνωρίζω και την στάση του πιο ζόρικου
αρσενικού στο θεμα κτηνίατρος-εμβόλιο θα πω οτι την αποδίδω
σε μια μικρή(λεω μικρή γιατι νομίζω οτι ξερω)έλλειψη εμπιστοσύνης.
Και ναι ενας εμπειρότερος θα ήξερε καλητερα πως να μην φτάσει
σε αυτο σημείο.

 

[Estranged]

Αυτό είναι λάθος που δυστυχώς το βλέπω να γίνεται συχνά.
Ποτέ, μα ποτέ δεν τιμωρούμε το σκύλο, από τη στιγμή που επέλεξε τελικά να έρθει κοντά μας.

Συμφωνώ απόλυτα. Επειδή το είχα κάνει αυτό το λάθος στα προηγούμενα σκυλιά μας και είχα μάθει ότι δεν έρχεται πίσω όπως είπες κι εσύ @Lavernne, ευτυχώς, συγκρατήθηκα σε αυτή την περίπτωση. Και επιβραβευτήκαμε κι οι δυο. Θυμήθηκα το σκηνικό μόλις το είπες.

Μια φορά έριξα όντως μπάτσα στον κώλο στον Άρη, την οποία την έφαγε, μη γελιόμαστε, επειδή εγώ δεν ήμουν στα καλά μου εκείνη τη μέρα και δε συγκρατήθηκα. Όταν ενώ είχε αρχίσει να ψιλοτελειώνει με την εκμάθηση τουαλέτας (δλδ είχαν περάσει μήνες και πήγαινε πλέον συχνότερα εκτός σπιτιού και ελάχιστα πλέον στο μπαλκόνι) κατούρησε την κουρτίνα (που δεν το χε ξανακάνει ποτέ). Η μπάτσα δεν ήταν τόσο το θέμα, ήμουν όμως έξαλλη η ηλίθια και κατατρόμαξε. Ε, δεν ήπιε νερό όλη την μέρα (έγινε πρωί), παρόλο που τον κανάκεψα μετά. Μιλάω σοβαρά, σίγουρα ήταν για αυτό. Το βράδυ άρχισα να του βάζω νερό στο στόμα για να καταλάβει ότι δεν είναι κακό. Ήπιε ξανά από μόνος του την επόμενη μέρα που μάλλον είχε σκάσει.

Αποτελεσματικότατο ήταν, από εκείνη τη μέρα και μετά δεν ξαναπήγε ποτέ τουαλέτα στο μπαλκόνι (ούτε αλλού μες στο σπίτι). Μαχαίρι. Τόσο μαχαίρι που όταν μετά από κάποιους μήνες (χρόνο; ) είχα 39 πυρετό και δε μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου τον παρακαλούσα να πάει στο μπαλκόνι και τίποτα. Έμεινε 20 ώρες ακατούρητος και αρνιόταν να κάνει οτιδήποτε μέχρι να χαπακωθώ τίγκα για να συρθώ να τον κατεβάσω.

Τώρα, για τέτοιες στιγμές που δεν θα μπορώ πραγματικά να τον βγάλω, ψάχνω να βρω τρόπο πώς να του ξεμάθω τη μαλακία που έκανα για να πηγαίνει καμιά φορά και στο μπαλκόνι. Δεν έχω βρει τίποτα. Αν έχετε καμιά ιδέα, ευπρόσδεκτη. Κανά δυο φορές που πήγε να ψοφήσει από κόψιμο μόνο, γυρνούσε σαν τον παλαβό ώρα μέχρι να καταλάβω τι έχει και του βαλα πάνα ξεχασμένη από τα κουταβίσια του στο μπαλκόνι. Χωρίς πάνα ΔΕΝ πήγαινε, μα να σκαγε.

Τι να κάνουμε, είπαμε, το σκυλί αυτό τελικά είναι υπερευαίσθητο, και σωματικά και ψυχικά. Ειρωνεία αν σκεφτείς πώς μας κοιτάνε στο δρόμο αν γαυγίσει σε άλλο σκυλί, as if someone has (un)leashed the dog from hell.

 

[l.Kyveli]

Οπως έγραψα στην αρχη το μπουντάλιον δεν το εχω χτυπήσει.

Ααχαχαχααααα τρελαίνομαι!!!!

 

[johnk]

...Ο κτηνίατρος άμεσος μου ειπε "τωρα χάιδεψε την".
Την χάιδεψα της ειπα μερικά γλυκόλογα με πολλα μπράβο και την έδωσα και ενα μεζέ που της αρέσει...

Φίλε μου @ISKENDER , ο κτηνίατρος τσίφτης και καραμπουζουκλής! Μπράβο του!!!

Για να μας μένει και το "ηθικό δίδαγμα", τόχουμε ξαναγράψει εδώ (και μπορώ να σας αναφέρω δεκάδες πηγές που συνηγορούν) ότι οι μολοσσοειδείς φυλές είναι (ίσως) οι πιο "σκληρές" και, ταυτόχρονα, είναι (σίγουρα) οι πιο "ευαίσθητες"...

Και στη δική μας αγέλη ισχύει αυτό: Όσο πιο έντονη η διόρθωση (αγριοφωνάρα, τσίμπημα του πνίχτη, "πέσε ξάπλα")... τόσο (και ακόμα περισσότερο) πιο έντονη είναι, μετά, η "γεφύρωση": Το να πεις γλυκόλογα, με "φωνούλα", με ένταση, με άπειρα χάδια... και επί πολλή ώρα... το να το αφήσεις να "ξεσπάσει" ανεβαίνοντας επάνω σου και λούζοντάς σε στο γλύψιμο... και, σαφώς (αν έχεις μαζί σου) μεζεδάκια!!!

Υ.Γ.1. Το "πέσε ξάπλα", εννοείται ότι ΔΕΝ γίνεται "χειροκίνητα"... γιατί, απλά, δεν μπορεί να γίνει χειροκίνητα! Γίνεται με εντολή, αφού τον έχεις μαλώσει - διορθώσει... μετά από πολλή εξάσκηση... για τον ακατανόμαστο, είναι η πιο "εξευτελιστική" στάση: Πεσμένος κάτω και ξαπλωμένος στο πλάϊ... και όλα (κεφάλι, ουρά) να ακουμπάνε στο έδαφος...

Υ.Γ.2. Όσον αφορά τη Μόκα... απλά, δεν θα πέσει ΠΟΤΕ κάτω... όσο υποτακτική και μαλακή και να είναι... ότι και να της πεις ή να της κάνεις... γυρνάει λίγο το κεφάλι προς την άλλη μεριά και μένει εκεί... αυτό που λέμε για το Bullmastiff, "η αίσθηση του αμετακίνητου εμποδίου"...
Και, ακριβώς σε αυτή τη στάση... έχει φάει παλιότερα τα γερά "χτυπήματά" της (2-3 φορές) από τον Κάσπερ... ο οποίος, όσο δεν έπεφτε η Μόκα, "χτύπαγε" με μεγαλύτερη λύσσα... και αυτή εκεί...

 

[Lavernne]

Αυτό είναι λάθος που δυστυχώς το βλέπω να γίνεται συχνά.
Ποτέ, μα ποτέ δεν τιμωρούμε το σκύλο, από τη στιγμή που επέλεξε τελικά να έρθει κοντά μας.

Βασικά εγώ πήγα κοντά της, μιας και η μικρή είχε σταματήσει κάπου στον κήπο και περίμενε να πάω να τη μαζέψω.
Θυμήθηκα καλύτερα το σκηνικό.
Είχε κάνει τόσους κύκλους την αυλή, που κάποια στιγμή τα παράτησε και έκατσε να την πιάσω.
Από τα νεύρα μου δε το σκέφτηκα οτι ήταν λάθος, αφού κατάλαβε οτι έκανε βλακεία..

Παρόλα αυτά, ναι, είμαι η προσωποποίηση της κακοποίησης και η Νεφέλη απορώ πως δε με έχει δώσει ακόμα στη πρόνοια αχχαχαχα

 

[Michalis-Maya]

Συμφωνώ απόλυτα. Επειδή το είχα κάνει αυτό το λάθος στα προηγούμενα σκυλιά μας και είχα μάθει ότι δεν έρχεται πίσω όπως είπες κι εσύ @Lavernne, ευτυχώς, συγκρατήθηκα σε αυτή την περίπτωση. Και επιβραβευτήκαμε κι οι δυο. Θυμήθηκα το σκηνικό μόλις το είπες.

Μια μέρα ήμουν με τη Maya σε κεντρικό δρόμο του Πειραιά.
Όταν ήταν μικρή είχε θέμα με τα περιστέρια. Τα κυνήγαγε σαν τρελή.
Εκεί που ήμουν χαλαρός, στα 20 μέτρα μπροστά μας, μπανίζει περιστέρια. Ήταν 1 μέτρο πίσω μου το σκυλί, παίρνει μία φόρα 2 μέτρα (1.10 το λουρί), μου βγάζει τον ώμο και μου φεύγει από τα χέρια.
Φωνάζω ένα "Maya" που το άκουσε όλο το λιμάνι του Πειραιά. Σταματάει δύο μέτρα από τα περιστέρια και γυρνάει και με κοιτάζει. Έτρεξα προς την αντίθετη μεριά φωνάζοντας "ΕΛΑ". Ήρθε αμέσως. Το "Μπράβο" που της είπα, το άκουσε όλος ο Πειραιάς.

Όταν χρειάζεται να κάνω κάτι που δεν γουστάρει, ποτέ δεν χρησιμοποιώ το "Έλα". Βούρτσισμα, σταγόνες στο αυτί, κόψιμο νυχιών κλπ, πάντα, μα πάντα πάω εγώ στο σκυλί. Ακόμα και τώρα που έχει μάθει και τα ανέχεται, εξακολουθώ να πηγαίνω, εγώ προς το μέρος της χωρίς να λέω κουβέντα.

 

[Lavernne]

Η Νεφέλη, ως γκριλλ μιξ κυνηγόσκυλο, αν δει πουλιά, γατιά και σκαντζόχοιρους, με γράφει και πάει για κυνήγι. Ευτυχώς για όλα τα ζωντανά και για την ίδια, δεν έχει πιάσει κανένα τους ποτέ.(πάντα είναι στον οδηγό, εκτός από περιφραγμένα γηπεδάκια).
Επίσης, ποτέ δε τρώει έξω στη βόλτα (εκτός από τους τελευταίους 2-3 μήνες) λιχουδιές, οπότε δε κατάφερα να της μάθω εντολές έξω.
Άρα, αν καταφέρει να φύγει, τότε θα σταματήσει μόνο όταν θα καταλάβει οτι τα έχω πάρει τόσο άσχημα, που δεν έχει άλλη επιλογή από το να κάτσει να τη πιάσω.

Μετά από το περιστατικό με τη γάτα, δε μας έχει φύγει ποτέ ξανά (ναι, ο πατέρας μου άκουσε γερή κατσάδα εκείνη την ημέρα).

Έτσι τους βρήκα, αφού είχαν φάει κατσάδα και οι δύο εκείνη την ημέρα!!!!

 

[Estranged]

Ορίστε, τους μάλωσες και πήραν αγκαλιά ο ένας την άλλη να παρηγορηθούν! Άσπλαχνη!

 

[Lavernne]

Γκεστάπο με λέει ο μπαμπάς μου στην εγγόνα του (Νεφέλη).
Όταν τον μαλώνω γιατί της δίνει πολλές λιχουδιές, της λέει "Ήρθε η γκεστάπο Νεφελάκι. Δεν έχει άλλα μπισκότα". Άστο... Η κακιά του σπιτιού είμαι. χαχαχα