Καλησπέρα σε όλους!
Μόλις γράφτηκα στο forum, ελπίζοντας να βρω κάποιες λύσεις στο πρόβλημα μας, ελπίζω να είμαι στη σωστή σελίδα, και να μην παραβιάσω κάποιο κανόνα των διαχειριστών αθελά μου.
Η ιστορία μας είναι η εξής:
Πριν από περίπου 6 χρόνια πήραμε από έναν κτηνίατρο τον σκύλο μας, τον Τάσσο, 8 μηνών τότε. Ημίαιμο γκέκας, φοβερά τρυφερός μαζί μας και πολύ χαρούμενος. Δυστυχώς όμως όπως προέκυψε, το σκυλί δαγκώνει. Δαγκώνει σε ανυποψίαστο χρόνο, ανηποψίαστους ανθρώπους, χωρίς γάβγισμα ή συγκεκριμένη αφορμή.
Επειδή ήταν τόσο κόντρα στον χαρακτήρα που εμείς ξέραμε, δυσκολευτήκαμε να το αποδεχτούμε και το αποδίδαμε συνεχώς σε "τυχαία" γεγονότα (πχ ότι πήγε κάποιος να τον χαιδεψει και φοβήθηκε κοκ).
Υποψιαζόμαστε ότι έχει κακοποιηθεί μικρός. Όταν τον παραλάβαμε δεν μπορούσε καλά καλά να περπατήσει γιατί ήταν κλεισμένος στο κλουβί όλη μέρα με τον αδερφό του!
Όμως πλέον έχουμε φτάσει στα 5 "θυματα" και δυστυχώς τον έχουμε περιορίσει σε έναν χώρο στην αυλή, στη βόλτα τον κρατάμε πάντα πολύ κοντά μας, δεν το παίρνουμε μαζί μας σε εκδρομές κτλ με αποτέλεσμα να περνάει πολλές ώρες μόνος (τον ταιζουν οι γονείς μου αλλά κι αυτοί δεν είναι όλη μέρα σπίτι).
Το μεγάλο πρόβλημα όμως είναι το εξής: μετακομίζουμε στο εξωτερικό, με τον 3.5 ετών γιό μας. Επίσης μας ενδιαφέρει να επτεκτείνουμε την οικογένεια σύντομα, πράγμα που σημαίνει ότι θα χρειαστούμε σίγουρα "βοήθεια" στο σπίτι, πιθανώς και εσωτερική.
Όπως καταλαβαίνετε το σκυλί περιπλέκει απίστευτα τα πράγματα:
1. Χρειαζόμαστε σπίτι ειδικών προδιαγραφών, και στη χώρα που πάμε δεν υπάρχει μεγάλη διαθεσιμότητα σπιτιών με κήπο κτλ.
2. Εάν φεύγουμε για εκδρομές ΣΚ κτλ, δεν θα μπορούμε να τον παίρνουμε μαζί μας τις περισσότερες φορές, άρα κάποιος πρέπει να τον φροντίζει, αλλά πως θα είμαστε ήσυχοι ότι δεν θα τον δαγκώσει αυτόν τον κάποιον?
3. Πως θα έχουμε βοήθεια στο σπίτι και να μην τρέμω ότι θα χυμήξει ανά πάσα στιγμή?
4. Ακόμη και για το νέο μέλος, πλέον φοβάμαι. Πόσο σίγουρη μπορώ να είμαι ότι δεν θα επιτεθεί στο παιδί (αν και μέχρι τώρα δεν έχω την παραμικρή ένδειξή, και του παίρνει φαγητό από το στόμα) ή στο μωρό όταν με το καλό έρθει?
Συνεπώς οι ερώτήσεις μου:
- Υπάρχει τρόπος να "διορθώσουμε" το κακό που έχει συμβεί, και να πάψει να δαγκώνει?
- Υπάρχουν λύσεις που δεν έχουμε σκεφτεί για το πρόβλημα που περιγράφω παραπάνω?
- Τέλος, εάν δεν υπάρχει καμία βιώσιμη λύση, που θα ήταν προτιμότερο να απευθυνθώ για πιθανή στέγαση? Φιλοζωικές? κάτι άλλο?
Μόλις γράφτηκα στο forum, ελπίζοντας να βρω κάποιες λύσεις στο πρόβλημα μας, ελπίζω να είμαι στη σωστή σελίδα, και να μην παραβιάσω κάποιο κανόνα των διαχειριστών αθελά μου.
Η ιστορία μας είναι η εξής:
Πριν από περίπου 6 χρόνια πήραμε από έναν κτηνίατρο τον σκύλο μας, τον Τάσσο, 8 μηνών τότε. Ημίαιμο γκέκας, φοβερά τρυφερός μαζί μας και πολύ χαρούμενος. Δυστυχώς όμως όπως προέκυψε, το σκυλί δαγκώνει. Δαγκώνει σε ανυποψίαστο χρόνο, ανηποψίαστους ανθρώπους, χωρίς γάβγισμα ή συγκεκριμένη αφορμή.
Επειδή ήταν τόσο κόντρα στον χαρακτήρα που εμείς ξέραμε, δυσκολευτήκαμε να το αποδεχτούμε και το αποδίδαμε συνεχώς σε "τυχαία" γεγονότα (πχ ότι πήγε κάποιος να τον χαιδεψει και φοβήθηκε κοκ).
Υποψιαζόμαστε ότι έχει κακοποιηθεί μικρός. Όταν τον παραλάβαμε δεν μπορούσε καλά καλά να περπατήσει γιατί ήταν κλεισμένος στο κλουβί όλη μέρα με τον αδερφό του!
Όμως πλέον έχουμε φτάσει στα 5 "θυματα" και δυστυχώς τον έχουμε περιορίσει σε έναν χώρο στην αυλή, στη βόλτα τον κρατάμε πάντα πολύ κοντά μας, δεν το παίρνουμε μαζί μας σε εκδρομές κτλ με αποτέλεσμα να περνάει πολλές ώρες μόνος (τον ταιζουν οι γονείς μου αλλά κι αυτοί δεν είναι όλη μέρα σπίτι).
Το μεγάλο πρόβλημα όμως είναι το εξής: μετακομίζουμε στο εξωτερικό, με τον 3.5 ετών γιό μας. Επίσης μας ενδιαφέρει να επτεκτείνουμε την οικογένεια σύντομα, πράγμα που σημαίνει ότι θα χρειαστούμε σίγουρα "βοήθεια" στο σπίτι, πιθανώς και εσωτερική.
Όπως καταλαβαίνετε το σκυλί περιπλέκει απίστευτα τα πράγματα:
1. Χρειαζόμαστε σπίτι ειδικών προδιαγραφών, και στη χώρα που πάμε δεν υπάρχει μεγάλη διαθεσιμότητα σπιτιών με κήπο κτλ.
2. Εάν φεύγουμε για εκδρομές ΣΚ κτλ, δεν θα μπορούμε να τον παίρνουμε μαζί μας τις περισσότερες φορές, άρα κάποιος πρέπει να τον φροντίζει, αλλά πως θα είμαστε ήσυχοι ότι δεν θα τον δαγκώσει αυτόν τον κάποιον?
3. Πως θα έχουμε βοήθεια στο σπίτι και να μην τρέμω ότι θα χυμήξει ανά πάσα στιγμή?
4. Ακόμη και για το νέο μέλος, πλέον φοβάμαι. Πόσο σίγουρη μπορώ να είμαι ότι δεν θα επιτεθεί στο παιδί (αν και μέχρι τώρα δεν έχω την παραμικρή ένδειξή, και του παίρνει φαγητό από το στόμα) ή στο μωρό όταν με το καλό έρθει?
Συνεπώς οι ερώτήσεις μου:
- Υπάρχει τρόπος να "διορθώσουμε" το κακό που έχει συμβεί, και να πάψει να δαγκώνει?
- Υπάρχουν λύσεις που δεν έχουμε σκεφτεί για το πρόβλημα που περιγράφω παραπάνω?
- Τέλος, εάν δεν υπάρχει καμία βιώσιμη λύση, που θα ήταν προτιμότερο να απευθυνθώ για πιθανή στέγαση? Φιλοζωικές? κάτι άλλο?
