Δε ξέρω αν το ανεβάζω στο σωστό θέμα, αλλά ήθελα να το γράψω μήπως και βοηθηθεί κανένας άλλος από την εμπειρία μου, όπως βοηθήθηκα και εγώ από αυτά που έγραψαν άλλοι εδώ μέσα.
Πάντοτε ήθελα σκύλο, αλλά πιτσιρικάς δε μπόρεσα ποτέ να πείσω τη μάνα μου και μεγαλώνοντας πέρασα χρόνια προσπαθώντας να πείσω το έτερον ήμισυ. Κάποια στιγμή, λοιπόν, «ψήνω» τη συμβία, ορκιζόμενος στα ύδατα της Στυγός και φιλώντας σταυρό ότι, αν πάρουμε, εγώ θα το φροντίζω, εγώ θα το ταΐζω, εγώ θα μαζεύω τα σκ@τ@ του κλπ. Έχοντας την έγκριση, λοιπόν, τραλαλά τραλαλό, χαζό παιδί χαρά γεμάτο ψάχνει «να πάρει σκύλο».
Ωσάν να αγόραζα μίξερ, λοιπόν, ψάχνω στο γούγλη και μου βγάζει στα πρώτα αποτελέσματα γνωστό σκυλέμπορα (που μάλιστα έχει γράψει και 2-3 ποστ εδώ μέσα). Τηλεφωνώ, κλείνω ραντεβού και πάω.
Πάρε κόσμε, από δω τα Λαμπ, από κει τα Ροτ, παραπέρα τα Κανις, παραδώθε οι γ.π. Ό,τι πάρεις 600 με700, με άλλα τόσα για την υποχρεωτική εκπαίδευση από αυτόν και τροφή αποκλειστικά από εκείνον επίσης (υπογράφεις συμφωνητικό για όλα αυτά).
Δεν ήταν το 1500αρι που με φρέναρε (το υπολόγιζα πάνω κάτω), ούτε τα όσα έλεγε. Ήταν το στυλ περισσότερο και το ύφος. Του λέω ότι θέλω να το σκεφτώ και φεύγω. Γυρνάω σπίτι, αρχίζω να ψαχουλεύω πάλι στο ίντερνετ και πέφτω εδώ μέσα.
Πρώτη απόφαση ήταν ότι ΔΕΝ θα πάρω άμεσα σκύλο.
Δεύτερη, ότι ΔΕΝ έχω ιδέα ούτε τι θέλω, ούτε τι αυτό συνεπάγεται.
Τρίτη, να αρχίσω διάβασμα.
Περνάνε μερικοί μήνες, συνειδητοποιώ ότι όντως θέλω σκυλί, ότι εξακολουθώ να ζηλεύω αυτούς που έχουν με όλα τα καλά και τα κακά που αυτό συνεπάγεται (Θυμάμαι χαρακτηριστικά γνωστό και πολυγραφότατο μέλος εδώ μέσα, εξηγώντας τη διαδικασία εκπαίδευσης – διόρθωσης, να γράφει ότι «αυτή τη στιγμή θέλω να σκοτώσω το σκύλο μου, αλλά …»).
Μετά άρχισα να αναρωτιέμαι τι ράτσα σκυλί θέλω.
Περνάνε και πάλι μερικοί μήνες, έχω πάει σε αρκετούς αναγνωρισμένους εκτροφείς, αλλά ακόμα δεν έχω αποφασίσει. Ένα βράδυ πέφτω σε ένα άλλο θέμα που κάποιος (δεν θυμάμαι ποιος, να του πω πόσο πολύ με βοήθησε) έγραφε πως αν δε ξέρεις τι ράτσα θέλεις τότε στη πραγματικότητα αυτό που θέλεις είναι να υιοθετήσεις αδέσποτο.
Τέταρτη απόφαση λοιπόν, αφού δεν είχα κάποια συγκεκριμένη ράτσα που προτιμώ, να υιοθετήσω αδέσποτο (δε θα αναφέρω εδώ δυσάρεστες εμπειρίες από φιλοζωικές, η γκρίνια σε άλλο –αμιγώς γκρινιάρικο- ποστ).
Και κάπως έτσι βρέθηκα με τη Πίκα, που ίσως λόγω του ότι «λειτουργεί με τη λογική «κάνω τα πάντα για να είσαι ευχαριστημένος και να μην ξαναβρεθώ στο δρόμο», όπως γράφει και το αρχικό ποστ, γκρεμίζει όλους τους μύθους που και εγώ άκουγα «πάρε καθαρόαιμο αν θέλεις να ξέρεις τι σου γίνεται από χαρακτήρα».
Μπορεί να βιάζομαι να βγάλω συμπεράσματα (11 μήνες σκυλοϊδιοκτήτης είμαι) αλλά μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι ούτε μια στιγμή αυτούς τους 11 μήνες δε μετάνιωσα που βρέθηκα με τη Πίκα. Ελπίζω ούτε και αυτή.
