@johnk δεν είχα πλέντι οφ τάιμ σήμερα και δεν μπόρεσα να βγάλω κάτι από την φαρέτρα της βιβλιοθήκης σε τόσο στενή σχέση ζώων και παθων κτλ..
βρήκα έναν ορισμό της λύπης από Γαληνό με Χρύσιππο και Ποσειδώνιο μέσα.. η λύπη είναι μια πρόσφατη δόξα για την παρουσία κάποιου κακού, ή πρόσφατη δόξα της παρουσίας κακού. το πρόσφατο είναι το πλησίον χρονικά, η οποία συστέλλει την ψυχή(αλήθεια πόσο δυνατό νόημα έχει αυτό και με ποιά άλλη γλώσσα θα μπορούσε να εκφραστεί) και προκαλεί λύπη., αλλά όταν γίνει χρόνια αλλάζει το σκηνικό (έντασή της).
τώρα μας ενδιαφέρει και η σχέση του με τα ζώα αν καταλαβαίνει το ανυπόφερτο ή το απρόσμενο.. ή όταν σε αποσπά από προηγούμενες κρίσεις ή αν προετοιμαστεί και συνηθιστεί και χρονίσει μετά δεν ταράζει (για να προκαλέσει πάθος) ή το κάνει πολύ λίγο. Αυτό/ αυτή την δύναμη να αποτυπώνεις στο μυαλό σου να έχεις ένα εθισμό και να μην ταραχθείς (δεν γνωρίζω αν μπορεί να το κάνει ο σκύλος) παρακάτω λέει <<δεν μπορεί να μου δαγκώνει την ψυχή>> σαν κάτι νέο.
με την πάροδο του χρόνου συνεχίζει αμβλύνονται τα πάθη (ούτε αυτό γνωρίζω αν το μπορεί ο σκύλος) και συνεχίζει για το κλάμα, θρήνοι την συναισθηματική φόρτιση και το γέλιο, και το αν έχει χορτάσει από την λύπη..
ο Ποσειδώνιος γράφει οτι υπάρχουν ορισμένες ψυχικές δυνάμεις που υπάρχουν και στα ζώα για ηδονή, κυριαρχία, νίκη αλλά δεν το πάει παραπέρα, ή δεν έχει βρεθεί το αντίστοιχο κείμενο..