Αν είμαι (τελείως)
off-topic, ζητάω συγγνώμη...
1) ...αν ζούσαν έξω θα έκαναν το ίδιο ? και ο άνθρωπος των σπηλαίων αυτό έκανε.. όποιος πέθαινε τον άφηναν εκεί δεν τον έθαβαν.. η εξέλιξη μετάβαση από ζώο σε άνθρωπο έγινε με αυτόν ακριβώς τον τρόπο.. άρχισε να θάβει τους συνανθρώπους του... όσα χρόνια και να περάσουν, κανένας σκύλος δεν θα θάψει το παιδί του ...
είναι έτσι φτιαγμένη η ψυχή και του ζώου και του ανθρώπου που μετά από ένα πιο '' δυνατό'' συναίσθημα ή μία άλλη λέξη να ξεχνάει... είναι προικισμένος με την λησμονιά...
Ωραία,
@ntoulis , ας δούμε λίγο τα πράγματα, μπας και συμβάλω κι εγώ στοιχειωδώς στην "μετάφρασή" τους...
Και, φαντάζομαι, έχεις καταλάβει ήδη ποιά φράση σου θα σχολιάσω...
Ναι... τα ζώα (σκυλιά ή κυνοειδή, για την περίπτωσή μας - αλλά όχι μόνο!), αν ζούσαν εκεί έξω θα έκαναν ακριβώς το ίδιο... εφόσον οι συνθήκες το επέτρεπαν, δηλαδή, εφόσον δεν βρισκόντουσαν σε μάχη ή σε καταδίωξη από κάτι άλλο, ισχυρότερο... όπου (για όλους μας) ισχύει το "τρεχάτε ποδαράκια μου"...
Από ότι έχει παρατηρηθεί (και έχει, πλέον, λυθεί αυτό το θέμα) στους λύκους, στα σκυλιά, στα λιοντάρια και άλλα θηλαστικά... για να μην αναφέρω τους ΕΛΕΦΑΝΤΕΣ (!!!)... όλα (λιγότερο ή περισσότερο) "θρηνούν" τους νεκρούς τους... ΚΑΙ τους θάβουν (αν έχουν το χρόνο και την άνεση), "εκεί έξω"...
Αυτό το βλέπετε και στα σκυλιά του δρόμου... σπάνια μεν, αλλά το βλέπετε...
- Σπάνια, γιατί ένας σκύλος (ή οτιδήποτε άλλο "εκεί έξω") όταν συνειδητοποιεί ότι τελειώνουν οι δυνάμεις, φεύγει και εξαφανίζεται (από εμάς, τους ανθρώπους), για να ηρεμήσει, για να προστατευτεί από την "καλωσύνη" μας... ειδικά, ο ηγετικός σκύλος...
- Το βλέπετε, όμως, στη συμπεριφορά των συντρόφων τους, όταν σκοτωθεί κάποιο ζώο... βλέπετε, τόσο την προσπάθεια να το επαναφέρουν, όσο την προστασία που κάθονται και παρέχουν (μέχρι να συνειδητοποιήσουν ότι η ζωή συνεχίζεται), όσο και με την προσπάθεια να σκάψουν και να σκεπάσουν με χώμα (ή άλλα υλικά) το νεκρό σύντροφό τους... ή να τον κρύψουν, στη χειρότερη περίπτωση...
Ο άνθρωπος, τώρα, όπως πολύ σωστά λες, κάποια στιγμή άρχισε να θάβει τους νεκρούς του... γιατί?
Γιατί παρατήρησε επί πολλά χρόνια τα
ΖΩΑ... κυρίως το σκύλο (και το λύκο), δηλαδή... και επειδή είναι έξυπνος (τρομάρα μας!) κατάλαβε,
επιτέλους, το λόγο για τον οποίο το έκαναν τα ζώα: Τα ζώα (τα οποία, σημειωτέον, δεν τα ενοχλεί η έντονη μυρωδιά σήψης) έθαβαν (και όχι μόνο - όπως θα δούμε παρακάτω) τους νεκρούς τους, για να μην προσελκύσουν ΘΗΡΕΥΤΕΣ στην περιοχή... για τον ίδιο, λοιπόν, λόγο το έκανε
επιτέλους και ο άνθρωπος...
Οπως έχουν γράψει αρκετές φορές όσοι ασχολούνται με τα "τσοπάνια" (δηλαδή, τα Ορεινά Ποιμενικά), που έχουν τα πιο "αρχέγονα" ένστικτα... αυτά τρώνε το νεκρό κουτάβι τους, ή το νεκρό νεογέννητο αρνάκι (το πιο πολύ, τουλάχιστον - και θάβουν ή κρύβουν τα κόκαλα - όσα δεν μπορούν να φάνε), για τον ίδιο λόγο: Να μην οσμιστούν οι θηρευτές ΑΙΜΑ και ουσίες του θανάτου... και "προσέλθουν"... αυτές οι στιγμές, ανάμεσα στο κοπάδι, είναι ιδιαίτερα συγκινητικές και έχουν την ηρεμία και τη "συναίνεση" όλων των μελών του κοπαδιού, ακόμα και της μάνας προβατίνας...
Και, σε κάθε λεπτομέρεια, ο (έξυπνος, όπως είπαμε) άνθρωπος παρατήρησε και
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ...
Ακόμα και την πολεμική φράση των ηττημένων του παλιού καιρού: "να σώσουμε τη σημαία και να θάψουμε τους νεκρούς μας", την έχει υιοθετήσει με ακρίβεια από την αρχέγονη αυτή συμπεριφορά των (αγελαίων) ζώων:
- Ολοι γύρω από τον αρχηγό, για να προστατευτεί... μιάς και χωρίς αρχηγό...
- Υποχώρηση, αν υποχωρήσει ο αρχηγός... πίσω του...
- Θάψιμο (με την ευρεία έννοια) των νεκρών τους...
...Τώρα η Audrey κάτι καταλαβαίνει. Τί είναι αυτό που καταλαβαίνει δε ξέρω. Μιλιά δεν έχουν δυστυχώς... Σήμερα έφαγε ελάχιστα...
Μου θυμίζεις ακριβώς το γάτο μας...
Το Πάσχα του 2011 είχαμε πάει κάπου διακοπές, μαζί με τη Μόκα (ο Κάσπερ δεν υπήρχε τότε)...
Και αφήσαμε το γατούλη μας σε μία καλή πανσιόν...
Μετά από 2 μέρες, ο (ιδιαίτερα έμπειρος επαγγελματίας) ιδιοκτήτης της πανσιόν, μου τηλεφώνησε και μου είπε: "ελάτε να πάρετε το γάτο... δεν τρώει"...
Τον ρώτησα τότε: "δεν μπορεί να γίνει κάτι, ρε παιδί μου, μιάς και σε 2 μέρες επιστρέφουμε?"...
Η απάντησή του ήταν πολύ πειστική: "Οχι, μην το ρισκάρουμε... θα έχει πεθάνει σε δύο μέρες"!
Θέλω να πω ότι όταν λείπει κάτι έμψυχο σε ένα ζώο (και ειδικά στις γάτες ΚΑΙ κάτι "άψυχο", όπως είναι ο χώρος τους), το ζώο πέφτει σε προσωρινή κατάθλιψη... και ελπίζουμε ότι σταδιακά θα το ξεπεράσει...
