Λοιπόν..έχουμε και λέμε. Η Audrey κοιμάται πάντα στο κρεβατάκι της. Η Μίλβα..γκουχ..κοιμάται όπου γουστάρει
Συνήθως στο κρεβατάκι της κι αυτή, αλλά όχι πάντα. 6:30 το πρωί, χτυπάει το πρώτο ξυπνητήρι στο σπίτι. Εκεί, ξεκινάει η πρώτη παράνοια. Η Audrey ανεβαίνει με μανία στο κρεβάτι (μόνο γι αυτό το 2ωρο που απομένει ξέρει ότι την αφήνουμε - δε χωράμε βασικά κ όλοι μαζί), με πατάει στο κεφάλι, πατάει τη Μίλβα (η οποία έχει ήδη μπει σε mode "σε λίγη ώρα θα φάμε, θα φάμε, θα φάμε, θα φάμε"), η Μίλβα νευριάζει και της ορμάει. Σωριάζεται η Audrey μισοκοιμισμένη και μισοδαγκωμένη κολλητά σε μένα κι ακούγεται ένα ΖΝΤΟΥΠ με τράνταγμα σε όλο το κρεβάτι και το παρκέ και η Μίλβα ξαπλώνει σπασμένη στο κεφάλι μου απο πάνω.
Κοιμόμαστε έτσι (λέμε τώρα) κάποια ώρα και στις 8 χτυπάει το δεύτερο ξυπνητήρι στο σπίτι και σηκώνομαι εγω. Και εκεί ξεκινάει η παράνοια #2. Η Μίλβα πλέον μπαίνει σε full speed mode "θα φάμεθαφαμεθαφαμεθαφαμεθαφαμεθαφαμε" και αρχίζει να χοροπηδάει πάνω μου. Η Audrey ενθουσιάζεται και αρχίζει να της τραβάει τα αφτιά με μανία, μέχρι να τη ρίξει κάτω απο το κρεβάτι. Η Μίλβα τσαντίζεται και την κυνηγάει θυμωμένη, μέχρι να τη στριμώξει σε μια γωνία. Μετά σηκώνομαι εγώ και αρχίζει η Μίλβα να κάνει κύκλους γύρω απο τον εαυτό της, ενω η Audrey μιξοκλαίει απο χαρά χωρίς λόγο και αιτία (το χει έμφυτο).
Τα σ/κ, τη Μίλβα την πιάνει απόγνωση, που δεν σηκώνομαι στις 8 και κάθεται απο πάνω μου, με κοιτάει επίμονα για κάποια λεπτά, σε φάση "δε θα σηκωθεις; δε θα φάμε; δε θα φαμε; δε θα φαμε;". Απογοητεύεται, ξαναξαπλώνει κλαψουρίζοντας και το επαναλαμβάνει ανά τέταρτο. Στη συνέχεια ακολουθεί ο καυγάς με την Audrey και το καθιερωμένο κλαψούρισμα χαράς.
