Στη βόλτα τη δικιά μου, τη σόλο, άνευ σκύλου, τράβηξα μια μεγάλη σύγχιση σε μία συζήτηση σχετική με κατοικίδια που έγινε μπροστά μου. Αλλά ήρθε μετά το παρακάτω στη βόλτα με τον Άρη για να σβήσω με ένα χαμόγελο. Στα διάαλα, θα κρατήσω μόνο τα αισιόδοξα σκηνικά.
Γυρνώντας από τη βραδινή βόλτα περνάμε σχεδόν πάντα μια πιάτσα ταξί (μεγάααααλη, γύρω γύρω από τετράγωνο, κλασσικό φαινόμενο μετά κρίσης). Πολλοί ταξιτζήδες, μην πω σχεδόν όλοι, την ώρα που βγαίνουμε είναι κλασσικά οι ίδιοι αυτή την ώρα της ημέρας σε αυτήν (και αντίστοιχα σε κάθε) πιάτσα.
Σήμερα, κατεβαίνοντας, αντιλαμβάνομαι όπως περνάμε ένα παιδί νεαρό να μας βλέπει και να φεύγει τρέχοντας παραδίπλα μας. Παραξενεύτηκα γιατί μας έριχνε και καμιά ματιά τρέχοντας. Σταματάει σε ένα άλλο ταξί μισό τετράγωνο πιο κάτω, χτυπάει το παράθυρο και φωνάζει στον ταξιτζή που ήταν μέσα "Φόντα Φόντα! Ο σκύλος σου! Η αδυναμία σου!"
Ε σταματάω κι εγώ μόλις το ακούω, βγαίνει ο.. Φόντας (νομίζω, αν ακουσα καλά - που εν τέλει τον αναγνώρισα από παλιότερη συνάντηση) από το ταξί, τον φωνάζει και αρχίζουν οι αγάπες. Του λέει "πού είσαι μωρέ, σε βλέπω κάθε βράδυ και δε σε προλαβαίνω να σε χαϊδέψω λίγο", φιλιούνται, αγκαλιάζονται, χαϊδεύονται, δαγκώνονται, μόνο καρδούλες που δεν πετάχτηκαν.
Αυτά. Μπορώ να αντικαταστήσω κάτι σακαφιόρες γκόμενες και κάτι πανύβλακες τύπους με.. Φόντες...? Όχι ε? Καλά. Όσο ζω ελπίζω.