Πόσοι να έχουν απομείνει που να πιστεύουν ακόμα πως δεν αντιμετωπίζουμε τα ζώα, αλλά και γενικότερα τα πάντα γύρω μας ως «πράγματα»;…Πράγματα τα οποία μπορούμε να μεταχειριζόμαστε όπως επιθυμούμε…όπως «γουστάρουμε».
Από το πώς θα «μοιάζουν», ποια θα είναι η εμφάνιση τους, μέχρι και πως θα ζουν ή πως θα πεθαίνουν…Αυτό το έχω καταλάβει καιρό και δεν νομίζω ότι είναι ανάγκη να επιχειρηματολογήσω πάνω στο θέμα.
Ανάμεσα στα τόσα ζώα που ο άνθρωπος εκτρέφει για διάφορους λόγους, υπάρχει ένας όρος που χρησιμοποιείται κυρίως για τον σκύλο και αυτός είναι ο όρος “soundness” που θα μπορούσε να μεταφραστεί και να αποδοθεί στα Ελληνικά ως «ευρωστία», «αρμονία» ή και «υγεία» σε πιο γενική απόδοση.
Αυτός ο όρος θέλει να περιγράψει την μορφολογική και ανατομική ορθότητα του σκύλου (αλλά και όλων των ζώων) και την καλύτερη δυνατή λειτουργία του στο περιβάλλον. Το ζώο θα πρέπει να μπορεί να σταθεί (να «κουβαλά το βάρος του»), να κινηθεί και να λειτουργεί γενικά, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη οικονομία. Δηλαδή, δεν θα πρέπει αυτό να γίνεται με δυσκολία, με κάματο που τον αναγκάζει να σπαταλήσει περισσότερη ενέργεια (και να χρειάζεται περισσότερη τροφή π.χ.).
Σε όλα τα είδη θέλουμε οι αρθρώσεις που φέρουν το βάρος να είναι τοποθετημένες καλά κάτω από το σώμα για να υποστηρίζουν το μεγαλύτερο μέρος της μάζας του ζώου. Αν τα «στηρίγματα» είναι ευθεία και κάτω από την περιοχή του μεγαλύτερου βάρους, το βάρος διαμοιράζεται μέσα από τα «στηρίγματα» στο έδαφος και «το κτίσμα» (ο σκελετός ή το ζώο, στην περίπτωση μας) δεν δέχεται μεγάλες πιέσεις. Εάν, από την άλλη πλευρά, τα υποστηρίγματα είναι στη διαγώνιο ή είναι υπό μια διαφορετική περιοχή, η πίεση του κτιρίου δίνεται στον εαυτό του και τα ίδια τα στηρίγματα, το οποίο σημαίνει ότι είναι πολύ πιο ευάλωτα. Ένα κτίριο μπορεί να το αντισταθμίσει αυτό χρησιμοποιώντας διαφορετικά υλικά, αλλά τα στηρίγματα εξακολουθούν να είναι μια εγγενώς αδύνατη περιοχή. Ακριβώς αυτό συμβαίνει στους σκύλους όπου τα πόδια τους δεν βρίσκονται στην σωστή θέση, κάτω από το βάρος του σώματος τους. Μια ολόκληρη ζωή με μεγάλη καταπόνηση ισοδυναμεί με σίγουρη εμφάνιση προβλημάτων του μυϊκού συστήματος, αρθρίτιδες και άλλα πολλά σε μέση ή λίγο μεγαλύτερη ηλικία.
Επίσης, θέλουμε έναν σωστά τοποθετημένα ώμο που να δείχνει προς την ουρά και όχι πάνω ή κάτω για να μπορεί να «σηκώσει» την αύξηση βάρους, να βρίσκεται πίσω από τον λαιμό και να επιτρέπει και την αβίαστη κίνηση του κεφαλιού (να μπορεί να σηκώσει ψηλά το κεφάλι).
Θέλουμε ίσια και «γερή» ράχη μια που είναι η «στέγη του σπιτιού» που δεν θέλουμε να δείχνει πως «καταρρέει». Μια «χαλαρή» ράχη δεν είναι ικανή να φέρει βάρος και να αντέξει την φυσική καταπόνηση μιας εγκυμοσύνης, για παράδειγμα. Ακόμα όμως και η απλή κίνηση ή το τρέξιμο είναι δύσκολο και επίπονο για έναν σκύλο με «χαλαρή» ράχη.
Θα μπορούσαμε να αναλύσουμε το κάθε ανατομικό σημείο του σκύλου, την σωστή θέση της λεκάνης, τις αρθρώσεις των πίσω άκρων που πρέπει να δίνουν ώθηση και να καλύπτουν μεγαλύτερη απόσταση με λιγότερα βήματα, το κρανίο που δεν θα πρέπει να «παραμορφώνεται» ώστε να δίνει τον χώρο που χρειάζεται στον εγκέφαλο, να έχει την κατάλληλη κατασκευή για την σωστή λειτουργία του αναπνευστικού και πολλά άλλα.
Πάνω από όλα αναζητούμε «ισορροπία» όταν κοιτάμε ένα ζώο και μέσα από την ισορροπία, ένα ζώο που μπορεί να λειτουργήσει, μπορεί να τρέξει, μπορεί να ακολουθήσει τα ένστικτα του αβίαστα, χωρίς πόνο για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο διάστημα…περισσότερο καιρό.
Ένα ζώο που «παλεύει» με το σώμα του για να φέρει σε πέρας απλές καθημερινές λειτουργίες, όπως περπάτημα, τρέξιμο, άλματα…δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «υγιές ζώο».
Σαν κυνόφιλοι, μελλοντικοί ιδιοκτήτες και εκτροφείς θα έπρεπε να έχουμε αυτά στο μυαλό μας όταν διαλέγουμε σκύλο ή όταν εκτρέφουμε σκύλο…και όχι μόνο μια «εντυπωσιακή» εμφάνιση.