Εκτακτο περιστατικό και αντίδραση
- Thread starter Θανος
- Ημερομηνία δημιουργίας
Του αλλάξαμε τη γάζα καθαρά για προληπτικούς λόγους, αύριο θα του την βγάλω. Το τραύμα φαίνεται καθαρό χωρίς καθόλου πύον και πιστεύω σε 10 μέρες να βγάλουμε και το κολάρο αφού θα έχει δέσει καλά η τομή. Αλλά γενικώς, φαίνεται να το έχει ξεχάσει ήδη. Ο γιατρός είπε ότι δεν χρειάζεται καν να πάμε για να του αλλάξουμε τα ράμματα μιας και θα απορροφηθούν. 
Για το θέμα του χωρισμού των σκυλιών από καυγά...
Οπως είπε και η Μαρία (και άλλοι)... όσο και να μας φαίνεται άβολο και παράδοξο, το πιο ακατάλληλο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι:
α) Να παρέμβουμε σωματικά τη στιγμή που ξεκινάει ο καυγάς...
β) Να βάλουμε χέρια (ή πόδια) κοντά στα κεφάλια τους...
Ετσι, τα κόλπα είναι, όχι μόνο ένα, αλλά αρκετά, ανάλογα με την εμπειρία του καθενός...
Το πιο γνωστό (που το αποκαλύπτουν οι εκπαιδευτές) είναι να σπρώξεις τα σκυλιά προς τα εμπρός... για την περίπτωση που ρίχνουν "ψιλές" (ή και χοντρές), δηλαδή, όταν τα στόματα ανοιγοκλείνουν σε συνεχείς επιθέσεις (κατά κύματα)...
Ενα άλλο, είναι να τραβήξεις τα σκυλιά (ναι και τα δύο μαζί), εφόσον δεν ρίχνουν "ψιλές", αλλά έχουν κλειδώσει... ώστε να ακινητοποιήσεις τουλάχιστον το ένα...
Από εκεί και πέρα, υπάρχουν διάφορα (πιο "ριζοσπαστικά") κόλπα που δεν μας λένε οι πραγματικά εμπειροι... κυρίως, γιατί δεν γράφουν εδώ... και, επίσης, γιατί οι "καφρίλες" δεν είναι δυνατόν να γραφτούν...
Anyway, είχα διαβάσει ένα ενδιαφέρον (και αρκετά γλαφυρό κείμενο) μιάς γυναίκας που, όπως λέμε, "όσα ξέρει ο κw%ος της, δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος"... το είχα παραθέσει κάποτε στο φόρουμ και το παραθέτω ξανά...
Αφορούσε κυρίως "δικά μας" σκυλιά, αλλά ο καυγάς είναι πάντα καυγάς...
Υ.Γ. Η γυναίκα, βέβαια, αυτή ήταν "παλαιάς κοπής" και ίσως να μην είχε μελετήσει τις "υποκείμενες ψυχολογικές αιτίες"... ούτε το κεφάλαιο "χωρίστε τον σκυλοκαυγά με μεζεδάκια"...
Ετσι κι αλλιώς, ασχολείται κυρίως με τον καυγά, per se...
Ακολουθεί το κείμενο...
Οπως είπε και η Μαρία (και άλλοι)... όσο και να μας φαίνεται άβολο και παράδοξο, το πιο ακατάλληλο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι:
α) Να παρέμβουμε σωματικά τη στιγμή που ξεκινάει ο καυγάς...
β) Να βάλουμε χέρια (ή πόδια) κοντά στα κεφάλια τους...
Ετσι, τα κόλπα είναι, όχι μόνο ένα, αλλά αρκετά, ανάλογα με την εμπειρία του καθενός...
Το πιο γνωστό (που το αποκαλύπτουν οι εκπαιδευτές) είναι να σπρώξεις τα σκυλιά προς τα εμπρός... για την περίπτωση που ρίχνουν "ψιλές" (ή και χοντρές), δηλαδή, όταν τα στόματα ανοιγοκλείνουν σε συνεχείς επιθέσεις (κατά κύματα)...
Ενα άλλο, είναι να τραβήξεις τα σκυλιά (ναι και τα δύο μαζί), εφόσον δεν ρίχνουν "ψιλές", αλλά έχουν κλειδώσει... ώστε να ακινητοποιήσεις τουλάχιστον το ένα...
Από εκεί και πέρα, υπάρχουν διάφορα (πιο "ριζοσπαστικά") κόλπα που δεν μας λένε οι πραγματικά εμπειροι... κυρίως, γιατί δεν γράφουν εδώ... και, επίσης, γιατί οι "καφρίλες" δεν είναι δυνατόν να γραφτούν...
Anyway, είχα διαβάσει ένα ενδιαφέρον (και αρκετά γλαφυρό κείμενο) μιάς γυναίκας που, όπως λέμε, "όσα ξέρει ο κw%ος της, δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος"... το είχα παραθέσει κάποτε στο φόρουμ και το παραθέτω ξανά...
Αφορούσε κυρίως "δικά μας" σκυλιά, αλλά ο καυγάς είναι πάντα καυγάς...
Υ.Γ. Η γυναίκα, βέβαια, αυτή ήταν "παλαιάς κοπής" και ίσως να μην είχε μελετήσει τις "υποκείμενες ψυχολογικές αιτίες"... ούτε το κεφάλαιο "χωρίστε τον σκυλοκαυγά με μεζεδάκια"...
Ετσι κι αλλιώς, ασχολείται κυρίως με τον καυγά, per se...
Ακολουθεί το κείμενο...
Σύμφωνα με την άποψη μιάς εκτροφέως – ιδιοκτήτριας Ορεινών των Πυρηναίων, επί 30 χρόνια (Linda Weisser – Η.Π.Α.), η οποία έχει εκθρέψει τη συγκεκριμένη φυλή, και είχε στην ιδιοκτησία της και μεγάλο αριθμό άλλων ορεινών ποιμενικών σκύλων, υπάρχουν οι εξής επισημάνσεις:
Μπορεί να περάσουν αρκετά χρόνια μέχρι τη στιγμή που 2 σκύλοι θα επιτεθούν πραγματικά ο ένας στον άλλον: Π.χ. όταν υπάρχει πατέρας και γιος, σίγουρα θα συμβιώσουν καλά μέχρι ο νεαρός σκύλος γίνει 2 – 2,5 ετών. Κατόπιν, ο πατέρας μπορεί να προσπαθήσει να «καβαλήσει» το γιο του. Το ίδιο μπορεί να γίνει και με παλιότερο – νεότερο σκύλο. Ή μπορεί να συμβεί και το αντίστροφο.
Εάν, έστω και μία φορά συμβεί ένα τέτοιο περιστατικό, το οποίο θα προχωρήσει πέραν του κλασικού γρυλίσματος και του εκφοβιστικού γαυγίσματος και σπρωξίματος και συμμετάσχουν σε αυτό και οι 2 σκύλοι, τότε η αρμονική συμβίωση έχει χαθεί για πάντα. Δεν θα μπορέσουμε ποτέ πια να αφήσουμε, με ασφάλεια, τους 2 σκύλους μαζί. Κάποιες φορές, αυτή η ημέρα φτάνει πιο νωρίς, δηλαδή όταν ο γιος κλείσει τον 1 χρόνο ζωής.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, στις περισσότερες περιπτώσεις, αν αφήσουμε τη μάχη να εξελιχθεί, οι 2 σκύλοι θα «βρουν» τη λύση (η οποία είναι η υποταγή του ενός και η χαμηλότερη ιεραρχία του, άπαξ και δια παντός).
Όμως, υπάρχουν πιο σπάνιες περιπτώσεις που η λύση θα βρεθεί με τον ανεπανόρθωτο τραυματισμό και, τελικά, τον θάνατο του ενός.
Όσο για τον ιδιοκτήτη? Η συνεχής επαγρύπνηση είναι το τίμημα της «ειρήνης» της αγέλης και η μόνη απάντηση στο πρόβλημα είναι η «πρόληψη»: Σίγουρη και ασφαλής μάντρα στον κήπο, Ασφαλείς κλειδαριές στις εξώπορτες, διαχωριστικά και σημασία στη λεπτομέρεια!
Οι έμπειροι εκπαιδευτές και εκτροφείς έχουν σαν οδηγό την παραδοχή πως «οποιαδήποτε φυλή σκύλου θα τσακωθεί με οποιοδήποτε άλλο σκύλο του ιδίου φύλου, εκτός εάν αποδειχθεί το αντίθετο».
Κλασικές ενδείξεις επερχόμενου προβλήματος, που προέρχεται από τον νεότερο σκύλο:
α) ο ένας σκύλος στέκεται με το λαιμό και το κεφάλι πάνω από το πίσω μέρος του άλλου,
β) σφιγμένα πόδια,
γ) πλησίασμα με την ουρά όσο το δυνατόν πιο σηκωμένη προς τα πάνω, το κεφάλι ψηλά και τα αυτιά ψηλά ή μπροστά,
δ) μικρά γρυλίσματα (στην αρχή),
ε) έλεγχος του σώματος του άλλου σκύλου, χωρίς προφανή λόγο (μπαίνει στη μέση, σπρώχνει κλπ.).
Με τους παραπάνω τρόπους, ο νεότερος σκύλος ελέγχει την ιεραρχική του θέση και θέλει να την αμφισβητήσει. Να ετοιμαζόμαστε για τα εξής:
Είτε ο μεγαλύτερος σε ηλικία σκύλος θα γυρίσει ξαφνικά για να επιτεθεί, είτε ο νεότερος θα εξαπολύσει πλήρη επίθεση μόλις αισθανθεί ότι έχει το πλεονέκτημα.
Ανεξάρτητα από το επερχόμενο αποτέλεσμα και για να βρισκόμαστε από την πλευρά της ασφαλείας, ας είμαστε σίγουροι ότι θα γίνει μάχη. Εάν, λοιπόν, ατόνησε η ασφάλεια και η πρόληψή μας και τα πράγματα εξελίχθηκαν με αυτό τον τρόπο και βλέπουμε ξαφνικά από το παράθυρο δύο «θανάσιμους» εχθρούς να ρίχνονται ο ένας στον άλλο, τι κάνουμε?
Δεν βγαίνουμε έξω, προς το μέρος των σκύλων! Υπάρχει πάντα μία μικρή πιθανότητα να αποφασίσουν να μην παλέψουν. Εάν βγούμε, λοιπόν, από την πόρτα, εάν σηκωθούμε από την πολυθρόνα μας στη βεράντα, εάν κινηθούμε από εκεί που βρισκόμαστε μέσα στον κήπο, εάν βάλουμε τις φωνές, θα αλλάξουμε άμεσα την ισορροπία ισχύος και, τότε, οπωσδήποτε θα παλέψουν! Πρέπει να κατανοήσουμε μια για πάντα ότι, ακόμα και η παρουσία του ιδιοκτήτη (αρχηγού της αγέλης) είναι σε θέση να αλλάξει την ισορροπία και να προκαλέσει τη μάχη μεταξύ των σκυλιών.
Αυτό μας οδηγεί στο επόμενο βήμα: Πως σταματάμε μία αιματηρή μάχη που μόλις άρχισε? Είναι δύσκολο! (Ειδικά, αν σκεφτούμε ότι, κυρίως, δεν πρέπει να τραυματιστούμε εμείς και, επίσης, αν σκεφτούμε ότι τα σκυλιά δεν θα προκαλέσουν μεγάλες ζημιές το ένα στο άλλο κατά τα πρώτα λίγα λεπτά της μάχης).
Άρα,έχουμε στοιχειώδη χρόνο να ηρεμήσουμε και να σκεφτούμε. Οι φωνές δεν έχουν αποτέλεσμα! Το λάστιχο του ποτίσματος δεν έχει αποτέλεσμα! Ισχυρά αντικείμενα, όπως το φτυάρι, έχουν αποτέλεσμα μόνο εάν θέλουμε να ρίξουμε το ένα σκυλί αναίσθητο και το χτυπήσουμε δυνατά στο κεφάλι!
Κατά συνέπεια: Εάν είμαστε ιδιαίτερα τυχεροί, υπάρχει τουλάχιστον ένας ακόμα από την οικογένεια στο σπίτι: Ο καθένας πηγαίνει πίσω από κάθε σκυλί, του πιάνει την ουρά (αν διαθέτει ουρά, διότι, π.χ., ένα ποιμενικό της Κεντρικής Ασίας δεν διαθέτει μακριά ουρά – τότε το πιάνουμε από τις λαγόνες), τη σφίγγει καλά και την κρατάει για κάποιο διάστημα (που σίγουρα νομίζει ότι είναι όλη του η ζωή)!
β) Σιγά-σιγά, αλλά ιδιαίτερα σταθερά, αρχίζουμε να τραβάμε τις ουρές, προς την αντίθετη κατεύθυνση ο καθένας. Στο σημείο αυτό, ίσως παρατηρήσουμε ότι ο ένας σκύλος έχει δαγκώσει τον άλλο σαν τανάλια σε κάποιο σημείο (π.χ. λαιμός, χείλη, αυτιά, σβέρκος). Γι’ αυτό τραβάμε σιγά-σιγά, αλλιώς το σημείο εκείνο θα σκιστεί σοβαρά!
γ) Κρατάμε την ψυχραιμία μας και τραβάμε σταθερά, μέχρι τη στιγμή που ο σκύλος θα αφήσει αυτό που δαγκώνει και, τότε, τραβάμε πιο πολύ, ώστε να απομακρυνθούν.
δ) Δεν αφήνουμε τις ουρές (ή τις λαγόνες), αλλιώς η ιστορία θα επαναληφθεί. Πιστέψτε το: Τα σκυλιά σας (ή το σκυλί του καθενός από εσάς) δεν θα επιτεθούν κατά πάνω σας!
ε) Όταν οι σκύλοι έχουν απομακρυνθεί, βάζουμε τουλάχιστον τον ένα σε ασφαλές χώρισμα του κήπου ή μέσα στο σπίτι. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, μην βάζουμε κανένα μέρος του σώματός μας ανάμεσα στους σκύλους: Θα τραυματιστούμε σοβαρά!
Ερχόμαστε τώρα στην πιο δύσκολη περίπτωση, στο σενάριο - θρίλερ: Δεν υπάρχει άλλος της οικογένειας! Είμαστε μόνοι μας! Ο βασικός κανόνας ισχύει και εδώ: Μην μπαίνουμε ποτέ ανάμεσα στα σκυλιά!
Κανόνας 2ος: Μην μας πιάσει πανικός, μην χάνουμε το χρόνο μας ουρλιάζοντας, γιατί δεν θα φέρει αποτέλεσμα! Ας αποδεχτούμε το γεγονός ότι τα σκυλιά θα συνεχίσουν να τραυματίζονται, μέχρι να ηρεμήσουμε και να προετοιμαστούμε:
α) Παίρνουμε ένα μακρύ λουρί, ή καλύτερα σκοινί ορειβασίας(που έχουμε προετοιμάσει πολύ καιρό πριν και ξέρουμε που βρίσκεται) και πλησιάζουμε το πίσω μέρος του πιο δυνατού σκυλιού (ή αυτού που επικρατεί εκείνη τη στιγμή).
β) Περνάμε το σχοινί γύρω από τις λαγόνες του σκυλιού και το κάνουμε θηλιά.
γ) Τραβάμε, ψύχραιμα, σιγά-σιγά, αλλά σταθερά και τα 2 σκυλιά, που εν τω μεταξύ δαγκώνονται και μουγκρίζουν, προς ένα σταθερό σημείο που έχουμε προμελετήσει (π.χ. κάγκελα, ένα στύλο, ένα δέντρο κλπ.) και δένουμε την άλλη άκρη του σχοινιού.
δ) Τώρα πια, το ένα σκυλί είναι δεμένο!
ε) Πηγαίνουμε πίσω από το άλλο και τραβάμε την ουρά του (ή τις λαγόνες του), όπως προηγουμένως.
στ) Απομονώνουμε το δεύτερο σκυλί σε ασφαλή χώρο και επιστρέφουμε στο πρώτο για να το ελευθερώσουμε από το σχοινί.
Τελευταία, αλλά η πιο σπουδαία συμβουλή: Βάζουμε ένα διπλό ουίσκι, χωρίς πάγο,καταρρέουμε στη πιο αναπαυτική πολυθρόνα του σπιτιού και πίνουμε, μέχρι τη στιγμή που η καρδιά μας επανέλθει στους κανονικούς παλμούς της!
Αν έχουμε, έστω και την ελάχιστη, τύχη στη ζωή μας, αυτή η εμπειρία θα μας συμβεί το πολύ μία φορά, ή ποτέ. Πρέπει, όμως, να είμαστε προετοιμασμένοι γι’ αυτήν, μιάς και τα ζώα μας είναι συνήθως οι αγαπημένοι σύντροφοί μας και το τελευταίο πράγμα που θα θέλαμε να δούμε είναι να σκοτώνει ο ένας τον άλλο.
Αυτά, όσον αφορά στα ΔΙΚΑ ΜΑΣ σκυλιά, που μπορεί να τσακωθούν.
Σε σχέση με το δικό μας σκυλί και ξένα σκυλιά (αδέσποτα ή ιδιοκτησίας τρίτων), επαναλαμβάνεται η συμβουλή της πρόληψης:
Σίγουρη και ασφαλής μάντρα στον κήπο, ασφαλείς κλειδαριές στις εξώπορτες και σημασία στη λεπτομέρεια!
Όσο δε για τις βόλτες? Αν δεν είμαστε σίγουροι ότι ο «μεγάλος» φίλος μας είναι σωστά κοινωνικοποιημένος και δεν ανταποκρίνεται πολύ καλά στη βασική του εκπαίδευση: ΦΙΜΩΤΡΟ στη διάρκεια της βόλτας!
Να θυμόμαστε πάντα: Είναι ευκολότερο να βγάλεις το φίμωτρο του σκύλου σου (όταν αισθανθείς ότι κινδυνεύει ο ίδιος, ή όταν αισθανθείς ότι κινδυνεύεις εσύ από κάποιο σοβαρό κίνδυνο), από το να προσπαθήσεις να του το φορέσεις όταν είναι εξαγριωμένος.
Μπορεί να περάσουν αρκετά χρόνια μέχρι τη στιγμή που 2 σκύλοι θα επιτεθούν πραγματικά ο ένας στον άλλον: Π.χ. όταν υπάρχει πατέρας και γιος, σίγουρα θα συμβιώσουν καλά μέχρι ο νεαρός σκύλος γίνει 2 – 2,5 ετών. Κατόπιν, ο πατέρας μπορεί να προσπαθήσει να «καβαλήσει» το γιο του. Το ίδιο μπορεί να γίνει και με παλιότερο – νεότερο σκύλο. Ή μπορεί να συμβεί και το αντίστροφο.
Εάν, έστω και μία φορά συμβεί ένα τέτοιο περιστατικό, το οποίο θα προχωρήσει πέραν του κλασικού γρυλίσματος και του εκφοβιστικού γαυγίσματος και σπρωξίματος και συμμετάσχουν σε αυτό και οι 2 σκύλοι, τότε η αρμονική συμβίωση έχει χαθεί για πάντα. Δεν θα μπορέσουμε ποτέ πια να αφήσουμε, με ασφάλεια, τους 2 σκύλους μαζί. Κάποιες φορές, αυτή η ημέρα φτάνει πιο νωρίς, δηλαδή όταν ο γιος κλείσει τον 1 χρόνο ζωής.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, στις περισσότερες περιπτώσεις, αν αφήσουμε τη μάχη να εξελιχθεί, οι 2 σκύλοι θα «βρουν» τη λύση (η οποία είναι η υποταγή του ενός και η χαμηλότερη ιεραρχία του, άπαξ και δια παντός).
Όμως, υπάρχουν πιο σπάνιες περιπτώσεις που η λύση θα βρεθεί με τον ανεπανόρθωτο τραυματισμό και, τελικά, τον θάνατο του ενός.
Όσο για τον ιδιοκτήτη? Η συνεχής επαγρύπνηση είναι το τίμημα της «ειρήνης» της αγέλης και η μόνη απάντηση στο πρόβλημα είναι η «πρόληψη»: Σίγουρη και ασφαλής μάντρα στον κήπο, Ασφαλείς κλειδαριές στις εξώπορτες, διαχωριστικά και σημασία στη λεπτομέρεια!
Οι έμπειροι εκπαιδευτές και εκτροφείς έχουν σαν οδηγό την παραδοχή πως «οποιαδήποτε φυλή σκύλου θα τσακωθεί με οποιοδήποτε άλλο σκύλο του ιδίου φύλου, εκτός εάν αποδειχθεί το αντίθετο».
Κλασικές ενδείξεις επερχόμενου προβλήματος, που προέρχεται από τον νεότερο σκύλο:
α) ο ένας σκύλος στέκεται με το λαιμό και το κεφάλι πάνω από το πίσω μέρος του άλλου,
β) σφιγμένα πόδια,
γ) πλησίασμα με την ουρά όσο το δυνατόν πιο σηκωμένη προς τα πάνω, το κεφάλι ψηλά και τα αυτιά ψηλά ή μπροστά,
δ) μικρά γρυλίσματα (στην αρχή),
ε) έλεγχος του σώματος του άλλου σκύλου, χωρίς προφανή λόγο (μπαίνει στη μέση, σπρώχνει κλπ.).
Με τους παραπάνω τρόπους, ο νεότερος σκύλος ελέγχει την ιεραρχική του θέση και θέλει να την αμφισβητήσει. Να ετοιμαζόμαστε για τα εξής:
Είτε ο μεγαλύτερος σε ηλικία σκύλος θα γυρίσει ξαφνικά για να επιτεθεί, είτε ο νεότερος θα εξαπολύσει πλήρη επίθεση μόλις αισθανθεί ότι έχει το πλεονέκτημα.
Ανεξάρτητα από το επερχόμενο αποτέλεσμα και για να βρισκόμαστε από την πλευρά της ασφαλείας, ας είμαστε σίγουροι ότι θα γίνει μάχη. Εάν, λοιπόν, ατόνησε η ασφάλεια και η πρόληψή μας και τα πράγματα εξελίχθηκαν με αυτό τον τρόπο και βλέπουμε ξαφνικά από το παράθυρο δύο «θανάσιμους» εχθρούς να ρίχνονται ο ένας στον άλλο, τι κάνουμε?
Δεν βγαίνουμε έξω, προς το μέρος των σκύλων! Υπάρχει πάντα μία μικρή πιθανότητα να αποφασίσουν να μην παλέψουν. Εάν βγούμε, λοιπόν, από την πόρτα, εάν σηκωθούμε από την πολυθρόνα μας στη βεράντα, εάν κινηθούμε από εκεί που βρισκόμαστε μέσα στον κήπο, εάν βάλουμε τις φωνές, θα αλλάξουμε άμεσα την ισορροπία ισχύος και, τότε, οπωσδήποτε θα παλέψουν! Πρέπει να κατανοήσουμε μια για πάντα ότι, ακόμα και η παρουσία του ιδιοκτήτη (αρχηγού της αγέλης) είναι σε θέση να αλλάξει την ισορροπία και να προκαλέσει τη μάχη μεταξύ των σκυλιών.
Αυτό μας οδηγεί στο επόμενο βήμα: Πως σταματάμε μία αιματηρή μάχη που μόλις άρχισε? Είναι δύσκολο! (Ειδικά, αν σκεφτούμε ότι, κυρίως, δεν πρέπει να τραυματιστούμε εμείς και, επίσης, αν σκεφτούμε ότι τα σκυλιά δεν θα προκαλέσουν μεγάλες ζημιές το ένα στο άλλο κατά τα πρώτα λίγα λεπτά της μάχης).
Άρα,έχουμε στοιχειώδη χρόνο να ηρεμήσουμε και να σκεφτούμε. Οι φωνές δεν έχουν αποτέλεσμα! Το λάστιχο του ποτίσματος δεν έχει αποτέλεσμα! Ισχυρά αντικείμενα, όπως το φτυάρι, έχουν αποτέλεσμα μόνο εάν θέλουμε να ρίξουμε το ένα σκυλί αναίσθητο και το χτυπήσουμε δυνατά στο κεφάλι!
Κατά συνέπεια: Εάν είμαστε ιδιαίτερα τυχεροί, υπάρχει τουλάχιστον ένας ακόμα από την οικογένεια στο σπίτι: Ο καθένας πηγαίνει πίσω από κάθε σκυλί, του πιάνει την ουρά (αν διαθέτει ουρά, διότι, π.χ., ένα ποιμενικό της Κεντρικής Ασίας δεν διαθέτει μακριά ουρά – τότε το πιάνουμε από τις λαγόνες), τη σφίγγει καλά και την κρατάει για κάποιο διάστημα (που σίγουρα νομίζει ότι είναι όλη του η ζωή)!
β) Σιγά-σιγά, αλλά ιδιαίτερα σταθερά, αρχίζουμε να τραβάμε τις ουρές, προς την αντίθετη κατεύθυνση ο καθένας. Στο σημείο αυτό, ίσως παρατηρήσουμε ότι ο ένας σκύλος έχει δαγκώσει τον άλλο σαν τανάλια σε κάποιο σημείο (π.χ. λαιμός, χείλη, αυτιά, σβέρκος). Γι’ αυτό τραβάμε σιγά-σιγά, αλλιώς το σημείο εκείνο θα σκιστεί σοβαρά!
γ) Κρατάμε την ψυχραιμία μας και τραβάμε σταθερά, μέχρι τη στιγμή που ο σκύλος θα αφήσει αυτό που δαγκώνει και, τότε, τραβάμε πιο πολύ, ώστε να απομακρυνθούν.
δ) Δεν αφήνουμε τις ουρές (ή τις λαγόνες), αλλιώς η ιστορία θα επαναληφθεί. Πιστέψτε το: Τα σκυλιά σας (ή το σκυλί του καθενός από εσάς) δεν θα επιτεθούν κατά πάνω σας!
ε) Όταν οι σκύλοι έχουν απομακρυνθεί, βάζουμε τουλάχιστον τον ένα σε ασφαλές χώρισμα του κήπου ή μέσα στο σπίτι. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, μην βάζουμε κανένα μέρος του σώματός μας ανάμεσα στους σκύλους: Θα τραυματιστούμε σοβαρά!
Ερχόμαστε τώρα στην πιο δύσκολη περίπτωση, στο σενάριο - θρίλερ: Δεν υπάρχει άλλος της οικογένειας! Είμαστε μόνοι μας! Ο βασικός κανόνας ισχύει και εδώ: Μην μπαίνουμε ποτέ ανάμεσα στα σκυλιά!
Κανόνας 2ος: Μην μας πιάσει πανικός, μην χάνουμε το χρόνο μας ουρλιάζοντας, γιατί δεν θα φέρει αποτέλεσμα! Ας αποδεχτούμε το γεγονός ότι τα σκυλιά θα συνεχίσουν να τραυματίζονται, μέχρι να ηρεμήσουμε και να προετοιμαστούμε:
α) Παίρνουμε ένα μακρύ λουρί, ή καλύτερα σκοινί ορειβασίας(που έχουμε προετοιμάσει πολύ καιρό πριν και ξέρουμε που βρίσκεται) και πλησιάζουμε το πίσω μέρος του πιο δυνατού σκυλιού (ή αυτού που επικρατεί εκείνη τη στιγμή).
β) Περνάμε το σχοινί γύρω από τις λαγόνες του σκυλιού και το κάνουμε θηλιά.
γ) Τραβάμε, ψύχραιμα, σιγά-σιγά, αλλά σταθερά και τα 2 σκυλιά, που εν τω μεταξύ δαγκώνονται και μουγκρίζουν, προς ένα σταθερό σημείο που έχουμε προμελετήσει (π.χ. κάγκελα, ένα στύλο, ένα δέντρο κλπ.) και δένουμε την άλλη άκρη του σχοινιού.
δ) Τώρα πια, το ένα σκυλί είναι δεμένο!
ε) Πηγαίνουμε πίσω από το άλλο και τραβάμε την ουρά του (ή τις λαγόνες του), όπως προηγουμένως.
στ) Απομονώνουμε το δεύτερο σκυλί σε ασφαλή χώρο και επιστρέφουμε στο πρώτο για να το ελευθερώσουμε από το σχοινί.
Τελευταία, αλλά η πιο σπουδαία συμβουλή: Βάζουμε ένα διπλό ουίσκι, χωρίς πάγο,καταρρέουμε στη πιο αναπαυτική πολυθρόνα του σπιτιού και πίνουμε, μέχρι τη στιγμή που η καρδιά μας επανέλθει στους κανονικούς παλμούς της!
Αν έχουμε, έστω και την ελάχιστη, τύχη στη ζωή μας, αυτή η εμπειρία θα μας συμβεί το πολύ μία φορά, ή ποτέ. Πρέπει, όμως, να είμαστε προετοιμασμένοι γι’ αυτήν, μιάς και τα ζώα μας είναι συνήθως οι αγαπημένοι σύντροφοί μας και το τελευταίο πράγμα που θα θέλαμε να δούμε είναι να σκοτώνει ο ένας τον άλλο.
Αυτά, όσον αφορά στα ΔΙΚΑ ΜΑΣ σκυλιά, που μπορεί να τσακωθούν.
Σε σχέση με το δικό μας σκυλί και ξένα σκυλιά (αδέσποτα ή ιδιοκτησίας τρίτων), επαναλαμβάνεται η συμβουλή της πρόληψης:
Σίγουρη και ασφαλής μάντρα στον κήπο, ασφαλείς κλειδαριές στις εξώπορτες και σημασία στη λεπτομέρεια!
Όσο δε για τις βόλτες? Αν δεν είμαστε σίγουροι ότι ο «μεγάλος» φίλος μας είναι σωστά κοινωνικοποιημένος και δεν ανταποκρίνεται πολύ καλά στη βασική του εκπαίδευση: ΦΙΜΩΤΡΟ στη διάρκεια της βόλτας!
Να θυμόμαστε πάντα: Είναι ευκολότερο να βγάλεις το φίμωτρο του σκύλου σου (όταν αισθανθείς ότι κινδυνεύει ο ίδιος, ή όταν αισθανθείς ότι κινδυνεύεις εσύ από κάποιο σοβαρό κίνδυνο), από το να προσπαθήσεις να του το φορέσεις όταν είναι εξαγριωμένος.
Last edited:
Πολύ ενδιαφέρον !
Ωστόσο τη βεβαιότητα με την οποία η κυρία λέει ότι ο σκύλος Μας δεν θα γυρίσει ποτέ να μας επιτεθεί όταν είναι θολωμένος δεν την ασπάζομαι. Μου άρεσε πολύ που τονίζει ότι δεν πρέπει να παρέμβουμε πριν τον καβγά γιατί οι δικές μας κινήσεις θα οδηγήσουν σε βέβαιη συμπλοκή.
Ωστόσο τη βεβαιότητα με την οποία η κυρία λέει ότι ο σκύλος Μας δεν θα γυρίσει ποτέ να μας επιτεθεί όταν είναι θολωμένος δεν την ασπάζομαι. Μου άρεσε πολύ που τονίζει ότι δεν πρέπει να παρέμβουμε πριν τον καβγά γιατί οι δικές μας κινήσεις θα οδηγήσουν σε βέβαιη συμπλοκή.
Αν συνεχίσουμε, βέβαια, τη σκέψη σου...
Η κυρία αυτή υπονοεί ότι, εφόσον ΔΕΝ είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα μας αρπάξει ο σκύλος μας... θα πρέπει να αφήσουμε τη μάχη να εξελιχθεί...
Επίσης, σε ορισμένες λεπτομέρειες του κειμένου...
Θα πρέπει να προσμετρήσουμε το γεγονός ότι η συγγραφέας έχει (τεράστια) εμπειρία σε σκυλιά ελάχιστου βάρους 50kg... και γι' αυτό μιλάει για "μερικά λεπτά" σοβαρών τραυματισμών (μεταξύ σκυλιών παρόμοιου μεγέθους - δύναμης), που όμως δεν θα είναι μοιραίοι...
Θα πρέπει να προσμετρήσουμε το γεγονός ότι η συγγραφέας έχει (τεράστια) εμπειρία σε σκυλιά ελάχιστου βάρους 50kg... και γι' αυτό μιλάει για "μερικά λεπτά" σοβαρών τραυματισμών (μεταξύ σκυλιών παρόμοιου μεγέθους - δύναμης), που όμως δεν θα είναι μοιραίοι...
Βγαζω σωστο συμπέρασμα ή κάνω λαθος;
Αν εξελιχθει η μαχη και λήξει χωρις παρέμβαση, τοτε κατα πάσα πιθανότατα (χωρις όμως να είναι και 100%) δεν θα ξαναδοκιμασει ο ηττημενος αργοτερα να κυριαρχήσει.
Αν παρέμβουμε ή παρεμβαίνουμε, αφηνουν μονίμως «ανοικτούς λογαριασμους» για αργότερα!
Ισως αυτο δείχνει γιατι δεν μάχονται συνεχώς μεταξύ τους τα αδέσποτα σε μια αγέλη.
Αν εξελιχθει η μαχη και λήξει χωρις παρέμβαση, τοτε κατα πάσα πιθανότατα (χωρις όμως να είναι και 100%) δεν θα ξαναδοκιμασει ο ηττημενος αργοτερα να κυριαρχήσει.
Αν παρέμβουμε ή παρεμβαίνουμε, αφηνουν μονίμως «ανοικτούς λογαριασμους» για αργότερα!
Ισως αυτο δείχνει γιατι δεν μάχονται συνεχώς μεταξύ τους τα αδέσποτα σε μια αγέλη.
Εντάξει, δεν είπαμε να του την ξεκολήσεις!!!Γι ' αυτο και γω απο μικρο τον τραβαω απο την ουρα... ετοιμαζομαι
Μου εχει τυχει να ειμαι μπροστα σε ενα περιστατικο μαχης μεταξυ ενος πιτ μπουλ (32 κιλων) και ενος πολυ μικροτερου (γυρω στα 12) ο μικρος καθοτι γεροντας (8+ χρονων) εκανε συνεχως προσπαθειες να καβαλησει τον πιτ μπουλ(1μιση χρονων).
ο πιτ μπουλ δεν εδινε σημασια μεχρι ενα σημειο που του γυρισε το ματι και αρχισαν να παλευουν (σημειωτεον ειχαν ζησει αρκετο καιρο μαζι τα σκυλια...δεν ηταν αγνωστα) Εμεις ολοι σε κατασταση πανικου δε ξεραμε τι να κανουμε και προσπαθησαν καποιοι να πιασουν απ τα ποδια το πιτ μπουλ το οποιο ειχε κλειδωσει πανω στο λαιμο του αλλου και το κραταγε στον αερα...Νομιζαμε οτι το αλλο παει...μας χαιρετησε...αλλα τελικα οταν ξεκλειδωσε (καποιος πεταξε μια λεκανη με νερο αν θυμαμαι καλα) ειδαμε πως δεν ειχε ουτε μια σταλια αιμα και καμια πληγη....(εγω σημειωτεον ειχα παρει το σκυλο μου, και ειχα απομακρυνθει τουλαχιστον 10 μετρα απ το πεδιο της μαχης, στα προθυρα καρδιακου απο το σοκ)
Και ερωτομαι...δεν τον τραυματισε γιατι δεν ηταν αυτος ο σκοπος του? η επειδη το αλλο ειχε πολυ μακρυ τριχωμα??
ο πιτ μπουλ δεν εδινε σημασια μεχρι ενα σημειο που του γυρισε το ματι και αρχισαν να παλευουν (σημειωτεον ειχαν ζησει αρκετο καιρο μαζι τα σκυλια...δεν ηταν αγνωστα) Εμεις ολοι σε κατασταση πανικου δε ξεραμε τι να κανουμε και προσπαθησαν καποιοι να πιασουν απ τα ποδια το πιτ μπουλ το οποιο ειχε κλειδωσει πανω στο λαιμο του αλλου και το κραταγε στον αερα...Νομιζαμε οτι το αλλο παει...μας χαιρετησε...αλλα τελικα οταν ξεκλειδωσε (καποιος πεταξε μια λεκανη με νερο αν θυμαμαι καλα) ειδαμε πως δεν ειχε ουτε μια σταλια αιμα και καμια πληγη....(εγω σημειωτεον ειχα παρει το σκυλο μου, και ειχα απομακρυνθει τουλαχιστον 10 μετρα απ το πεδιο της μαχης, στα προθυρα καρδιακου απο το σοκ)
Και ερωτομαι...δεν τον τραυματισε γιατι δεν ηταν αυτος ο σκοπος του? η επειδη το αλλο ειχε πολυ μακρυ τριχωμα??
Δεν είχε πρόθεση να τον τραυματίσει αλλά είτε να τον συγκρατήσει και να του δώσει ένα μάθημα είτε να τον πνίξει, εξού και το ότι δεν κουνιόταν μανιασμένα. Ασκούσε μεγάλη πίεση στις αρτηρίες του λαιμού προκειμένου να τον κάμψει. Δεν ήθελε να τον κάνει κομμάτια.
Ευχαριστώ!
Εγώ, απλά, έκανα την "αντιγραφή" και την "επικόληση"...
άντε και τη μετάφραση... μιάς και θα μπορούσα να σας παραθέσω το link και να "καθαρίσω"...
