Πριν λίγο έβγαλα το σκύλο μου βόλτα. Όταν πήγαμε να πετάξουμε τα κακάκια του, εκείνος μούλωσε γιατί τον φώναξε η μαμά μου και βγήκε από το λουρί (του το είχα ένα κλικ πιο χαλαρό γιατί έχει πληγή στο λαιμό). Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο. Εκείνη τη στιγμή βλέπω να έρχεται λεωφορείο με φόρα. Παιδιά, δεν το σκέφτηκα. Είχα θολώσει. Μπήκα μπροστά στο λεωφορείο. Ευτυχώς έκοψε. Ο ρούμπυ από την τρομάρα είχε μουλώσει μέσα στη μέση του δρόμου και τον έσπρωξα με φόρα για να βγει από το δρόμο και έτρεξα να τον πάρω αγκαλιά για να μην τον πατήσει το λεωφορείο.
Αυτό έγινε πριν μισή ώρα και ακόμα νιώθω τα πόδια μου κομμένα.
Από εκείνη την ώρα σκέφτομαι συνέχεια: Πού έφτασα και πού θα έφτανα για εκείνον.
Ήξερα ότι τον αγαπάω πολύ. Δεν ήξερα όμως ότι τον αγαπάω τόσο που θα έπεφτα μπροστά από ένα λεωφορείο για να τον σώσω χωρίς να σκεφτώ τον εαυτό μου.
Εσείς πού έχετε φτάσει για τον σκύλο σας;
και πού πιστεύετε ότι θα φτάνατε;
Αυτό έγινε πριν μισή ώρα και ακόμα νιώθω τα πόδια μου κομμένα.
Από εκείνη την ώρα σκέφτομαι συνέχεια: Πού έφτασα και πού θα έφτανα για εκείνον.
Ήξερα ότι τον αγαπάω πολύ. Δεν ήξερα όμως ότι τον αγαπάω τόσο που θα έπεφτα μπροστά από ένα λεωφορείο για να τον σώσω χωρίς να σκεφτώ τον εαυτό μου.
Εσείς πού έχετε φτάσει για τον σκύλο σας;
και πού πιστεύετε ότι θα φτάνατε;