πριν απο κανενα μήνα είχα την χειρότερη μέρα με το Συλβοσκυλο.
Ειχα φιλοξενούμενη την αδερφή μου στο σπίτι, για τις διακοπες του καλοκαιριού, και ενα ωραίο πρωί αποφασίσαμε να πάμε να αράξουμε στην παραλία για μπανιο μαζί με το σκυλί. Στρώνουμε πετσέτες, και ετοιμαζόμαστε να μπούμε στη θάλασσα. Κάνω το τεράστιο λάθος και παίρνω τη Σύλβια αγκαλιά και περπατάω προς τη θάλασσα...Τι το'θελα.
Με το που πατάω το πόδι μου στο νερό, αφηνιάζει, προσπαθεί να φύγει απο τα χέρια μου και με γεμίζει γρατζουνιές. Σε ένα γρατζούνισμα της μάλιστα, μου τραβάει και μου κατεβάζει και το μαγιό..Μεγάλη ξεφτίλα έγινα.
Δεν επιμένω, και την αφήνω να κάθεται στην πετσέτα.
Φεύγουμε απο την παραλία και κατευθυνόμαστε για καφέ σε ένα λιμανάκι, το Πυθαγόρειο.
Καθόμαστε στις καρέκλες, οι καρέκλες δεν είχαν πόδια ήταν μονοκόμματες και δεν μπορούσα να δέσω τη Σύλβια. Ελέγχω το τραπεζάκι, γυάλινο και ξύλινο και σκέφτομαι ότι όλα καλά ας τη δέσω εδώ, σιγά μη μπορεί να το μετακινήσει!
Πάνω που έχουν έρθει οι παραγγελίες, περνάει μπροστά απο την καφετέρια ένας καπετάνιος ο οποίος έχει να τον ακολουθάνε 2 μικρά κατσικάκια(!!!), μάλλον για να τραβάει τουρίστες. Με το που τα βλέπει η Σύλβια, τραβάει ένα σάλτο, χύνονται πάνω μου 2 ποτήρια καφέδες και 2 ποτήρια νερό,σπάνε τα ποτήρια γίνονται χίλια κομμάτια...Μούσκεμα εγώ, να έχω σκύψει κάτω να μαζεύω τα γυαλιά και να τη καταριέμαι απο μεσα μου...Το τραπέζι ευτυχώς δεν το αναποδογύρισε, και ούτε αυτη δεν κατάφερε να πάει στα κατσικάκια. Θα είχαμε τραβήγματα μετα σίγουρα.
Γυρνάμε σπίτι σε έξαλλη κατάσταση, εγώ να ειμαι πυρ και μανία, η βλαμμένη μες την τρελή χαρά, και την αφήνω στην περιφραγμένη αυλή να κάτουρήσει. 2 λεπτά δεν την κοίταξα όλο κ όλο. Ανεβαίνει στο σπίτι, και εκεί που καθόμαστε στην καναπέ, αρχίζει να κάνει εμετό και βγάζει 2 σκατούλες ατόφιες..Αμάσητες. Της κάτσανε βαριές της κυρίας...
και ξυμένη, και βρεγμένη και χεσμένη εκεινη τη μερα!