Εγώ πχ δίνω ιδιαιτερότατη σημασία, παρόλο που δεν τις συμπαθώ τις γάτες και τις βρίσκω και θρασύτατες. Αν και ομολογώ, ότι δεν είχα ποτέ λόγο να τις παρατηρήσω. Τώρα που τις παρατηρώ αναγκαστικά, τις βρίσκω πολύ προκλητικές. Το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να προσεύχομαι, μεγαλώνοντας να του περάσει η ψύχωση. Αν με ρωτήσεις, το θεωρώ απίθανο. Εκτός λοιπόν, απ' το να έχω τα μάτια μου 14, να τον διορθώνω συνεχώς και να μην τον αφήνω πουθενά λυτό, δεν μπορώ να κάνω κάτι καλύτερο. Εχω βρεθεί στο παρατσακ να φάω τα μούτρα μου, εξαιτίας αυτής της ψύχωσης [με το 20κιλο ξαναλέω], ουκ ολίγες φορές. Κάποια φορά φαντάζομαι, στατιστικά μιλώντας, θα τα φάω, θα μου φύγει [αν και συνήθως φροντίζω να τον έχω με κάποιο τρόπο δεμένο επάνω μου, ακριβώς ακόμη κι αν τσακιστώ, να μην μου φύγει] και ο Θεός βοηθός.