Να συστηθούμε κι εμείς...
- Thread starter mareco
- Ημερομηνία δημιουργίας
Λοιπόν για να μην τα μπερδεύουμε μπόρντερ κόλευ είναι ο Σώτος, σέττερ είναι η Δάφνη και ο Μάρκος είναι κοκόνι γίγας!
όλα τους βέβαια κουκλιά με εξαίρετο χαρακτήρα (εντάξει ο Μάρκος είναι ακόμα μικρός, οταν πάει φαντάρος θα στρώσει!)
Το να της ζήσουν ξέχασες...Λοιπόν για να μην τα μπερδεύουμε μπόρντερ κόλευ είναι ο Σώτος, σέττερ είναι η Δάφνη και ο Μάρκος είναι κοκόνι γίγας!
Έχεις αρχίσει και εξαπλώνεσαι ε? Να συστηθείς ακόμα ουτε λόγος...
Γράαααψτες μια φορά βρε παιδί μου αυτές τις 3 κόλλες Α4, και άλλες 3 για το τι κάνετε για την περίπτωσή του.. Δεν ξέρεις πόσο κόσμο θα βοηθήσεις! (έτσι, φιλολογικά το λέω, όχι για ίδιον όφελος :-\":-\")
Είναι κάργα ερωτεύσιμη φάτσα πάντως το υπερτροφικό κοκόνι-γκριφόν όμως (πρώτη φορά το βλέπω εγώ, δεν είχα δει το θέμα), να λέμε και του στραβού το δίκιο!
Είναι κάργα ερωτεύσιμη φάτσα πάντως το υπερτροφικό κοκόνι-γκριφόν όμως (πρώτη φορά το βλέπω εγώ, δεν είχα δει το θέμα), να λέμε και του στραβού το δίκιο!
Συγνώμη το ξέχασα!!! Να σου ζήσουν!! (ε και κάποια στιγμή θα συστηθώ
)
Last edited by a moderator:
ΕΓΩ που ξέρω από σκυλιά, λέω ότι τσοπανοφέρνει. Για την ακρίβεια με τη μία μου ήρθε στο μυαλό ότι μοιάζει με γνωστό φορουμικό τσοπάνη, στο πιο λεπτό του, πιο ψηλό του (ίσως), πιο κοντότριχο του, αλλά...δε βαριέσαι..., μαυρόσκυλος είναι!!!!
Το βλέμμα της Δάφνης όλα τα λεφτά!
Το βλέμμα της Δάφνης όλα τα λεφτά!
Ειναι ομορφη η σκυλοοικογενεια σου,πως να το κανουμε..
Τωρα απο τις περιγραφες του ''απερίγραπτου'',εμενα κατι τετοιο μου ερχεται στο μυαλο..
[video=youtube;l12iShsZoGo]http://www.youtube.com/watch?v=l12iShsZoGo[/video]
Τωρα απο τις περιγραφες του ''απερίγραπτου'',εμενα κατι τετοιο μου ερχεται στο μυαλο..
[video=youtube;l12iShsZoGo]http://www.youtube.com/watch?v=l12iShsZoGo[/video]
Αφου πας γυρεύοντας για πανωκατωσέντονο…[και μετά από πολύ κόψε-ράψε]:
Να σου πω την αλήθεια, δεν ξέρω τι να πρωτογράψω γι’αυτό το κουτάβι. Εχω κάνει τεράστια προσπάθεια, σχεδόν έναν χρόνο τώρα, να μην τα συγκρατώ στην μνήμη μου. Περάσαμε περίπου έναν μαρτυρικό χρόνο. Μόνο με τίτλους μπορώ να αναφέρω, όλα τα κουταβοπροβλήματα που αντιμετωπίσαμε, γιατί αλλιώς μπορώ να γράψω ολόκληρο βιβλίο. Πάμε λοιπόν, αν και πολλά θα τα ξεχάσω.
- Δάγκωνε ασταμάτητα και με ένταση. Όχι αντικείμενα. Εμένα. Οπου έβρισκε. Δεν περιγράφονται οι σκηνές τρόμου με τα δαγκώματά του και τις μασέλες του να σκάνε με φόρα, στα λίγα εκατοστά από τα μούτρα μου. Εχω ακόμη χαρακιές στα χέρια μου, και τρύπες στα ρούχα μου. Για μήνες έλεγα, ότι έχει πέσει ο αιματοκρίτης μου! Εφτασε περίπου 5-6 μηνών, για να καταφέρω να τον χαιδέψω! Περπάταγα στο σπίτι και έτρεχε από πίσω μου να με δαγκώνει κυρίως στις φτέρνες [αυτό το κάνει ακόμη] και να μπήγει τα δόντια του και να κρέμεται από πάνω μου.
Πλέον, έχει κόψει το ανεξέλεγκτο δάγκωμα. Χρησιμοποιεί πολύ τα δόντια του και με δύναμη, αλλά μπορώ πια να το κουμαντάρω.
- Κατούραγε ασταμάτητα, τεράστιες ποσότητες και όπου έβρισκε. Γι’αυτό βέβαια, έφταιγε και το πρόβλημά του. Πλήρης απόγνωση. Πιο πλήρης, δεν γινόταν. Και όταν από 4 μηνών, σήκωσε και πόδι και άρχισε να κατουράει και εκτός crate, τα έπιπλα της μανούλας, η κατάσταση έγινε απλώς τραγική.
Το κατούρημά του είναι πλέον, απολύτως ελεγχόμενο.
- Καβάλαγε επίσης ασταμάτητα. Από ενός μηνός! Εμένα, όοοολα τα σκυλιά που έβρισκε διαθέσιμα και αργότερα και άλλους ανθρώπους. Καβάλημα μέχρι τελικής πτώσης, σε ότι κινείται, χωρίς να πτοείται από διορθώσεις !
Τώρα έχει μόλις στειρωθεί [ο προστάτης του ήταν ήδη ερεθισμένος-κουφάθηκε ο γιατρός του-αλλά πως αλλιώς θα ήταν, αφού όλη μέρα / κάθε μέρα, κυκλοφορούσε με το πουλί όξω;], αλλά εδώ και καιρό, είχα σταματήσει έτσι κι αλλιώς, να του δίνω την ευκαιρία να καβαλάει. Οπότε, δεν ξέρω ακόμη, αν το έχει κόψει και από μόνος του.
- Αγαπημένες του λιχουδιές, τα κακά του, τα τσουλούφια των άλλων δύο [κατά προτίμηση βρεγμένα], και το περιεχόμενο των γλαστρών μου. Το χώμα κυρίως.
Το περιόρισε γρήγορα, γιατί δεν τον άφηνα λεπτό ανεπίβλεπτο. Και τώρα του αρέσουν οι κουραδίτσες [τις θεωρεί μάλλον γκουρμέ] αλλά δεν έχει την ευκαιρία, να…αμαρτήσει.
- Από μωρό, όταν με έχανε από τα μάτια του μέσα στο σπίτι, έκλαιγε γοερά. Σε φοβερά ντεσιμπέλ.
Πλέον, κάνει δυστυχώς ακόμη φοβερό σαματά για κάποια ώρα [συνήθως 5-10 λεπτά, αλλά έχει τύχει και 2 ώρες], μόλις πρωτοφύγω από το σπίτι. Μετά το βουλώνει. Ελπίζω να το φτιάξει κάποια στιγμή, γιατί έχω εγκλωβιστεί άσχημα. Αποφεύγω να φύγω, σε ώρες κοινής ησυχίας.
- Οι βόλτες του, μια κόλαση. Ασταμάτητο τράβηγμα και δυνατό, επίμονο γάβγισμα στα πάντα. Αναλόγως της φάσης που βρισκόταν το φεγγάρι, η βόλτα μας διανθιζόταν από περίεργες προσπάθειες για ψευτοπέσιμο, επιλεκτικά σε κάποιους ανθρώπους, σε σκύλους και βεβαίως σε γάτες. Υπήρξαν και φορές που στον «στόχο» του μπήκαν συγχρόνως με τα παραπάνω, αυτοκίνητα, δέντρα, ποδήλατα, καροτσάκια, ο αέρας που φύσαγε, ο ήλιος που έπεφτε…και όλα αυτά μαζί σε μία βόλτα. Και βέβαια…μύτη κολλημένη κάτω να ρουφάει ότι –μα ότι- έβρισκε. Πιο γρήγορα κι απ’την ταχύτητα του φωτός. Εκανα αγωνιώδεις προσπάθειες, να τον προλαβαίνω.
Σήμερα, εξακολουθεί να τραβάει [ακόμη το δουλεύουμε αυτό] και έχει σοβαρό πρόβλημα με γάτες και άλλους σκύλους. Ενίοτε και με κάποιους ανθρώπους, χωρίς να μπορώ ακόμη να εντοπίσω, ποιό χαρακτηριστικό τους, τον εξιτάρει. Με τους σκύλους, όχι απαραιτήτως επιθετικότητας. Βασικά, κάνει φοβερή φασαρία, για να τους πλησιάσει. Το σύνηθες είναι, μόλις μυριστεί να το βουλώσει. Εχει προσπαθήσει να αρπαχτεί όμως μέχρι τώρα και δύο φορές και πιθανότατα στο μέλλον και περισσότερες. Οπότε, δεν το ρισκάρω. Από μακριά και αγαπημένοι και απλώς όταν βλέπουμε άλλον σκύλο από μακριά, αν είναι χαράματα ή μεσάνυχτα, την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια, για να μην ξυπνήσει όλη η περιοχή. Τις λοιπές ώρες, δεν αλλάζουμε την πορεία μας, αλλά αν είναι σκύλος που δεν ξέρουμε, σφυρίζουμε αδιάφορα [αν και δεν ακούγεται το σφύριγμα από την φασαρία που κάνει ο Μάρκος] και προσπερνάμε όσο πιο ήρεμα μπορούμε. Εγώ. Όχι ο Μάρκος.
Ο μπέμπης λοιπόν, είναι ιδιαίτερα εκρηκτικού ταμπεραμέντου και δυστυχώς κι εγώ το ίδιο. Μεγάλο φάουλ μου, που του απαντούσα πολλές φορές, στα νεύρα του, με νεύρα. Αλλά ομολογώ ότι δυστυχώς, δεν κατάφερνα πάντα να συγκρατηθώ.
Οι άλλοι δύο, εξακολουθούν να μην τον θέλουν, κυρίως γιατί είναι μεγάλος πρήχτης. Πλέον, απλώς τον ανέχονται, γιατί τον έχουν «ξυλοφορτώσει» τόσο, που σταμάτησε γρήγορα να τους ενοχλεί. Μόνο όταν τους χαιδεύω, αφρίζει και γαβγίζει να τους αφήσω και δαγκώνει ότι βρει μπροστά του, με προτίμηση στο χέρι μου που χαιδεύει. Την τελευταία φορά, με τράβαγε από το μανίκι, να σταματήσω να χαιδεύω την Δάφνη! Η αντιμετώπιση των άλλων δύο, ήταν πολύ βοηθητική. Εμαθε από ημερών, να ρίχνει τόνους μέσα στο σπίτι και να μην ξεσηκώνεται. Δεν με ενδιαφέρει το να εκτονώνεται μέσα στο σπίτι, παίζοντας με τους άλλους δύο. Σε καμμία περίπτωση. Με νοιάζει, να είναι ήσυχος, και αυτό το έχουμε πετύχει. Παίζει μόνος του με τα παιχνίδια του, ενοχλεί λίγο και τον Σώτο και that’s it. Όλη την υπόλοιπη ώρα, είναι ξάπλα και κοιμάται εντός ή εκτός crate. Εκτός crate, απαραιτήτως βρίσκεται αποκλειστικά πάνω στα πόδια μου. Ότι βήμα κάνω, ότι κίνηση κάνω, τρέχει να με προλάβει και είναι πάντα ξαπλωμένος πάνω στα πόδια μου. Κάτι που με ενοχλεί ιδιαίτερα και προσπαθώ να το κόψουμε μαχαίρι, το συντομότερο. Και ευτυχώς γενικώς, δεν είναι ζημιάρης, γιατί μεγαλώνοντας όλους αυτούς τους μήνες, δεν είχε την ευκαιρία να κάνει ζημιά και προσπέρασε την τάση, σχετικά γρήγορα. Τα εκατομύρια των προσπαθειών του, να ανέβει σε κρεβάτι/καναπέ/αγκαλιά, αποκρούστηκαν εκατομύρια και μία φορές. Το ’κοψε λοιπόν κι αυτό. Πλέον δεν το σκέφτεται καν. Και στο σπίτι, έχει ξεσηκώσει την πατέντα του Σώτου και είναι πολύ καλός συναγερμός. Στην αρχή δεν ήξερε γιατί το κάνει. Το ξεκίναγε όταν άρχιζε και ο άλλος. Τον παρακολουθούσε και επαναλάμβανε. Με τον καιρό, άρχισε να παίρνει πρωτοβουλία. Και όποτε πιάνουν και οι δύο το τραγούδι, γίνεται κακός χαμός. Νοιώθω όμως…safe.
Εν κατακλείδι, ο Μαρκούλης, μας έχει αλλάξει ολίγον τι, τα φώτα. Η καθημερινότητά μου τον τελευταίο χρόνο, έχει αλλάξει ριζικά, προς το απείρως δυσκολότερο. Με έχει κουράσει πάρα πολύ και τον πρώτο καιρό, με έφτανε πολλές φορές την ημέρα στα όριά μου. Πολύ συχνά το μετάνοιωνα που τον πήρα, με έπιανε το στομάχι μου και μόνο που σκεφτόμουν πόσο ξεβολεύτηκα και ακόμη σκέφτηκα μήπως και να μην τον κρατούσα τελικά. Όχι τόσο για τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του, αλλά κυρίως γιατί εξελισσόταν, σε κάτι που εγώ δεν το ήθελα με τίποτα, στο σπίτι και στην ζωή μου. Έναν σκύλο κέρατο, που θα ακύρωνε όσα ζούσα μέχρι τότε, με τα άλλα δύο σκυλιά μου, αλλά που ίσως κάποιος άλλος να το θεωρούσε απόλυτα επιθυμητό. Και αμέσως μετά σκεφτόμουν…ωραία…να τον δώσω. Και να τον πάρει ποιος, τέτοιος που είναι και με τόσα θέματα που έχει; Ποιος θα βάλει στην ζωή του τέτοιο μπελά και δεν θα τον αφήσει πάλι αδέσποτο την αμέσως επόμενη ημέρα; Τα φάρμακά του μόνο, ξεπερνούσαν μέχρι πρόσφατα, τα πενήντα ευρώ το λιγότερο, τον μήνα. Και κατάπινα τον θυμό και τα νεύρα μου, ανέβαζα πίεση, έκανα την καρδιά μου πέτρα και χάιδευα τους άλλους δύο, για να ηρεμήσω και να συνέλθω.
Σήμερα, σχεδόν έναν χρόνο μετά, τα πράγματα τώρα αρχίζουν να μπαίνουν σιγά-σιγά σε ισορροπία. Μέχρι στιγμής δεν έχει αμφισβητήσει την θέση του στην αγέλη. Οσον αφορά τον Σώτο, ήταν τέλειο το timing, θεωρώ τελικά. Γιατί παρά τα 12 χρόνια του, είναι όσο power χρειάζεται για να τον διορθώνει συνεχώς με άριστο τρόπο και όταν ο Σωτηράκης θα έρθει η ώρα να μην μπορεί, αισιοδοξώ ότι ο Μάρκος θα έχει πλέον φτιάξει. Η Δάφνη δεν έχει ανάγκη. Είναι πάνω από τους άλλους δύο και έχει τον τρόπο να το αποδείξει.
Η συμπεριφορά του όλον αυτόν τον καιρό, αντιμετωπίστηκε με crate, με συνεχή βασική υπακοή, με 1000% σταθερή από μέρους μου, τυπική και αδιάφορη αντιμετώπιση, με συνεχή εκπαιδευτική βοήθεια και με συνεχή εκτόνωση στο puppies park, όταν ήταν πιο μωρό. Ένα νορμάλ σκυλάκι, με όλα αυτά, θα ήταν ήδη ρομπότ. Ο Μάρκος, απλώς…τώρα…αρχίζει να επικοινωνεί σιγά-σιγά με το περιβάλλον του. Μέσα στο σπίτι. Γιατί για εκτός, έχουμε πολύ δρόμο ακόμη μπροστά. Δυστυχώς, είναι πολύ δύσκολη η εκτόνωσή του. Μόλις η αγαπημένη μας φίλη, επανέλθει στους στίβους, λέμε να δοκιμάσουμε agility. Ο μικρός είναι ατρόμητος, τετραπέρατος, αεικίνητος, αθλητικότατος και φουλ στην ενέργεια. Αν φτιάξει και την υπακοή του, θα είναι σούπερ. Εχει δραπετεύσει από κάθε box και crate, στο οποίο έχει μπει και με έχει αναγκάσει να λάβω έξτρα μέτρα. Και αν θέλει, να πάει από το ένα σημείο στο άλλο, η μόνη περίπτωση να μην το καταφέρει, είναι να μεσολαβεί ντουβάρι. Απ’όπουδήποτε αλλού, περνάει με τεράστια ευκολία.
Αυτός είναι μέχρι στιγμής ο μικρός. Ισως είναι η πρώτη φορά, έναν χρόνο μετά, που βρίσκω κάπως την ψυχραιμία, να τον περιγράψω. Ελπίζω, από δω και στο εξής, να μην μου φαίνεται τόσο ιδιαίτερα δύσκολο.
* Είπα να προλάβω να τα ποστάρω αυτά τώρα, γιατί σήμερα, είχα την φαεινή ιδέα, να τον αφήσω πρώτη του φορά [εκτός της φοράς που βγήκε από μόνος του
] εκτός crate, όλη την ημέρα. Οπότε, δεν κόβω τον λαιμό μου, για το τι θα βρω γυρίζοντας σπίτι. Και αν δεν τα βρω όπως τα άφησα, το ύφος γραφής μου, θα είναι κάπως...διαφορετικό να το πω...** Δεν το ξαναδιαβάζω. Οτι έγραψα-έγραψα
