Καλημέρα σε όλους σας, διαβάζω το forum σας εδώ και πολυ καιρό σιωπηλά για να προσπαθήσω να μάθω κάποια πράγματα, πράγματα που δεν εκατσα να μάθω χρόνια πριν και ήταν λάθος, λάθος που πλήρωσα τόσο εγώ όσο και η γυναίκα μου ( τότε κοπέλα μου) αλλά πιο πολύ και απο τους δυο μας ένα αγγλικό bulldog με το όνομα brain...
Η ιστορία ειναι λίγο πολύ γνωστή. Ενας ηλίθιος που τουλάχιστον προς τιμήν του αγαπάει πολύ τα σκυλιά, αρχίζει να σκέπτεται να πάρει ένα σκυλί στη κοπέλα του που σύντομα θα μετακομίσουν μαζί. Πηγαίνει σαν χαζό χαρούμενος μια μέρα σε διάφορα pet shop ψάχνοντας να βρει αυτό που θα του κάνει κλικ. Αυτό που θα το διαλέξει και θα τον διαλέξει. Θα το σώσει απο τη βιτρίνα και εκεινο θα τον σώσει με τα παιχνίδια του και τις χαρές του απο τα χαζοπροβληματα και τις ρουτίνες. Η Μονή του πυξίδα στην επιλογή του, ότι του αρέσουν πολύ (οπτικα)τα beagle και παει προς τα εκεί. Σε μια βιτρίνα βλέπει το πιο όμορφο (ομολογουμενα απο όσους το είχαν δει) αγγλικό bulldog που παίζει! Μπαίνει μέσα η ιδιοκτήτρια το βγάζει έξω και αυτό αρχίζει να κάνει χαζόβολτες στα πλακάκια σαν αποπροσανταλοσμενο. Μια κυρία με το κοριτσάκι της το καμαρώνουν, το κοριτσάκι το κυνηγάει απο πίσω, ενώ η κυρία το φτυνει να μη το ματιάσει. Αρχίζει και ρωτάει πόσο έχει ενώ ταυτόχρονα το κοριτσάκι παίρνει θάρρος που της το κόβει άμεσα η μαμά μιας και έχουν ήδη κουνέλι και καλά ειναι για τωρα. Ο ηλίθιος κοιτάει σαν ερωτευμένος το χοντροκομμενο ατσουμπαλο κουτάβι γεμάτο ζαρες και ορμαει στο ταμείο να το κλείσει δίνοντας 800 εύρο χωρίς δεύτερη σκέψη. Η κυρία ιδιοκτήτρια του συνοικιακου pet shop τον συγχαίρει για την επιλογή του δείχνοντας του κάτι πιστοποιητικά pedigree, διαβατήρια απο την Ουγγαρία, microchip έμφυτευμενο κτλ αλλά αυτός το μόνο που τον νοιάζει ειναι να παει γρήγορα να κάνει την έκπληξη στη κοπέλα του και να χαρούν με το τρίτο συγκατοικο τους. Ολα θα ήταν σαν μια ωραία ταινία με happy ending and we will happily ever after.
Οσα συνέβησαν μετά μέχρι και δωδεκα μηνών που το σκυλί πέθανε απο υπέρπλασια καρδιάς όπως έδειξε η νεκροψία μιας και είχε γενετικό πρόβλημα δεν έχουν πολύ σημασία. Το αν εφταιγαν και οι κτηνίατροι που μας λέγαν ότι ειναι μια χαρά, όταν το πηγαίναμε επειδή λαχανιαζε πολύ γρήγορα και μας έλεγαν ότι ειναι φυσιολογικό για τα bulldog, ούτε αυτό το ξέρουμε. Αυτό που ξέρουμε ειναι ότι δεθηκαμε πολύ μαζί του και όταν το χάσαμε δεν μπορούσαμε ούτε να βλέπουμε άλλο σκυλι. Η απώλεια ήταν σαν να χάνεις άνθρωπο και αρχίσαμε να κατηγορουμαι ο ένας τον άλλον, εγώ στο έλεγα έπρεπε να πάμε και αλλού, δεν έπρεπε να τον πηγαίνουμε καθόλου βόλτες αφού δεν ήθελε να βγει απο το σπίτι, μήπως ο κτηνίατρος μας είπε ψέματα και δεν ήταν γενετικό αλλά έκανε κάτι λάθος, μήπως καναμε εμεις κατι λαθος και δεν έπρεπε να παίζουμε μαζί του και τον κουραζαμε. Αρχίσαμε να διαβάζουμε να ρωτάμε όλα τα πράγματα που έπρεπε να κάνουμε πριν και μάθαμε για τα puppy mills, ότι δεν πρέπει να παίρνεις σκυλι απο pet shop, για τους εκτροφεις, ότι η κάθε ράτσα έχει τα χαρακτηριστικά της, ότι κάποια έχουν προδιαθεσεις σε αρρώστιες.. Ολα άρχισαν να σχηματίζονται σαν puzzle και είμασταν όλο και πιο κοντά στον φταιχτη. Και αυτό που δεν θέλαμε να παραδεχτούμε μας κοίταζε στη μούρη όταν το puzzle ολοκληρώθηκε, εμείς και κυρίως εγώ ήμασταν οι μόνοι φταίχτες. Απο την αρχή τα είχαμε κάνει όλα λάθος...
Είπαμε δεν θα ξαναπαρουμε ποτέ σκύλο γιατί είμαστε ανάξιοι για να έχουμε σκύλο έτσι όπως τα κάναμε. Ομως και αυτό δεν ειναι όλη η αλήθεια, διότι απο το πάθημα μάθαμε και δεν κάνεις τα ίδια λάθη. Η αλήθεια ειναι ότι δεν θέλαμε να ξαναζήσουμε την απώλεια του να χάνεις το σκύλο σου έτσι ,αν ήταν ένα αδέσποτο που το μαζέψαμε και πέθανε δεν θα ήταν το ίδιο γιατί δεν θα μπορούσαμε να ξέρουμε . Στο bulldog καλύψαμε και τη ματαιοδοξία μας περνώντας ένα σκύλο ρατσας και νιώθουμε δίπλα ένοχοι.
Τα γράφω αυτά γιατι για πρωτη φορα νοιωθω σιγά σιγά ετοιμος για να ξανακανω τη κινηση και θέλω πρώτος να τα ακούσω εγώ για να σιγουρευτω ότι μπορώ να το κάνω. εχω καταλαβει και αλλα εκτος απο τα προφανη περι εκτροφεα.Η αγάπη δεν φτάνει. Σίγουρα θα τα αγαπάς εκτός αν είσαι ψυχικα άρρωστος, τι να μην αγάπας απο αυτά? ζώο αγχολυτικο σαν το σκύλο δεν υπάρχει που να αφιερώνεται τόσο στον άνθρωπο και να τον αγαπά και να τον υπηρετεί. Δυστυχως και ευτυχως ομως γίνεται προέκταση της κάθε είδους ανασφάλειας που έχουμε. Απο μόδα που θελουμε να είμαστε in, απο χαρακτήρα που θα θέλαμε και εμείς να έχουμε, απο δύναμη και θάρρος που ζηλεουμε και νομίζουμε ότι θα μας τη δώσει, απο ομορφιά , απο αγαπη που μας λειπει κτλ. Οτι ανάγκη και να μας καλύπτει ας ειναι... απλά ίσως θα έπρεπε να μην κοιτάμε μόνο ποιος σκύλος καλύπτει τις ανασφάλειες μας αλλα ποιον και αν μπορούμε εμείς να κάνουμε ευτυχισμένο.
ξερω ότι μου αρέσει το Akita τα κανε κορσο και άλλες ρατσες δυνατές αλλα αν πάρω καποια απο αυτα δεν θα μπορέσω να έχω την εμπειρία, την πειθαρχία και την σταθερότητα στην εκπαίδευση που χρειάζονται. Ξέρω ότι λάτρευω τον χαρακτήρα απο τα λαμπραντορ και τα boxer αλλα αμφιβάλλω αν θα μπορώ να τους προσφέρω την καθημερινή πολυωρη άσκηση που χρειάζονται. Αρχίζω αυτή τη φορά ανάποδα όπως έπρεπε απο παλιά όχι μονο ποιος σκύλος μου αρέσει αλλα ποιος θα του αρεσουμε εμείς , και θέλω και τη δική σας βοήθεια.
Θα τα πούμε μέσα στο forum καλές γιορτές σε όλους .
Η ιστορία ειναι λίγο πολύ γνωστή. Ενας ηλίθιος που τουλάχιστον προς τιμήν του αγαπάει πολύ τα σκυλιά, αρχίζει να σκέπτεται να πάρει ένα σκυλί στη κοπέλα του που σύντομα θα μετακομίσουν μαζί. Πηγαίνει σαν χαζό χαρούμενος μια μέρα σε διάφορα pet shop ψάχνοντας να βρει αυτό που θα του κάνει κλικ. Αυτό που θα το διαλέξει και θα τον διαλέξει. Θα το σώσει απο τη βιτρίνα και εκεινο θα τον σώσει με τα παιχνίδια του και τις χαρές του απο τα χαζοπροβληματα και τις ρουτίνες. Η Μονή του πυξίδα στην επιλογή του, ότι του αρέσουν πολύ (οπτικα)τα beagle και παει προς τα εκεί. Σε μια βιτρίνα βλέπει το πιο όμορφο (ομολογουμενα απο όσους το είχαν δει) αγγλικό bulldog που παίζει! Μπαίνει μέσα η ιδιοκτήτρια το βγάζει έξω και αυτό αρχίζει να κάνει χαζόβολτες στα πλακάκια σαν αποπροσανταλοσμενο. Μια κυρία με το κοριτσάκι της το καμαρώνουν, το κοριτσάκι το κυνηγάει απο πίσω, ενώ η κυρία το φτυνει να μη το ματιάσει. Αρχίζει και ρωτάει πόσο έχει ενώ ταυτόχρονα το κοριτσάκι παίρνει θάρρος που της το κόβει άμεσα η μαμά μιας και έχουν ήδη κουνέλι και καλά ειναι για τωρα. Ο ηλίθιος κοιτάει σαν ερωτευμένος το χοντροκομμενο ατσουμπαλο κουτάβι γεμάτο ζαρες και ορμαει στο ταμείο να το κλείσει δίνοντας 800 εύρο χωρίς δεύτερη σκέψη. Η κυρία ιδιοκτήτρια του συνοικιακου pet shop τον συγχαίρει για την επιλογή του δείχνοντας του κάτι πιστοποιητικά pedigree, διαβατήρια απο την Ουγγαρία, microchip έμφυτευμενο κτλ αλλά αυτός το μόνο που τον νοιάζει ειναι να παει γρήγορα να κάνει την έκπληξη στη κοπέλα του και να χαρούν με το τρίτο συγκατοικο τους. Ολα θα ήταν σαν μια ωραία ταινία με happy ending and we will happily ever after.
Οσα συνέβησαν μετά μέχρι και δωδεκα μηνών που το σκυλί πέθανε απο υπέρπλασια καρδιάς όπως έδειξε η νεκροψία μιας και είχε γενετικό πρόβλημα δεν έχουν πολύ σημασία. Το αν εφταιγαν και οι κτηνίατροι που μας λέγαν ότι ειναι μια χαρά, όταν το πηγαίναμε επειδή λαχανιαζε πολύ γρήγορα και μας έλεγαν ότι ειναι φυσιολογικό για τα bulldog, ούτε αυτό το ξέρουμε. Αυτό που ξέρουμε ειναι ότι δεθηκαμε πολύ μαζί του και όταν το χάσαμε δεν μπορούσαμε ούτε να βλέπουμε άλλο σκυλι. Η απώλεια ήταν σαν να χάνεις άνθρωπο και αρχίσαμε να κατηγορουμαι ο ένας τον άλλον, εγώ στο έλεγα έπρεπε να πάμε και αλλού, δεν έπρεπε να τον πηγαίνουμε καθόλου βόλτες αφού δεν ήθελε να βγει απο το σπίτι, μήπως ο κτηνίατρος μας είπε ψέματα και δεν ήταν γενετικό αλλά έκανε κάτι λάθος, μήπως καναμε εμεις κατι λαθος και δεν έπρεπε να παίζουμε μαζί του και τον κουραζαμε. Αρχίσαμε να διαβάζουμε να ρωτάμε όλα τα πράγματα που έπρεπε να κάνουμε πριν και μάθαμε για τα puppy mills, ότι δεν πρέπει να παίρνεις σκυλι απο pet shop, για τους εκτροφεις, ότι η κάθε ράτσα έχει τα χαρακτηριστικά της, ότι κάποια έχουν προδιαθεσεις σε αρρώστιες.. Ολα άρχισαν να σχηματίζονται σαν puzzle και είμασταν όλο και πιο κοντά στον φταιχτη. Και αυτό που δεν θέλαμε να παραδεχτούμε μας κοίταζε στη μούρη όταν το puzzle ολοκληρώθηκε, εμείς και κυρίως εγώ ήμασταν οι μόνοι φταίχτες. Απο την αρχή τα είχαμε κάνει όλα λάθος...
Είπαμε δεν θα ξαναπαρουμε ποτέ σκύλο γιατί είμαστε ανάξιοι για να έχουμε σκύλο έτσι όπως τα κάναμε. Ομως και αυτό δεν ειναι όλη η αλήθεια, διότι απο το πάθημα μάθαμε και δεν κάνεις τα ίδια λάθη. Η αλήθεια ειναι ότι δεν θέλαμε να ξαναζήσουμε την απώλεια του να χάνεις το σκύλο σου έτσι ,αν ήταν ένα αδέσποτο που το μαζέψαμε και πέθανε δεν θα ήταν το ίδιο γιατί δεν θα μπορούσαμε να ξέρουμε . Στο bulldog καλύψαμε και τη ματαιοδοξία μας περνώντας ένα σκύλο ρατσας και νιώθουμε δίπλα ένοχοι.
Τα γράφω αυτά γιατι για πρωτη φορα νοιωθω σιγά σιγά ετοιμος για να ξανακανω τη κινηση και θέλω πρώτος να τα ακούσω εγώ για να σιγουρευτω ότι μπορώ να το κάνω. εχω καταλαβει και αλλα εκτος απο τα προφανη περι εκτροφεα.Η αγάπη δεν φτάνει. Σίγουρα θα τα αγαπάς εκτός αν είσαι ψυχικα άρρωστος, τι να μην αγάπας απο αυτά? ζώο αγχολυτικο σαν το σκύλο δεν υπάρχει που να αφιερώνεται τόσο στον άνθρωπο και να τον αγαπά και να τον υπηρετεί. Δυστυχως και ευτυχως ομως γίνεται προέκταση της κάθε είδους ανασφάλειας που έχουμε. Απο μόδα που θελουμε να είμαστε in, απο χαρακτήρα που θα θέλαμε και εμείς να έχουμε, απο δύναμη και θάρρος που ζηλεουμε και νομίζουμε ότι θα μας τη δώσει, απο ομορφιά , απο αγαπη που μας λειπει κτλ. Οτι ανάγκη και να μας καλύπτει ας ειναι... απλά ίσως θα έπρεπε να μην κοιτάμε μόνο ποιος σκύλος καλύπτει τις ανασφάλειες μας αλλα ποιον και αν μπορούμε εμείς να κάνουμε ευτυχισμένο.
ξερω ότι μου αρέσει το Akita τα κανε κορσο και άλλες ρατσες δυνατές αλλα αν πάρω καποια απο αυτα δεν θα μπορέσω να έχω την εμπειρία, την πειθαρχία και την σταθερότητα στην εκπαίδευση που χρειάζονται. Ξέρω ότι λάτρευω τον χαρακτήρα απο τα λαμπραντορ και τα boxer αλλα αμφιβάλλω αν θα μπορώ να τους προσφέρω την καθημερινή πολυωρη άσκηση που χρειάζονται. Αρχίζω αυτή τη φορά ανάποδα όπως έπρεπε απο παλιά όχι μονο ποιος σκύλος μου αρέσει αλλα ποιος θα του αρεσουμε εμείς , και θέλω και τη δική σας βοήθεια.
Θα τα πούμε μέσα στο forum καλές γιορτές σε όλους .
Last edited:
