Κοίτα...απλώς θα πω τις σκέψεις μου, για τις οποίες σου λέω εκ των προτέρων, ότι δεν θέλω να μου απαντήσεις, με την έννοια του ότι δεν θέλω καθόλου, να νοιώσεις ανακριτικά και σε κατάσταση απολογίας και δεν θέλω κι εγώ μετά, να αναγκαστώ να μπω σε άσκοπο debate.
Καταρχάς, ένα παράδοξο. Λες, τα σκυλιά ζουν όλα σε συνθήκες σπιτικές και όχι σε κλουβιά. Εγώ στις φωτό βλέπω πολλά box στο background. Δεν έχω κανένα πρόβλημα, γιατί το θεωρώ απολύτως αποδεκτό. Αρα;
Επειτα, λες δεν τα βρίσκεις μόνος. Αρα...κάποιος σου τα δίνει. Ετσι; Χωρίς στην συνέχεια να σε βοηθάει ούτε έμπρακτα, ούτε οικονομικά; Γιατί; Γιατί το δέχεσαι εσύ αυτό; Για ποιό λόγο αποφάσισες να μπαίνεις τόσο πολύ μέσα οικονομικά [γιατί η "ζημιά" πρέπει να είναι τεράστια];
Μπορώ μόνο να υποθέσω, ότι δεν εργάζεσαι πλέον στην δουλειά που ήσουν. Και στο λέω αυτό, γιατί...κρίνοντας από τον εαυτό μου...
...γυρνάω στο σπίτι μου περίπου εξήμιση. Βγάζω τρέχοντας τον Μάρκο για κανά τέταρτο-εικοσάλεπτο για κατούρημα, γιατί είναι κλεισμένος από το πρωί. Γυρνάω και στο καπάκι ασχολούμαι με τα κουτάβια. Τουλάχιστον ένα μισάωρο, μόνο για να ξεμουδιάσουν και να κατουροχέσουν. Στην διάρκεια του οποίου είμαι συνεχώς από πάνω τους για να επιβλέπω και που κατουροχέζουν και τι ζημιά μπορεί να κάνουν/πάθουν και άρα δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο μέσα στο σπίτι. Ούτε καν να φάω. Χοντρά-χοντρά έχει πάει η ώρα επτάμιση.
Παίρνω Σώτο και Δάφνη για την βόλτα τους. Καμμιά ώρα στο νερό.
Γυρνάω και σχεδόν αμέσως, άντε με κανά τέταρτο ανάπαυσης, παίρνω τον Μάρκο για την βόλτα του. Το λιγότερο μια δραματική ώρα και αν έχει και μάθημα, μπορεί να είμαστε έξω και 2 και 3 ώρες. Στην καλή περίπτωση της ας πούμε μιάμιση ώρας, γύρω στις εννιάμιση γυρνάμε.
Εκεί, κλέβω λίγο χρόνο να ασχοληθώ και με μένα. Κανά μισάωρο μην φανταστείς τίποτα παραπάνω. Και μετά, ξαναβγάζω τα κουτάβια, να παίξουν μεταξύ τους και με τον Μάρκο. Το πολύ για καμμιά ώρα, γιατί ο σαματάς που κάνουν είναι απίστευτος.
Κατά τις έντεκα, θα φάνε και οι μεγάλοι και όλο και κάποια γρήγορη θα βγουν οι τρεις οι δικοί μου, για τα απολύτως απαραίτητα.
Γύρω στις τρεις με τέσσερις το πρωί, ανοίγω στα κουτάβια για τσίσα. Δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς. Αρχίζουν την κόρνα.
Τους ξανανοίγω στις έξι, για τσίσα, κακά, παιχνίδι, φαγητό.
Και με το σπίτι μου, δεν ασχολούμαι σχεδόν καθόλου. Σε καθημερινή βάση.
Δεν σου μιλάω για ποσοστά κούρασης...άστα...οπότε...έρχομαι να αναρωτηθώ...πως καταφέρνεις να ασχολείσαι όπως λες, με σχεδόν 20 σκυλιά, σε καθημερινή βάση, με ποιότητα ζωής τους, σαν να ειναι δικά σου; Θα ήθελα να ήξερα το μυστικό σου
Σημειωτέον, ότι τα μόνα σκυλιά που αφήνω να φάνε μαζί, είναι Σώτος-Δάφνη. Κανένας άλλος.
Πολλά πρακτικά προβλήματα διαχείρησης. Για μένα τουλάχιστον.
Ειλικρινά...Διονύση μου, δεν θέλω να μου απαντήσεις. Προτιμώ να μείνω με τις απορίες μου