Σκύλος και φοιτητική ζωή

[rania!]

Γεια σας,
σε πολύ μικρο χρονικό διάστημα θα είμαι φοιτήτρια στο βόλο και σκεφτόμουν πολύ σοβαρά μόλις αρχίσω να μαθαίνω τα κατατόπια να αποκτήσω ένα σκύλο, πιο συγκεκριμένα ένα chow chow, από οτι έχω συζητήσει και με τους δικούς μου υπάρχουν κάποια προβλήματα όπως οι διακοπές και οτι θα πρέπει να μένει μόνο του κάποιες στιγμές.Η αλήθεια ειναι ομως οτι θελω πολυ ενα σκυλάκι για φιλο και παρεα περισσότερο, εκει ομως που θελω να καταλήξω ειναι οτι θα ημουν ευγνώμων αν καποιος που ζει κατι παρόμοιο μου δοσει συμβουλές.

 

[minpinkiller]

Εγώ ήμουν φοιτήτρια με σκύλο...Δεν θα σου το συνιστούσα.

Έχεις μπροστά σου 4-5 χρόνια που δεν θα τα ξαναζήσεις, είναι τόσο μοναδικά και πρέπει να τα ζήσεις στο έπακρο. Ένας σκύλος είναι τρομερή δέσμευση που δύσκολα ταιριάζει στην ξέγνοιαστη φοιτητική ζωή. Θέλει πρόγραμμα και ρουτίνα. Δεν θα μπορείς να μένεις σε σπίτια φίλων τα βράδια και να γυρνάς σπίτι σου 3 μέρες μετά. Θα πρέπει να ξυπνάς τουλάχιστον 3 ώρες πριν το πρωινό σου μάθημα για να ασχοληθείς με τον σκύλο και μετά να κανονίσεις τη μέρα σου. Δεν θα μπορείς να πας για καφέ μετά το μάθημα γιατί θα έχεις ένα κουτάβι σπίτι να σε περιμένει και οι σκέψεις σου θα επικεντρώνονται εκεί.

Τα σαββατοκύριακα δεν θα μπορείς να φεύγεις, εκτός και αν είσαι τυχερή και κάποιος από τους φίλους σου έχει αυτοκίνητο. Στους γονείς σου θα μπορείς να πηγαίνεις μόνο αν έρχονται και σε παίρνουν. Επίσης, είναι διατεθιμένοι οι γονείς σου να κρατάνε τον σκύλο? Οικονομικά, είναι διατεθιμένοι να σε βοηθήσουν? Είσαι σε μια φάση της ζωής σου που το τελευταίο πράγμα που θα έχεις είναι η σταθερότητα.

Δεν μετανιώνω που είχα σκύλο ως φοιτήτρια, από το πρώτο έτος κιόλας, αλλά τον είχα βάλει πάνω από οτιδήποτε άλλο. Δεν με ενδιέφερε που δεν μπορούσα να πάω ΣΚ με την παρέα μου στη Χαλκιδική γιατί για μένα ήταν πιο σημαντικό να μένω μαζί του. Ο μπαμπάς μου μπορούσε ανά πάσα στιγμή να έρθει να με πάρει και επίσης οι γονείς μου ήταν παραπάνω από πρόθυμοι να κρατήσουν τον σκύλο μου για να πάω εγώ διακοπές. Έκανα τις οικονομίες μου για το σκυλί, αλλά αν χρειαζόταν κάτι επείγον και "ακριβότερο", όπως ένα χειρουργείο που έπρεπε να γίνει, ανέλαβαν εξ' ολοκλήρου τα έξοδα.

Επίσης, τα chow chow, μπορεί να φαίνονται γλυκούλια και σαν αρκουδάκια, αλλά δεν είναι και τα πιο εύκολα σκυλιά του κόσμου, ειδικά για αρχάριους και σίγουρα θα χρειαστείς εκπαιδευτή.

'Ολα αυτά σου τα λέω εντελώς φιλικά. Το καλύτερο που έχεις να κάνεις, είναι υπομονή για 4-5 χρόνια, να ψαχτείς καλά μέσα σε αυτό το διάστημα, και όταν τακτοποιηθείς με τη ζωή σου, να διαλέξεις ένα σκυλάκι που θα μπορείς να του προσφέρεις επαρκώς όλα αυτά που χρειάζεται και για να είστε και οι δύο ευτυχισμένοι.

Καλή τύχη πάντως σε ότι και αν αποφασίσεις.

 

[mad00lini]

Δεν είναι καλή ιδεά η απόκτηση σκύλου όταν εσύ η ίδια μπαίνεις σε μια καινούρια φάση της ζωής σου που δεν ξέρεις ακριβώς πως θα είναι.

Δε θα στο συνιστούσα στη δεδομένη χρονική συγκυρία.

 

[arrigo_corso]

Καλώς ήρθες!!

Σκέψου το πολύ πολύ καλά πρίν κάνεις την κίνηση να πάρεις σκύλο ενώ θα είσαι φοιτήτρια. Όπως σου είπαν και παραπάνω θα πρέπει να στερηθείς παρέες, εξόδους, διακοπές......

Ένας σκύλος έχει πάρα πολλά έξοδα.....τα λεφτά να το αγοράσεις, crate, παιχνίδια, τροφές, εμβόλια κ.ά.
Εγώ με το που έφυγα από φοιτήτρια πήρα σκύλο 10 μήνες μετά και με την προϋπόθεση ότι θα βάλω πολλά πράγματα στην άκρη για να του χαρίσω τη ζωή που του αξίζει. Βγαίνει η παρέα μου και εγώ πετάγομαι για ένα ποτό και σε μια ώρα είμαι σπίτι γιατί θέλει να φάει, να κατέβουμε βόλτα, να κάνει τσίσα.............

Προφανώς δεν θα ήταν το καλύτερο για σένα να έχεις σκύλο αυτή τη στιγμή......ζήσε τα φοιτητικά χρόνια που είναι τα πιο ανέμελα της ζωής σου και παίρνεις μόλις τελειώσεις τις σπουδές σου!

 

[l.Kyveli]

Δεν είναι καλή ιδεά η απόκτηση σκύλου όταν εσύ η ίδια μπαίνεις σε μια καινούρια φάση της ζωής σου που δεν ξέρεις ακριβώς πως θα είναι.

Δε θα στο συνιστούσα στη δεδομένη χρονική συγκυρία.

Aυτό ακριβώς. Σε περιόδους μεγάλων αλλαγών περιμένεις πρώτα να δεις πως έχουν τα πράγματα και μετά αναλαμβάνεις επιπλέον υποχρεώσεις. Αν θέλεις να το κάνεις ορθόδοξα. Δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να το καταφέρεις αλλά γιατί να πειραματιστεί κάποιος εις βάρος του και εις βάρος ενός ζώου?

 

[elemaraki]

Γεια σου η γνώμη μου ειναι να μην πάρεις σκυλο τώρα που είσαι φοιτήτρια! Στο λέω εγω που είμαι φοιτήτρια και έχω ένα λαμπραντορ! Το απέκτησα φέτος το καλοκαίρι στο πατρικό μου σπίτι και όχι στο φοιτητικό! Βέβαια οι γονείς μου δεν θέλουν να τους το πάρω το χειμώνα που θα φύγω για τον αδερφό μου δεν το συζηταμε θα γίνει χαμός! Εντάξει θα μου λείπει πολυ αλλα κάθε πσκ γυρίζω πίσω! Το λυπάμαι να το πάρω μαζι μου θα ταλαιπωρηθεί και αυτο και εγω!
Η σκέψη έχει ως εξής! Θα στριμωχτει το σκυλι σε ένα μπαλκόνι γιατι συνήθως τα φοιτητοσπιτα δεν χωράνε εσένα θα χωράνε το chow chow; Εσυ το πρωι θα ξυπνας παραπέντε να πας στη σχολη, ο σκύλος μέχρι τότε πρεπει να έχει βγει βόλτα να έχει κάνει τσισα κακά να του βάλεις φαγητο κλπ.μετα τη σχολη θα θες να πάς για καφε για να μην στα πολυλογω δεν νομίζω πως θα εχεις χρόνο να αφιερώσεις σε εναν σκυλο και πόσο μάλιστα σε ένα κουτάβι! Περίμενε 4 χρονακια και μετα θα εχεις ολο το χώρο και τον χρόνο που θες!
Φιλικα

 

[johnk]

Και Chow Chow κιόλας, έ?

 

[nfeel]

Πάντως το στερεότυπο του φοιτητή στην Ελλάδα,που πρέπει να είναι party animal,να κοιμάται σε κοινόβια,να κάνει 5 μέρες να πάει σπίτι είναι άλλο πράμα ε ...

 

[minpinkiller]

Δεν είναι στερεότυπο...οι καταστάσεις και ο τρόπος ζωής διευκολύνουν πολύ αυτές τις καταστάσεις. Δεν πάει να πει πως είναι όλοι έτσι φυσικά, επιλογές είναι αυτές.

 

[Avraki]

Την καλημέρα μου! Θα σου πω κι εγώ την εμπειρία μου, που απέκτησα το πλασματάκι μου όταν ήμουν φοιτήτρια!

Την Κιάρα την απέκτησα στο 4 έτος, οπότε τα είχα φάει τα ψωμιά μου ως φοιτήτρια. Αλλά τα πράγματα σε γενικές γραμμές ήταν δύσκολα! Αν έμενα μόνη μου, δεν ξέρω πώς θα είχε εξελιχθεί όλο αυτό. Είχα ευτυχώς την τύχη να μένω με την κολλητή μου και την αδερφή μου (η τελευταία εκ των οποίων μπορεί αρχικά να μην την ήθελε την Κιάρα καθόλου, αλλά εν τέλει και με βοήθησε όποτε χρειάστηκε και βόλτα την πήγε -μία δυο φορές όχι παραπάνω, αλλά κι αυτό ήταν μεγάλη βοήθεια όταν εγώ δεν μπορούσα- ). Επειδή εγώ ήμουν φοιτήτρια και στην Κρήτη, είχαμε πολλά πήγαινε έλα με ΚΤΕΛ και πλοίο. Το πλοίο δεν ήταν πρόβλημα, αλλά με τα ΚΤΕΛ (που τότε δεν ήξερα και τον νόμο και την έβαζα πάντα με ελάχιστες εξαιρέσεις στις αποσκευές) ήταν τραγικό! Γιατί εμένα αντιδρούσε πολύ και πάντα μου δυσκόλευε τη ζωή για να μπει στο καλάθι της (που δεν έφταιγε το ζωντανό, το λάθος ήταν δικό μου, καθώς έπρεπε να είχα προνοήσει και να ξέρω το νόμο) με αποκορύφωμα μία φορά που πήγα να τη βάλω στο καλάθι της από το ζόρι της το έσπασε (και μιλάμε για ένα σκυλί που δεν ξεπερνάει τα 5 κιλά). Αλλά πάντα όταν ταξίδευα με ΚΤΕΛ είχα παρέα (αδερφή, φίλες κλπ) και πάντα για μένα αυτό αποτελούσε και μεγάλη βοήθεια και ασφάλεια πως αν κάτι γίνει δεν θα είμαι μόνη μου να έχω το νου μου και τις αποσκευές και το πλασματάκι μου!

Πολλές φορές που γύριζα ξενυχτισμένη στο σπίτι ή που ήμουν πτώμα απ' το διάβασμα, η Κιάρα έχανε τις πρωινές της βόλτες με αποτέλεσμα ή να τα κάνει στο μπαλκόνι ή να κρατιέται μέχρι να σκάσει η φούσκα της!

Σου έδωσα ενδεικτικά κάποια παραδείγματα αλλά αυτό δεν σημαίνει πως ήταν τα μοναδικά ούτε πως θα είναι το ίδιο και για σένα! Και να μην ξεχάσω πως εγώ είχα και την πλήρη στήριξη οικονομικά της μητέρας μου για τα έκτακτα έξοδα της Κιάρας και με βοήθησε πολύ στην αρχή (της είχε πάρει πάνες, υγρά για να τα ρίχνω και να τα κάνει εκεί, πληρωμές για εμβόλια, περιλαίμια, σπιτάκια κλπ).

Απλά για μένα, ειδικά τώρα που είσαι στην αρχή μην πάρεις σκύλο. Ξεκίνα φιλοξενώντας ένα πλασματάκι, να δεις πώς είναι και να δεις αν μπορείς να ανταπεξέλθεις (γιατί ειδικά η κουταβοπερίοδος είναι απάλευτη, πόσο μάλλον όταν είσαι και αμαθής ως προς αυτή).

 

[hook]

παω να δωσω μαθημα και θα σου πω με λεπτομερειες πως το βιωσα εγω ολο αυτο! ειναι αρκετα δυσκολο και θελει υπομονη και επιμονη και μεγαλη αγαπη για τον σκυλο!

 

[apsu]

δεν θα σχολιασω επι του θεματος γιατι δεν ειχα σκυλο ως φοιτητρα και δυστυχως δεν εχω ακομα και τωρα....γιατι?γιατι ποτε δεν ειμαι ετοιμη...τη μια ειμαι φοιτητρια και δεν θελω να το ταλαιπωρησω, μετα πηρα πτυχιο αλλα ως ανεργη δεν ειχα λεφτα, κι αν του συμβει κατι και θελω 1-2 χιλιαρικα για χειρουργιο?χωρια το κοστος αποκτησης...μετα ξαναεγινα φοιτητρια, ουτε λεφτα ειχα και κριμα λεω το σκυλακι να ταλαιπωρηται πανω κατω αθηνα (θελο μικροσωμο). Ωραια!με αποτελεσμα να ειμαι 28 χρονων-ξανα ανεργη και χωρις σκυλο...

 

[minpinkiller]

Ο σκύλος δεν έχει ανώτατο όριο ηλικίας απόκτησης...για μένα, όσο το αργότερο, τόσο το καλύτερο.

 

[apsu]

σιγουρα αλλα αυτο που ηθελα να πω ειναι πως καμια φορα περιμενοντας να ωριμασουν οι συνθηκες, μπορει να μην ωριμασουν κ ποτε...

 

[Christosp]

Πάντως το στερεότυπο του φοιτητή στην Ελλάδα,που πρέπει να είναι party animal,να κοιμάται σε κοινόβια,να κάνει 5 μέρες να πάει σπίτι είναι άλλο πράμα ε ...

ελα μου ντε ειδικα στις μερες που ζουμε σημερα ....

Εγω δυστυχως δουλευα συνεχεια σαν φοιτητης

 

[minpinkiller]

σιγουρα αλλα αυτο που ηθελα να πω ειναι πως καμια φορα περιμενοντας να ωριμασουν οι συνθηκες, μπορει να μην ωριμασουν κ ποτε...

Βρε συ apsu...ούτε 30 δεν είσαι ακόμα!! Κάθε εμπόδιο για καλό λέει ο σοφός λαός.

 

[apsu]

Βρε συ apsu...ούτε 30 δεν είσαι ακόμα!! Κάθε εμπόδιο για καλό λέει ο σοφός λαός.

σιγουρα απλα ειναι κατι που θελω απο πιτσιρικα!

 

[Stratos_Lily]

ρε παιδιά εγώ μπορεί να μην είμαι ιδιαίτερα έμπειρος στη συμβίωση με σκύλο αλλά αυτά που λέτε μου φαίνονται λίγο υπερβολικά! Δηλαδή ένας φοιτητής ή πρέπει να ναι ο ρεμπεσκές ο ίδιος ή πρέπει να ναι σκλάβος του σκύλου του; μέση λύση δεν υπάρχει; εγώ θα σου πρότεινα το εξής: ξεκίνα τη φοιτητική σου ζωή, ζήσε μερικούς μήνες εκεί να αναπτύξεις μια ρουτίνα, έχοντας το σκύλο κατά νου, να περάσουν και μερικοί μήνες ή κι ένας χρόνος να ξεδώσεις ως φοιτήτρια και μετά βλέποντας το πρόγραμμα που θα χει η ζωή σου, τουλάχιστον τις υποχρεώσεις σου(γιατί η διασκέδαση είναι κάτι πιο ρευστό και επιλεγόμενο) αποφασίζεις μόνη σου, αν στη ρουτίνα αυτή χωράει ένας σκύλος μαζί με κάποιες φυσικά αλλαγές και προσαρμογές! Για μένα ο σκύλος δεν είναι σκλαβιά είναι όμως ευθύνη και μεγάλη διαφορά από το να μην έχεις σκύλο! Ξεκίνα την πορεία σου ως φοιτήτρια, σταθεροποιήσου σε μια καθημερινότητα και μετά κρίνε υπεύθυνα αν σ αυτήν την καθημερινότητα χωράει κι ένας σκύλος! Κατά τη γνώμη μου, καινούρια ζωή σε καινούρια πόλη ΚΑΙ σκύλος για πρώτη φορά θα σε κάνουν να πελαγώσεις! κάτι πρέπει να είναι σταθερό για να πατήσει πάνω του το καινούριο!

 

[KICKASS]

για να μπαίνω και στο θέμα,εξαρτάται απο τι χαρακτήρας είσαι ώστε να συνδυάσεις σκύλο και σχολή.ο φοιτητής δεν έχει πολλά πράγματα να κάνει απο το να πηγαίνει σχολή και για κανά καφέ με παρέα που και πού αλλά πρέπει να αφιερώνεις στο κουτάβι πολλές ώρες όπως βόλτα μέχρι να μάθει να τα κάνει,παρέα μην νιώθει μόνο και βόλτες ώστε να βλέπει νέα πράγματα και να εκτονώνεται.μπορείς να τα συνδυάσεις αλλά θέλει δουλειά στην αρχή.βάλε τα κάτω και φτιάξε πρόγραμμα,μπορείς να το ακολουθήσεις η θα τα κάνεις μαντάρα και θα το μετανιώσεις?επιπλέον ο ιδιοκτήτης μπορεί να μην δέχεται σκύλο στο διαμέρισμα και τις πρώτες μέρες που θα λείπεις όπως είναι λογικό για να παρακολουθείς μαθήματα το κουτάβι θα κλαίει και θα ξεσηκώνει όλη την πολυκατοικία στο πόδι και θα πρέπει να βείς λύση.μαζί με όλα αυτά να ξέρεις ότι η ράτσα που ενδιαφέρεσαι έχει κάποιο ζόρι,διάβασε μερικά πράγματα για αυτήν παραπάνω.

 

[neneia]

Σε καταλαβαίνω απόλυτα.. όταν ήμουν και εγώ φοιτήτρια ήθελα απεγνωσμένα ένα σκύλο. Είχα απίστευτη ανάγκη για παρέα και ένιωθα απίστευτη ανασφάλεια που θα πήγαινα σε μια πόλη μακρυά από τους γονείς μου χωρίς να ξέρω κανέναν. Τελικά όμως ΄κατάλαβα πως δεν ήμουν η μόνη που ένιωθα έτσι και αμέσως έκανα τις παρέες μου. Η ανάγκη αυτή όμως δεν έφυγε ποτέ. πάντα υπήρχε ένα κενό. Αυτή τη στιγμή που το σκέφτομαι πιστεύω πως θα μπορούσα να ανταπεξέλθω γτ η αγάπη μου για τα σκυλιά ήταν μεγαλύτερη από την ανάγκη μου να βγω και να τα σπάσω. Στο 3ο έτος κράτησα για ένα μήνα τον σκύλο ενός φίλου που μετακόμιζε. Ο Buddy ήταν πιτ μπουλ 3 χρονών εκπαιδευμένος και πραγματικά πολύ εύκολος σκύλος. Δεν με κούρασε καθόλου, δεν έκλαιγε όταν έφευγα απο το σπίτι και βασικό δεν έβρισκα το σπίτι ρημάδι όταν γυρνούσα. Στο τελευταίο έτος ήρθε στην ζωή μου η Λάρα. Μία ημίαιμη μινιατούρα την οποία είχε βρει το τοτε αγόρι μου στα σκουπίδια και φυσικά την κρατήσαμε. Ήταν κουτάβι σχεδόν 1 μηνός. Το μόνο που με κούρασε ήταν ότι δεν ήθελε την πάνα και με το ζόρι τα έκανε στο μπαλκόνι αν όχι στην υπέροχη μπλε μοκέτα μου. Μιλάμε για πολύ σκ@το!! Με ευνόησε όμως το γεγονός ότι είχα μαθήματα σπαστές ώρες οπότε δεν έλειπα πολλές ώρες συνεχόμενα απο το σπίτι και δεν έμενε μόνη της. Βόλτες για καφέ την έπερνα μαζί καθώς χώραγε μέσα στην τσάντα μου άνετα, επιπλέον έξοδα ήταν μισα μισα με το αγόρι μου και όταν βγαίναμε το βράδυ στην αρχη κλαψουριζε αλλά μετα απο κανα 5λεπτο έριχνε κάτι ύπνους μέχρι να γυρίσουμε κ να μαζέψουμε την τούρτα απο την μπλε μοκέτα που ανέφερα πριν λίγο. όταν όμως έφυγα απο την Κρήτη την Λάρα την κράτησε ο πρώην που είπαμε με πόνο καρδιάς. Αυτό που θα σε συμβούλευα και εγώ είναι να πας 1-2 μήνες να δεις τις συνθήκες που θα ζεις εσύ και αν χωράει στην καθημερινότητα σου ένα σκυλάκι. Κουτάβι να πω την μαύρη μου αλήθεια δεν θα σε συμβούλευα να πάρεις. Θα σου πρότεινα άνετα όμως ενα σκυλάκι ενήλικο που να ξέρει που να τα κάνει γτ θα κλαις κ εσύ την μοκέτα. τα υπόλοιπα του τα μαθαίνεις για να κάνεις την ζωή και των δύο πιο εύκολη. Κ επειδή μπορεί να μου πεις ότι δεν έχεις εμπιστοσύνη σε ένα σκυλί που δεν έχεις μεγαλώσει εσύ, θα σου πω πως ήμουν χειρότερη από εσένα. πάντα ήθελα κουτάβι, να το μεγαλώσω εγώ, να το θυμάμαι από μωρό, να έχουμε φάει ψωμί και αλάτι μαζί αλλά τελικά τα έφερε έτσι η ζωή που πήρα σκύλο 3 ετών, απο φιλοζωική έναν αργεντίνο 50 κιλά και όλοι μου οι φίλοι ήταν αντίθετοι στο να το κάνω γτ λέγανε πως δεν θα έχω εμπιστοσύνη στον συγκεκριμένο σκύλο. Τον Περρίτο αυτή τη στιγμή δεν τον αλλάζω με τπτ στον κόσμο. Του έχω απεριόριστη εμπιστοσύνη και κάθε φορά που με κοιτάει με τις ματάρες του νιώθω ένα απίστευτο αίσθημα χαράς που τον βοήθησα και η σχέση μας θα είναι πάντα μοναδική. Υπάρχει σίγουρα ένα κενό στο ότι δεν έζησα μαζί του απο κουτάβι και η αλήθεια είναι πως θα το ήθελα, αλλά έχουμε να ζήσουμε πάαααααααααααααρα πολλά ακόμα εμείς οι δύο που το κενό θα καλυφτεί και με το παραπάνω. Του το έχω υποσχεθεί άλλωστε! Σου εύχομαι να κάνεις αυτό που είναι το καλύτερο για σένα και αν συμβαδίζει με αυτό που λαχταρά η ψυχούλα σου ακόμα καλύτερα!


υ.γ. Δεν μετάνιωσα ποτέ για αυτή τη μοκέτα!
σορυ για το μεγάλο ποστ! με πιάσαν οι πολυλογίες μου!!