Καλημέρα φίλε μου αν και βλέπω ότι το ποστ σου είναι παλαιό, θα σου διηγηθώ και την δική μου περιπέτεια που είναι καρμπόν σαν την δική σου.
Χτες το βράδυ βγήκα και εγώ με το beagle μου βόλτα μαζί με την σύζυγο μου στην γειτονιά, όπως πάντα με το σκυλάκι μου με λουρί.
Σε κάποια στενά πιο πάνω που προχωρήσαμε βλέπω στο απέναντι πεζοδρόμιο ένα πιτ μπουλ θηλυκό ελεύθερο, χωρίς να φαίνεται κάποιος ιδιοκτήτης πουθενά. Είδα το βλέμμα του να κλειδώνει πάνω μας, και με ύφος "βρήκα το θήραμα μου" να έρχεται κατά πάνω μας με εχθρικές διαθέσεις.
Αμέσως υπολογίζοντας την μεγάλη απειλή παίρνω αγκαλιά το σκυλί μου 10 κιλών γιατί φυσικά κατάλαβα ότι το άλλο δεν ερχόταν για καλό. Και τότε το πιτ μπουλ άρχισε να κάνει άλματα για να γραπώσει τον σκυλί μου.
Τον αποφεύγω όπως και σύ 1,2,3 φορές αλλά το πιτ μπουλ επέμενε και κατάφερε τελικά να αρπάξει το σκυλί μου από το λαιμό. Το κατεβάζει κάτω και η αντίδραση μου ήταν και εγώ να πέσω κάτω και να ματώσω τα γόνατα μου γιατί αν δεν το κρατούσα και εγώ το σκυλί μου θα ήταν τελειωμένο.
Άρχισα και εγώ να φωνάζω βοήθεια, φρίκαρα πολύ! Εν το μεταξύ μαζεύτηκαν καμιά 50αριά άνθρωποι, και απλώς κοιτάγανε. Σταματημένα αυτοκίνητα , μηχανάκια, κόσμος βγήκε από τα σπίτια τους, κανείς δεν επενέβη.
Το πιτ μπουλ είχε κλειδώσει τα σαγόνια του πάνω στο λαιμό του σκυλιού μου και τραβούσε και δεν το άφηνε με τίποτα. Λέω πάει τέλος, ένοιωσα αβοήθητος και θα είχαμε τραγική κατάληξη και μάλιστα μέσα σε τόσο κόσμο.
Ταυτόχρονα κρατώντας το σκυλί μου με το αριστερό χέρι και με όλη μου την δύναμη με το δεξί του βάραγα μπουνιές στη μούρη, αλλά δεν χαμπάριαζε, ήταν σαν να κοπάναγα σάκο του μποξ. Προσπάθησα να ανοίξω το στόμα του πιτ μπουλ, μάταια όμως με την δύναμη που είχαν τα σαγόνια του.
Ήρθε τελικά κοντά ένα παλικάρι που φάνηκε ότι ξέρει από πιτ μπουλ και μου έδινε οδηγίες, λέγοντας να μην προσπαθώ να ανοίξω το στόμα του γιατί πιθανόν να δαγκώσει και μένα. Αλλά περνώντας τα λεπτά , το σκυλί μου να ουρλιάζει συνεχώς από τον πόνο και το σοκ , συνέχιζα με όλη μου την δύναμη να κοπανάω το πιτ μπουλ στην μούρη.
Μετά το ίδιο παλικάρι ήρθε από πίσω από το πιτ μπουλ και του έπιασε τα αυτιά και το τράβαγε. Αυτό τίποτα ακλόνητο. Μου είπε το παιδί, ρίξε του νερό στην μύτη για να το αφήσει ελεύθερο. Είχα εν το μεταξύ ένα μπουκάλι νερό στην τσάντα μου, αλλά που να αφήσω το σκυλί μου να το φτάσω, και φώναζα "ρε παιδιά, ας με βοηθήσει κάποιος να πάρει το νερό από την τσάντα μου να του ρίξει.
Ο κόσμος να μαζεύεται περισσότερος από τις φωνές μου και τα ουρλιαχτά του σκυλιού μου, άλλα κανείς άλλος όμως δεν κουνήθηκε. Βέβαια πρέπει να πω ότι και ο κόσμος δικαιολογημένα, που να ρισκάρει τον κίνδυνο κανείς να τα βάλει με πιτ μπουλ.
Τότε η σύζυγος μου παρ’ όλο το σοκ της πήρε το νερό απ’ την τσάντα μου και το έχυσε στην μύτη του αλλά τίποτα και πάλι. Μέχρι που μέσα στην απελπισία της πέταξε και το κινητό της πάνω στο πιτ μπουλ, και αποτέλεσμα το κινητό να διαλυθεί.
Εκεί που όλα πλέον είχαν θολώσει γύρω μου, ο κόσμος πολύς να παρακολουθεί θέαμα και εγώ αβοήθητος, ξαφνικά τρέχει ένας νεαρός γύρω στα 20 με 25 χρονών ημίγυμνος με ένα σορτσάκι, που απ’ ότι φάνηκε ήταν ο ιδιοκτήτης του και το άρπαξε και το τραβούσε φωνάζοντας το όνομα του σκύλου του. Αυτό και πάλι τίποτα, συνέχιζε να έχει γραπωμένο το σκυλί μου. Άρχισε και αυτός να του βαράει δυνατές μπουνιές στη μούρη μέχρι που κατάφερε να μας απεγκλωβίσει.
Μόλις ελευθερώθηκε το σκυλί μου το πήρα αγκαλιά και ρώτησα αν κάποιος από τους ανθρώπους τριγύρω ξέρουν κάποιο κτηνιατρείο κοντά να πάω το σκυλί μου. Μια κοπέλα πρόθυμη με οδήγησε στην κτηνίατρο της με τα πόδια εκεί κοντά, αλλά δυστυχώς ήταν κλειστά και τελικώς έτρεξα σπίτι να πάρω το αυτοκίνητο μου να πάω στην δικιά μου κτηνίατρο.
Δεν ξέρω μέχρι που φτάσανε τα δόντια του, αλλά το σκυλί μου δεν είχε πολλά αίματα, το σοκ μου όμως ήταν μεγάλο.
(Γιατί θα πρέπει επίσης να σου διηγηθώ για το πόσο μεγάλο ήταν το σοκ μου , που την ίδια ακριβώς μέρα, μόλις λίγες ώρες πριν από το περιστατικό ήμουν στη κηδεία ενός αδερφικού μου φίλου. Λέω από μέσα μου έχασα τον φίλο μου, και να χάσω και το σκυλί μου την ίδια μέρα).
Από κει και πέρα δεν ξέρω τι έγινε , γιατί έτρεξα για τον κτηνίατρο. Γιατί πάνω απ’ όλα έβαλα το σκυλάκι μου, να το πάω σε γιατρό παρά να κάτσω να τσακωθώ με έναν νεαρό ιδιοκτήτη σκύλου που είχε και συμπεριφορά «και τι έγινε μωρέ, πως κάνετε έτσι?». Βέβαια δεν ήταν το δικό του σκυλί το θύμα!
Μου διηγήθηκε η γυναίκα μου μετά το υπόλοιπο της ιστορίας, και καλά που έφυγα γιατί εκείνη έμεινε πίσω και διαπληκτίστηκε με τον νεαρό (και με το δίκαιο της) και με αυτά που της είπαν με έκαναν έξαλλο, και με την ψυχολογία της στιγμής εκείνης σίγουρα θα πιανόμασταν στα χέρια με τον νεαρό. Μου διηγήθηκε μετά η σύζυγος μου ότι άτομα από το περιβάλλον του νεαρού είπαν στην γυναίκα μου τις φράσεις «Κάνατε τόσο ντόρο για το τίποτα» και « τι θες κυρά μου, να σου πληρώσουμε και το σπασμένο κινητό?» Ακούστε απίστευτο θράσος. Είμασταν «και κλαμένοι και δαρμένοι».
Βέβαια εδώ επιτρέψτε μου να σχολιάσω τον απίστευτο «εγωισμό» και «θρασύτητα» μην πω και «φασιστική συμπεριφορά» που διακατέχει πολλούς συμπολίτες μας. Χωρίς να θέλω να θίξω κάποια ομάδα ανθρώπων αλλά ούτε να θίξω την πλειοψηφία των ιδιοκτητών σκυλιών τύπου πιτ μπουλ και παρόμοιας ράτσας. Τέτοιες συμπεριφορές συμπολιτών μας εγώ προσωπικά έχω βιώσει πολλές φορές στον δρόμο που οδηγώ.
Τελικά στον κτηνίατρο ευτυχώς το τραυμα του σκυλιου μου δεν ήταν πολυ βαθύ και δεν χρειάστηκαν ράμματα. Του έκαναν κάποια ένεση και συστήθηκε αγωγή 8 ημερών με αντιβίωση. Τα νοσήλια πήγαν 30 ευρώ. Και εγώ 2 χρόνια άνεργος δεν χρωστούσα τίποτα ούτε να πληρώσω αλλά ούτε να ζήσω αυτό το σοκ.
Θα ήθελα να ρωτήσω, από την εμπειρία σου πως μπορώ να κινηθώ από δω και πέρα. Και τι μπορεί να κάνει κανείς ώστε να μην ξανασυμβεί το ίδιο και σε άλλον.
