Είμαι νέα στο forum αλλά πολλά χρόνια με τον σκλύλο μου, για τον οποίο θα ήθελα να αναφερθώ. Εχω ένα Alaskan Malamute ο οποίος είναι 15 ετών πια... ο γλυκός παππούλης μας! Είμαστε μαζί από όταν αυτός ήταν 40 ημερών και εγώ 16 χρονών. Δώρο των γονιών μου όταν έφυγε ο αδερφός μου για σπουδές στο εξωτερικό, έτσι ώστε να έχω παρέα... Παρόλο που έχω καθαρόαιμο, δεν είμαι υπέρ στο να αγοράζουμε ζώα (γάτες ή σκύλους), αφού το πρόβλημα με τα αδέσποτα στην ελλάδα είναι απίστευτα τεράστιο, οπότε η υιοθεσία ενός πρώην αδέσποτου θα ήταν η καλύτερη επιλογή.
Αλλά πέρα από αυτά ας αναφερθώ στον γλυκό παππούλη μου... Ο παππούλης μου, το πρώην ζωηρό, παιχνιδιάρικο χνουδωτό αρκουδάκι μου, πλέον είναι γεράκος και φαίνεται... Μπορώ να πώ ότι μέχρι πρίν 1 χρόνο ήταν αρκετά καλά χωρίς κανένα πρόβλημα. Πέρα από τα αρθριτικά του που είναι απόλυτα φυσιολογικό για την ηλικία του και το μέγεθος του, πριν από 3 μήνες μετά από επίσκεψη στον κτηνίατρο, ανακαλύψαμε ότι το συκώτι του έχει πρόβλημα, που από ότι είπε ο κτηνίατρος και αυτό ειναι φυσιολογικό για την ηλικά του. Εγώ βέβαια τα έβαψα μαύρα... Γιατί πριν μερικούς μήνες θεωρούσα ότι έχει κάποια χρόνια μπροστά του να μας κάνει συντροφιά! Βέβαια προς το παρών δείχνει καλά, τρώει ειδική τροφη για το συκώτι του, έχασε αρκετό βάρος, αλλά τα ποδαράκια του δεν αντέχουν πολλα πολλά... Παιχνίδια δεν κάνουμε πλέον, αφού έχει αστάθεια και με το παραμικρό σκοντάφτει, οπότε από τον σπάσει κανένα ποδαράκι, τα παιχνίδια τα αφήσαμε για τους νεότερους... Είναι ένας απίστευτος σκύλος, και προσαρμόζεται σε οποιαδήποτε αλλαγή, όταν πριν 3 χρόνια έχασε την ακοή του (γεράματα καταραμένα), προσαρμόστηκε στο να επικοινωνούμε με την γλώσσα του σώματος... Ξέρω ότι δεν έχουμε τον χρόνο που ήλπιζα να έχουμε μαζί, και όλο προσπαθώ να προετοιμαστώ για όταν έρθει η ώρα του αποχωρισμού, αλλά μου είναι απίστευτα δύσκολο. Και κάθε φορά που το σκέφτομαι πονάει τόσο πολύ που φτάνω σε σημείο να λέω ότι δεν πρόκειται να ξανά πάρω σκύλο ποτέ, μόνο και μόνο επειδή ξέρω ότι θα πρέπει να περάσω πάλι αυτό...
Αλλά πέρα από αυτά ας αναφερθώ στον γλυκό παππούλη μου... Ο παππούλης μου, το πρώην ζωηρό, παιχνιδιάρικο χνουδωτό αρκουδάκι μου, πλέον είναι γεράκος και φαίνεται... Μπορώ να πώ ότι μέχρι πρίν 1 χρόνο ήταν αρκετά καλά χωρίς κανένα πρόβλημα. Πέρα από τα αρθριτικά του που είναι απόλυτα φυσιολογικό για την ηλικία του και το μέγεθος του, πριν από 3 μήνες μετά από επίσκεψη στον κτηνίατρο, ανακαλύψαμε ότι το συκώτι του έχει πρόβλημα, που από ότι είπε ο κτηνίατρος και αυτό ειναι φυσιολογικό για την ηλικά του. Εγώ βέβαια τα έβαψα μαύρα... Γιατί πριν μερικούς μήνες θεωρούσα ότι έχει κάποια χρόνια μπροστά του να μας κάνει συντροφιά! Βέβαια προς το παρών δείχνει καλά, τρώει ειδική τροφη για το συκώτι του, έχασε αρκετό βάρος, αλλά τα ποδαράκια του δεν αντέχουν πολλα πολλά... Παιχνίδια δεν κάνουμε πλέον, αφού έχει αστάθεια και με το παραμικρό σκοντάφτει, οπότε από τον σπάσει κανένα ποδαράκι, τα παιχνίδια τα αφήσαμε για τους νεότερους... Είναι ένας απίστευτος σκύλος, και προσαρμόζεται σε οποιαδήποτε αλλαγή, όταν πριν 3 χρόνια έχασε την ακοή του (γεράματα καταραμένα), προσαρμόστηκε στο να επικοινωνούμε με την γλώσσα του σώματος... Ξέρω ότι δεν έχουμε τον χρόνο που ήλπιζα να έχουμε μαζί, και όλο προσπαθώ να προετοιμαστώ για όταν έρθει η ώρα του αποχωρισμού, αλλά μου είναι απίστευτα δύσκολο. Και κάθε φορά που το σκέφτομαι πονάει τόσο πολύ που φτάνω σε σημείο να λέω ότι δεν πρόκειται να ξανά πάρω σκύλο ποτέ, μόνο και μόνο επειδή ξέρω ότι θα πρέπει να περάσω πάλι αυτό...
Γιατί δεν νομίζω πως το διάβασα πουθενά! Και να τον λέγατε ανέκαθεν παππού είναι λίγο χλωμό, ε;;
