Σας ευχαριστώ όλους για τα καλά σας λόγια, αλλά πραγματικά το σοκ είναι μεγάλο... Το σπίτι πλέον είναι άδειο χωρίς το μωρό μας. Ακόμα πιστεύουμε ότι θα γυρίσουμε σπίτι και θα τον βρούμε πίσω από την πόρτα με ανυπομονησία και όλα χαρά να περιμένει μας χαιρετήσει και να μας δείξει πόσο του λείψαμε, έστω και αν πήγαμε μέχρι τον κάδο να πετάξουμε τα σκουπίδια ή έστω και αν λείπαμε 2 ώρες, για αυτόν ήταν το ίδιο, γιατί ήθελε να περνάει μαζί μας κάθε λεπτό της ζωής του, αφού όλη του η ζωή είμασταν εμείς και αυτός ήταν όλη μας η ζωή!
Τον θάψαμε στον αγαπημένο του κήπο , που τόσο λάτρευε να κάνει τις βόλτες του, για εμάς είναι σκληρό να βλέπουμε το χώμα και να ξέρουμε ότι είναι εκεί αλλά από την άλλη ξέρουμε ότι 8α τον έχουμε κοντά μας για πάντα, έστω και έτσι.... Παππούλη μου μας λέιπεις αφάνταστα.... Την νύχτα εξακολουθούμε να ακούμε τα νυχάκια σου που κάνεις βολτούλες στα δωμάτια για να δεις αν κοιμόμαστε ολοι...