Νέος σκύλος, καθόλου μόνος, οργιάζει!

[mariakala]

Νομίζω ότι το έχουμε θίξει και αρκετά παλαιότερα αυτό...
Δεν υπάρχει περίπτωση, μέσα στην αγέλη, ο κατώτερος να δαγκώσει τον αρχηγό...

ήταν ρητορική η ερώτηση μου πλέον το γνωρίζω γι αυτό το έθεσα σαν ερώτημα γιατί διαβάζω συνεχεια για αδιαφορία στο συγκεκριμένο post και δεν νομίζω πως κάτι τέτοιο θα δούλευε σε έναν σκύλο που προκαλεί και αμφισβητεί κατά αυτό τον τρόπο

 

[mareco]

Κάνεις λάθος. Στο λέω, γιατί το έχω σαν μέθοδο πάρα πολύ φρέσκο.
Πιάνει και παραπιάνει. Σε σκύλο γεννημένο με τέτοιο παλιοχαρακτήρα.
Οχι απλώς διαμορφωμένο, λόγω δυσάρεστων εμπειριών.

 

[mariakala]

Κάνεις λάθος. Στο λέω, γιατί το έχω σαν μέθοδο πάρα πολύ φρέσκο.
Πιάνει και παραπιάνει. Σε σκύλο γεννημένο με τέτοιο παλιοχαρακτήρα.
Οχι απλώς διαμορφωμένο, λόγω δυσάρεστων εμπειριών.

σε έχει δαγκώσει mareco? θυμάσαι τι λέγαμε στο σεμινάριο???
αυτά που λέει και ο johnk. μακάρι να κάνω λάθος!!!!

 

[mareco]

Αν με έχει δαγκώσει;;;;;;;;;;;;;;
Εδώ λέω και ξαναλέω ότι έχει πέσει ο αιματοκρίτης μου, από τότε που τον πήρα.

Απλώς εγώ...δεν το διαπραγματεύομαι. Είμαι άλλης σχολής.
Και πλέον, έχει ήδη εκλείψει αυτή η συμπεριφορά. Με μικρές εξαιρέσεις. Αλλά που θα πάνε...

Η μέθοδος της αδιαφορίας όμως, έχει πιάσει όσο δεν φαντάζεσαι.
Σε όλα τα άλλα τα κερατένια που κάνει. Που δεν είναι και λίγα.

Ειδικά σ'αυτού του χαρακτήρα τα σκυλιά, που θεωρούν ότι είναι το κέντρο του σύμπαντος και ότι πρέπει συνεχώς να ασχολείσαι μαζί τους και με το τι κάνουν, το να...τους γυρίσεις απλώς την πλάτη...είναι θάνατος. Η μεγαλύτερη τιμωρία. Δεν χρειάζονται ούτε φωνές, ούτε εντολές, ούτε άλλες συζητήσεις. Εσύ αυτό; Εγώ...όχι αυτό. Εσύ εκεί; Εγώ..όχι εκεί. Θέλεις μόνος σου να χαλάς τον κόσμο; Πήγαινε στο crate σου τώρα και...όλοι οι άλλοι μαζί και ο ψωριάρης χώρια...

Απλά πράγματα.

Τώρα για το σεμινάριο...sorry αλλά δεν θυμάμαι σε ποιό κομμάτι αναφέρεσαι...

 

[mariakala]

αναφερόμουν στο σεμινάριο επιθετικότητας που είχαμε παρακολουθήσει μαζί και περίγραφαν τα παιδιά ακριβώς αυτό που έλεγε και ο johnk.
ότι δηλ. το δάγκωμα στον αρχηγό δεν είναι αποδεκτό σε καμια περίπτωση η θα γίνει αιματοκύλισμα η θα αποχωρήσει ο αρχηγός.
σου λέω μακάρι να κάνω λάθος απλά και οι 2 εκπαιδευτές
ξέρεις ποιοι να μην αναφέρω ονόματα συμφωνούσαν στο παραπάνω.

κι εγώ μαθήτρια είμαι όπως πολλοί άλλοι εδώ σίγουρα με πολύ λιγότερη εμπειρία από εσένα και του johnk.

και ούτως η άλλως ξέρουμε πως υπάρχουν αρκετοί διαφορετικοί μέθοδοι εκπαίδευσης που μπορεί να προτείνει ένας εκπαιδευτής.

δεν είμαι κάθετη στις απόψεις μου μια προσωπική γνώμη είναι όπως καταλαβαίνεις.

 

[KaterinaAli]

Θα συμφωνησω απολυτα με mareco.....Τσαντιστηκε κ βγαζει γλωσσα?Γυρνας πλατη, λες "αντε γεια" κ κλεινεις κ την πορτα απο πισω!Τουλαχιστον κ στη δικη μου περιπτωση η αδιαφορια ειναι η λυση σε πολλες περιπτωσεις....

 

[ptf]

Θα συμφωνησω απολυτα με mareco.....Τσαντιστηκε κ βγαζει γλωσσα?Γυρνας πλατη, λες "αντε γεια" κ κλεινεις κ την πορτα απο πισω!Τουλαχιστον κ στη δικη μου περιπτωση η αδιαφορια ειναι η λυση σε πολλες περιπτωσεις....

Έτσι όπως το περιγράφεις μπορεί να θεωρηθεί υποχώρηση όμως.

 

[Alexia]

Έτσι όπως το περιγράφεις μπορεί να θεωρηθεί υποχώρηση όμως.

Μόνο αν είχε σκοπό ο σκύλος να σε διώξει, κάτι που συνήθως μέσα στην αγέλη του δεν επιδιώκει

 

[KaterinaAli]

Σιγουρα εξαρταται η σταση σωματος μας, το υφος....Κ φυσικα συμφωνω με αυτο που λεει η Alexia.

 

[mareco]

...το δάγκωμα στον αρχηγό δεν είναι αποδεκτό σε καμια περίπτωση η θα γίνει αιματοκύλισμα η θα αποχωρήσει ο αρχηγός.

Κοίτα...για μένα...ως απλός ιδιοκτήτης και ανεξαρτήτως οποιασδήποτε θεωρίας, εκπαιδευτικής μεθόδου και επαγγελματικής άποψης...το δάγκωμα δεν είναι αποδεκτό σε καμμία των περιπτώσεων, έτσι κι αλλιώς. Δεν το επιτρέπω, με όποια μέθοδο θα κρίνω εγώ και χωρίς να ρωτήσω κανέναν, ούτε γι'αστείο. Και έχοντας στα ρηχά του μυαλού μου, ότι αν για τον οποιοδήποτε λόγο, το "επιτρέψω" σ'ένα κουτάβι που το κάνει από 30 ημερών και 3 κιλά, τι θα γίνει όταν θα φτάσει πχ 20-30 κιλά; Οπότε, δεν θα το αφήσω να φτάσει. Εξω από τα δόντια.

Στην δική μας περίπτωση όμως, την δικιά μου και του Μάρκου δηλαδή, θα σου πω πως λειτούργησε η μέθοδος της "αδιαφορίας" για να καταλάβεις πόσες κλιμακώσεις μπορεί να έχει.

Οταν λοιπόν η κλανιά, έφτανε τα ούλα στα φρύδια γιατί έτσι γούσταρε και έκλεινε τις μασέλες με αυτά τα βελονοδόντια, σαν ραπτομηχανή, με όση δύναμη είχε, 150 φορές την ημέρα, προφανώς λόγω και δικής μου εκρηκτικής ιδιοσυγκρασίας, οι εχθροπραξίες εκατέρωθεν, έδιναν κι έπαιρναν. Συνήθως με αιματηρές συνέπειες κατά μου, αλλά και όχι μόνο. Κάποια φορά που τα συζήταγα όλα αυτά με τον Απόκοτο, ψάχνοντας για σωστές λύσεις, μου είπε εν ολίγοις ότι σε ένα τέτοιο κουτάβι, με τόσο εκρηκτικό ταμπεραμέντο, δεν πρέπει σε καμμία περίπτωση, να τον ανεβάζω/τσιτώνω κι εγώ. Για κανέναν λόγο. Ακόμη κι όταν η πίεσή μου, έχει φτάσει στο 16-18 που είναι συνήθως, εξαιτίας του. Πρέπει να ρίξεις τις εντάσεις σας στα Τάρταρα μου έλεγε, κι ενώ στην πραγματικότητα θέλεις να το βάλεις κάτω να το πατήσεις σαν κατσαρίδα, να κάνεις τα νεύρα σου βούτυρο, και να του φερθείς με τον πιο γλυκό τρόπο. Και να του δείξεις έτσι, ότι...εντάξει ρε φίλε...δεν έγινε και τίποτα που εσύ χτυπιέσαι έτσι. Σιγά μη σχίσεις κανένα καλσόν και σου φύγει κανάς πόντος...Και σε πληροφορώ, την πρώτη φορά που κατάφερα να πράξω έτσι, ο μαλακοπίτουρας τα 'χασε. Τον έβλεπες ότι αναρωτιόταν...τι είναι αυτό τώρα; δεν τσακωνόμαστε; δεν παίζουμε φάπες; δεν ανεβάζουμε πίεση; όχι; όχι; ΟΧΙ; αμάν... και τώρα τι να κάνω; αφού μια χαρά σκοτωνόμαστε και διασκεδάζουμε τόσο καιρό...τι έγινε τώρα; τι να κάνω; τι να κάνω; να κάνω...την πάπια καλύτερα να δούμε τι θα γίνει;

Κι έτσι λοιπόν, αρχίσαμε σιγά-σιγά [πολύ σιγά ομολογουμένως] να ρίχνουμε τους τόνους μας και να μην χρειαζόμαστε την παρέμβαση των ειρηνευτικών δυνάμεων, 24 ώρες την ημέρα, 7 μέρες την εβδομάδα.

ΗΤΑΝ ΤΟΣΟ ΜΑ ΤΟΣΟ ΑΠΛΟ.
Αντί μπούφλα...χάδι. Η..όχι χάδι [γιατί έχουμε κι έναν εγωισμό -μη χέσω-] αλλά...όχι και μπούφλα.

Κι άλλο ένα μικρότερο παράδειγμα: είναι στο crate του, αλλάζω δωμάτιο, με χάνει από τα μάτια του και αρχίζει να παριστάνει την φώκια [έχεις ακούσει πως κρώζουν οι φώκιες; ], με όση δύναμη έχει, για όση ώρα αντέξει. Αυτό που θέλω να κάνω εκείνη την ώρα, είναι να τον σηκώσω μαζί με το crate και να τους πετάξω μαζί απ'τον τρίτο. Θα το έκανα με τεράστια ευχαρίστηση, μπορώ να σου πω. Αντ'αυτού, κλείνω παντού πορτοπαράθυρα να μην τρελλαθούν και οι γείτονες, παίρνω τα άλλα δύο άγια μαυράκια μου, τον καφέ μου και το netbook μου και βγαίνω στην βεράντα και χαζεύω στο φόρουμ, κλείνοντας και το παράθυρο πίσω μου. Και τον αφήνω να κρώζει. Με τον καιρό, το βουλώνει πολύ πιο γρήγορα. Σωριάζεται με απόγνωση στο κλουβί του, έχει πετάξει και όλα τα νερά γύρω του από τα νεύρα, σκοτώνει και όποιο παιχνίδι του βρει πρόχειρο και...that's it. Αφήνω και κανά 10λεπτο-τέταρτο που να μην έχει βγάλει άχνα και πάω και του ανοίγω και έρχεται κι εκείνος έξω, μες την καλή χαρά. Και πάλι...ούτε φωνές, ούτε υστερίες, ούτε τίποτα :wink:

κι εγώ μαθήτρια είμαι όπως πολλοί άλλοι εδώ σίγουρα με πολύ λιγότερη εμπειρία από εσένα και του johnk.

Ολοι μαθητές είμαστε εδώ. Ακόμη κι ο Johnk. Δεν είναι ευαγγέλιο, ο λόγος κανενός μας. Απλώς κάποιοι έχουν παραπάνω εμπειρίες. Εχουν ξαναπεράσει κάποιες καταστάσεις και ίσως, μπορούν να αναφέρουν πως εκείνοι τις ξεπέρασαν.

δεν είμαι κάθετη στις απόψεις μου μια προσωπική γνώμη είναι όπως καταλαβαίνεις.

Ολοι τις προσωπικές μας απόψεις καταθέτουμε. Τι νομίζεις;

 

[mareco]

Έτσι όπως το περιγράφεις μπορεί να θεωρηθεί υποχώρηση όμως.

Παναγιώτη, οι δικές μου αφηγήσεις, αφορούν αυτό το κακιασμένο το μαυράκι που λέγαμε...

Αυτό λοιπόν, θέλει συνεχώς να είναι πάνω [όχι απλώς δίπλα] στα πόδια μου.
Κάθε βήμα που κάνω, μετακινείται και ξαναξαπλώνει πάνω στα πόδια μου. Εδώ και 3 μήνες. Δεν τολμάω να κουνηθώ. Και δεν φτάνει που ξαπλώνει πάνω στα πόδια μου, τα δαγκώνει κιόλας συγχρόνως. Οτι του ανήκω. Οτι δεν μπορώ να πάω πουθενά, αν δεν είναι και κείνος μαζί. Και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Αυτό λοιπόν που πραγματικά θέλει όλες αυτές τις στιγμές, είναι...να μην διανοηθώ και αλλάξω χώρο. Να είμαι όπου είναι κι εκείνος. Οχι το αντίθετο. Οταν λοιπόν εγώ απλώς του κλείνω την πόρτα στα μούτρα, του έρχεται ο θάνατος. Οπως στο λέω. Πως τόλμησα και μετακινήθηκα χωρίς να το...εγκρίνει. Με τον καιρό όμως, εμπεδώνει σιγά-σιγά, ότι δεν υπάρχει καμμία περίπτωση να του περάσει. Και ότι όσο περισσότερο το απαιτεί, τόσο περισσότερο θα μένει μόνος. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμωρία γι'αυτό το κατσαρίδι, απ'το...να μην καταφέρνει να κάνει, αυτό που γουστάρει :wink:

 

[foibos]

Πάντως όλες αυτές οι καταστάσεις που περιγράφετε ότι αντιμετωπίζονται με την αδιαφορία μου φαίνεται ότι είναι αρκετά διαφορετικές από έναν σκύλο που έχει ήδη λοκάρει τον "εχθρό" και προσπαθεί να κάνε μαρς!

Μπορεί η αδιαφορία να δουλέψει αν προλάβουμε πριν λοκάρει κι αρχίσει να κλιμακώνει, αλλά εκ των υστέρων;

 

[Alexia]

αν στην αγέλη ο κατώτερος δάγκωνε τον αρχηγό αυτός λες απλά να αδιαφορούσε
η να τον έβαζε στην θέση του???

Μην μπερδεύουμε καταστάσεις, τι σχέση έχει ο εκνευρισμός του σκύλου στην βόλτα στην θέα ενός ηλικιωμένου με το δάγκωμα του αρχηγού; Άσε που αν δαγκώσει σημαίνει ότι δεν το θεωρεί αρχηγό.

Οι διορθώσεις είναι αποτελεσματικές όταν ο σκύλος καταλαβαίνει για ποιο λόγο γίνονται. Πρέπει να μπορεί να συνδυάσει τις αρνητικές συνέπειες με την ανεπιθύμητη συμπεριφορά του. Όταν διορθώνεις ένα σκύλο για μια συμπεριφορά η οποία από την δική του οπτική είναι σωστή τι θα καταλάβει; Χάνει την εμπιστοσύνη του στο χειριστή αντί να την ενισχύσει.

Ένας σκύλος που έχει ήδη εκνευριστεί και εσύ αρχίζεις να τον μαλώνεις, να του φωνάζεις, να κάτσει κάτω,... ρισκάρεις 2 πράγματα

• να "κάψεις" κάποιες εντολές που σε άλλες καταστάσεις εκτελεί
• να δει τον εκνευρισμό σου σαν ενίσχυση, δηλαδή σαν αντίδραση στη θέα του ηλικιωμένου

Ο Τζιμάκος είχε μάθει στην προηγούμενή του ζωή να αντιδρά σε κάποιες καταστάσεις με τον Α ή Β τρόπο και μεχρι να καταλάβει ότι αυτή τη συμπεριφορά δεν είναι επιθυμητή είναι άδικο να τιμωρείται για αυτή τη συμπεριφορά.

 

[mareco]

Εγώ μπορώ να σας πω και τέτοια παραδείγματα foibo με τον δικό μου, αλλά θα είναι άκαιρα, γιατί θα μου λέτε: ναι...σιγά...με το 10κιλο μας κάνεις την καμπόσα;

Και ελπίζω όταν δεν θα είναι πια 10κιλος, να μην έχω τέτοια παραδείγματα να αναφέρω

 

[foibos]

Mareco, θεωρώ ότι όσο και να μοιάζουν οι περιπτώσεις, το γεγονός ότι από την μία έχεις ένα κουτάβι κι από την άλλη έχεις έναν σκύλο ενήλικο ή έστω στα τέλη της εφηβείας, με περίεργα βιώματα κι εδραιωμένες συμπεριφορές, αλλάζει πολύ τους συσχετισμούς!

 

[mareco]

Δεν διαφωνώ.

Την θεωρία της αδιαφορίας, προσπαθώ να εξηγήσω, με τα δικά μου βιώματα.
Ευτυχώς, μόνο αυτά έχω μέχρι στιγμής.
Και...κουτάβι-ξεκουτάβι, επηρρεάζεται θετικότατα, από την θεωρία αυτή, παρόλο που τους μπελάδες τους έχει γραμμένους στο dna του. Οχι απλώς στην μνήμη του. Κάτι που το θεωρώ πολύ σημαντικό.

 

[mariakala]

Μην μπερδεύουμε καταστάσεις, τι σχέση έχει ο εκνευρισμός του σκύλου στην βόλτα στην θέα ενός ηλικιωμένου με το δάγκωμα του αρχηγού; Άσε που αν δαγκώσει σημαίνει ότι δεν το θεωρεί αρχηγό.

Οι διορθώσεις είναι αποτελεσματικές όταν ο σκύλος καταλαβαίνει για ποιο λόγο γίνονται. Πρέπει να μπορεί να συνδυάσει τις αρνητικές συνέπειες με την ανεπιθύμητη συμπεριφορά του. Όταν διορθώνεις ένα σκύλο για μια συμπεριφορά η οποία από την δική του οπτική είναι σωστή τι θα καταλάβει; Χάνει την εμπιστοσύνη του στο χειριστή αντί να την ενισχύσει.

Ένας σκύλος που έχει ήδη εκνευριστεί και εσύ αρχίζεις να τον μαλώνεις, να του φωνάζεις, να κάτσει κάτω,... ρισκάρεις 2 πράγματα

• να "κάψεις" κάποιες εντολές που σε άλλες καταστάσεις εκτελεί
• να δει τον εκνευρισμό σου σαν ενίσχυση, δηλαδή σαν αντίδραση στη θέα του ηλικιωμένου

Ο Τζιμάκος είχε μάθει στην προηγούμενή του ζωή να αντιδρά σε κάποιες καταστάσεις με τον Α ή Β τρόπο και μεχρι να καταλάβει ότι αυτή τη συμπεριφορά δεν είναι επιθυμητή είναι άδικο να τιμωρείται για αυτή τη συμπεριφορά.

ο τζιμάκος αναφέρεται ότι δάγκωσε τον άντρα της κυβέλης από την ίδια μάλλον δεν το έχεις διαβάσει εκεί αναφέρθηκα. αυτόν είπα αρχηγό της αγέλης

 

[foibos]

Ναι, κάπως έτσι, θεωρώ ότι επειδή έχουμε να κάνουμε μόνο με το dna του κι όχι με βιώματα, αλλά και με το γεγονός ότι είναι κουτάβι, με όλα τα χαρακτηριστικά που διαφοροποιούν ένα κουτάβι από έναν ενήλικο, η αδιαφορία θεωρώ ότι δουλεύει πολύ ευκολότερα κι ενδεχομένως καλύτερα από ότι σε έναν ενήλικο!

 

[johnk]

Θέλω κι εγώ να κάνω μία διευκρίνηση...

Ώστε, άνθρωποι που με εκτιμούν (έστω και μόνο μέσα από το γραπτό μου λόγο) να μην αποκτήσουν την εντύπωση πως είμαι ένας αδίστακτος βασανιστής σκύλων... ή, αλλιώς, ένας ιδιοκτήτης - "φονιάς" (σαν τον Χανιώτη που έσπαγε, καθημερινά, το κεφάλι των σκυλιών του με το σιδερολοστό)...

Οι πιο "μυημένοι" από εσάς έχουν καταλάβει με ποιούς εκπαιδευτές έχω συνεργαστεί...
Ο πρώτος, μου τόνιζε συνεχώς ότι είμαι "κακός" μαθητής... ότι τις διορθώσεις μου τις έκανα "μισές", χωρίς ψυχή... και μου έλεγε: "έτσι βοηθάνε τα άλογα, δεν διορθώνουν τους σκύλους"...
Ο δεύτερος, μου τόνιζε συνεχώς ότι, κάποιες φορές, μένω "άπραγος", όταν πρέπει να διορθώσω, λες και περιμένω να επικοινωνήσει ψυχικά ο σκύλος με την δική μου επιθυμία...

Τούτων λεχθέντων, έχω κατανοήσει, εδώ και χρόνια, ότι ενδέχεται να μην εξελιχθώ ποτέ σε άριστο χειριστή σκύλου... ίσως, απλά, γιατί δεν μπορώ, δεν έχω το ταλέντο, ξεκίνησα μεγάλος κλπ... ή, απλά, γιατί πιστεύω σε συνδυασμό των δύο "φιλοσοφιών" εκπαίδευσης και αυτό αργεί πολύ να δώσει πλήρη αποτελέσματα...

Ετσι (από τις αρχές της εκπαίδευσης της Μόκας, ήδη), προσπάθησα να "μοντάρω" τον δικό μου τρόπο εκπαίδευσης - χειρισμού των εκάστοτε σκύλων μου, προσαρμόζοντας στην (εξελισσόμενη) εμπειρία μου τη φύση - ταμπεραμέντω του κάθε ενός σκύλου...

Οπότε, αν έτσι βοηθάει κανείς το άλογο (θήραμα - έστω και μεγάλο) να κατευθυνθεί και να υπακούσει, έτσι βοήθησα τη Μόκα κι εγώ... γιατί και η Μόκα (την εποχή εκείνη) ένιωθε περισσότερο "θήραμα", παρά "αρπακτικό"... και, ίσως, γι' αυτό την αποκαλώ ξεροκέφαλη πλέον, μιάς και υπακούει με μιά "αρχοντική" καθυστέρηση, αλλά ξέρει καλά τι πρέπει να κάνει και το κάνει, τελικά...
Ξέρει ότι αν δεν υπακούσει θα διορθωθεί... της δίνω, όμως, αυτά τα κρίσιμα δευτερόλεπτα (εξάλλου, δεν τρέχω να προλάβω το αεροπλάνο μαζί της) για να αποφασίσει ότι πρέπει να υπακούσει (τελικά!) στην εντολή μου... πως της τα δίνω? Την προειδοποιώ ότι πρόκειται να κάνει λάθος... την καθοδηγώ, όντως, με μικρή τάση του λουριού... και 99% υπακούει... και "μπράααβο!" και χάδια...
Πάνω απ' όλα, πιστεύω ότι έχω αποκτήσει την εμπιστοσύνη της... ξέρει πως δεν θα την διορθώσω ποτέ άδικα... και "εκτιμάει" την "βοήθεια" που της δίνω για να καταλάβει...

Αρα, στη Μόκα, αρχίζω πάντα θετικά... κατόπιν περνάω στο "κλέψιμο" (στην καθοδήγηση μέσω της extra βοήθειας) και, τέλος, πηγαίνω στη διόρθωση...

Και με τον μικρό μου, τα ίδια... αρχίζω πάντα θετικά και "μπράαβο!" και χάδια και λιχουδιά (σπανιότερη πλέον)... και μου έχει (πλέον) και εκείνος εμπιστοσύνη... με κοιτάζει κάθε τόσο για να πάρει γραμμή, να διαπιστώσει αν είναι "καλός"...

Ομως, με τον μικρό μου, το ενδιάμεσο στάδιο (της βοήθειας που δίνει και ο αναβάτης στο άλογο με τα χαλινάρια), δηλαδή, για να ξεπεράσει το στάδιο του δισταγμού, δεν υπάρχει... απλά, δεν έχει τέτοιο στάδιο στο "κιβώτιο ταχυτήτων"...

Και, όταν περάσει από το στάδιο του "καλός", στο στάδιο του "ευσυγκίνητος"...
Το να γυρίσεις απλά και χαλαρά την πλάτη (με τον οδηγό στο χέρι σου) και να φύγεις προς την αντίθετη κατεύθυνση... απλά, δεν υπάρχει... γιατί, δύο τινά μπορεί να συμβούν:
α) Οπως θα είσαι "πλάτη", να σε πετάξει κάτω και να σε παρασύρει...
β) Εφόσον είσαι πολύ βαρύς και δυνατός, να λειτουργήσει σαν δεμένος από κάποιο σταθερό σημείο... σαν μαντρόσκυλο...
Και θα έχει κάνει αυτό που δεν ήθελα και στις δύο περιπτώσεις...

Με τον μικρό μου, αν υπάρξει τέτοια στιγμή "συγκίνησης", πρέπει να είσαι στο πλάϊ του και στο ύψος του κεφαλιού του (να μη σε βάλει ποτέ πίσω του)... και να διορθώσεις - επιβληθείς - υπενθυμίσεις ότι εσύ είσαι εδώ και τέλος... και να παραμείνεις εκεί, για τα δευτερόλεπτα που λέγαμε, μέχρι να σε κοιτάξει και να σου δηλώσει ότι: "συγγνώμη, έχεις δίκιο, το θυμάμαι καλά, συγγνώμη"... και, μετά, να προχωρήσεις στη "γεφύρωση" της σχέσης σας, με τον έπαινο και τα απλόχερα χάδια...

Σταδιακά, βέβαια, έχουμε ξεπεράσει τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, στη σχέση μας... και δεν χρειάζεται να γίνεται αυτό κάθε φορά... στην πλειονότητα των ερεθισμάτων (που "κλειδώνει"), προλαβαίνω πλέον να τον βάζω σε κατάσταση υπακοής - υποταγής...
Δηλαδή, αρκεί πλέον να του "υπενθυμίσω" να μην κλειδώσει...

Αυτό είναι ένα επίπεδο που μπορεί να μπει σταδιακά και ο Τζίμης, πιστεύω... δεν μπορεί να γίνει από τη μία μέρα στην άλλη και δεν μπορεί να μπει (αρχικά) με την επίδειξη απλά της αδιαφορίας μας.

 

[johnk]

...Οι διορθώσεις είναι αποτελεσματικές όταν ο σκύλος καταλαβαίνει για ποιο λόγο γίνονται. Πρέπει να μπορεί να συνδυάσει τις αρνητικές συνέπειες με την ανεπιθύμητη συμπεριφορά του. Όταν διορθώνεις ένα σκύλο για μια συμπεριφορά η οποία από την δική του οπτική είναι σωστή τι θα καταλάβει; Χάνει την εμπιστοσύνη του στο χειριστή αντί να την ενισχύσει...

Και, σαφώς, συμφωνώ σ' αυτό!

Γι' αυτό γίνεται και η εκπαίδευση με επαγγελματίες - σωστούς εκπαιδευτές, ώστε, με τη συμβολή του εκπαιδευτή, ο σκύλος να διαχωρίσει στο μυαλό του τις ανεπιθύμητες και επιθυμητές συμπεριφορές...

Και εκεί δεν χωρούν ημίμετρα... ίσως είναι πιθανό ότι ο Τζίμης χρειάζεται περισσότερα "μαθήματα"... όπου τα ερεθίσματα θα συναντώνται παρουσία του εκπαιδευτή... και ξανά και ξανά... δηλαδή, η εκπαίδευση να μπει στα "χωράφια" της κοινωνικοποίησης...