Νέος σκύλος, καθόλου μόνος, οργιάζει!

[l.Kyveli]

Σε ευχαριστούμε !
Έχουμε γίνει κούκλοι!! Να τον δεις τα πρωϊνά που τρέχει ανέμελος τι όμορφος που είναι , έχει πολύ ωραία κίνηση...Είναι όλο νεύρο ο σκύλος αυτός, αν έκανε κάποια εργασία θα ήταν πολύ πολύ ευτυχισμένος! Μιλάει όλη την ώρα εντωμεταξύ, μέχρι στον άντρα μου που είναι Σουηδία απαντάει μέσω skype!

 

[agathe]

Προνόησα και είχα τον ήχο πολύ χαμηλά...Είναι και πρωί πρωί...Από μισό αυτί σήκωσε το κάθε ένα τους (στα δικά μου αναφέρομαι)...

Ας μη σταθώ στο βλέμμα το πλάγιο...Πωπωωωω.....Κούκλος ο Τζιμάκος σου!!!
Να τα χαίρεσαι και τα τρία....
(έχω πεθυμήσει φαγητο-ιστορία με τον Έλβις....Για πες..., για πες...)

Όσο για ....εργασία Μυρτώ..., βάλτου πατάκια στα πόδια και άστον να αλωνίζει στο σπίτι...Λαμπίκο θα στο κάνει...

 

[vas]

στο 0:39 που σου ρίχνει τη λοξή ματιά λιώνω χαχαχ

 

[Amaliaz]

Λατρευω τα σκυλια που "μιλανε"
Να τον χαιρεσαι Μυρτω, πανεξυπνος και κουκλος!

 

[Nizinny]

Πανεμορφος ο Τζιμυ σας! Και κουκλα η υπομονετικη Λουση που καθεται πιο πισω για να μην μπλεχτει στα ποδια του σαματατζη.

Κι εμας "μιλανε" και οι δυο.

 

[takisft]

Βρε τον κερατά τον Τζιμάκο, τρύπωσε στην αγέλη και κλέβει την παράσταση!!!!

Να τα χάιρεσαι όλα Μυρτώ μου.....

 

[MANOY]

χαχαχχαχαχ πω πω μανουρα! χαχαχαχα θεος ο Τζιμακος να τον χαιρεσαι! Κι εμενα μ'αρεσουν τα σκυλια που μιλανε

 

[l.Kyveli]

Είναι πανέξυπνος ο κερατάς!!!
Το πρωί πάμε σε ένα χώρο όπου με μεγάλο ιμάντα και φίμωτρο τον αφήνω να τρέχει (εντάξει είμαι λίγο υπερβολική αλλά μετά από αυτό που έπαθα φοβαμαι πολύ) ..Περνάει μηχανάκι, εκνευρίζεται, είπαμε είναι και ζοχάδας, και τρέχει προς την έξοδο, βλέπει ότι δεν τον παίρνει να πηδήξει ( η πύλη είναι πολύ ψηλή) και τρέχει κατ'ευθείαν πίσω απο΄τους θάμνους στην περίφραξη όπου υπήρχε μια τρύπα και την έχουν κλείσει με έναν κάδο σκουπιδιών τεράστιο που έχουν πετάξει στο πλάι..δεν μπορεί να περάσει τίποτα από εκεί αλλά τι κάνει; Αρχίζει να σκάβει στο πλάι για να κάνει λαγούμι να βγει από κει...Χαραμίζεται λέμε ο αληταράς!

 

[Nizinny]

Μερικα σκυλια ειναι αλλο πραμα. Κι αυτα που εχουν ζησει εξω, ισως επειδη ειχαν πιο πολλα ερεθισματα σου δινουν την εντυπωση οτι το μυαλο τους παιρνει πιο γρηγορες στροφες απο τους μπουνταλαδες μας.

 

[Viviana]

Τέτοιο μουτρο ο Τζίμης ε? χαχαχαχαχα....
Πράγματι χαραμίζεται,για κοίτα να αξιοποιήσεις τα......ταλέντα του λοιπόν!!

 

[Scarlett]

πεθαινω για τη διηγηση των περιπετειων σας Κυβελακι! Αντε να σας δουμε απο κοντα συντομα!
Aπαιχτος ο "Mητσος"!

 

[l.Kyveli]

Παιδιά θα ήθελα την γνώμη σας. Όλων οι γνώμες είναι σεβαστές απλά θα ήθελα να ακούσω την άποψη ανθρώπων που έχουν σκυλιά κέρατα πιο πολυ!
Τον τζιμάκο τον έχω τώρα 7 μήνες και κάτι. Τον εκτονώνω περισσότερο από παλιά γιατί το πρωί τον πάω σε περιφραγμένο χώρο με την λούση μαζί και μένουμε κανένα 40λέπτο. Πιο πολύ δεν είναι εύκολο λόγω ζέστης. Μας αγαπάει και τον αγαπάμε, δέχεται τα πάντα, μπανάκι, καθάρισμα αφτιών, κτηνιατρική εξέταση κλπ. Δεν έχουμε θέματα όσον αφορά την σχέση μας μαζί του.
Εκεί που υπάρχει πρόβλημα, και δεν πιστεύω ότι δεν μπορεί να βελτιωθεί, είναι στη βόλτα. Αποκλειστικά δική μου ευθύνη, και θα ήθελα να ακούσω τα λάθη μου γιατί για να μην έχει βελτιωθεί φταίω εγώ.
Είναι ένας σκύλος όλο νεύρο και με τις ώρες του. Μπορεί μία βόλτα να περάσει ήρεμα χωρίς τίποτα να τον ταράξει, μπορεί ομως στην θέα ενός ηλικιωμένου να εκνευριστεί και να κάνει επίθεση. (προσπάθεια επίθεσης για να είμαι ακριβής). Πάει βόλτα με φίμωτρο και συχνά χωρίς για να τσεκάρω μήπως είναι πιο ήρεμος χωρίς αυτό . Όταν ανοίγει το ασανσέρ και έξω είναι γείτονας άντρας η ξένος κάνει επίθεση σαν αφιονισμένος. Το ίδιο συμβαίνει σε βόλτες με τους περαστικούς . Όταν είναι ήρεμος τους αγνοεί αλλά μπορεί κάτι να τον εξιτάρει και να ορμήσει. Είναι μονίμως σε εγρήγορση.
Εκπαίδευση δεν κάναμε μεγάλης διάρκειας, μόνο κάποια μαθήματα, και συμπεριφερόταν πολύ καλά. Οι εκπαιδευτές μου έχουν πει ότι τα βιώματα είναι βιώματα και δύσκολα ξεχνιούνται.
Οι αντίδρασή μου όταν κάνει κάτι μη σωστό, όπως πχ όταν καβαλάει τον έλβις ή τον δαγκώνει και δεν τον αφήνει σε χλωρό κλαδί είναι επειδή ο χαλβάς δεν τον διορθώνει να το κάνω εγώ βάζοντας τον στον κάτσε και λέγοντας αυστηρά μη. Με βρίζει αλλά σταματάει.
Στις βόλτες πάλι όταν ορμάει τον βάζω στο κάτσε και τον μαλώνω αλλά εκεί είναι έξαλλος και δεν έχω μεγάλη επιτυχία.
Με τους επισκέπτες δεν είναι κόσμιος, μπαίνει λουρί, διορθώσεις, κλπ μέχρι να τους γνωρίσει. Ανέχεται να κάθονται αλλά δεν θέλει να μετακινούνται μέσα στο σπίτι.
Γενικά έχει θέματα κι εγώ έχω απειρία με τέτοιους σκύλους, εάν έχετε κάτι να επισημάνετε στην στάση μου είμαι όλο αφτιά.

 

[irma]

Νομίζω ότι ένα είναι το λάθος σου.
Δεν είσαι συνεπής μαζί του σαυτά που θέλεις και τον έχεις κάπως χαλαρό.
Πιθανόν έχεις μάθει να ζεις με τις βλακείες του και στην πραγματικότητα (μέσα σου) δεν σε ενοχλεί όσο πιστεύεις.
Στρατιωτική πειθαρχία και κομμένες οι παροχές εκμέρους σου θα σε βοηθήσουν παρα πολύ.

(Με την σκύλα μου το έκανα μια ζωή (δεν ήμουν συνεπής), με τον αρσενικό δεν με έπαιρνε κι έτσι αναγκάστηκα να είμαι συνεπέστατη μαζί του και η διαφορά ήταν τεράστια)

 

[l.Kyveli]

Νομίζω ότι ένα είναι το λάθος σου.
Δεν είσαι συνεπής μαζί του σαυτά που θέλεις και τον έχεις κάπως χαλαρό.

Πολύ σωστή επισήμανση πιστεύω ότι το κάνω αυτό το λάθος. Σε ευχαριστώ.

 

[johnk]

1. Παιδιά θα ήθελα την γνώμη σας... Όλων οι γνώμες είναι σεβαστές απλά θα ήθελα να ακούσω την άποψη ανθρώπων που έχουν σκυλιά κέρατα πιο πολυ!

2. ...Τον εκτονώνω περισσότερο από παλιά...
...Δεν έχουμε θέματα όσον αφορά την σχέση μας μαζί του.

3. ...Αποκλειστικά δική μου ευθύνη, και θα ήθελα να ακούσω τα λάθη μου γιατί για να μην έχει βελτιωθεί φταίω εγώ...

4. ...μπορεί ομως στην θέα ενός ηλικιωμένου να εκνευριστεί και να κάνει επίθεση. (προσπάθεια επίθεσης για να είμαι ακριβής). Πάει βόλτα με φίμωτρο και συχνά χωρίς για να τσεκάρω μήπως είναι πιο ήρεμος χωρίς αυτό. Όταν ανοίγει το ασανσέρ και έξω είναι γείτονας άντρας η ξένος κάνει επίθεση σαν αφιονισμένος. Το ίδιο συμβαίνει σε βόλτες με τους περαστικούς . Όταν είναι ήρεμος τους αγνοεί αλλά μπορεί κάτι να τον εξιτάρει και να ορμήσει. Είναι μονίμως σε εγρήγορση.

5. Εκπαίδευση δεν κάναμε μεγάλης διάρκειας, μόνο κάποια μαθήματα, και συμπεριφερόταν πολύ καλά.

6. Οι εκπαιδευτές μου έχουν πει ότι τα βιώματα είναι βιώματα και δύσκολα ξεχνιούνται.

7. Οι αντίδρασή μου όταν κάνει κάτι μη σωστό, όπως πχ όταν καβαλάει τον έλβις ή τον δαγκώνει και δεν τον αφήνει σε χλωρό κλαδί είναι επειδή ο χαλβάς δεν τον διορθώνει να το κάνω εγώ βάζοντας τον στον κάτσε και λέγοντας αυστηρά μη....

8. Στις βόλτες πάλι όταν ορμάει τον βάζω στο κάτσε και τον μαλώνω αλλά εκεί είναι έξαλλος και δεν έχω μεγάλη επιτυχία...

Μυρτώ, καλημέρα!

1. Επειδή ανταποκρίνομαι και στις δύο (αυστηρές!) προδιαγραφές σου: το "παιδί" και το "σκύλο κέρατο"... παίρνω το θάρρος να απαντήσω...

2. Πολύ σωστά κάνεις και τον εκτονώνεις! Οπως λέει και ο Cesar Millan (και δεν έχω κανένα λόγο να τον διαψεύσω): Ο σκύλος χρειάζεται "άσκηση - πειθαρχία - αγάπη"... και, μάλιστα, ακριβώς με τη συγκεκριμένη ιεραρχία!!!
Δηλαδή, ο κουρασμένος σκύλος είναι ο καλύτερος σκύλος...
Και πάμε...

Πολύ βασικό που δεν υπάρχει πρόβλημα στη σχέση μαζί σας, με ένα μεγάλο "αλλά" (διαβάζοντας και άλλα posts σου για τον Τζιμάκο):

3. Το "αλλά" αυτό είναι το θέμα της ηγεσίας!!!

4. Οπως μου έκανε κι εμένα χτες το βράδυ: Εκνευρίστηκε στη θέα του ηλικιωμένου (με το μούσι και τα μακριούτσικα μαλλιά)... που ερχόταν κατευθείαν προς την σκυλοπαρέα μας (εκεί που χαλαρώναμε, εκείνη την ώρα)... τραβώντας, με θόρυβο, μιά βαλίτσα με ρόδες... και πλησιάζοντας με αμείωτη ταχύτητα... και που διάλεξε (απ' όλα τα σκυλιά του κόσμου τούτου!) να καθίσει μισό μέτρο από τον μικρό μου!!!
Ο οποίος του έκανε "ντου", κατά τα γνωστά (βλέπε: "πεθερός") που έχω αφηγηθεί... αφού είχε ακούσει καθαρά το "όχι" (μιάς και είχα δει το έργο, προκαταβολικά)...
Και ο οποίος διορθώθηκε πάραυτα, σε δύο φάσεις:
α) "Οχι" και, κατόπιν, τον προσγείωσα με τον πνίχτη, για να χαμηλώσει όσο γινόταν... και
β) Αναγκάστηκε να δώσει "υποταγή"... και, αφού την έδωσε: "μπράβοοο" και χάδια...

Αυτά που κάνει τώρα ο Τζιμάκος, τα έκανε μέχρι πριν μερικούς μήνες και ο Casper... σαν "αφιονισμένος" (ευσυγκίνητος, που λέω καμμιά φορά)...

Και, τότε, αρχισα να παρατηρώ με λεπτομέρεια, τι δεν κάνουμε (ή, τι δεν μπορούμε να κάνουμε) εμείς... που το κάνουν "αξιόπιστες πηγές, που δεν κατονομάζονται" και που, όταν ο Casper είναι μαζί τους, λειτουργεί (στο τέλος της ημέρας - δεν έγινε από την αρχή αυτό - χρειάστηκε δουλειά) σαν "παρθένα"!

Εκεί, λοιπόν, κατάλαβα καλά (παρότι το είχα διαβάσει χιλιάδες φορές) ότι όσο "άσσος" και να είναι ο σκύλος στην ΒΥ, πρέπει να μάθει να υπακούει σε οποιαδήποτε περίσταση... δηλαδή, όσο αφιονισμένος και να είναι (για μας είναι στα πρώτα 5-10 δευτερόλεπτα - πολλά για να γίνει κάποια ζημιά), οφείλει να κοιτάει "στα μάτια" τον αρχηγό!!!

Αρα, παράλληλα με όλη την εκπαίδευση για την ΒΥ και τους κανόνες της... υπάρχει το "πακέτο" αρχηγός... αυτό δεν τελειώνει ποτέ... και θα εξηγηθώ παρακάτω.

5. Οπως έγραψα και πριν, στη διάρκεια της εκπαίδευσης και, κυρίως, στα χέρια του (καλού) εκπαιδευτή, είναι ελάχιστα τα σκυλιά που δεν θα συμπεριφερθούν καλά... μετά την εκπαίδευση αρχίζουν τα δύσκολα!

6. Οντως, "τα βιώματα είναι βιώματα" και δεν ξεχνιούνται... αλλά, η συστηματική προσέγγιση και η (πολλή) δουλειά τα κάνουν διαχειρίσιμα, τα προσαρμόζουν σε φυσιολογικές συμπεριφορές και αντιδράσεις...

Είναι σαν να μας λένε οι εκπαιδευτές (την πανανθρώπινη αλήθεια) ότι, ας πούμε, το νερό (είτε επιφανειακό, είτε υπόγειο) δεν μπορούμε να το σταματήσουμε... ok, ευχαριστούμε!
Οντως, δεν μπορούμε να το σταματήσουμε...
Ομως, μπορούμε να το "διευθετήσουμε", να το προσαρμόσουμε, να του αλλάξουμε κατεύθυνση και να μετατρέψουμε τη δυσκολία προς όφελός μας... και, ναι, για λίγα δευτερόλεπτα (ή για λίγα λεπτά), με τις κατάλληλες συνθήκες, μπορούμε και να το σταματήσουμε!

7. Αρα, το "κάτσε" + "αυστηρό μη", είναι μιά καλή αρχή, αλλά δεν επαρκεί καθόλου, αν ο σκύλος δεν ξέρει πως του το λέει ο αρχηγός...

Σε ένα άλλο θέμα, σήμερα, είπα πως είχα δει την τοκετοομάδα του Casper να παίζει και ότι ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα... εκεί έπρεπε να βλέπεις τη μάνα τους, πως λειτουργούσε:
Οταν (έστω και ξαπλωμένη κάτω) έπρεπε να "διορθώσει", γυρνούσε, καταρχήν και έριχνε το δολοφονικό βλέμμα... τόσο πιο επίμονο και διαρκείας, όσο έντονο ήταν το παράπτωμα του κουταβιού... αν δεν λειτουργούσε αυτό, σηκωνόταν η τρίχα... αν όχι και αυτό, σηκωνόταν όρθια... και, τέλος, του έριχνε (με φόρα) την "ψιλή"... συνεχίζοντας να το καρφώνει... μέχρι αυτό να "μικρύνει" και να γυρίσει και να φύγει σιγά-σιγά...

Δηλαδή, για να του δώσεις την εντολή, θα πρέπει να είσαι σίγουρη πως ο Τζιμάκος είναι σε θέση να την ακούσει! Αλλιώς, την "καις"...
Πως θα είσαι σίγουρη πως θα είναι σε θέση να την ακούσει? Εδώ σε βοηθάει και η σωματοδομή του Τζιμάκου, που δεν είναι γομάρι...
Πριν δώσεις οποιαδήποτε "formal" εντολή (και μετά από αυτήν!!!) θα πρέπει, πρώτα, να έχεις επιβληθεί:
Με ένα δυνατό "σσσσ" και το δάχτυλο τεντωμένο μπροστά και το βλέμμα σου να πετάει σπίθες...
και, αστραπιαία, αν δεν "συνέλθει", συνεχίζεις:
Με ένα δυνατό και κοφτό "έε" και απότομο χτύπημα πάνω του με τα δύο δάχτυλα (ή με όλα τα δάχτυλα ανοιχτά προς τα εμπρός), σαν "δαγκωνιά - διόρθωση" και με ελαφριά (αλλά αποφασιστική) κίνηση του σώματος σου προς το μέρος του...

Σημείωση: Τι θα πει να "συνέλθει": Να σταματήσει τη μαλ$κία που κάνει και να σε κοιτάξει... με την έκφραση "ώπα, συγγνώμη, σταματάω αμέσως, συγγνώμη"... να είσαι σίγουρη ότι θα σου πει δύο φορές συγγνώμη... δηλαδή, να είναι χαλαρός, να έχει "μικρύνει", να σε κοιτάζει με τα αυτάκια πίσω και την ουρά χαλαρή... και, ταυτόχρονα, με την παρουσία του ερεθίσματος (ξένος άντρας, ηλικιωμένος κλπ.)...

Οταν συνέλθει, λοιπόν, τον βάζεις στο "κάτσε" και συνεχίζεις να τον κοιτάς... και μόνο αν διαπιστώσεις ότι είναι πραγματικά ήρεμος, κάνεις τη "γέφυρα" του μαλώματος και της αγάπης: "μπράααβο αγόρι μου" και χάδια...
Τόσο έντονο μπράβο και τόσο θερμά και πολλά χάδια, όσο έντονη (και χρονικά μακριά) ήταν η διαδικασία της υποταγής... μή το ξεχνάς ποτέ αυτό!

8. Και εδώ τα ίδια, όπως σε κλειστούς χώρους και στο σπίτι... και θα αγνοήσεις όλους εκείνους που θα νομίζουν πως βασανίζεις - κακοποιείς το σκύλο σου!

Η διαδικασία αυτή που σου περιγράφω (και την έχω ονομάσει αυθαίρετα "διαδικασία του αρχηγού") είναι χρονοβόρα... δεν σου λύνει το πρόβλημα άμεσα (ούτε κάν σύντομα)... στο λύνει, όμως, μόνιμα!
Απαιτεί πολλά δουλειά (σωματική και ψυχολογική) εκ μέρους σας... και προχωράει με μικρά βήματα...

 

[l.Kyveli]

Πραγματικά πληρείς και τις δύο "αυστηρές" προδιαγραφές που έβαλα και σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου και για τις πολύτιμες συμβουλές σου.
Η έλλειψη συνέπειας από μέρους μου που αναφέρθηκε παραπάνω αφορά και τον τομέα της εκπαίδευσης. Δεν συνεχίστηκε ενώ πρέπει να είναι συνεχής. Σκοπεύω όχι στο πολύ μακρινό μέλλον να επανορθώσω.
Θα εφαρμόσω τις συμβουλές σου τώρα που είμαι πιο νηφάλια όσον αφορά την σχέση μου με τον Τζιμάκο. Βλέπεις όταν κάνουμε σχέδια ο Θεός γελάει, κι εμένα στα σχέδια μου ήταν η ηλικιωμένη και από φύση ήρεμη και υπάκουη Λούση και ο Έλβις που μπορεί να ήταν ένα απίστευτο τρελοκούταβο αλλά στην εξέλιξη του διαμορφώνεται σε έναν ισορροπημένο και υπάκουο σκύλο. Ο Τζιμάκος ήταν εκτός σχεδίων Και άργησα να συμβιβαστώ με την ιδέα αυτή και να την αποδεχτώ.
Αλλά έχω όρεξη για να δουλέψω μαζί του και να θέσω τις βάσεις και μόνη μου και με βοήθεια γιατί πίσω από την τραμπούκικη φύση του κρύβονται ανασφάλειες και φοβίες, ορμάει πρώτος γιατί τρέμει ουσιαστικά μην του ορμήσουν, ελπίζω λοιπόν κάποτε να γράφω με περηφάνια τα αποτελέσματα της δουλειάς μου όπως εσύ κάνεις με τον Casper

 

[balton]

Μυρτώ, καλημέρα!

1. Επειδή ανταποκρίνομαι και στις δύο (αυστηρές!) προδιαγραφές σου: το "παιδί" και το "σκύλο κέρατο"... παίρνω το θάρρος να απαντήσω...

2. Πολύ σωστά κάνεις και τον εκτονώνεις! Οπως λέει και ο Cesar Millan (και δεν έχω κανένα λόγο να τον διαψεύσω): Ο σκύλος χρειάζεται "άσκηση - πειθαρχία - αγάπη"... και, μάλιστα, ακριβώς με τη συγκεκριμένη ιεραρχία!!!
Δηλαδή, ο κουρασμένος σκύλος είναι ο καλύτερος σκύλος...
Και πάμε...

Πολύ βασικό που δεν υπάρχει πρόβλημα στη σχέση μαζί σας, με ένα μεγάλο "αλλά" (διαβάζοντας και άλλα posts σου για τον Τζιμάκο):

3. Το "αλλά" αυτό είναι το θέμα της ηγεσίας!!!

4. Οπως μου έκανε κι εμένα χτες το βράδυ: Εκνευρίστηκε στη θέα του ηλικιωμένου (με το μούσι και τα μακριούτσικα μαλλιά)... που ερχόταν κατευθείαν προς την σκυλοπαρέα μας (εκεί που χαλαρώναμε, εκείνη την ώρα)... τραβώντας, με θόρυβο, μιά βαλίτσα με ρόδες... και πλησιάζοντας με αμείωτη ταχύτητα... και που διάλεξε (απ' όλα τα σκυλιά του κόσμου τούτου!) να καθίσει μισό μέτρο από τον μικρό μου!!!
Ο οποίος του έκανε "ντου", κατά τα γνωστά (βλέπε: "πεθερός") που έχω αφηγηθεί... αφού είχε ακούσει καθαρά το "όχι" (μιάς και είχα δει το έργο, προκαταβολικά)...
Και ο οποίος διορθώθηκε πάραυτα, σε δύο φάσεις:
α) "Οχι" και, κατόπιν, τον προσγείωσα με τον πνίχτη, για να χαμηλώσει όσο γινόταν... και
β) Αναγκάστηκε να δώσει "υποταγή"... και, αφού την έδωσε: "μπράβοοο" και χάδια...

Αυτά που κάνει τώρα ο Τζιμάκος, τα έκανε μέχρι πριν μερικούς μήνες και ο Casper... σαν "αφιονισμένος" (ευσυγκίνητος, που λέω καμμιά φορά)...

Και, τότε, αρχισα να παρατηρώ με λεπτομέρεια, τι δεν κάνουμε (ή, τι δεν μπορούμε να κάνουμε) εμείς... που το κάνουν "αξιόπιστες πηγές, που δεν κατονομάζονται" και που, όταν ο Casper είναι μαζί τους, λειτουργεί (στο τέλος της ημέρας - δεν έγινε από την αρχή αυτό - χρειάστηκε δουλειά) σαν "παρθένα"!

Εκεί, λοιπόν, κατάλαβα καλά (παρότι το είχα διαβάσει χιλιάδες φορές) ότι όσο "άσσος" και να είναι ο σκύλος στην ΒΥ, πρέπει να μάθει να υπακούει σε οποιαδήποτε περίσταση... δηλαδή, όσο αφιονισμένος και να είναι (για μας είναι στα πρώτα 5-10 δευτερόλεπτα - πολλά για να γίνει κάποια ζημιά), οφείλει να κοιτάει "στα μάτια" τον αρχηγό!!!

Αρα, παράλληλα με όλη την εκπαίδευση για την ΒΥ και τους κανόνες της... υπάρχει το "πακέτο" αρχηγός... αυτό δεν τελειώνει ποτέ... και θα εξηγηθώ παρακάτω.

5. Οπως έγραψα και πριν, στη διάρκεια της εκπαίδευσης και, κυρίως, στα χέρια του (καλού) εκπαιδευτή, είναι ελάχιστα τα σκυλιά που δεν θα συμπεριφερθούν καλά... μετά την εκπαίδευση αρχίζουν τα δύσκολα!

6. Οντως, "τα βιώματα είναι βιώματα" και δεν ξεχνιούνται... αλλά, η συστηματική προσέγγιση και η (πολλή) δουλειά τα κάνουν διαχειρίσιμα, τα προσαρμόζουν σε φυσιολογικές συμπεριφορές και αντιδράσεις...

Είναι σαν να μας λένε οι εκπαιδευτές (την πανανθρώπινη αλήθεια) ότι, ας πούμε, το νερό (είτε επιφανειακό, είτε υπόγειο) δεν μπορούμε να το σταματήσουμε... ok, ευχαριστούμε!
Οντως, δεν μπορούμε να το σταματήσουμε...
Ομως, μπορούμε να το "διευθετήσουμε", να το προσαρμόσουμε, να του αλλάξουμε κατεύθυνση και να μετατρέψουμε τη δυσκολία προς όφελός μας... και, ναι, για λίγα δευτερόλεπτα (ή για λίγα λεπτά), με τις κατάλληλες συνθήκες, μπορούμε και να το σταματήσουμε!

7. Αρα, το "κάτσε" + "αυστηρό μη", είναι μιά καλή αρχή, αλλά δεν επαρκεί καθόλου, αν ο σκύλος δεν ξέρει πως του το λέει ο αρχηγός...

Σε ένα άλλο θέμα, σήμερα, είπα πως είχα δει την τοκετοομάδα του Casper να παίζει και ότι ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα... εκεί έπρεπε να βλέπεις τη μάνα τους, πως λειτουργούσε:
Οταν (έστω και ξαπλωμένη κάτω) έπρεπε να "διορθώσει", γυρνούσε, καταρχήν και έριχνε το δολοφονικό βλέμμα... τόσο πιο επίμονο και διαρκείας, όσο έντονο ήταν το παράπτωμα του κουταβιού... αν δεν λειτουργούσε αυτό, σηκωνόταν η τρίχα... αν όχι και αυτό, σηκωνόταν όρθια... και, τέλος, του έριχνε (με φόρα) την "ψιλή"... συνεχίζοντας να το καρφώνει... μέχρι αυτό να "μικρύνει" και να γυρίσει και να φύγει σιγά-σιγά...

Δηλαδή, για να του δώσεις την εντολή, θα πρέπει να είσαι σίγουρη πως ο Τζιμάκος είναι σε θέση να την ακούσει! Αλλιώς, την "καις"...
Πως θα είσαι σίγουρη πως θα είναι σε θέση να την ακούσει? Εδώ σε βοηθάει και η σωματοδομή του Τζιμάκου, που δεν είναι γομάρι...
Πριν δώσεις οποιαδήποτε "formal" εντολή (και μετά από αυτήν!!!) θα πρέπει, πρώτα, να έχεις επιβληθεί:
Με ένα δυνατό "σσσσ" και το δάχτυλο τεντωμένο μπροστά και το βλέμμα σου να πετάει σπίθες...
και, αστραπιαία, αν δεν "συνέλθει", συνεχίζεις:
Με ένα δυνατό και κοφτό "έε" και απότομο χτύπημα πάνω του με τα δύο δάχτυλα (ή με όλα τα δάχτυλα ανοιχτά προς τα εμπρός), σαν "δαγκωνιά - διόρθωση" και με ελαφριά (αλλά αποφασιστική) κίνηση του σώματος σου προς το μέρος του...

Σημείωση: Τι θα πει να "συνέλθει": Να σταματήσει τη μαλ$κία που κάνει και να σε κοιτάξει... με την έκφραση "ώπα, συγγνώμη, σταματάω αμέσως, συγγνώμη"... να είσαι σίγουρη ότι θα σου πει δύο φορές συγγνώμη... δηλαδή, να είναι χαλαρός, να έχει "μικρύνει", να σε κοιτάζει με τα αυτάκια πίσω και την ουρά χαλαρή... και, ταυτόχρονα, με την παρουσία του ερεθίσματος (ξένος άντρας, ηλικιωμένος κλπ.)...

Οταν συνέλθει, λοιπόν, τον βάζεις στο "κάτσε" και συνεχίζεις να τον κοιτάς... και μόνο αν διαπιστώσεις ότι είναι πραγματικά ήρεμος, κάνεις τη "γέφυρα" του μαλώματος και της αγάπης: "μπράααβο αγόρι μου" και χάδια...
Τόσο έντονο μπράβο και τόσο θερμά και πολλά χάδια, όσο έντονη (και χρονικά μακριά) ήταν η διαδικασία της υποταγής... μή το ξεχνάς ποτέ αυτό!

8. Και εδώ τα ίδια, όπως σε κλειστούς χώρους και στο σπίτι... και θα αγνοήσεις όλους εκείνους που θα νομίζουν πως βασανίζεις - κακοποιείς το σκύλο σου!

Η διαδικασία αυτή που σου περιγράφω (και την έχω ονομάσει αυθαίρετα "διαδικασία του αρχηγού") είναι χρονοβόρα... δεν σου λύνει το πρόβλημα άμεσα (ούτε κάν σύντομα)... στο λύνει, όμως, μόνιμα!
Απαιτεί πολλά δουλειά (σωματική και ψυχολογική) εκ μέρους σας... και προχωράει με μικρά βήματα...

Δέν έρχεσαι να βοηθήσεις και εμένα γιατι αντιμετωπίζω κάποιες δυσκολίες με την Άρια;

 

[mareco]

balton καλώς ήρθες στο φόρουμ.

Ανοιξε σε παρακαλώ ένα νέο θέμα, να μας πεις τι προβλήματα έχεις με τον σκύλο σου και να βοηθήσει όποιος μπορεί, για να διαγραφούν τα εδώ ποστ σου, για να μην μπλέξουμε το παρόν θέμα.

Ευχαριστώ.

* Υπόψιν...ο Johnk θα σου στοιχίσει κάτι παραπάνω. Είναι λίγο...τσουχτερός

 

[mariakala]

σαν να βλέπω εκπομπή του cesar ήταν η παραπάνω περιγραφή!!!

 

[johnk]

Αντε, να πω και μερικές σκέψεις ακόμη... μιάς και είναι Παρασκευή και έχω "ρέντα"...

Οντως, υπάρχουν σκυλιά "χαρισματικά" που μας αποκοιμίζουν...

Εμάς η πρώτη μας σκύλα, η Νίνα, ήταν μεν ζωηρότατη, αλλά πολύ ισορροπημένη... δεν φοβόταν τίποτα (στα πλαίσια του φυσιολογικού) και δεν είχε επιθετικότητα με τίποτα... ήταν "ότι κάτσει"... δεν εκπαιδεύτηκε ποτέ πλήρως, αλλά η σωματοδομή της και η συμπεριφορά της βοηθούσαν σε ιδανική συμβίωση...

Η Μόκα, από την άλλη, ήταν "δώρο Θεού" (εννοώ, για εκπρόσωπος "δυνατής" φυλής)... εκπαιδεύτηκε και μάλιστα καλά... ξαναεκπαιδεύτηκε σε θέματα βελτίωσης συμπεριφοράς (φοβίες - άγχη κλπ.)... παρέμεινε (τυπικό για Bullmastiff) "ξεροκέφαλη"... και είναι ένα μαλακό σκυλί... άρα, μας επέτρεπε να είμαστε άνετοι και χαλαροί μαζί της...
Δηλαδή, θα έβγαινε στο μπαλκόνι να γαυγίσει στη "μύγα" που πετάει και κάνει λίγο παράξενο θόρυβο... θα της φωνάζαμε (από μακριά) "εντάξει" και "σσσ"... θα μας έγραφε κανονικότατα και όλα καλά... με τα πολλά, θα ερχόταν ξανά μέσα...

Με τον Casper, όμως, τα πράγματα δεν μπορούσαν να γίνουν ακριβώς έτσι...
Γιατί (ακολουθώντας, συνήθως, τη Μόκα - αυτός έχει γερά νεύρα και δεν ξεσηκώνεται από μόνος του) θα βγει σφαίρα στο μπαλκόνι, θα αρχίσει τις "κανονιές" και θα πέσει και με φόρα στα κάγκελα (you know: με τα μυαλά στα κάγκελα) κινδυνεύοντας να τα σπάσει...

Το να του φωνάξω τη γνωστή εντολή "κατέβα" (από μακριά - με το ποτό μου στο ένα χέρι και το τσιγάρο στο άλλο - και φορώντας τις σαγιονάρες - γιατί ο Casper, πίστεψέ με, δεν είναι για σαγιονάρες!), την ώρα που είναι τρελλαμένος (καμμιά φορά, χωρίς να ξέρει γιατί, αλλά αφού το "είπε" η Μόκα κάτι θα ξέρει εκείνη!) δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα... αντίθετα, θα κάψω την εντολή...

Ομως, το να πάω κοντά του (και να ξέρει ότι το χέρι μου είναι δίπλα του!) και να του πω "κατέβα", έχει (τελικά) αποτέλεσμα, γιατί αυτόματα "θυμάται" ότι θα φάει διόρθωση, ή σκληρό σπρώξιμο... και μετά, σαφώς, τη διαδικασία "υποταγής"... και κατεβαίνει και με κοιτάζει με αυτό το κουταβίσιο ύφος: "είμαι καλό παιδί, συγγνώμη"...

Φαντάσου το, λοιπόν, αυτό, σε κάθε διαδικασία, σε κάθε φάση που ο Casper θέλει να "αυτοσχεδιάσει"... το κάνουμε, πλέον, κάθε φορά:
- Ξεβολευόμαστε και πηγαίνουμε κοντά... φορώντας παπούτσια και όχι σαγιονάρες (better safe than sorry - εσύ δεν έχεις, τουλάχιστον, τέτοιο θέμα!)...
- τον καθησυχάζουμε ("εντάξει""), ή τον αποτρέπουμε ("όχι")...
- υπακούει και ηρεμεί, ή διορθώνεται - υποτάσσεται και ηρεμεί... και όλα καλά...

Τέλος, η διαδικασία που σου περιέγραψα στο προηγούμενο μήνυμα, μπορεί να είναι ιδιαίτερα χρονοβόρα...

Ας πούμε, έρχονται καλεσμένοι που θεωρεί φίλους του...
Ο μικρός τρελλαίνεται να πάει κοντά τους με φόρα και με βρυχηθμούς, να ανέβει πάνω τους κλπ... αυτό, όμως, απαγορεύεται...
Ενας από εμάς του δίνει τις εντολές (στην αρχή με το λουρί του - σταδιακά, χωρίς λουρί, πλέον), είναι δίπλα του και τον αναγκάζει να κάνει focus σ' αυτόν και σε τίποτα άλλο...
Ενώ οι καλεσμένοι μπαίνουν, κάθονται, περπατάνε, μιλάνε... η διαδικασία συνεχίζεται, μέχρι ο κούταβος να είναι τελείως ήρεμος (ήρεμη υποταγή, που λέει και ο Cesar Millan) και σε mode υπακοής... πίστεψέ με, αυτό έχει κρατήσει μέχρι και 20 λεπτά... και, στη διάρκεια αυτών των 20 λεπτών, ο "αρχηγός" που είχε αναλάβει τον κούταβο σχεδόν δεν χαιρέτησε τους καλεσμένους, δεν είχε στο μυαλό του τίποτα άλλο... ξανά και ξανά, μέχρι ο μικρός να καταλάβει τι απαιτείται από αυτόν...
Το ίδιο έχει γίνει και για την προσέγγιση σε σκύλο (μέσα στο σπίτι μας), πράγμα που για τον Casper είναι taboo...

Και αυτό πρέπει να γίνεται πάντα, γιατί μόλις σου περιέγραψα το καλό σενάριο: Ο κούταβος αγαπάει τους φίλους που μόλις μπήκαν...

Για φαντάσου το "άλλο" σενάριο: Ο κούταβος δεν χωνεύει αυτούς που μόλις μπήκαν... ή (ακόμα χειρότερα) είναι άγνωστοι και στραβώνει με κάτι, όταν τους αντικρύζει...

Αρα, χρειάζεσαι "γαϊδουρινή" υπομονή...

Και όλα αυτά, ξεκινούν από το ερώτημα: "Γιατί, στα χέρια τα δικά μου να είναι αφιονισμένος και στα χέρια του εκπαιδευτή να είναι παρθένα? Τι λείπει από εμένα?"

Υ.Γ. Θυμήσου ότι το παρήγορο στην περίπτωση του Τζιμάκου είναι πως είναι ελαφρύς και handy...