...Πρώτα από όλα η σκυλίτσα σου κατάλαβε ότι κάποιος σας παρακολουθεί (πιθανότατα το μηχανάκι με κλειστά τα φώτα σε ακολουθούσε για κάποια ώρα), αλλά επειδή εσύ δεν έδωσες σημασία (δηλαδή εντολή, γιατί εντολή μπορείς να δώσεις και με το σώμα σου και όχι μόνο λεκτικά) συνέχισε να προχωράει. Οταν το μηχανάκι ήρθε και σταμάτησε κοντά σου, εσύ ανησύχισες δίνοντας έτσι "εντολή" στον σκύλο σου να προσέχει γιατί υπάρχει κίνδυνος...
Τριγυρίζω όλη την ώρα στο μυαλό μου και ανασύρω μνήμες, πάνω σ' αυτό που έγραψε η
Mouhou... και στα σχετικά που γράψαμε χτες, όσον αφορά στην άμεση αντίληψη - ένστικτο...
Απλά, εδώ, είναι διατυπωμένο άψογα και γίνεται άμεσα αντιληπτό...
Ισως είμαι και λίγο off-topic, αλλά όταν παρακολουθείς προσεκτικά το σκύλο (κυρίως το δικό του, ο καθένας μας), είναι συναρπαστικό το να βλέπεις την τεράστια και γρήγορη (σχεδόν, άμεση) αντίληψή του, ακόμα και στις πολύ "λεπτές αποχρώσεις" της δικής σου κατάστασης και ψυχολογίας...
Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα:
Αρκετά από τα μέλη έχουν καταλάβει ότι ο κούταβός μου έχει τα "θεματάκια" του με σκυλιά κάποιων κατηγοριών... Επίσης, αρκετά από τα μέλη έχουν καταλάβει ότι τον "δουλεύουμε" αδιάλειπτα (όλη τη μέρα - κάθε μέρα - τους τελευταίους 10 μήνες), σε συνδυασμό με συνεχή επαγγελματική συμβολή, ώστε να "στρογγυλεύει" τις γωνίες του (φλογερού!) ταμπεραμέντου του και να ελέγχει την ορμητικότητά του και, από την άλλη, να γινόμαστε εμείς "καλύτεροι αρχηγοί"... και εκείνος, σε κάθε περίπτωση, μας το ανταποδίδει...
Ετσι, μπορώ να πω ότι α) υπό φυσιολογικές συνθήκες είναι πλήρως ελεγχόμενος, έως ιδιαίτερα υπάκουος σκύλος, β) είναι τρομερά "εκπαιδεύσιμος" και γ) το σπουδαιότερο: ξέρει ακριβώς τι θέλουμε να κάνει (και, κυρίως, να μην κάνει!)...
Ενα από αυτά που έχει μάθει να κάνει είναι να μπορεί να ανεχτεί άλλα σκυλιά (των κατηγοριών που ανέφερα παραπάνω) σε μιά "λογική" απόσταση, επειδή ακριβώς βρίσκεται στη σχετική εντολή...
Προχτές βράδυ, λοιπόν, στη βόλτα μας... προχωράει μπροστά ο μικρός (με τη γυναίκα μου) και ακολουθεί η Μόκα, μαζί μου...
Στο απέναντι πεζοδρόμιο (15 μέτρα απόσταση) κάνει τη βόλτα του (σε παράλληλη κατεύθυνση και λίγο πιο μπροστά από εμάς) το (γνωστό μας) ηλικιωμένο - αρχοντικό - ήρεμο - ειρηνικό - αρσενικό Golden Retriever της γειτονιάς μας...
Εμείς (και τα σκυλιά μας) έχουμε τον χρόνο να τον δούμε και να τον "αφομοιώσουμε"... η γυναίκα μου τον βάζει στο γνωστό "πρωτόκολλο" (που έχω περιγράψει αναλυτικά προ καιρού) προσέγγισης και προχωράμε άνετοι, δεδομένου ότι το συγκεκριμένο Golden δεν βρίσκεται σε "ειδική κατηγορία" και η ιδιοκτήτρια είναι ιδιαίτερα σωστή και τυπική...
Η τύχη (για μένα - η ατυχία για τη γυναίκα μου!) είναι ότι βρίσκομαι 2-3 μέτρα πίσω από τον κούταβο και παρακολουθώ τη "μεγάλη εικόνα"... σχετική ταχύτητα, γλώσσες σώματος (σκύλων και ανθρώπων)...
Εμείς, περπατώντας πιο γρήγορα, κάποια στιγμή φτάνουμε στο ύψος του Golden Retriever... ο μικρός άψογος, στα πλαίσια του "μαζί", με τον πνίχτη ψηλά και το κεφάλι προς τα εμπρός... αλλά, παρατηρώ ότι "παίρνει λίγο μάτι"...
Ο όμορφος "γεράκος" σταματάει ήρεμα και (με ψηλά το κεφάλι - όπως έχει κάνει χιλιάδες φορές στη ζωή του) γυρνάει να μας κοιτάξει... ίσως να κοιτάχτηκαν και κατάματα?
Η γυναίκα μου,
ελάχιστα πιο άνετη (δεδομένου του συγκεκριμένου σκύλου) από "ότι πρέπει"... και ο μικρός το νιώθει... και (γυρίζοντας λίγο ακόμα το κεφάλι του), αστραπιαία, κάνει την κίνησή του και... ρίχνει τη γυναίκα μου κάτω, στην προσπάθεια να διασχίσει το δρόμο και να ορμήσει στον "αναιδή", που τόλμησε να τον κοιτάξει...
Σημείωση 1: Ξαναπαίζοντας το σενάριο, πολλές φορές, η απάντηση είναι σε αυτό το "ελάχιστα"... διαπίστωσε ότι εκείνο το δευτερόλεπτο μπορεί να το κάνει...
Σημείωση 2: Εδώ βγήκε, όμως, το άλλο ένστικτο (της Ομάδας 2 - που λέγαμε χτες, σαν ύστατη σκέψη του σκύλου - ή, θα μου πείτε, οι άπειρες ώρες εκπαίδευσης?): "
Ο άνθρωπός μου!"...
Αμέσως, μόλις έπεσε κάτω η γυναίκα μου και το λουρί είχε πια ξεφύγει από τα χέρια της... ο μικρός κοκάλωσε στη θέση του και γύρισε στο μέρος της... και έμεινε εκεί, για 2-3 δευτερόλεπτα, μέχρι να τον πιάσω εγώ... και, ώ του θαύματος, είχε ξεχάσει τελείως τον "εχθρό"... δεν υπήρχε κανείς άλλος γύρω του, εκτός από τον πεσμένο "αρχηγό" του...
