Πήγαμε και για τον καφέ. Ήταν ωραία αλλά δύσκολα. Μου έφερε και φαγητό κι αυτό ήταν κάτι που με πλήγωσε για κάποιο λόγο. Μιλήσαμε για την καθημερινότητα μου, της είπα τι σχέδια έχω, ότι δε θέλω να μείνω μόνη μου ακόμη κτλ κτλ. Γενικά ήταν πολύ στενοχωρημένη και αυτό με έκανε κομμάτια. Μου είπε ότι ο πατριός μου της λέει να μην στενοχωριέται και ότι πιστεύει ότι θα γυρίσω. Γενικά τη διαβεβαίωσα ότι δε θα μπορέσω να γυρίσω στο σπίτι, όσο κι αν το θέλω, ακόμη κι αν δεχτεί και το σκύλο μαζί. Θα ξέρω ότι θα δημιουργηθούν πάλι προβλήματα. Μου είπε επίσης ότι εκείνη δεν πιστεύει ότι θα επιστρέψω γιατί ξέρει πόσο συναισθηματική και ξεροκέφαλη είμαι.
Γενικά εγώ δε θέλω ούτε χαρτζιλίκι, ούτε κινητό και βενζίνες όπως είπε ο posavats. Απλά δεν θέλω. Ποτέ δεν τα ήθελα. Και το φαγητό για κάποιο λόγο με στενοχώρησε. ΔΕ ΘΕΛΩ. Θέλω να ξεχάσω το σπίτι μου, δε μπορώ να το θυμάμαι, κλαίω, στενοχωριέμαι. Με τη μητέρα μου είχαμε πάντα πολύ στενή σχέση και τώρα μας φαίνεται αδιανόητο αυτό που συμβαίνει. Εγώ το μόνο που θέλω είναι να μη στενοχωριέται. Και διαλύομαι όταν σκέφτομαι ότι ευθύνομαι κι εγώ γι' αυτή τη στενοχώρια.
Πρέπει να σας πω ότι είχα και τη Λίζα μαζί... Χάρηκε η κάθε μια από την πλευρά της... Η μητέρα μου λέει ότι την αγαπάει πολύ και απλά δε μπορεί να ζήσει μαζί της. Αλλά από την άλλη πώς μπορεί όταν ξαφνικά για ένα σκύλο διαλύθηκε μια οικογένεια;
Το καλό είναι ότι ξέρω πια πού βαδίζω. Ξέρω ότι το ενδεχόμενο επιστροφής στο σπίτι μου δεν υπάρχει. Τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Το μόνο που μου μένει είναι να το αποδεχτώ, όμως δε μπορώ. Ή είναι νωρίς ακόμη, ή απλά δε μπορώ. Νιώθω εντελώς άδεια. Η μισή μου ζωή έχει γκρεμιστεί, έχει αλλάξει.
Με το άλογό μου συνεχίζω προς το παρόν. Μέσα σε όλη αυτή τη ρευστότητα ας υπάρχει και κάτι σταθερό.
