Ένας λόγος υπάρχει που δεν παίρνω crate... Πείτε μου αν είμαι λάθος σε αυτό φυσικά! Η Λίζα δεν κάνει ποτέ ζημίες όταν μένει μόνη της. Αντίθετα την πέφτει για ύπνο. Και όταν γυρίζω σπίτι τη βρίσκω κοιμισμένη και όλα στην εντέλεια. Η ζημιές γίνονται όταν την πιάνει η τρέλα της κι αρχίζει να δαγκώνει από δω και από κει και να τρέχει σα δαιμονισμένη. Εκεί δηλαδή πρέπει να τη χώνω στο κλουβί; Αφού τα crate δεν είναι για τιμωρία! Η τρύπα στον καναπέ του φίλου μου έγινε επειδή είχε χωθεί ένα κόκκαλο από κατω και στην προσπάθειά της να το βγάλει, την πλήρωσε ο καναπές. Θέλω να πω ότι δεν χρειάζεται να λέιπουμε για να κάνει ζημιά.
Επίσης... χθες πήγα από το σπίτι μου ώσπου άνοιξε ένας ωραιότατος καυγάς από το πουθενά... Μου είπαν 200 φορές "ΝΤΡΟΠΗ ΣΟΥ ΝΤΡΟΠΗ ΣΟΥ ΝΤΡΟΠΗ ΣΟΥ!" και ότι τους εγκατέλειψα για το σκύλο. Είπα κι εγώ 2-3 πραγματάκια, μάζεψα περισσότερα ρούχα από ότι είχα υπολογίσει κι έκλεισα την πόρτα του σπιτιού μου χωρίς να αφήσω πια κανένα ενδεχόμενο συγκατοίκησης με τους γονείς μου πια.
Αργότερα το απόγευμα πήρα τη μάνα μου τηλέφωνο η οποία μου πρότεινε να πάμε για καφέ για να τα πούμε και της είπα κι εγώ ότι συμφωνώ. Μιλήσαμε αρκετή ώρα, της εξήγησα ό,τι έχω πει και σε σας, της έιπα ότι ένας καναπές είναι, ότι μπορώ να τον πληρώσω αν έχει τόση σημασία, ότι η Λίζα χρειάζεται χρόνο, ότι υπήρχαν λύσεις και δε με άφησε να τις εφαρμόσω. Γενικά ηρέμησαν τα πράγματα, όμως μου έδωσε να καταλάβω ότι η Λίζα δε θα ξαναμπεί στο σπίτι μας. Και ότι αν αποφασίσω να πιάσω δικό μου σπίτι θα με βοηθήσουν κτλ κτλ...
Το συμπέρασμα είναι ότι στο σπίτι μου με το σκύλο δε θα μπορέσω να ξαναγυρίσω. Στενοχωριέμαι πάρα πολύ, δεν ξέρω με τη λόγια να σας το περιγράψω. Και παρά τα όσα μου προτείνατε για να γυρίσω πίσω, ήξερα ότι η μάνα μου ποτέ δε θα το δεχόταν. Κάποια στιγμή στη ζωή μας απομυθοποιούμε τους γονείς μας. Εμένα μου έπεσε μαζεμένο. Μου είναι πάρα πολύ δύσκολο από τη στιγμή που εγώ δεν ήθελα να φύγω από το σπίτι μου ακόμη, δεν ένιωθα έτοιμη για αυτό. Από τη στιγμή που δε δήλωσα κτηνιατρική γιατί δεν είχε σχολή στην Αθήνα.
Ο φίλος μου μου είπε να μείνω όσο θέλω. 2,3,5,10 χρόνια. Έχω άνθρωπο να μείνω. Χρειάζομαι όμως πολύ χρόνο για να το ξεπεράσω. Και δε λέω ότι θα εκμεταλλευτώ και τα 10 χρόνια. Όμως για να δημιουργήσω προυποθέσεις για το δικό μου σπίτι, πρέπει να αφήσω την ιππασία. Στη φάση που βρίσκομαι δε μπορώ. Θα μου πέσουν όλα μαζεμένα. Γενικά χρειάζομαι χρόνο. Ποτέ δεν πίστευα ότι τα πράγματα θα έρχονταν έτσι, ούτε ήμουν έτοιμη γι' αυτό, ούτε προετοιμασμένη. Σας ευχαριστώ για όλες τις λύσεις σας. προσπαθώ να δικαιολογήσω τους δικούς μου για να μην τρελαθώ και προσπαθώ επίσης να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι το σπίτι μου από εδώ και πέρα θα είναι ένα σπίτι που θα μπορώ να πηγαίνω επίσκεψη για καφέ ή για φαγητό... Μακάρι να μπορούσα να σας περιγράψω πόσο στενοχωρημένη και πληγωμένη νιώθω, όμως αν άφηνα το σκύλο, δε θα μπορούσα ποτέ να κοιταχτώ στον καθρέφτη και να νιώσω καλά με τον εαυτό μου.
Οπότε... όποιοι μπορείτε πείτε μου για το crate. Δεν έχω πρόβλημα να το πάρω, ούτε σημαίνει ότι δε σας ακούω. Αλλά αν είναι για τις ώρες που λείπουμε από το σπίτι, μου φαίνεται λίγο περιττό...