Εγώ μπορώ να μπω και στην θέση των γονιών σου λίγο..Δηλαδή αν κι εμένα ο ίδιος μου ο σκύλος μου έκανε τρύπα στον καναπέ θα εκνευριζόμουν, άσχετα αν δεν είναι δικό του λάθος.
Γι' αυτό το λόγο θα προνοούσα ώστε να μην βρεθώ εξ' απροόπτου. Crate και πάλι crate. Δεν είναι κλουβί, όπως φαίνεται στα μάτια σου. Είναι ο χώρος του. Με την προϋπόθεση φυσικά ότι εκτονώνεται όσο χρειάζεται και μένει στο crate μόνο τις ώρες που λείπεις.
Το λάθος των γονιών σου είναι ότι εμμέσως προκάλεσαν τις ζημιές. Εφόσον, οι ίδοι την λυπούνταν να μένει μέσα στο δωμάτιο και την άφηναν να αλωνίζει παρότι ήξεραν ότι δεν έχει προσαρμοστεί, δε θα έπρεπε να σου φορτώνουν ενοχές και να σε βάλουν στο δίλημμα "εγώ ή ο σκύλος".
Τώρα, σχετικά με το ότι "έκανε υπομονή" η μητέρα σου μέχρι να βρεις δικό σου σπίτι είναι λίγο σκληρό να το λέει. Στην εποχή που ζούμε κι έτσι όπως μας τα έχουν κάνει, θα έπρεπε να είναι λίγο πιο ανεκτικοί σε κάποιες καταστάσεις. Κι εγώ είμαι 25 κι ακόμα νιώθω ότι είμαι παιδί γιατί η ζωή μου προχωράει, αλλά οικονομικά είμαι εξαρτημένη από τους γονείς μου μέχρι ένα βαθμό. Και δεν είναι επειδή βαριέμαι ή δε δουλεύω από επιλογή. Κι αυτό μου στερεί πολλά πράγματα που ονειρεύομαι να κάνω, όπως το πρώτο και καλύτερο να αποκτήσω σκύλο επιτέλους.
Τα 600 ευρώ που παίρνεις είναι αρκετά για την ηλικία σου, αλλά όχι αρκετά ώστε να συντηρείς όλα αυτά τα ζώα μόνη σου. Οπότε ή θα πρέπει να έρθεις σε συνεννόηση με τους γονείς σου ή θα πρέπει να πάρεις απόφαση ότι κάποια πράγματα θα αλλάξουν.
Ο σκυλάκος πάντως είναι μικρός ακόμα, 7 μηνών. Δεν είναι ολοκληρωμένος, επαναστατεί με τη σειρά του, κάνει τα δικά του, κι αν τον αφήνουν οι δικοί σου ή εσύ θα σας πατάει. Μπορείς να μιλήσεις με τη μητέρα σου και να την εξηγήσεις κάποια πράγματα. Πρώτα όμως πρέπει να πάρεις εσύ μια οριστική απόφαση και μετά να την παρουσιάζεις στους δικούς σου και να τη στηρίξεις. Το σόι σου πάντως άστο απ' έξω, το τι γίνεται στο σπίτι σου δεν αφορά κανέναν άλλον εκτός απ' όσους ζουν μέσα σ' αυτό.
Εύχομαι καλά ξεμπερδέματα!
