Δεν ξέρω αν γράφω στο σωστό θέμα. Αλλά δεν είμαι σε φάση να ψαχτώ. Συγνώμη κιόλας. Δεν ξέρω αν θέλω κάποια συμβουλή, ούτως η άλλως ξέρω τι επιλογές έχω. Απλά θέλω να το μοιραστώ μαζί σας.
Έχω γράψει άλλη μια φορά για κάποια προβλήματα που είχα στο σπίτι μου με το 7 μηνων Λαμπραντοράκι μου. Κάποια λύθηκαν ή παραβλέφθηκαν από τους δικούς μου (δεν το ήθελαν άλλο στο σπίτι).
Πέρασαν κάποιες μέρες σχετικά καλά, ώσπου ξαφνικά άρχισε να τα κάνει πάλι μέσα! Ενώ το είχαμε λύσει αυτό το θέμα. Και μάλιστα ποτέ μπροστά μου, αλλά μπροστά στους δικούς μου. Επίσης έκανε με τα δόντια της μια μικρή τρύπα (όσο ένα 10λεπτο κέρμα) στον καναπέ, σε ένα σημείο που δε φαίνεται. Η μητέρα μου είπε ότι το σπίτι αυτό έκλεισε για το σκύλο και να βρω να τη δώσω.
Ταυτόχρονα πήρε και μένα η μπάλα. Μάζεψα 2 ρούχα πήρα και το σκύλο κι έφυγα... Μένω σε ένα φίλο μου που την αγαπάει πολύ, όμως ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ!
Δε μπορώ. Έχω διαλυθεί. Όλο το σόι έχει πέσει πάνω μου. Μου λένε ότι είναι ντροπή μου που διαλέγω το σκύλο μου αντί για τη μάνα μου, ότι έφυγα από το σπίτι μου για ένα σκυλί και ότι τους έκανα όλους πέρα. Αλλά το να δώσω τη Λίζα είναι κάτι που δε μπορώ να το δεχτώ. Δεν τη βάζω πάνω από τη μάνα μου όμως δεν αντέχω αυτόν τον εκβιασμό. Απλά δε μπορώ.
Η ζωή μου ξαφνικά διαλύθηκε. Στην κυριολεξία. Είμαι 22 χρονών και δεν αισθάνθηκα ποτέ έτοιμη να μείνω μακριά από το σπίτι μου. Επίσης έχω και τον άλλο σκύλο μου που έχει μείνει στο σπίτι. Μου λείπει. Και σίγουρα κι εκείνου του λείπω. Επίσης για πόσο καιρό μπορώ να γίνομαι βάρος εδώ κι εκεί; Υπάρχει το ενδεχόμενο να βρω δικό μου σπίτι, φυσικά... Με τα 600 ευρώ που παίρνω από τη δουλειά μου. Όμως έχω και ένα άλογο που για να το συντηρήσω μου τρώει όλο το μισθό.
Ξέρω... όλα φαίνονται δύσκολα και αδιέξοδα. Όμως έπρεπε να τα πω κάπου. Δεν αντέχω άλλο. Όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Η μάνα μου μου ξεκαθάρισε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να δεχθεί το σκύλο πίσω. Ταυτόχρονα με κατηγορούν ότι διάλεξα ένα σκύλο αντί για τους ανθρώπους που με αγαπούν. Έχω κάποια δεδομένα στο μυαλό μου:
- Τη Λίζα δεν τη δίνω. Αρχικά γιατί στο μέλλον μπορεί να παρουσιαστεί ένα άλλο πρόβλημα και να πρέπει να φύγω από το σπίτι μου. Τότε θα το μετανιώσω. Έπειτα επειδή αν τη δώσω μετά ΔΕ θα θέλω να γυρίσω στο σπίτι μου. Τρίτον, στενοχωριέμαι για το σκυλί και δεν είμαι άνθρωπος που δίνει τα ζώα του.
- Το άλλο μου το σκυλί μου μου λείπει.
- Το άλογο είναι κάτι που έχω και κρατιέμαι υγιής στη ζωή μου.
Τα δυο πιο λογικά συμπεράσματα ίσως είναι α) να δώσω το σκύλο και να γυρίσω πίσω και β) να αφήσω το άλογό μου και να ψάξω για σπίτι, να ανεξαρτητοποιηθώ κτλ κτλ.
Δε ζητάω να μου πείτε τι να κάνω. Απλά ήθελα να το μοιραστώ. Η ζωή μου όλη διαλύθηκε σε μια μέρα. Συγνώμη για το κατεβατό. Ούτε με άλλο τόσο δε μπορώ να σας περιγράψω πως νιώθω. Αισθάνομαι απλά ότι ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ.
Σας ευχαριστώ που το διαβάσατε...
ΥΓ: Έχω προσπαθήσει να δώσω στους γονείς μου να καταλάβουν, ότι στη ζωή ενός σκύλου μια καρέκλα θα χαλάσει, ένα χαλί θα ξεφτίσει, όμως επιμένουν πως όχι.
Κι επίσης τους τόνισα ότι θα υπάρχει κάποιος λόγος που η Λίζα πάει και τα κάνει επιδεικτικά μπροστά τους και ποτέ μπροστά σε μένα. (Αυτό γίνεται όταν είμαι στη δουλειά με αποτέλεσμα να σφουγγαρίζει η μαμά).
Και κάτι ακόμη. Ξέρω ότι τα Λαμπραντόρ χρειάζονται πολλή άσκηση αλλιώς γίνονται καταστροφικά. Όμως αυτό δεν ήταν δυνατό ακόμη μέχρι να μάθει τουλάχιστον το "Έλα" το οποίο της μαθαίνω αυτές τις μέρες. Οι δικοί μου απλά επιμένουν ότι αυτό το σκυλί δεν είναι για διαμέρισμα. Δεν έχω δει ποτέ όμως λαμπραντόρ στα αλώνια. Αυτά... :'(
Έχω γράψει άλλη μια φορά για κάποια προβλήματα που είχα στο σπίτι μου με το 7 μηνων Λαμπραντοράκι μου. Κάποια λύθηκαν ή παραβλέφθηκαν από τους δικούς μου (δεν το ήθελαν άλλο στο σπίτι).
Πέρασαν κάποιες μέρες σχετικά καλά, ώσπου ξαφνικά άρχισε να τα κάνει πάλι μέσα! Ενώ το είχαμε λύσει αυτό το θέμα. Και μάλιστα ποτέ μπροστά μου, αλλά μπροστά στους δικούς μου. Επίσης έκανε με τα δόντια της μια μικρή τρύπα (όσο ένα 10λεπτο κέρμα) στον καναπέ, σε ένα σημείο που δε φαίνεται. Η μητέρα μου είπε ότι το σπίτι αυτό έκλεισε για το σκύλο και να βρω να τη δώσω.
Ταυτόχρονα πήρε και μένα η μπάλα. Μάζεψα 2 ρούχα πήρα και το σκύλο κι έφυγα... Μένω σε ένα φίλο μου που την αγαπάει πολύ, όμως ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ!
Δε μπορώ. Έχω διαλυθεί. Όλο το σόι έχει πέσει πάνω μου. Μου λένε ότι είναι ντροπή μου που διαλέγω το σκύλο μου αντί για τη μάνα μου, ότι έφυγα από το σπίτι μου για ένα σκυλί και ότι τους έκανα όλους πέρα. Αλλά το να δώσω τη Λίζα είναι κάτι που δε μπορώ να το δεχτώ. Δεν τη βάζω πάνω από τη μάνα μου όμως δεν αντέχω αυτόν τον εκβιασμό. Απλά δε μπορώ.
Η ζωή μου ξαφνικά διαλύθηκε. Στην κυριολεξία. Είμαι 22 χρονών και δεν αισθάνθηκα ποτέ έτοιμη να μείνω μακριά από το σπίτι μου. Επίσης έχω και τον άλλο σκύλο μου που έχει μείνει στο σπίτι. Μου λείπει. Και σίγουρα κι εκείνου του λείπω. Επίσης για πόσο καιρό μπορώ να γίνομαι βάρος εδώ κι εκεί; Υπάρχει το ενδεχόμενο να βρω δικό μου σπίτι, φυσικά... Με τα 600 ευρώ που παίρνω από τη δουλειά μου. Όμως έχω και ένα άλογο που για να το συντηρήσω μου τρώει όλο το μισθό.
Ξέρω... όλα φαίνονται δύσκολα και αδιέξοδα. Όμως έπρεπε να τα πω κάπου. Δεν αντέχω άλλο. Όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Η μάνα μου μου ξεκαθάρισε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να δεχθεί το σκύλο πίσω. Ταυτόχρονα με κατηγορούν ότι διάλεξα ένα σκύλο αντί για τους ανθρώπους που με αγαπούν. Έχω κάποια δεδομένα στο μυαλό μου:
- Τη Λίζα δεν τη δίνω. Αρχικά γιατί στο μέλλον μπορεί να παρουσιαστεί ένα άλλο πρόβλημα και να πρέπει να φύγω από το σπίτι μου. Τότε θα το μετανιώσω. Έπειτα επειδή αν τη δώσω μετά ΔΕ θα θέλω να γυρίσω στο σπίτι μου. Τρίτον, στενοχωριέμαι για το σκυλί και δεν είμαι άνθρωπος που δίνει τα ζώα του.
- Το άλλο μου το σκυλί μου μου λείπει.
- Το άλογο είναι κάτι που έχω και κρατιέμαι υγιής στη ζωή μου.
Τα δυο πιο λογικά συμπεράσματα ίσως είναι α) να δώσω το σκύλο και να γυρίσω πίσω και β) να αφήσω το άλογό μου και να ψάξω για σπίτι, να ανεξαρτητοποιηθώ κτλ κτλ.
Δε ζητάω να μου πείτε τι να κάνω. Απλά ήθελα να το μοιραστώ. Η ζωή μου όλη διαλύθηκε σε μια μέρα. Συγνώμη για το κατεβατό. Ούτε με άλλο τόσο δε μπορώ να σας περιγράψω πως νιώθω. Αισθάνομαι απλά ότι ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ.
Σας ευχαριστώ που το διαβάσατε...
ΥΓ: Έχω προσπαθήσει να δώσω στους γονείς μου να καταλάβουν, ότι στη ζωή ενός σκύλου μια καρέκλα θα χαλάσει, ένα χαλί θα ξεφτίσει, όμως επιμένουν πως όχι.
Κι επίσης τους τόνισα ότι θα υπάρχει κάποιος λόγος που η Λίζα πάει και τα κάνει επιδεικτικά μπροστά τους και ποτέ μπροστά σε μένα. (Αυτό γίνεται όταν είμαι στη δουλειά με αποτέλεσμα να σφουγγαρίζει η μαμά).
Και κάτι ακόμη. Ξέρω ότι τα Λαμπραντόρ χρειάζονται πολλή άσκηση αλλιώς γίνονται καταστροφικά. Όμως αυτό δεν ήταν δυνατό ακόμη μέχρι να μάθει τουλάχιστον το "Έλα" το οποίο της μαθαίνω αυτές τις μέρες. Οι δικοί μου απλά επιμένουν ότι αυτό το σκυλί δεν είναι για διαμέρισμα. Δεν έχω δει ποτέ όμως λαμπραντόρ στα αλώνια. Αυτά... :'(
χαχα!
