@Matilda: Έλεγχο του σκύλου μου γενικά έχω, θεωρώ όμως ότι είναι φυσικό να γαυγίζει και να τσαμπουκαλεύεται όταν ένας άλλος σκύλος του επιτίθεται. Έλεγχο έχω, δεν είναι και ρομπότ να τον βάζω στο off mode την στιγμή που ένα άλλο σκυλί του μοντάρει. (γενικά θα έλεγα ότι ναι, είναι dog agressive, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση αντιδρά, δεν δρα. Το γεγονός ότι είναι θερμόαιμος γενικά με άλλους σκύλους φυσικά δεν κάνει εύκολο το να κάθεται παναγία όταν ένα άλλο σκυλί του επιτίθεται, το θεωρώ όμως και φυσιολογικό να αντιδρά.
@Kyveli: Καλά κάνει και σε απωθεί η σκέψη. Με απωθεί και εμένα, παραδέχομαι ωστόσο ότι την κάνω, όχι με διάθεση τσαμπουκοεγωισμού, αλλά σκέφτομαι ότι το να αφήσω να γίνει εμπλοκή (με προφανές αποτέλεσμα ότι ο δικός μου θα κυριαρχήσει) ίσως να είναι και ένας τρόπος να καταλάβουν και τα άλλα ότι έφτασαν στα όρια που τα παίρνει και έτσι να λήξει το θέμα και όχι κάθε φορά να είμαι στην τσίτα από που θα μου την βγούνε. Ξέρω ότι ακούγεται άσχημο το "να τον αφήσω να τους δώσει ένα μάθημα" μόνο και μόνο επειδή μπορεί να το κάνει, αλλά μήπως αυτό δεν συμβαίνει και στις διάφορες αγέλες ή αντιπαραθέσεις αδεσπότων? Η ερώτηση λοιπόν παραμένει: το αδέσποτο έρχεται να δαγκώσει τον δικό μου (προφανώς επειδή καταλαβαίνει ότι ο δικός μου δεν μπορεί να τον φτάσει καθώς είναι στο λουρί), εγώ προσπαθώ να το διώξω, αυτό όμως επανέρχεται ξανά και ξανά (ΟΚ, κάποια στιγμή φεύγει, αλλά την επόμενη φορά έχουμε πάλι τα ίδια). Τι κάνω? Συνεχίζω να κρατάω τον δικό μου (με κίνδυνο να δαγκωθεί, αλλά και μειώνοντάς του την αυτοπεποίθησή του και το drive του, καθώς τον υποχρεώνω να ανέχεται τον τσαμπουκά του άλλου) ή τον αφήνω ώστε το θέμα να λυθεί μεταξύ τους? Επαναλαμβάνω ότι η σκέψη (που ναι κάνω) με απωθεί, απλά γιατί την κάνω ξέροντας ότι ο δικός μου είναι δυνατότερος, ενώ δεν θα την έκανα αν ήταν ο ασθενέστερος, και αυτό φυσικά δεν μου αρέσει, δεν αλλάζει όμως το γεγονός ότι έχω ένα πρόβλημα που αφενός κάπως πρέπει να λυθεί και αφετέρου η επιβολή της κυριαρχίας (ιδίως όταν υπάρχει πρόκληση) είναι στην φύση των ζώων.