''ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΚΗΠΑΚΗΔΕΣ:
Κηπάκηδες,
εδώ Γρίφος. Μένω σε 55 τετραγωνικά διαμέρισμα με ένα βέλγικο λύκο (ναι είναι απ' αυτά τα μεγαλόσωμα με τα αυτιά) και ένα χάσκι (ναι είναι απ' αυτά τα λεγόμενα γατόπαρδα), είναι 1.13 τη νύχτα. Όπως και κάθε βράδυ έχω γυρίσει από βόλτα όπου το δάγκωσα γιατί είμαι μη ανθεκτικός στο κρύο και σα να μην έφταναν αυτά μέχρι πριν από λίγο είχα τη μπαλκονόπορτα ανοιχτή γιατί το γατόπαρδο μου θέλει να κάθεται στα μπαλκόνια και δε θέλει με τίποτα κλειστή πόρτα γιατί διαμαρτύρεται, έτσι με νιώθει κοντά της.
Τί έλεγα; Α ναι! Η ώρα τώρα είναι 1.15 και στο σπίτι μου επικρατεί απόλυτη ησυχία. Έχω στρίψει το τελευταίο τσιγάρο γι' απόψε και δεν βρίσκω αναπτήρα με την καμία. Με μια σύντομη ματιά βλέπω στο παχύ χαλί μου κολλητά στο πόδι μου (άντε να πιάνει κανά τετραγωνικό) χυμένο το λύκο μου να κοιμάται του καλού καιρού. Στο άλλο μου πόδι στο κομμάτι που τελειώνει το χαλί πιάνει άλλο ένα τετραγωνικό στα γυμνά πλακάκια το γατόπαρδο μου.
Μα τί αίσθηση είναι αυτή; Θα μπορούσα να πεθάνω τώρα και να ξέρω πως κάποιοι νοιάστηκαν για 'μενα μ' ένα τρόπο που δε θα το κάνει κανένας άλλος. Επικοινωνούμε μοναδικά, άλλοτε με λέξεις που λέω κι άλλοτε με τα μάτια. Καταλαβαίνουν τι νιώθω πότε το νιώθω.
Πριν τρία χρόνια έχασα ένα δικό μου άνθρωπο εδώ μέσα στο σπίτι μου, τον βρήκα μόνος μου κι ήταν η πιο μοναχική στιγμή ώσπου τις είδα να στέκονται και να μην πλησιάζουν αλλά με το βλέμμα τους να είναι κοντά μου. Αυτή τη στιγμή δεν είχε καμιά σημασία πόσα έδωσα για να τις έχω, θα μπορούσα να τις έχω μαζέψει απ' το δρόμο. Αλλά είναι αυτός ο δεσμός, η αίσθηση και είναι ασύγκριτη, ασυναγώνιστη.
Ίσως για όσους έχουν παιδιά και σκυλιά αυτό να είναι μια καθημερινή ευδαιμονία ως τη μέρα που θα πεθάνουν. Τί να φοβηθώ να γράψω πως μια 'μερα θα πεθάνω; Η Βιολογία μου έμαθε πως μια μέρα θα γίνει. Κι άλλωστε μια λέξη είναι, τίποτα κακό δεν κρύβει, παρά μια πραγματικότητα. Όλοι θα πεθάνουμε. Κι όσα ζούμε είναι όσα θα πάρουμε μαζί μας. Κι οι δεσμοί που κάνουμε είναι παραπάνω από οτιδήποτε άλλο.
Οι δεσμοί, οι οικογένειες μας, εκείνοι που τους νιώθουμε κοντά μας, εκείνοι που είναι κοντά μας.
Αγαπητέ Κηπάκια βγες να δεις τον πανέμορφο κήπο σου, να ξέρεις πως πραγματικά σε ζηλεύω που τον έχεις, θα ήθελα να έχω κι εγώ έναν τεράστιο και με φράχτη δεκαπέντε μέτρα ύψος, απομονωμένος απ' όλους. Αλήθεια σε ζηλεύω. Μα πίστεψε με έχω να σου προτείνω πολλά όμορφα φυτά να βάλεις, όλα αναπνέουν και η ζωή τους είναι εκεί στο χώμα, στο χώμα που θα πάμε κι εμείς κάποτε. Θυμάσαι που το είπαμε παραπάνω; Αλλά αυτός ο χώρος δεν είναι το κατάλληλο μέρος για το σκύλο σου.
Θες να νιώσεις αυτό που νιώθω κι εγώ κάθε μέρα, μια είναι η λύση. Ο σκύλος πρέπει να ζει μαζί σου, να σε αισθάνεται οικογένεια του, τότε μπορεί να σε αγαπήσει, τότε να σε προστατέψει. Αλλιώς φίλοι του είναι τα κυκλάμινα και οι αροκάριες. Εσύ είσαι το χέρι που τον τρέφει κι εκείνος ένας φασουλής που περιμένεις να σε κάνει να γελάσεις.
Αλήθεια στο είπα πρίν τον ζηλεύω τον κήπο σου και την ωραία μονοκατοικία σου, το παραδέχομαι. Εγώ δεν έχω χρήματα για να ζήσω έτσι, ούτε οικογένεια για να με νοιάζει να το κάνω για 'κεινους. Φαντάσου με να περνάω τα βράδια απ' το πανέμορφο και προστατευμένο προάστιο σου και να θαυμάζω τη σπιταρώνα σου, είναι αλήθεια το κάνω, πολλοί το κάνουμε. Μα ρε φίλε δε θαυμάζω ποτέ το λύκο που έχεις παρατημένο εκεί έξω. Δε νιώθω πως είμαι έξω απ' το σπίτι ενός κροίσου που τα 'χει όλα στο πρότυπο που πρέπει να τα έχει, το υπέροχο σπίτι, το μοναδικό κήπο, το πανάκριβο αυτοκίνητο και το σκύλο που τα συμπληρώνει όλα αυτά.
Εκείνη τη στιγμή νιώθω πως αν μπορούσα θα στον έπαιρνα αυτό το σκύλο γιατί δεν τον αξίζεις και θα ήθελα να έχω τα λεφτά να σου βάλω στη θέση του ένα συναγερμό τζαμάτο που θα τον διάλεγες εσύ και θα στον πλήρωνα εγώ με φωτοκύτταρα και περίεργες καραμούζες και μερικά φυτά σπάνια που πάλι θα διάλεγες εσύ.
Αναρωτιέμαι αν γίνονταν αυτά, δυο μέρες μετά θα σ' έπιανε φαγούρα για το γαβ που δεν ακούς πια, ή δε θα σ' ένοιαζε καθόλου;
Ρε φίλε αναπνέει όπως κι εσύ, θέλει να ζήσει όσο κι εσύ, σ' αγαπάει όπως εσύ αγάπησες τον αδερφό σου όταν γεννήθηκε άνευ όρων και λογικής, αυτά τα βρήκες μετά. Και σ' έχει απόλυτη ανάγκη.
Μην τον βάλεις στην κρεββατοκάμαρα σου, φτιάξτου ένα χώρο κάτω απ' τη σκάλα, ή στο σαλόνι, ή στην αποθήκη, αλλά ζήσε μαζί του. Δως του λίγα και θα σου δώσει τόσα πολλά όσα δε θα πάρεις από αλλού.
Και να θυμάσαι φίλε κηπάκια, πως εγώ περνάω με τη μηχανή μου και θαυμάζω το σπίτι σου και τον υπέροχο κήπο σου και σε θαυμάζω πραγματικά γιατί ακούω τα προειδοποιητικά γαβ ότι κάποιος ήρθε, αλλά τα ακούω μέσα απ' το σπίτι σου.
Και μη δίνεις φίλε Κηπάκια άλλοθι στον εαυτό σου γιατί πήρες μια απ' τις φυλές που γουστάρουν κρύο και απομόνωση κι αυτές τις ίδιες ανάγκες έχουν γι' ανθρώπινη παρουσία. Αφού έχεις το τζάκι και τη θέρμανση αναμμένα σκάσε μια πορτούλα ανοιχτή να μπορεί να μπαινοβγαίνει. Κάντο μια φορά, αν κι εσύ ζηλεύεις έστω και λίγο αυτό που σου περιγράφω.
Να 'σαι καλά φίλε Κηπάκια, απ' το φίλο σου το Γρίφο που σε ζηλεύει κι από αύριο που θα βάλεις το σκύλο μέσα θα σε θαυμάζει απεριόριστα''.
Κηπάκηδες,
εδώ Γρίφος. Μένω σε 55 τετραγωνικά διαμέρισμα με ένα βέλγικο λύκο (ναι είναι απ' αυτά τα μεγαλόσωμα με τα αυτιά) και ένα χάσκι (ναι είναι απ' αυτά τα λεγόμενα γατόπαρδα), είναι 1.13 τη νύχτα. Όπως και κάθε βράδυ έχω γυρίσει από βόλτα όπου το δάγκωσα γιατί είμαι μη ανθεκτικός στο κρύο και σα να μην έφταναν αυτά μέχρι πριν από λίγο είχα τη μπαλκονόπορτα ανοιχτή γιατί το γατόπαρδο μου θέλει να κάθεται στα μπαλκόνια και δε θέλει με τίποτα κλειστή πόρτα γιατί διαμαρτύρεται, έτσι με νιώθει κοντά της.
Τί έλεγα; Α ναι! Η ώρα τώρα είναι 1.15 και στο σπίτι μου επικρατεί απόλυτη ησυχία. Έχω στρίψει το τελευταίο τσιγάρο γι' απόψε και δεν βρίσκω αναπτήρα με την καμία. Με μια σύντομη ματιά βλέπω στο παχύ χαλί μου κολλητά στο πόδι μου (άντε να πιάνει κανά τετραγωνικό) χυμένο το λύκο μου να κοιμάται του καλού καιρού. Στο άλλο μου πόδι στο κομμάτι που τελειώνει το χαλί πιάνει άλλο ένα τετραγωνικό στα γυμνά πλακάκια το γατόπαρδο μου.
Μα τί αίσθηση είναι αυτή; Θα μπορούσα να πεθάνω τώρα και να ξέρω πως κάποιοι νοιάστηκαν για 'μενα μ' ένα τρόπο που δε θα το κάνει κανένας άλλος. Επικοινωνούμε μοναδικά, άλλοτε με λέξεις που λέω κι άλλοτε με τα μάτια. Καταλαβαίνουν τι νιώθω πότε το νιώθω.
Πριν τρία χρόνια έχασα ένα δικό μου άνθρωπο εδώ μέσα στο σπίτι μου, τον βρήκα μόνος μου κι ήταν η πιο μοναχική στιγμή ώσπου τις είδα να στέκονται και να μην πλησιάζουν αλλά με το βλέμμα τους να είναι κοντά μου. Αυτή τη στιγμή δεν είχε καμιά σημασία πόσα έδωσα για να τις έχω, θα μπορούσα να τις έχω μαζέψει απ' το δρόμο. Αλλά είναι αυτός ο δεσμός, η αίσθηση και είναι ασύγκριτη, ασυναγώνιστη.
Ίσως για όσους έχουν παιδιά και σκυλιά αυτό να είναι μια καθημερινή ευδαιμονία ως τη μέρα που θα πεθάνουν. Τί να φοβηθώ να γράψω πως μια 'μερα θα πεθάνω; Η Βιολογία μου έμαθε πως μια μέρα θα γίνει. Κι άλλωστε μια λέξη είναι, τίποτα κακό δεν κρύβει, παρά μια πραγματικότητα. Όλοι θα πεθάνουμε. Κι όσα ζούμε είναι όσα θα πάρουμε μαζί μας. Κι οι δεσμοί που κάνουμε είναι παραπάνω από οτιδήποτε άλλο.
Οι δεσμοί, οι οικογένειες μας, εκείνοι που τους νιώθουμε κοντά μας, εκείνοι που είναι κοντά μας.
Αγαπητέ Κηπάκια βγες να δεις τον πανέμορφο κήπο σου, να ξέρεις πως πραγματικά σε ζηλεύω που τον έχεις, θα ήθελα να έχω κι εγώ έναν τεράστιο και με φράχτη δεκαπέντε μέτρα ύψος, απομονωμένος απ' όλους. Αλήθεια σε ζηλεύω. Μα πίστεψε με έχω να σου προτείνω πολλά όμορφα φυτά να βάλεις, όλα αναπνέουν και η ζωή τους είναι εκεί στο χώμα, στο χώμα που θα πάμε κι εμείς κάποτε. Θυμάσαι που το είπαμε παραπάνω; Αλλά αυτός ο χώρος δεν είναι το κατάλληλο μέρος για το σκύλο σου.
Θες να νιώσεις αυτό που νιώθω κι εγώ κάθε μέρα, μια είναι η λύση. Ο σκύλος πρέπει να ζει μαζί σου, να σε αισθάνεται οικογένεια του, τότε μπορεί να σε αγαπήσει, τότε να σε προστατέψει. Αλλιώς φίλοι του είναι τα κυκλάμινα και οι αροκάριες. Εσύ είσαι το χέρι που τον τρέφει κι εκείνος ένας φασουλής που περιμένεις να σε κάνει να γελάσεις.
Αλήθεια στο είπα πρίν τον ζηλεύω τον κήπο σου και την ωραία μονοκατοικία σου, το παραδέχομαι. Εγώ δεν έχω χρήματα για να ζήσω έτσι, ούτε οικογένεια για να με νοιάζει να το κάνω για 'κεινους. Φαντάσου με να περνάω τα βράδια απ' το πανέμορφο και προστατευμένο προάστιο σου και να θαυμάζω τη σπιταρώνα σου, είναι αλήθεια το κάνω, πολλοί το κάνουμε. Μα ρε φίλε δε θαυμάζω ποτέ το λύκο που έχεις παρατημένο εκεί έξω. Δε νιώθω πως είμαι έξω απ' το σπίτι ενός κροίσου που τα 'χει όλα στο πρότυπο που πρέπει να τα έχει, το υπέροχο σπίτι, το μοναδικό κήπο, το πανάκριβο αυτοκίνητο και το σκύλο που τα συμπληρώνει όλα αυτά.
Εκείνη τη στιγμή νιώθω πως αν μπορούσα θα στον έπαιρνα αυτό το σκύλο γιατί δεν τον αξίζεις και θα ήθελα να έχω τα λεφτά να σου βάλω στη θέση του ένα συναγερμό τζαμάτο που θα τον διάλεγες εσύ και θα στον πλήρωνα εγώ με φωτοκύτταρα και περίεργες καραμούζες και μερικά φυτά σπάνια που πάλι θα διάλεγες εσύ.
Αναρωτιέμαι αν γίνονταν αυτά, δυο μέρες μετά θα σ' έπιανε φαγούρα για το γαβ που δεν ακούς πια, ή δε θα σ' ένοιαζε καθόλου;
Ρε φίλε αναπνέει όπως κι εσύ, θέλει να ζήσει όσο κι εσύ, σ' αγαπάει όπως εσύ αγάπησες τον αδερφό σου όταν γεννήθηκε άνευ όρων και λογικής, αυτά τα βρήκες μετά. Και σ' έχει απόλυτη ανάγκη.
Μην τον βάλεις στην κρεββατοκάμαρα σου, φτιάξτου ένα χώρο κάτω απ' τη σκάλα, ή στο σαλόνι, ή στην αποθήκη, αλλά ζήσε μαζί του. Δως του λίγα και θα σου δώσει τόσα πολλά όσα δε θα πάρεις από αλλού.
Και να θυμάσαι φίλε κηπάκια, πως εγώ περνάω με τη μηχανή μου και θαυμάζω το σπίτι σου και τον υπέροχο κήπο σου και σε θαυμάζω πραγματικά γιατί ακούω τα προειδοποιητικά γαβ ότι κάποιος ήρθε, αλλά τα ακούω μέσα απ' το σπίτι σου.
Και μη δίνεις φίλε Κηπάκια άλλοθι στον εαυτό σου γιατί πήρες μια απ' τις φυλές που γουστάρουν κρύο και απομόνωση κι αυτές τις ίδιες ανάγκες έχουν γι' ανθρώπινη παρουσία. Αφού έχεις το τζάκι και τη θέρμανση αναμμένα σκάσε μια πορτούλα ανοιχτή να μπορεί να μπαινοβγαίνει. Κάντο μια φορά, αν κι εσύ ζηλεύεις έστω και λίγο αυτό που σου περιγράφω.
Να 'σαι καλά φίλε Κηπάκια, απ' το φίλο σου το Γρίφο που σε ζηλεύει κι από αύριο που θα βάλεις το σκύλο μέσα θα σε θαυμάζει απεριόριστα''.
