...να σε ρωτησω κατι...
1. αυτον τον καιρο που τον εχεις, εχεις σκεφτει καθολου οτι κουραστηκες?
2. ...Οταν συμβιωνεις με ενα σκυλο τετοιου χαρακτηρα-απαιτησεων, δουλευεις πολυ την κοινωνικοποιηση και πρεπει να σαι προσεκτικος 100% στα παντα. Εχω καταλαβει οτι προκειται για ρατσα που δε συγχωρει ευκολα τα λαθη
3. Αυτο το να σαι συνεχως alert δεν ειναι κουραστικο?
4. Πιανομαι απο τον κουκλο σου με αφορμη τις φωτο του, αλλα ειναι κατι που ισχυει βεβαια για ολες τις φυλες με εντονο εστικτο φυλαξης
Να μιά πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση! Κατάλληλη για να γίνει, ουσιαστικά, το δικό μου ψυχογράφημα... αλλά, επειδή ο χρόνος είναι λιγοστός, θα προσπαθήσω να απαντήσω περιληπτικά...
προς μεγάλη ανακούφιση των υπολοίπων μελών!!!
1. Η χρονική στιγμή που ένιωσα κούραση, ή μάλλον, "απελπισία", ήταν η περίοδος μεταξύ 2,5 και 3,5 μηνών... στις αρχές... εκεί έλεγα στον εαυτό μου: "Θεέ μου, τι σκύλο πήρα? αυτός θα μας θάψει όλους!"...
Ηταν τόση η ενεργητικότητα, η σκανταλιά, η αγριάδα και τα "γκάζια" του, εκείνη την εποχή...
Αυτή η απελπισία οφειλόταν περισσότερο στο ερώτημα μήπως δεν τα είχα μελετήσει καλά τα πράγματα... μήπως, τελικά, ο σκύλος ήταν όντως "ταγμένος", προορισμένος μόνο για εκείνο το μεγάλο αγρόκτημα που λέγαμε... μήπως, όσο χρόνο και προσπάθεια (για να μην ξεχνάμε και το χρήμα, στις μερες αυτές!) και να έβαζα, ο σκύλος δεν ήταν κατάλληλος για μένα, για την οικογένειά μας... τι κατάληξη θα είχε?
Από την άλλη, πάρε υπόψη σου ότι αυτό που κάνω με το σκύλο, μου αρέσει, με γεμίζει... και εμένα και τη γυναίκα μου... και έχουμε ασχοληθεί αρκετά...
Και λειτουργήσαμε (θέλω να πιστεύω) αρκετά καλά, με υπομονή και επιμονή και σε σωστές κατευθύνσεις... και αυτός άρχισε να μας το ανταποδίδει!
Πολύ εκπαιδεύσιμος (
για τους φίλους "μπουλμαστιφάδες", είναι κλάσεις πιο εκπαιδεύσιμος - παίζει σε άλλη κατηγορία!)...
Λατρεύει την οικογένεια και, κυριολεκτικά, μπορεί να πεθάνει γι' αυτήν...
Η αναγνώριση του μέλους της οικογένειας (έστω και αν δε μένει σταθερά μαζί μας) και η αναγνώριση του φίλου μας, είναι μία αυτόματη διαδικασία, που έρχεται με την ανυπόκριτη αγάπη... αλλά και τη διαβάθμιση που, αυτόματα, ταξινομεί μέσα του μεταξύ "οικογένειας", "φίλων" και "γνωστών"...
και "αγνώστων"...
Και, με την επίμονη ενασχόληση (που αντιστάθμιζε την έλλειψη εμπειρίας), άρχισε, σταδιακά, να "στρογγυλεύει"... και τότε ξεχάστηκε και η απελπισία και η κούραση και όλα!!!
2. Είναι όπως ακριβώς τα λες!
Αν δουλεύεις (εφ' όρου ζωής) την εκπαίδευση ΒΥ 1 φορά... πρέπει να δουλεύεις την σωστή κοινωνικοποίηση 3 φορές...
Και, ουσιαστικά, εκπαιδεύεσαι εσύ, να είσαι 100% "εκεί"!!!
Αυτό δεν μπορείς να το αγνοήσεις... όμως, ακόμα και να σου συμβεί να ξεχαστείς, ο Casper δεν σε αφήνει, σου το υπενθυμίζει... είναι "προβλέψιμος"...
Παράδειγμα:
Τις προάλλες, κοντά στο σπίτι συναντήσαμε ένα νεαρό παιδί, που καθόταν σε ένα σκαλάκι με την κοπέλα του... ο Casper τον γνωρίζει και τον συμπαθεί... πλησιάσαμε, λοιπόν, φιλικά και ο Casper του έδωσε "φιλάκι" στο μάγουλο... ο νεαρός, όπως καθόταν χαμηλά, με πολύ φυσικό και φιλικό τρόπο, τον αγκάλιασε, βάζοντας το χέρι του από πάνω από την πλάτη και το σβέρκο και τον τράβηξε προς το μέρος του...
Αυτόματα (και, ίσως και με καθυστέρηση 1 δευτερολέπτου) εγώ μπήκα στην κατάσταση:
Συναγερμός!!!
Και τράβηξα τον Casper (μαλακά αλλά σταθερά) προς την άλλη μεριά... ακριβώς τη στιγμή που ακούστηκε το υπόκωφο γρύλισμα!
Ναι, η συγκεκριμένη φυλή δεν συγχωρεί εύκολα τα λάθη. Να σου το πω αλλιώς: Συγχωρεί λάθη, αλλά όχι πάντα...
3. Οχι. Αυτό γίνεται built-in... χτίζεται σιγά-σιγά, μέσα σου...
Πως είναι, ας πούμε, να κοιτάς τον καθρέφτη πριν αλλάξεις λωρίδα κυκλοφορίας... δεν σε κουράζει, το έχεις συνηθίσει... αλλά, ακόμα και να ξεχαστείς και να πας να αλλάξεις λωρίδα χωρίς να κοιτάξεις, αν έρχεται άλλο αυτοκίνητο κάτι αδιόρατο θα "αισθανθείς" και θα ισιώσεις άμεσα το τιμόνι...
4. Και όχι μόνο με τις φυλές που έχουν έντονο ένστικτο φύλαξης... ας πούμε, όσοι έχουν Τζακ Ράσελ, τι έχουν να πουν?
