Ο άνθρωπος είναι ένα πολύπλοκο ον.Το γνωρίζουμε όλοι.
Το πως αντιμετωπίζει το χαμό ο κάθε ένας από εμάς,είναι συνισταμένη όλης αυτής της πολυπλοκότητας που μας χαρακτηρίζει.
Υπάρχουν αυτοί που βιώνουν το πένθος κ βρίσκουν κ την δύναμη να συνεχίσουν ..και υπάρχουν κ αυτοί που ο χαμός τους στοιχειώνει μια ζωή κ δεν το ξεπερνούν ποτέ ολοκληρωτικά.
Εγώ δεν ξέρω σε ποια κατηγορία ανήκω αλλά σίγουρα τρομάζω στη σκέψη να χάσω δικό μου πρόσωπο αλλά κ το σκύλο μου.Το σκεφτόμουνα πριν την αποκτήσω,ότι κάποια μέρα θα πρέπει να την αποχαιρετήσω κ με έπιανε μελαγχολία από τότε.Το προσδόκιμο είναι 8-10 χρόνια (άντε 12 ) αλλά δεν έχει σημασία αυτό καθ΄ότι τι 8 τι 20 χρόνια την ίδα κατάσταση θα αντιμετωπίσω.
Για να καταλάβετε αν είστε στην πρώτη η την δεύτερη κατηγορία,παρατηρήστε τον εαυτό σας.
Εμένα μια στο τόσο και σε χαρούμενες φάσεις,που τη βλέπω να παίζει ανέμελη έτσι αθώα που είναι,με τα αγνά ματάκια της να με κοιτάνε - μου περνάει η σκέψη ότι κάποια στιγμή το φως αυτών των ματιών θα σβήσει οριστικά.
Έχει να κάνει με τους προσωπικούς δαίμονες του καθενός!
