Προσδόκιμο ζωής. Σημαντικός παράγων η όχι;

[vasgial]

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κανείς ανάμεσα μας που δεν έχει σκεφτεί την απώλεια. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κανείς ανάμεσα μας που να μην θέλει να παρατείνει με κάθε τρόπο την παραμονή του φίλου και συντρόφου του όσο παραπάνω γίνεται. Με βάση αυτό το σκεπτικό που θεωρώ ότι μας βρίσκει όλους σύμφωνους θα είχε ενδιαφέρον η τοποθέτηση συμφορουμιτών που εις γνώση τους επιλέγουν κάποια φυλή με μικρό προσδόκιμο ζωής. Τι είναι αυτό που στη σκέψη τους αντισταθμίζει αυτόν τον αρνητικό παράγοντα;

 

[Grifos]

όταν σπούδαζα ήταν το όνειρο μου πως θα γινόμουν μεγάλος και τρανός και θα κατάφερνα ν' αναστρέψω το γήρας

 

[vasgial]

Μακαρι να ηταν εφικτο.

 

[matilda]

Η αγαπημενη μου φυλη ειναι πολλα χρονια τωρα και παραμενουν τα newfies. Οπως ολα τα γιγαντοσωμα εχουν προσδοκιμο 10-12 ετη.

Η μοναδικοτητα του χαρακτηρα τους πρωτα απ'ολα και η εξαιρετικη ομορφια τους κατα δευτερο δεν αντισταθμιζει ακριβως το μικρο προσδοκιμο ζωης τους. Η απωλεια παντα ποναει. Απλα αν ζησεις αυτα τα σκυλια δυσκολα μετανιωνεις. Φανταζομαι αυτο ισχυει για την αγαπημενη ρατσα του καθενος απο εμας.

 

[johnk]

...θα είχε ενδιαφέρον η τοποθέτηση συμφορουμιτών που εις γνώση τους επιλέγουν κάποια φυλή με μικρό προσδόκιμο ζωής. Τι είναι αυτό που στη σκέψη τους αντισταθμίζει αυτόν τον αρνητικό παράγοντα;

Βασίλη,

Είμαι από αυτούς τους συμφορουμίτες...
Διαλεξα bullmastiff (με διάλεξε αυτό, μεταξύ μας), έχοντας υπόψη μου την πληροφορία για το μικρό προσδόκιμο ζωής αυτών των αγαθών γιγάντων... επικράτησαν στα υπέρ και κατά τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά, για τα οποία είχα πληροφορία...

Εχω ζήσει 2,5 χρόνια με το σκυλί μου και αυτή η πληροφορία έχει, πλέον, γίνει γνώση...
Και, όσο η γνώση αυτή μου δείχνει ότι τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά υπερτερούν στη ζυγαριά... σε κάθε συζήτηση για το προσδόκιμο ζωής, γυρνάω και βλέπω αυτά τα μάτια... και η καρδιά ματώνει...

Η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων λέει ότι, κάποια μέρα, σε μερικά χρόνια, θα ζήσω (πάλι) την εμπειρία...

Και, εν τω μεταξύ, μελετάω... και συναντάω σκυλιά της φυλής "μου"... και τα ψάχνω, τα "ψυχολογώ"...
Και την κρίσιμη στιγμή της εμπειρίας, αν εξακολουθώ να πιστεύω ότι η δική μου σκύλα υπήρξε τυπική, σε μεγάλο ποσοστό, του χαρακτήρα της φυλής... και εφόσον έχω ξεπεράσει τα ψυχολογικά θέματα της "σύγκρισης"... και εφόσον εξακολουθώ να έχω "χέρια" και "μέση" (όσο καίνε ακόμα τα καντήλια μας)...

Θα είναι μεγάλη η πιθανότητα να μπει ένα άλλο bullmastiff στη ζωή μας...

Είναι τόσο μεγάλη η ποιότητα της "σχέσης" και του δεσίματος, που μας προσφέρει γενναιόδωρα η Μόκα, τόσο σαν συγκεκριμένο άτομο, όσο και σαν γενικά χαρακτηριστικά της φυλής!

Υ.Γ. Ισως και να ανήκω, πλέον, στην κατηγορία εκείνη των ιδιοκτητών, που έχουν προχωρήσει λιγάκι στην ηλικία... και που θα σκεφτόντουσαν σοβαρά, κάθε επόμενο σκυλί τους να είναι ενήλικο... και πάει λέγοντας... και, τα τελευταία χρόνια, να είναι ηλικιωμένο... για τους λόγους που καταλαβαίνεις.

 

[vasgial]

Βασίλη,

Είμαι από αυτούς τους συμφορουμίτες...
Διαλεξα bullmastiff (με διάλεξε αυτό, μεταξύ μας), έχοντας υπόψη μου την πληροφορία για το μικρό προσδόκιμο ζωής αυτών των αγαθών γιγάντων... επικράτησαν στα υπέρ και κατά τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά, για τα οποία είχα πληροφορία...

Εχω ζήσει 2,5 χρόνια με το σκυλί μου και αυτή η πληροφορία έχει, πλέον, γίνει γνώση...
Και, όσο η γνώση αυτή μου δείχνει ότι τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά υπερτερούν στη ζυγαριά... σε κάθε συζήτηση για το προσδόκιμο ζωής, γυρνάω και βλέπω αυτά τα μάτια... και η καρδιά ματώνει...

Η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων λέει ότι, κάποια μέρα, σε μερικά χρόνια, θα ζήσω (πάλι) την εμπειρία...

Και, εν τω μεταξύ, μελετάω... και συναντάω σκυλιά της φυλής "μου"... και τα ψάχνω, τα "ψυχολογώ"...
Και την κρίσιμη στιγμή της εμπειρίας, αν εξακολουθώ να πιστεύω ότι η δική μου σκύλα υπήρξε τυπική, σε μεγάλο ποσοστό, του χαρακτήρα της φυλής... και εφόσον έχω ξεπεράσει τα ψυχολογικά θέματα της "σύγκρισης"... και εφόσον εξακολουθώ να έχω "χέρια" και "μέση" (όσο καίνε ακόμα τα καντήλια μας)...

Θα είναι μεγάλη η πιθανότητα να μπει ένα άλλο bullmastiff στη ζωή μας...

Είναι τόσο μεγάλη η ποιότητα της "σχέσης" και του δεσίματος, που μας προσφέρει γενναιόδωρα η Μόκα, τόσο σαν συγκεκριμένο άτομο, όσο και σαν γενικά χαρακτηριστικά της φυλής!

Υ.Γ. Ισως και να ανήκω, πλέον, στην κατηγορία εκείνη των ιδιοκτητών, που έχουν προχωρήσει λιγάκι στην ηλικία... και που θα σκεφτόντουσαν σοβαρά, κάθε επόμενο σκυλί τους να είναι ενήλικο... και πάει λέγοντας... και, τα τελευταία χρόνια, να είναι ηλικιωμένο... για τους λόγους που καταλαβαίνεις.

Καταλαβαινω ακριβως τι λες. Απλα τον τελευταιο καιρο εχω φαει φρικη συνειδητοποιοντας οτι η Λαρα γεννηθηκε το 2000 και οτι δυστυχως δεν ειμαστε πλεον στην πρωτη νιοτη.

 

[nasouk]

Ρε παιδες , δεν κοιταω τον θανατο , την ζωη κοιταω καθε μερα και καθε λεπτο με τα σκυλια μου και γενικοτερα τολμω να πω.

 

[Eirini-Fontas]

Αυτο ακριβως, παρολο που και εγω "διαλεξα" μια φυλη με μικρο προσδοκιμο ζωης
8 με 10 χρονια ποτε δεν το σκεφτηκα σαν παραγοντα αρνητικο στο να μην
αποκτησω αυτη τη φυλη. Και δεν θα την αλλαζα με τιποτα!

Χαιρομαστε την καθε μερα με τα στραβα μας, τα αναποδα μας και με τα καλα μας!

 

[kango1]

Aυτό με το προσδόκιμο ζωής..

Ναι πάντα το σκεφτόμουν.. ενώ θα ήθελα πολλές μεγαλόσωμες φυλές..

Θα ήθελα αγγλικό μπουλντόγκ αλλά κολλάω να πάρω λόγο των πολλών προβλημάτων που την χαρακτηρίζουν..
Πάντα ήθελα Αγίου Βερνάρδου..και τρελαίνομαι για νέας γης..

Όμως παρατηρώ πως και η ηλικία στα σκυλιά είναι κάπως υποκειμενική.., πιο υποκειμενική από των ανθρώπων..
Δεν γίνεται να σου λέει κάποιος τόσο φυσικά πως το λαμπραντόρ του έζησε δεκαοκτό χρόνια και να συναντάς καθημερινά τα "αδύνατα"..

Άρα...ίσως τελικά δεν πρέπει να κολλάμε τόσο σε αυτά.., κανείς δεν ξέρει που θα φτάσει.., πως θα φτάσει.., το ταξίδι μετράει τελικά και όχι ο προορισμός..

 

[miminoula]

Όταν έψαχνα για την ράτσα που μου ταιριάζει... είχα κολλήσει στα English Bulldog...
Ένας από τους αποτρεπτικούς παράγοντες ήταν ο μέσος όρος ζωής που δίνανε, ο οποίος ήταν 8 έτη.
Έκατσα... άναψα τσιγάρο και δεν τελείωσε καν το τσιγάρο.
Δεν ήθελα να το "χάσω" τόσο γρήγορα.
Σαν χαρακτήρας δύσκολα αντέχω την απώλεια... δεν μου είναι εύκολο να ξέρω ότι... έρχεται τόσο γρήγορα!

 

[foibos]

Μακάρι να ξέραμε τι μας ξημερώνει η επόμενη μέρα.....

 

[matilda]

Ας πουμε οτι επιλεγω εναν σκυλο με προσδοκιμο 15 ετη. Ποιος μου εγγυαται οτι αυτος ή και εγω θα φτασουμε στο τελος της διαδρομης?

 

[miminoula]

Κανείς... απλά σκεπτόμενοι αισιόδοξα πιστεύω ότι απαντάμε... με την λογική του ότι όλα θα πάνε καλά!

 

[vagelis_ras]

Δεν σκέφτομαι σχεδόν ποτέ πόσο θα ζήσει , σκέφτομαι όμως ότι πρέπει να είμαι αντάξιος της αγάπης του για όσο ζήσει .

 

[matilda]

Ας ειμαστε λοιπον αισιοδοξοι. Ας χαρουμε τα σκυλια μας. τα σκυλια μας δεν σκεφτονται με νουμερα (αν και ειναι μεγαλα νουμερα!) ας μην το κανουμε και εμεις.

 

[Viviana]

Δυστυχώς το πόσο θα είναι κοντά μας δεν μπορούμε να το ξέρουμε,γιατί ας μη ξεχνάμε και τους αστάθμητους παράγοντες τη "κακιά ώρα" που λέμε. Προσωπικά δεν σκέφτηκα ποτέ το όριο ηλικίας σε μια φυλή,και συγκεκριμένα στο γ.π.που είναι η λατρεμένη μου!
Κάποια στιγμή δεν θα το αποφύγω το μοιραίο,όπως όλοι μας,αλλά εκείνο που μετράει είναι, όπως είπαν και τα παιδιά απο πάνω,να ζω τη κάθε στιγμή με το πιστό μου φίλο να τον κάνω χαρούμενο και να με κάνει χαρούμενη,να μαθαίνω απο αυτόν,κι αυτός απο εμένα κλπ.
Μακάρι ο Γρίφος να το είχε λύσει το πρόβλημα του γήρατος,θα ήταν πολύ καλύτερα!!!

 

[Grifos]

Να σας πω κάτι; Βλέπουμε πχ ότι ο Δανός ζει στατιστικά 9-12 χρόνια ενώ ένα Πουντλ γύρω στα 15 χρόνια (ό,τι θέλω γράφω, τα νούμερα είναι τελείως τυχαία) και μάλιστα όταν έμαθα πως κάποιο μέλος έχασε το σκύλο του, του το έγραψα κιόλας πως το θεωρώ πολύ γενναίο να επιλέξεις τη φυλή που αγαπάς και σου ταιριάζει παρά το συγκεκριμένο ''ανασταλτικό'' παράγοντα, αλλά η αλήθεια είναι πως αυτή τη στιγμή μιλάμε, γράφουμε και διαβάζουμε νούμερα. Είναι τελείως διαφορετικό να λες πως ο σκύλος σου θα ζήσει 10-12 χρόνια κι άλλο να ζεις μέρα με την ημέρα αυτά τα δέκα χρόνια, είναι μια ολόκληρη ζωή. Και τριακόσια να ήταν δε θα ήταν αρκετά, αλλά και πάλι η κάθε μέρα περνά και αφομοιώνεται μέσα μας γίνεται κομμάτι στην ψυχή μας.

 

[DogzLover]

Είναι εντελώς υποκειμενικό το όλο θέμα....Εγώ προσωπικά σκέφτομαι ότι μπορεί(κούφια η ώρα) να γίνει κάτι και να πεθάνει το σκυλί μου και σήμερα!Από την άλλη μπορεί να έτυχε να έχω το σκυλί που θα ζήσει περισσότερο από το καθένα και να μπούμε στο βιβλίο γκίνες...Ποιός μπορεί να το ξέρει αυτό...?Ζούμε το σήμερα και ότι είναι να γίνει...απλά θα γίνει, χωρίς να μας ρωτήσει...Έχει υπάρξει μια γ@μημένη στιγμή που είπα μέσα μου ''πάει πέθανε το σκυλί!'' και όμως είναι ακόμα εδώ!!!Σκέφτομαι τα όλα όσα έχουμε περάσει, και είναι τόσα πολλά σε τόσο λίγο διάστημα!!!
Όσο κυνηγάς τον χρόνο σε κυνηγάει και αυτός....
Πάντως αν μια φυλή μου άρεσε και είχε μικρό προσδόκιμο θα το σκεφτόμουν....

 

[vagelis_ras]

Το φυσιολογικό είναι να σκεφτούμε την απώλεια του σκύλου μας .
πόσοι όμως έχουν σκεφτεί το τι θα γίνει ο σκύλος μας σε τυχόν απώλεια δική μας .

 

[greedy]

Δεν εχω επιλεξει ποτε φυλη σκυλου,( η αυτη εμενα οπως εγραψε και ο φιλος johnk)που να εχω σκεφτει το προσδοκιμο ζωης.
Μονο οταν μεγαλωνουν αρκετα και φτανουν στην τριτη τους ηλικια μου καρφωνεται στο μυαλο αυτη η σκεψη.

Συμφωνω με τους φιλους πως πρεπει να χαιρομαστε την ζωη τους οση και αν ειναι.