Φόρος τιμής στους αδέσποτους ήρωες

[takisft]

Παρουσιάζουμε όλοι μας τα σκυλιά μας και καλά κάνουμε. Ταυτόχρονα, όπως όλοι ξέρουμε, υπάρχει ένας παράλληλος κόσμος στην έισοδο του σπιτιού μας, στον χώρο της γειτονιάς μας.
Θα ήθελα να σας συστήσω μερικούς από τους φίλους μου, που ζουν / έζησαν δίπλα στην οικογένεια μου για να μπουν και αυτοί στο κάδρο της ιστορίας αυτού του forum, και σαν ελάχιστο φόρο τιμής για την αγάπη που εισπράξαμε από αυτά.

Θα σας παρακαλούσα αν μπορείτε, να μας συστήσετε και εσείς τους δικούς σας ήρωες

Οι φωτογραφίες που ακολουθούν δείχνουν κάποια από τα σκυλάκια μας, καθόσον έχουν περάσει από την γειτονιά μας πάρα πολλά.
Τα ονόματά τους δίνονται πάντα από τα πιτσιρίκια μας που παιζουν μαζί με τα σκυλάκια και συνήθως είναι αυτά που τα υιοθετούν

Ας ξεκινήσω με την Κορίνα. Το αφεντικό της πλατείας με εργασία την φύλαξη. Καχύποπτη, αρχηγός, "λειώνει" για τα παιδιά, με έξτρα περιποιήσεις (φιλοξενία σε σπίτι στις δύσκολες καιρικά ημέρες, μπάνιο, περιποίηση τριχώματος κλπ). Την σώσαμε από φόλα και τώρα παραδίδει μαθήματα διόρθωσης στην τρελλή μικρή μας.

Δεύτερος ο Μαυρούλης ή Πατουσάκιας. Ώριμος, τα έχει τα χρονάκια του, με χαρακτηριστική την ακινησία του όταν κοιμάται (συνήθως στην είσοδο). Μάλιστα κάποιοι επισκέπτες μας έχου πει τρομαγμένοι ότι υπάρχει ένα πεθαμένο σκυλί στην είσοδο της πολυκατοικίας μας
Φιλικότατος και αυτός με τα παιδιά.

Το χαζό. Εγώ θα έλεγα το κακοποιημένο. Το λένε έτσι τα παιδάκια γιατί κυνηγάει συνέχεια τα μηχανάκια και φοβούνται ότι κάποια στιγμή θα χάσει την ζωλη του ή θα το φολιάσουνε.
Φιλικότατο με τα παιδιά, σύντροφος πολλές φορές στην βόλτα μας με την Bonny, αλλά και εγώ ανησυχώ πολύ για την ζωή του.

Και τα δύο τελευταία από το παρελθόν
Η Γουνίνα, ένας άγγελος θηριώδης, ένα αρνί που όμως κάποια στιγμή παρασύρθηκε από την επόμενη που θα σας γνωρίσω και άρχισε να εκτελεί ατσούμπαλα φύλαξη με αποτέλεσμα κάποια δαγκώματα σε αγνώστους.

Άφησα στο τέλος την αγαπημένη μου την Μαυρούλα. Φιλικότατη με τα παιδιά και αυτή αλλά στριμμένο άντερο. Κούκλα, αγέρωχη, έξυπνη (το μοναδικό σκυλί που επέζησε σε μία απάνθρωπη επίθεση με φόλες από έναν υπάνθρωπο. Όμως στην προσπάθεια της να κάνει φύλαξη παρέσυρε την Γουνίνα και άρχισαν να γίνονται επικίνδυνες για τους ξένους. Μετά από ένα "τελεσίγραφο" για φόλιασμα τις δώσαμε για υιοθεσία. Η Μαυρούλα μετά από 1 χρόνο μπλέχτηκε σε καυγά με άλλα σκυλιά και απεβίωσε. Η Γουνίνα ζει και βασιλευει κάπου έξω από την Αθήνα

Φιλαράκια, σας ευχαριστούμε για την αγάπη σας, και κάποια μας λείπετε πάρα πολύ.

 

[mareco]

Ωραίο θέμα.
Σχεδόν στενοχωριέμαι που εμείς στην γειτονιά μας, όσο καιρό ασχολούμαι εγώ τουλάχιστον, δεν κυκλοφορούν αδέσποτα.
Η πρώτη που εμφανίστηκε τον τελευταίο μήνα και με την οποία, ασχολούμαι προσωπικά, είναι η Εμμυ:

 

[takisft]

Εμείς εδώ που ζούμε, είμαστε σαν χώρος υποδοχής αδεσπότων. Λόγω άπλετου χώρου έρχονται και τα παρατάνε νομίζοντας ότι θα μειωθούν οι τύψεις τους (που τελικά δεν έχουν) και μετ'α φαντάζομαι οδηγούν προς τις ταβέρνες της Πάρνηθας.

 

[Νταβίνα]

στην παραλια οπου πειγεναμε με τον Τζερυ ειχαμε παρεουλα και τα αδεσποτακια (τις πρωτες μερουλες υπηρχαν αντιπαραθεσεις με τον Τζερυ μιας και ηταν καινουριος μετα τον σινιθισαν) κιχ δεν τολμουσε να πει ο κοσμος

 

[l.Kyveli]

Δεν έχω φωτογραφίες αλλά θα ηθελα να μιλήσω για τα αδέσποτα της ζωής μου.
Στο πρώτο σπίτι στην Αγία Παρασκευή όταν ημούν μικρή ακόμη εμφανίστηκε ένα μεγαλόσωμο μαύρο σκυλί, και ξεκινήσαν οι γονείς μου να την ταίζουν. Μιλάμε για εποχές 78-79. Πολύ καλός σκύλος, ξαφνικά συνειδητοποιούμε ότι είναι έγκυος. Ένα βαρύ χειμώνα με χιόνια την ανεβάζουμε στο σπιτι όπου και γεννάει 8 κουταβάκια. Μετά από λίγο τις κάνουμε εξετάσεις και βρίσκεται με καλαζάρ. Τα μωρά της τα δώσαμε , αυτή την κοιμίσαμε γιατί τότε δεν υπήρχε θεραπεία.
Στο επόμενο σπίτι η Ρουμπίνα μας. Κάνει τρεις γέννες εκ των οποίων βρίσκαμε σπίτι για όλα, και τον έναν τον κρατήσαμε και έγινε ο σκύλος μας. Ευτυχώς στο τέλος μας κόβει και την στειρώνουμε..(κάλλιο αργά..) Ακόμη και οι πιο στριμμένοι συγκάτοικοι στην πολυκατοικία με τα χρόνια την αποδέχονται , την ταίζουν , την αγαπούν (πραγματικά η μεταμορφωσή τους ήταν εντυπωσιακή)!
Μια μέρα και ενώ είχε τα δύο της κουτάβια , τον Φρίξο και την Έλλη τα χάνουμε όλα. Ψάχνουμε όλη τη γειτονιά ..τπτ! Μαθαίνουμε από γείτονες ότι πέρασε η εταιρία προστασίας (μην πω τπτ ) ζώων και τα μάζεψε....Καβαλάμε το αυτοκίνητο και τρέχουμε εκεί που ήταν τότε, ούτε που θυμάμαι που. Μετά από τα πολλά βρίσκουμε την Ρουμπίνα και την Έλλη έτοιμες για ευθανασία, μας λένε ότι πρέπει να υπογράψουμε για να τις πάρουμε και υπογράφουμε. Ο Φρίξος άφαντος...Γυρνάμε σπίτι και τον βλέπουμε στο γνωστό του στέκι. (είχε κρυφτεί και γλυτώσει την σύλληψη ) !!
Η Ρουμπίνα έζησε στον κήπο της πολυκατοικίας μας μέχρι 18 χρονών!!

 

[Chloe]

Στη γειτονιά μας υπήρχε μια αγέλη σκύλων, με την οποία έκανα παρέα τα τελευταία 4 χρόνια περίπου.

Ήταν η Τρελή, η Πριγκίπισσα, ο Ζόμπι, ο Μαυρούλης, ο Ασπρούλης και ο Παππούς.

Είχαν μαζευτεί όλα κάτω από ένα συγκεκριμένο σπίτι, όπου τα φρόντιζε ο κ. Παύλος, ένας ηλικιωμένος κύριος με δύο ημίαιμα σκυλιά δικά του ήδη. Ο κ. Παύλος έχει τεράστια αγάπη για τα σκυλιά. Η αγέλη αυτή τον είχε οδηγήσει σε ρήξη με τη μισή γειτονιά, που δεν ήθελε τα σκυλιά εκεί. Είχαν γίνει πολλές ιστορίες - μπορείτε να φανταστείτε. Με τον αγαπημένο μου συμμετείχαμε στη φροντίδα τους, και με τον καιρό δεθήκαμε πολύ μαζί τους. Ήταν όλα στειρωμένα, έκαναν τα εμβόλιά τους τακτικά, έτρωγαν (σαν τα βόδια είναι η αλήθεια). Η περιοχή ήταν σχετικά ασφαλής από αυτοκίνητα, αν και όχι τόσο, όσο νομίζαμε, όπως αποδείχτηκε αργότερα.

Αρχηγός της αγέλης ήταν η Τρελή. Ήρθε στη γειτονιά έγκυος. Ο γιατρός της "έβγαλε" 8 κουτάβια.

μια σκύλα με μεγάλη εξυπνάδα (έκανε κόλπα "κάτσε", "χέρι", "άλλο χέρι" κ.λπ, κ.λπ), πολύ τρυφερή με τους ανθρώπους, αλλά και μεγάλος τραμπούκος με τα άλλα σκυλιά. Ανάγκαζε όλα τα άλλα σκυλιά να την περιμένουν να φάει, συχνά τους έπαιρνε το φαγητό μέσα από το στόμα και δεν επέτρεπε στην Πριγκίπισσα να πατήσει το πόδι της στο γκαζόν - μόνο γύρω γύρω από το χώρο. Όταν πλησίαζε άλλο σκυλί την αγέλη το έδιωχνε με συνοπτικές διαδικασίες. Πρόπερσυ τη χάσαμε - την πάτησε φορτηγό την κακομοίρα, στα 6 της χρόνια.

Ο Ασπρούλης είναι τώρα 10 ετών περίπου ή και λίγο παραπάνω και είναι ο κλασσικός "μουργόσκυλος". Μέλος της αγέλης όποτε το ήθελε εκείνος, ήταν ο μόνος που πήγαινε κόντρα στην Τρελή και αμφισβητούσε την κυριαρχία της.
Δεν ξέρω γιατί τον ονόμασαν Ασπρούλη. Ο σκύλος έχει επάνω του όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Γυρνάει όλο τον δήμο Αμαρουσίου, Πεύκης-Λυκόβρυσης και αναρωτιέμαι πότε θα κουραστεί! Τον έχω βρει παντού! Έχει φίλους σε 10 γειτονιές και ξέρει πού να βρει φαϊ. Ξέρει πώς να περνάει το δρόμο εννοείται, ξέρει πώς να κερδίζει μεζέδες σε σουβλατζίδικα και ταβέρνες και γενικά, όλοι νομίζουν ότι ο Ασπρούλης τους λατρεύει. Είναι γεννημένος να επιβιώνει αυτός ο σκύλος και τον θαυμάζω. Άριστα κοινωνικοποιημένος, φυσικά, με τα πάντα... αλλά δε διστάζει να υπερασπιστεί τον εαυτό του... Πανέξυπνος...

Ο Παππούς ήταν ένας τεράστιος μαύρος σκύλος, πολύ γέρος. Ήταν 14ων ετών όταν τον γνώρισα. Φοβισμένος, δεν πλησίαζε ανθρώπους εύκολα, αλλά αρνάκι ο κακομοίρης. Στη γειτονιά τον φοβούνταν λόγω μεγέθους και χρώματος.
Του είχαν σπάσει τα πίσω του πόδια, είχε νοσηλευτεί για πολύ καιρό, αλλά τα πόδια του κόλλησαν στραβά και δεν μπορούσε να περπατήσει καλά. Σηκωνόταν και καθόταν με δυσκολία.
Στη γειτονιά, μια εποχή, βγήκαν κάποιοι και είπαν πως ο Παππούς επιτέθηκε πισώπλατα σε κάποιον και τον δάγκωσε. Δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση. Όποιος ήξερε έστω και λίγο το σκύλο, το γνώριζε αυτό. Απειλούσαν, όμως, οι γείτονες. Έβγαλα τότε μια αγγελία, όπου έλεγα ότι θα τον συντηρώ εφ' όρου ζωής σε όποιον τον πάρει. Δέχτηκα κάποιες προσφορές λίγο ύποπτες... Τελικά τον πήρε στο σπίτι της η κολλητή μου και τον φρόντισε μέχρι που πέθανε, λίγους μήνες μετά. Ήταν απίστευτα φοβισμένος αρχικά. Χαλάρωσε κι ευτύχισε όμως, τον τελευταίο καιρό.

Ο Μαυρούλης, ήταν νεαρόσκυλο, μεγάλο και μαύρο, επίσης, αλλά δειλό πολύ. Από κουτάβι, τα υπόλοιπα σκυλιά δεν τον είχαν πολυ-δεχτεί στην αγέλη. Έτσι καθόταν κάτω απ' το σπίτι του κου Παύλου όλη μέρα κι όλη νύχτα, στην είσοδο. Οι γείτονες τον είχαν δεχτεί γιατί φόβιζε τους πιθανούς κλέφτες.
Ήταν γλυκό πλάσμα, αλλά δεν τον είχα πολυ-γνωρίσει. Αν τον χάιδευες, τα άλλα μπορεί και να τον δάγκωναν (καλά, όχι η Πριγκίπισσα, αυτή τον έκανε παρέα). Ο Μαυρούλης, το καλοκαίρι που μας πέρασε, απλά χάθηκε μια μέρα, και δεν ξέρει κανείς τίποτα.

Κι έμειναν 2 σκυλιά, αδέλφια, η Πριγκίπισσα και ο Ζόμπι, τώρα κοντεύουν τα 6 νομίζω. Αυτά τα σκυλιά στη γειτονιά τα λατρεύουν όλοι - έχουν λόγους.
Βρέθηκαν φολιασμένα, μαζί με τη μάνα τους και τα αδέλφια τους - και ήταν τα μόνα που επιβίωσαν. Και τα δύο έχουν προβλήματα διαφόρων ειδών που τους έμειναν από τη φόλα - κυρίως νευρολογικής φύσης. Τα ταϊζουν όλοι σαν τρελοί, με αποτέλεσμα βέβαια να έχουν γίνει γουρούνια, κι έχουν κατακτήσει τους πάντες, με τον απίστευτο χαρακτήρα τους. Είναι δυο άγγελοι.
Τον Ζόμπι πριν λίγα χρόνια τον βρήκαμε μαχαιρωμένο από κάποιον, αλλά επιβίωσε.
Η Πριγκίπισσα είναι το πιο αγαπημένο μου σκυλί στη γη μετά τα δικά μου. Όλο γελάει. Προσπάθησα να της βρω σπίτι επί χρόνια, χωρίς αποτέλεσμα. Θα μου πεις, γιατί δεν την πήρες εσύ? Γιατί δεν με βολεύει, θα σου απαντήσω.
Γιατί ήθελα κανισάκι.
Το ίδιο και ο Ζόμπι, που είχα αποφασίσει κιόλας να υιοθετήσω, πιστεύοντας ότι δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να βρει σπίτι, αλλά τελικά δεν το έκανα. Λυπάμαι πολύ γι' αυτό, και ντρέπομαι.
Ωστόσο, ο Ζόμπι τα βράδια κοιμάται πια στον κ. Παύλο και η Πριγκίπισσα στο χασάπικο. Ελπίζω να είναι πάντα καλά.
Ο Ζόμπι

Η Πριγκίπισσα

 

[dimitra1971!]

Εχω υιοθετήσει αδεσποτο κουταβάκι απο 3 μηνών και δεν το έχω μετανιώσει. Ειχε βέβαια καλή παιδική ηλικία γιατι αν και τον πρώτο μήνα πειναγε τον δεύτερο τον ειχαν τα παιδάκια στην παραλία και τον επαιρναν συνεχεια αγκαλιά. ΕΙναι ανθεκτικό σκυλάκι, καλοπροαίρετο και μας λατρευει.
Τώρα ειναι 5 μηνών σχεδον.Το μειονέκτιμα ειναι οτι θα μας βγει σκυλαρος, αυτο δεν το ειχαμε υπολογισει. Αλλά θα κάνουμε τα πάντα να ήμαστε ολοι μαζί ευτυχισμένοι.Με βολτες και χάδια...

 

[johnk]

Η Φλόξυ και η Τατού...

Δημήτρη,

Σ’ ευχαριστώ ειλικρινά, που άνοιξες αυτό το θέμα!
Φανταστικό θέμα, για “πολύ συνειδητοποιημένους”…

Εδώ και μέρες θέλω να γράψω εδώ… Και βουλιάζω στις σκέψεις, με αντικρουόμενα συναισθήματα… Ένα τρυφερό χαμόγελο, ένα σφίξιμο αγωνίας και μερικές ανάμικτες αναμνήσεις… Ένα μικρό κουβάρι, δηλαδή… Και το χέρι δεν ακουμπούσε το πληκτρολόγιο…

Παρόλα αυτά, αποφάσισα να γράψω για ένα λόγο, Δημήτρη και φίλοι μου:
Για να προλάβω!!!
Έστω και μια φορά, να προλάβω να αποτίσω φόρο τιμής σε σκυλιά εν ζωή!!!

Να προλάβω να μιλήσω για μεγάλες (και όχι ανομολόγητες) αγάπες, που δεν θα αναφερθούν σε κανένα άλλο φόρουμ… σε κανένα “In Memoriam” της σελίδας οποιουδήποτε (φημισμένου ή όχι) εκτροφέα… σε καμία σελίδα facebook οποιουδήποτε ιδιοκτήτη σκύλου… έστω, σε καμία σελίδα οποιουδήποτε καταφυγίου αδέσποτων ζώων… ούτε στις σελίδες ”χαρίζονται”… ούτε στις σελίδες ”υιοθετήθηκαν”…

Για τις μεγάλες αγάπες που τις γνωρίζουν αρκετοί, αλλά προσπερνούν σαν να μην τις βλέπουν… Τις μεγάλες αγάπες, που τις ξέρουν πραγματικά, μόνο 3 οικογένειες… και ένας κτηνίατρος… άντε και μία πανσιόν… άντε και όλοι οι ένοικοι της πολυκατοικίας μου, που τους έχω ”πειθαναγκάσει” να τις αγνοούν, εφόσον δεν ενδιαφέρονται γι’ αυτές…

Ας μείνει, λοιπόν, αυτό το ”κάτι” εδώ, σ’ αυτή τη ζεστή γωνιά που άνοιξες…

Μετακόμισα στη γειτονιά μου πριν 7 χρόνια… Το καλοκαίρι του 2004… Σε μια γειτονιά που μας τράβηξε αμέσως, για αρκετά πράγματα, μεταξύ των οποίων (σε σχέση πάντα με τη θεματολογία του dogforum) τα δύο γνωστά άκρα:

- Πάρα πολλοί φιλόζωοι άνθρωποι, ορισμένοι από τους οποίους εθελοντές στα αδέσποτα… και πολλά αδέσποτα…
- Αρκετοί αλήτες, που δυσφημίζουν την έννοια “ιδιοκτήτης σκύλου”, αφήνοντας τις ακαθαρσίες των σκύλων τους στα πεζοδρόμια που θυμίζουν “ναρκοπέδια”… και βάζοντας έμμεσα σε κίνδυνο τη ζωή των σκυλιών, εφόσον κάποιος “τα πάρει” και βάλει φόλες…

Και, την ίδια μέρα της μετακόμισης, γνώρισα την αγέλη αδέσποτων της γειτονιάς μου, που είχε “έδρα” ακριβώς στη γωνία της πολυκατοικίας μας… Και που δεν έβλεπε με πολύ καλό μάτι την νέα άφιξη κάποιων ανθρώπων, ακριβώς στην καρδιά της περιοχής της! Τέσσερα σκυλάκια…

- Ο Ασπρούλης, αρχηγός (κατά πάσα πιθανότητα – δεν ήξερα καλά τότε) της αγέλης, ένας άσπρος σκύλος περίπου 3-4 ετών, μεσαίου – μεγάλου μεγέθους, που αν τον γνώριζα σήμερα θα έλεγα ότι μέσα του κυλάει πολύ αίμα από Dogo Argentino… Απλά, τότε δεν είχα ιδέα για τη φυλή…
Θα έλεγε κανείς ότι ήταν “κακιασμένος” σκύλος… Δεν άφηνε κανέναν (που δεν τον ήξερε καλά) να πλησιάσει την περιοχή και κανέναν απολύτως να πλησιάσει τα ζώα της αγέλης κοντύτερα από 1-2 μέτρα…
Εκτός από μια κυρία της γειτονιάς που τα τάϊζε, τα πήγαινε στο γιατρό, τους έδινε καθημερινά το ανθρώπινο χάδι…
Και, αργότερα, εμένα που τα τάιζα… Παρόλα αυτά, εμένα δεν με άφησε ποτέ να τον χαϊδέψω…

- Ο Παππούς, σοφός “Νέστορας” της αγέλης, ένα σκούρο καφέ, μεσαίου μεγέθους σκυλάκι, με πάρα πολύ αίμα Border Collie, ήδη πάνω από 13-14 ετών… Ενδεχομένως να ήταν ο “επίτιμος”… ο παλιός αρχηγός που δεν μπορούσε πια… ή ακόμα, μπορεί να ήταν ακόμα ο αρχηγός και, απλά, ο Ασπρούλης να ήταν ο πρώτος που υλοποιούσε τις επιθυμίες του… Το λέω αυτό, γιατί, κατά καιρούς, όλα τα σκυλιά τον κοίταζαν και έκαναν την κίνησή τους, ή τον κοίταζαν και σταματούσαν… υποδεχόντουσαν ή απέρριπταν, είναι δύσκολο να θυμηθώ, μιάς και όλες οι κινήσεις του ήταν ήρεμες, αδιόρατες, κουρασμένες…
Αυτός, ναι!!! Όχι μόνο με άφηνε να τον αγγίξω, αλλά ήταν ο πρώτος που επιζητούσε το χάδι μου… Κάθε μέρα, κάθε φορά που συναντιόμασταν…

- Η Φλόξυ, μια ξανθιά - καφέ σκυλίτσα (red, με τις σημερινές μου γνώσεις κυνοφιλικής ορολογίας), που (σήμερα) θα μπορούσε να θυμίζει κάτι σαν ένα μεγάλο Κοκόνι, ή/και σαν Κόκερ κλπ… Περίπου 7 ετών, εκείνη την εποχή… Αυτή ήταν, σίγουρα, η πρώτη σκύλα της μικρής αγέλης και δεν μπορούσε κανείς να νομίσει κάτι διαφορετικό… και το ”νούμερο 3” της αγέλης…
Μαζί με τον Ασπρούλη, ήταν οι πρώτοι που έβγαζαν τη φύλαξη της αγέλης τους και της περιοχής τους… Νευρική σκύλα…
Και νομίζω ήταν ο “φρουρός - συναγερμός” της ομάδας… αυτή γαύγιζε πρώτη στον κίνδυνο…

- Η Τατού, μια καφέ - γκρι και άσπρη σκυλίτσα που (ακόμα κι εγώ, εκείνη την εποχή) καταλάβαινες αμέσως πως έχει πολύ Αμερικανικό Akita… Περίπου 6-7 ετών κι εκείνη, στα ντουζένια της, τότε… Σχετικά μεγαλόσωμη και πολύ δυνατή σκύλα, ίσως δυνατότερη από τον Ασπρούλη…
Αυτή, δεν ήταν ιδιαίτερα κυριαρχική (ήταν μάλλον submissive, που θα λέγαμε σε άπταιστα Ελληνικά)… Ακολουθούσε μεν, αλλά “καθάρισε” δε, τις ελάχιστες φορές που χρειάστηκε…

Σιγά-σιγά, γνωριστήκαμε… Δέχτηκαν, επιτέλους, να τρώνε και το φαγάκι, τα αποφάγια, που τους άφηνα κι εγώ, σε συνεννόηση με την καλή κυρία απέναντι και με τον κύριο, λίγο πιο κάτω… Σε λίγο καιρό, απέκτησα τη Νίνα μου (που την είχε βρει η κόρη μας στα χιόνια, τον επόμενο χειμώνα)… Αλλά στάθηκε αδύνατον να ανεχτούν την παρουσία της, έστω και στη διέλευσή μας 2-3 μέτρα μακριά… Τότε είναι που απέκτησα τη συνήθεια να έχω μαζί μου ένα πολύ χοντρό πνίχτη, τον οποίο ανέμιζα στο χέρι μου όταν περνούσαμε (μαζί με τη Νίνα) από κοντά τους… πραγματικά αποτρεπτικός ο πνίχτης…

Διάφοροι ένοικοι των γύρω κατοικιών, είχαν αρχίσει τα μισόλογα του τύπου ”θα μας φάνε κανα παιδί” κλπ. Όλα αυτά, κυρίως χάρη στον Ασπρούλη, που ήταν ιδιαίτερα τσαμπουκάς (χαρακτηρισμός του τότε), δηλαδή επιθετικός (χαρακτηρισμός του τώρα)…

Και μετά, οι ”κακές παρέες”… Το φθινόπωρο του 2005, προστέθηκε στην αγέλη ένα (πραγματικό απ’ όλες τις απόψεις – ακόμα και από πλευράς χαρακτήρα, ήταν όπως λέει το πρότυπο!!!) αρσενικό Ελληνικό Ποιμενικό… Ποιος ξέρει από πού ήρθε… Και η αγέλη βρήκε τον αδιαμφισβήτητο αρχηγό της… και το γλυκό ήρθε κι έδεσε! Συχνά-πυκνά, άρχισαν να τραμπουκίζουν τους περαστικούς, σκύλους και ανθρώπους… Μέχρι και ο γιός μου, ένα βράδυ γυρνώντας από το φροντιστήριο, μου είπε πως παραλίγο να τον δαγκώσουν ο Ποιμενικός και ο Ασπρούλης…

Σε μένα (και στην κυρία απέναντι) ο προβληματισμός που εντάθηκε, δεν ήταν τόσο για το γιό μου (ή τους υπόλοιπους), όσο γιατί έβλεπα ξεκάθαρα τη συνέχεια… Το μέλλον των σκυλιών… Ετσι, βάλαμε τα μεγάλα μέσα και, τελικά, ο Ελληνικός Ποιμενικός βρήκε τη θέση του, τον πραγματικό του σκοπό: Μέχρι σήμερα, φυλάει τα πρόβατα και την αυλή ενός μοναστηριού στη Θήβα…

Και, πολύ γρήγορα, την Άνοιξη του 2006, ο Ασπρούλης εξαφανίστηκε… Λες και άνοιξε η γη και τον κατάπιε… Πολλά λέχθηκαν, πιο πολλά ακούστηκαν… Εγώ θέλω να φαντάζομαι ότι πέθανε σαν ήρωας… θέλω να φαντάζομαι ότι ”κάποιο βροχερό και σκοτεινό βράδυ” τον χτύπησε κάποια άλλη αγέλη σκύλων (κοντινή και αυτή, που διαθέτει 2 πολύ δυνατά αρσενικά σκυλιά – και όχι μόνο – τα οποία εκείνη την εποχή ήταν νεότατα) και ότι πέθανε όρθιος… ότι ”έζησε με το σπαθί και πέθανε απ’ το σπαθί”…

Και η δυνατή αυτή αγέλη έμεινε με τον γέρικο Παππούλη και τις δυό σκυλίτσες… Ο Παππούς αναγκάστηκε και ξαναπήρε το ”τιμόνι”! Δεν μπορούσε να τρέξει ο κακομοίρης, ίσα που περπατούσε, αργά αλλά περήφανα… Οι δυό σκυλίτσες, όμως, έκαναν αρκετά καλά τη δουλειά…

Ποια δουλειά? Μα τη φύλαξη της περιοχής τους… που είχε πλέον περιοριστεί στη γωνία της πολυκατοικίας μας και 50 μέτρα γύρω από το σταυροδρόμι… Και, σιγά-σιγά, άρχισαν τις βόλτες στη γειτονιά η άλλη αγέλη που σας είπα (που καμιά φορά έμπαιναν και σε κήπους και μαρκάριζαν), καθώς και ένας αρχοντικός – μοναχικός τσοπανόσκυλος (που τον φρόντιζαν στο μεθεπόμενο τετράγωνο)… Περνούσαν από εδώ, όποτε ήθελαν… αλλά δεν μπόρεσαν ποτέ να μπουν στον κήπο μας και στον απέναντι κήπο! Δεν μπόρεσαν ποτέ να μαρκάρουν στη γωνία της πολυκατοικίας μας, που ξεκουραζόταν συνήθως ο παππούλης…

Η αγέλη δεν ανέχτηκε, επίσης, ποτέ τη Νίνα μου…

Συνεχίζεται…

 

[johnk]

Συνέχεια…

Αυτά για μικρό διάστημα… Ξέχασα να σας πω ότι ο γηραιός Παππούς είχε ένα μεγάλο όγκο στο σαγόνι του, που μεγάλωνε γρήγορα… Ο κτηνίατρος, για όλους τους λόγους, μας είχε πει να μη γίνει τίποτα… για ένα σκύλο ήδη 16 ετών… Και το ίδιο καλοκαίρι άρχισε να περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας ξαπλωμένος… Είχα καθημερινή αγωνία για την τύχη του. Ένα απόγευμα, γυρίζοντας από τη δουλειά, ένιωσα ότι έχω κάποια διαίσθηση… περισσότερο από άλλες φορές… πήγα στη γνωστή γωνία… Ο Παππούς ξαπλωμένος… Μόλις με είδε, γύρισε ανάσκελα και κούνησε την ουρά του… Έμεινα εκεί και τον χάιδεψα για ώρα… Στην βραδινή βόλτα της Νίνας δεν τον ξαναείδα (μεταξύ μας, εκείνο το βράδυ δεν είδα κανένα από τα σκυλιά)… ούτε την επόμενη μέρα, ούτε και ποτέ άλλοτε… Είμαι σίγουρος ότι το απόγευμα εκείνο ξεκίνησε, αργά-αργά, την τελευταία του βόλτα προς το βουνό… Για να ξεκουραστεί μόνος του…

Και έτσι, το επόμενο βράδυ, ξαναείδα στη γωνία ”τους”, τις δυό σκυλίτσες, τη Φλόξυ και την Τατού…

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη γλώσσα σώματος: Η μία κολλημένη επάνω στην άλλη… Ετσι κάνουν, από τότε, στα δύσκολα… Διόσκουροι!!!

Η αγέλη τους, ξαφνικά χωρίς (λέω εγώ) το βάρος του γέρου Παππού, δυνάμωσε!
Οι σκυλίτσες ”ανέβηκαν”! 9 χρονών πια… Η Φλόξυ, αδιαμφισβήτητη, πλέον, αρχηγός… Η Τατού πολύ δυνατός ακόλουθος…

Οσοι ενδιαφερόμαστε, μπήκαμε στη διαδικασία κάποιου στοιχειώδους σχεδιασμού… Η απέναντι κυρία κι εγώ, ταΐζουμε και χαϊδεύουμε… Η απέναντι κυρία γιατρό και grooming (ναι, αγαπητοί μου φίλοι, 2 φορές το χρόνο έχει μπάνιο, κούρεμα και καλλωπισμό!)… Ο κύριος παρακάτω (μεγαλογιατρός, που δεν έχει χρόνο ούτε για να κοιμηθεί) ”τσοντάρει” στις δαπάνες… Και, κάθε καλοκαίρι, επί 1 μήνα που λείπουμε (είτε εμείς, είτε η απέναντι κυρία) οι σκυλίτσες πηγαίνουν σε πανσιόν… Έπρεπε να βλέπετε πως κάνουν σαν τρελές όταν επιστρέφουν!

Προσωπικά, επειδή προσέχω για να έχω (και επειδή είχα ακούσει τα …μισόλογα – έμμεσα πλην σαφή), σε μία συνέλευση της πολυκατοικίας, παλιότερα, έβαλα το θέμα στους υπόλοιπους ως εξής: ”αν πάρω χαμπάρι ότι κάποιος στραβοκοίταξε τις σκυλίτσες, θα είναι σαν να τον βλέπω να τσαλαπατάει το πτώμα του πατέρα μου”… Δεν ξέρω πως μου ήρθε, αλλά μέσα στα χρόνια που ακολούθησαν φάνηκε πειστικό επιχείρημα… Και να φανταστείτε (όσοι δεν με έχετε γνωρίσει προσωπικά) ότι ο προφορικός μου λόγος είναι πολύ πιο λιτός και μετρημένος από τον γραπτό… Ετσι, προσπάθησα να διασφαλίσω ότι οι συγκάτοικοί μου δεν θα κινηθούν εναντίον των σκυλιών, με οποιοδήποτε τρόπο…

Και αυτές μου το ανταπόδωσαν… Μέχρι σήμερα τα στέκι τους είναι ο κήπος μας και η πιλοτή της πολυκατοικίας, που τις προστατεύει από τον άνεμο και τη βροχή και το χιόνι… Κάθε βράδυ, η Φλόξυ περιμένει ξαπλωμένη στο χαλάκι της εισόδου και η Τατού λίγο πιο πέρα…

Και φτάσαμε αισίως στο 2011… Και η Φλόξυ και η Τατού είναι πλέον 14 χρονών…

Οι γριούλες μου!!!

Εχουν φτάσει στο σημείο να ανέχονται την παρουσία της Μόκας, δίπλα τους… ακόμα και στο σημείο να ανέχονται τον Casper!!!

Τα σύνορα της (μικρής) περιοχής τους έμειναν ίδια, οι σκύλοι της άλλης αγέλης περνάνε ακόμα προκλητικά μπροστά τους… αλλά κανείς δεν τολμάει να μαρκάρει στη γωνία μας ή να μπει στον κήπο μας… δυστυχώς, όμως, μπαίνουν καμιά φορά στον απέναντι, πλέον…
Δυσκόλεψαν τα πράγματα πια, τόσο που, πριν μερικούς μήνες, βρήκαμε την Τατού βαθιά τραυματισμένη, στο επάνω μέρος του κεφαλιού… Μπορεί να ήταν μεγάλος κυνόδοντας… Μπορεί να ήταν (πονάω που το σκέφτομαι) κάποιο κατσαβίδι…

Αν σας περιέγραφα τα χρώματά τους φέτος, δεν θα ήταν ίδια πια… Η κοκκινωπή Φλόξυ είναι πιο ξανθιά… και η καφέ-γκρίζα-άσπρη Τατού είναι πιο σταχτιά… Και οι μουρίτσες τους άσπρισαν… και είναι πιο κουρασμένες, ξαπλώνουν πολύ…

Ακόμα στέκονται η μία κολλημένη στην άλλη, για να αντιμετωπίσουν τον εισβολέα… Αλλά, τώρα, έχουν και την ”on-line” υποστήριξη της Μόκας και του Casper… Όταν αυτές δώσουν το σύνθημα, αρχίζουν να ηχούν τα ”κανόνια του Ναβαρόνε” από το μπαλκόνι μας… Και εκείνες παίρνουν περισσότερο θάρρος… όσο μπορούν…

Μια σκέψη με βασανίζει πολύ: Τι θα κάνω, αν η μία φύγει… Δεν ξέρω αν θα υπήρχε θεραπεία στην άλλη, ακόμα και αν την έπαιρνα σπίτι, για το ηλιοβασίλεμά της μαζί μας…

Ας μην το σκέφτομαι όμως… Φίλοι μου, σε λίγο θα φύγω για το σπίτι… Οπου θα με περιμένουν, πρώτες απ’ όλους, η Φλόξυ και η Τατού!!!

Υ.Γ. Υπόσχομαι ότι θα ανεβάσω και φωτογραφίες από τις γριούλες μου, που δεν είχα μαζί μου σήμερα…

 

[fani]

Παντα ταιζα αδεσποτα οπου και να ηταν αυτα!!
Πριν 10 χρονια περιπου και αφου πλεον εχουμε ενα μεγαλο σοκ(σεισμος)και βρισκομαστε να μενουμε σε λυομενα!
Εγω να πω την αληθεια περασα καλα,μαζευα οτι εβρησκα γατακια,ταιζα σκυλακι που περναγαν!!
Μια μερα βλεπω απο μακρια ενα μαυρο μικρο σκυλακι με ελαφρα στραβα τα δυο μπροστινα ποδαρακια του να περναει απο μπροστα μου(εκει ημασταν οπως στην εξοχη)!Αυτο ηταν τον φωναξα τον ταισα και κολλησε εκει!!
Και εγινε ο Μηστος της γειτονιας μας!!Τον ταιζαμε εμεις και η απεναντι οικογενεια,του ειχαμε τρομερη αδυναμια!!
Δε καθοταν να τον πιασει κανενας,εκτος απο εμενα!!Δε τον ειχαμε παει ποτε στο γιατρο!!Μονο λουρακια και τον καθαριζαμε απο τα τσιμπουρια!!
Με ακολουθουσε παντου με πηγαινε στο σχολειο,στο γηπεδο στην βολτα και οταν γυρναγα ηταν παντα εκει στο χαλακι του!!
Οταν εκανε κρυο-ζεστη τον εβαζα μεσα του ελεγα απλα ενα εκει θα κατσεις και δε πηγαινε πουθενα!!!
Ηταν πανεξυπνος και ηξερε τον τροπο για να κερδισει τους παντες...μια μερα εξαφανιστικε...για μια εβδομαδα τον εψαχνα παντου!!
Καθε μερα εβγαινα και σφηριζα με χαρακτηριστικο τροπο που μονο εκεινος ακουγε και ερχοταν,αλλα πουθενα!Μια μερα γυρναω και τον βλεπω απο μακρια σφηριζω και τρεχει και καθως γονατιζω πεφτει στην αγκαλια μου και με γλυφει,δε θα ξεχασω ποτε αυτη την στιγμη!
Ολα ηταν μια χαρα τα χρονια κυλουσαν και εμενα δε με ενοιαζε και τοσο που δε ειχαμε σπιτι(καλα ισως στα μεγαλα κρυα)γιατι με εναν τροπο ειχα σκυλακι!!!
Οσπου ηρθε αυτη η μερα που δε φανηκε ποτε παλι....μετα απο μερες τον βρηκε το παλικαρι που τον ταιζε και αυτος νεκρο απο φολα!!
Οταν μου το πε,απλα κλαιγαμε αγκαλια!!!
Και ετσι τελειωσε αυτη η τοσο γλυκια και ανεκτιμητη επαφη με τον Μηστο!!!
Φυσικα δε εχει φυγει ποτε απο την καρδια μου ηταν ο ''πρωτος''μου σκυλος!!!
Ακομα και σημερα ενω οι δικοι μου λενε τοσα για την Μοιρα, η φωτογραφια του ειναι στην βιτρινα της κουζινας των γονιων μου!!
Καποια στιγμη θα σκαναρω τις φωτογραφιες που εχω να τον θαυμασετε!!!

 

[takisft]

Γιάννη,
Όποιος σε έχει ακούσει να λες τη λέξη, «γριούλες»,καταλαβαίνει την σχέση σου με αυτές τις ψυχές. Το ήξερα πως θα γράψεις και το περίμενα με ανυπομονησία.
Σήμερα κατάλαβα ότι η προσμονή άξιζε τον κόπο.

Σε ευχαριστώ πολύ μέσα από την καρδιά μου

 

[johnk]

Η Φλόξυ και η Τατού (συνέχεια)...

Ανταποκρινόμενος στην υπόσχεσή μου, μερικές φωτογραφίες... Ισως οι τελευταίες?

Φίλοι μου, για τα μάτια σας και μόνο:
Οι γριούλες μου... τα "χρυσούλια" μου... τα ματάκια μου...

Η Φλόξυ





και η Τατού

 

[harryf3]

Σταματα αυτους τους "χαρακτηρισμους" Γιαννη, γιατι θα με πιασουν τα συναισθηματικα μου.
Δεν θα μου χαλασεις εσυ εμενα το ιματζ !!

 

[johnk]

Σταματα αυτους τους "χαρακτηρισμους" Γιαννη, γιατι θα με πιασουν τα συναισθηματικα μου.
Δεν θα μου χαλασεις εσυ εμενα το ιματζ !!

Συγνώμη, Αρη μου, δεν θέλω να "πέφτεις" τόσο πολύ, αλλά είπαμε:

Δεν ξέρω αν οι σκύλοι πηγαίνουν στον Παράδεισο...
Αλλά όταν πεθάνω, θάθελα να βρεθώ στο ίδιο μέρος..."

 

[ant]

Ρε παιδιά , δε μπορώ.
βούρκωσα πάλι..
τι να πω????
Τουλάχιστον χαίρομαι που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που αξίζουν να λέγονται άνθρωποι

 

[johnk]

Η Φλόξυ και η Τατού...

Σκέφτηκα, στην αρχή, να το γράψω στο θέμα με τα σκυλιά μου, που έχει πιο μεγάλη "ακροαματικότητα"... μήπως πάρω καμιά συμβουλή.
Αλλά, ξέρω πως αυτοί που "πρέπει" να το δουν, θα το ανακαλύψουν, έτσι κι αλλιώς...

Δεν ξέρω πόσο off-topic πέφτω, αλλά δεν νομίζω ιδιαίτερα.

Ετσι κι αλλιώς, φόρος τιμής είναι κι αυτό, στους αδέσποτους ήρωες... και, μάλιστα, μετά από ένα βράδυ που πέρασε με 4-5 βαθμούς θερμοκρασία... και έπεται μεγαλύτερη πτώση και χιονιάς...

Οπως έχετε καταλάβει, την ηλικία στις "γριούλες μου", εμείς οι 2-3 γείτονες που ενδιαφερόμαστε, τις μετράμε σε "χειμώνες"!

Και ο φετεινός χειμώνας (όπως και κάθε επόμενος - λέω τώρα, επειδή είμαι φύσει αισιόδοξος) είναι πιο δύσκολος από τον προηγούμενο... ο πιο δύσκολος απ' όλους... με έναν υπολογισμό ότι τα κοριτσάκια μπορεί να είναι γύρω στα 15, ίσως και παραπάνω...

Τις βλέπουμε, πιο ληθαργικές... πιο "φιλοσοφημένες"... με πιο πολύ "νερό στο κρασί τους"...

Να φανταστείτε, ενώ έχουν συνηθίσει κυρίως στα αποφάγια και στο περίσσευμα ανθρώπινου - μαγειρευτού φαγητού... άντε και σε νόστιμες (βλέπε: junk) κονσέρβες σκύλων... και, ενώ δεν έβαζαν (είναι και τα αδυνατισμένα - λιγοστά δόντια τους, βλέπετε) στο στόμα τους ξηρά τροφή... έχουν αρχίσει να "ζητιανεύουν" (και να τους αρέσει κιόλας) κροκέτες από την τροφούλα που δίνουμε για εκπαίδευση στον Casper, όταν η εκπαίδευση γίνεται στον κήπο...

Έτσι, έμαθαν αναγκαστικά και το "κάτσε + μείνε" με παράγγελμα, για να περιμένουν τη σειρά τους... πράγμα που εκπαιδεύει καλύτερα τον Casper, που δεν φανταζόμασταν (μέχρι πρότινος) ότι θα μπορεί να αντέχει "ζωντανές" περισπάσεις, στο μισό μέτρο απόσταση και να μένει αυτοσυγκεντρωμένος!

Το πολύ θετικό... αυτό που τις κρατάει ακμαίες ακόμα... αυτό που τους δίνει τις τελευταίες δυνάμεις να "υπερασπίζονται" την περιοχή τους (και μη γελάσετε πολύ) είναι πως νιώθουν τη Μόκα και τον Casper σαν μέλη της ευρύτερης αγέλης τους... μόλις οι γριούλες γαυγίσουν, δίνοντας το σύνθημα "ξένος στην περιοχή!!!"... τα σκυλιά μου και με το μεγαλύτερο φανατισμό ο Casper, αρχίζουν τις "κανονιές" από το μπαλκόνι... και, αν είναι μέσα, λυσσάνε για να τους ανοίξουμε να βγουν έξω και να συμπαρασταθούν!!!
Και, τώρα πλέον, πρέπει να είσαι πολύ τσαμπουκάς δεσποζόμενος σκύλος (ή νάσαι αδέσποτος που δεν του αρέσουν οι "αγαθές" σχέσεις - πράγμα σπάνιο), ώστε να αγνοείς το γαύγισμα του Casper...

Δε σας περιγράφω τι γίνεται, αν τα σκυλιά μου είναι στον κήπο και οι γριούλες δώσουν το σύνθημα... ο Casper, με τα μυαλά στα κάγκελα (κυριολεκτώντας)!!!

Ξέρω, πλατιάζω και πάλι... αλλά δεν αντέχω να μη γράψω γι' αυτές όσα μου έρχονται στο μυαλό και γεμίζουν την ψυχή μου...

Εκτός, λοιπόν, από τους 2-3 που τις προσέχουμε, έχει σχηματιστεί γύρω μας κι ένα μικρό - άτυπο "lobby" κατοίκων της πολυκατοικίας μου, που έχει εξοικειωθεί... τις φωνάζει με τα ονόματά τους... έχει μάθει (αυτό είναι προχθεσινό ανέκδοτο!) ότι είναι και οι δύο θηλυκές, δηλαδή ότι η μεγαλόσωμη δεν είναι "αρσενικιά"... τους δίνει το υπόλοιπο από τα σουβλάκια που μένουν... και, κυρίως, ανέχεται με συμπάθεια την παρουσία τους στο καταφύγιο της πυλωτής μας...

Ετσι, λοιπόν, φέτος σφίξαμε τα δόντια και είπαμε "άντε, να βγάλουν και αυτό το χειμώνα"... και του χρόνου, βλέπουμε τι γίνεται...

Πρόσφατα, πήραμε δυό "κρεβατάκια" (αυτά που έχουν και πλάτη και πλευρά)... και βάλαμε μέσα και μαλακά στρωσίδια... και τα τοποθετήσαμε στον απάνεμο τοίχο... δίνοντας εντολή στο συνεργείο καθαρισμού, να μην ξεπλένει το σηγκεκριμένο σημείο...

Ομως, χτες το πρωί, είδα το εξής: Στη γωνία, δίπλα στο κρεβατάκι της Φλόξυ, ήταν βρεγμένα...
Μαρκάρισμα κάποιου αρσενικού (της άλλης αγέλης), που περασε το βράδυ, για να επιβληθεί? και που δεν τον ακούσαμε? ή, που δεν τον έδιωξαν κάν?
Κατούρησε η Φλόξυ ακριβώς δίπλα στο σημείο που κοιμάται, μετά από 15 χρόνια?
Και, στη συνέχεια, είδα ότι και τα στρωσίδια ήταν πολύ βρεγμένα... και η Φλόξυ είχε μετακινήσει και αναποδογυρίσει το κρεβατάκι, για να ξαπλώνει στα ζεστά...
Το κρεβατάκι της Τατού ήταν άθικτο...

Αντικαταστήσαμε τα στρωσίδια, βάλαμε το κρεβατάκι στη θέση του... και σήμερα το πρωί, τα ίδια... το κρεβατάκι της Φλόξυ μετακινημένο και ανάποδα... τα στρωσίδια υγρά μεν, αλλά όχι πολύ... ίσα-ίσα που ένιωθες την υγρασία... και εκείνη, γαλήνια και ήρεμη, ξαπλωμένη στο αναποδογυρισμένο κρεβατάκι...

Πάλι κάποιος άλλος σκύλος?
Μήπως τα σημαδεύει η ίδια? θα μου φαινόταν παράξενο... είναι πολύ έξυπνη (και έμπειρη) για να βρέχει τη φωλιά της...
Μήπως (λέω, τώρα) η γριούλα μου έχει αρχίσει και έχει ακράτεια? που δεν την βλέπαμε όσο κοιμόταν στο χώμα, ή στην ψάθα της εισόδου?

Καμιά ιδέα, φίλοι μου, για το πως το διαπιστώνω (εκτός από το να ξενυχτήσω στον κήπο)... γιατί, τα στρωσίδια πλένονται γρήγορα, αλλά στεγνώνουν πολύ αργά... και θα τελειώσουν, πριν τελειώσει το κρύο... όχι, δεν έχω στεγνωτήριο...

Ο γιατρός θα το διαπίστωνε, αν την πήγαινα για εξέταση?

Σας κούρασα λιγάκι, αλλά είναι η πρώτη φορά που ζητάω μιά συμβουλή δημόσια...

 

[Veronica]

Αν την πάρεις σπίτι σου, θα δεις. Δεν έχω άλλη συμβουλή.
Αν δεν έχει ακράτεια τελικά, μήπως να περιφράξετε τον χώρο τους;

 

[Nizinny]

Μυριζουν κατουριλα τα στρωματακια? Φανταζομαι οτι μεσα στην εισοδο της οικοδομης δεν θα συμφωνουσαν και οι υπολοιποι ενοικοι να μπουν ε? Εστω για ενα 8-10ωρο το βραδυ?

 

[johnk]

1. Αν την πάρεις σπίτι σου, θα δεις. Δεν έχω άλλη συμβουλή.
2. Αν δεν έχει ακράτεια τελικά, μήπως να περιφράξετε τον χώρο τους;

Αγαπητή Veronica,

1. Το έχω σκεφτεί φευγαλέα... αλλά, δεν είναι ότι πιο εύκολο... για σκέψου:
- χωρίς την παρέα της, έστω και για ώρες, θα μαραζώσει, θα λυσσάξει, θα θέλει να φύγει...
- έχεις φανταστεί τα 4 συγκεκριμένα σκυλιά (για ένα διημεράκι!)και ένα γάτο στο ίδιο σπίτι? Οταν, μάλιστα, οι συγκεκριμένες έχουν μάθει να τις κυνηγάνε τις γάτες...

2. Τώρα, αν διανοηθούμε και να περιφράξουμε το χώρο τους... μας βλέπω εμάς να χρησιμοποιούμε τα κρεβατάκια τους, σε κανένα βουνό, γιατί θα μας πετάξουν έξω!!!

 

[yasemin]

Το πιο πιθανο ειναι να εχει ακρατεια λογω ηλικιας.
Ρωτησε τον κτηνιατρο σου για το Propalin 5%.