Ορμώμενος από ένα ποστ του Βαγγέλη/Ρας, σκέφτηκα κάτι που έχω νιώσει κι είμαι σίγουρος κι οι περισσότεροι, όταν κάποια βράδια βαριανασαίνουν ή σε ακόμη πιο άσκημες στιγμές, την ανησυχία, το φόβο, τη γραμμή που φαίνεται στο βάθος, πως τα χρόνια περνούν και ο χρόνος ποτέ δεν είναι αρκετός.
Αλίμονο για καμιά σχέση πραγματικής σημασίας ο χρόνος ποτέ δε φτάνει. Πώς να φτάσει; Πάντα υπάρχει και κάτι άλλο που πρέπει να κάνεις την ίδια στιγμή παρά να μοιραστείς περισσότερες στιγμές με τους πραγματικά σημαντικούς.
Ναι αλλά ξέρεις πως είναι πραγματικά σημαντικοί. Απλά εκπλήσσεσαι, όταν το νιώσεις για κάποιον που δε μιλάει, αλλά επικοινωνεί, που δεν προσφέρει υλικά, μα πολύ περισσότερα, που είναι πάντα δίπλα σου, συναισθήματα πράγματι πρωτόφαντα.
Και πώς θα ένιωθες αν κάποιος εκπλήρωνε την ευχή που νιώθεις μέσα σου μα δεν τολμάς να κάνεις ''Να είναι γερά, μακάρι να ζούσαν για πάντα, ή έστω όσο κι εγώ. Αυτό τώρα να το ζήσω για πάντα, με τους ίδιους χαρακτήρες όχι άλλους, μαζί για πάντα''.
Μα το ''για πάντα'' είναι πάρα πολύς καιρός. Θα αντέχατε; Θα γουστάρατε; Πώς θα ήταν η ζωή σου αν ακόμη είχες τον πρώτο σου σκύλο, ναι ξέρεις ποιόν λέω, αυτόν στην αρχή που δεν ήξερες τα πάντα κι έκανες λάθη μέσα απ' τα οποία δεν μάθαινες με την πρώτη, το σκύλο αυτό που περνώντας από διάφορα βήματα στην πορεία σου, κάπου κάπου τον αμελούσες.
Πώς θα ήταν να είχες μια ακόμη ευκαιρία μαζί του; Πώς θα ήταν να μην υπήρχε τέλος;
Θα έμπαινες άραγε ποτέ στο τριπάκι να πάρεις έναν ακόμη σκύλο, να δοκιμάσεις μια νέα φυλή; Θα μάθαινες ποτέ πραγματικά αυτά που τώρα ξέρεις;
Πώς θα ήταν η ζωή σου μέσα από ατέρμονες σχέσεις; Με συνεχόμενες ευκαιρίες; Θα ήταν όλα ευτυχία, ή θα έλεγες ''δε βαριέσαι, ας κακιώσει, έχουμε την αυριανή ημέρα να τα κάνω όλα καλύτερα'' και θα πέρναγαν οι μέρες κι εσύ θα σκεφτόσουν το ίδιο, γιατί θα είχες πραγματικά πάρα πολλές ευκαιρίες;
Τώρα που γράφω αυτά το ζεις, μέσα απ' το δικά μου λόγια, γυρνάς και κοιτάς το σκύλο σου που κάθεται δίπλα σου, ή βρίσκεται κάπου στο σπίτι και το σκέφτεσαι. Μα τί σκέφτεσαι; Ποιά είναι η πρώτη σκέψη που σου περνά απ' το μυαλό;
Δε λέω κάτι που δεν έχεις ήδη σκεφτεί τα βράδια που κοιμάται ήσυχα στα πόδια σου, μετά από μια έντονη βόλτα, σε στιγμές που μόνο εκείνος ήταν δίπλα σου και κατάλαβε, κατάλαβε χωρίς λόγια, αυτό που εκείνη τη στιγμή ήσουν ανίκανος ούτως ή άλλως να εκφράσεις με κουβέντες.
Πώς θα ήταν η ζωή για 'σενα; Θα ένιωθες όμορφα; θα ένιωθες πώς είναι δίκαιο; Θα επέμενες όπως επιμένεις τώρα να ζήσετε όσο περισσότερα μαζί; Θα έδινες τον καλύτερο σου εαυτό;
Θα σε τρόμαζε άραγε η ευθύνη, η πραγματικότητα του ''για πάντα μαζί'';
Μακάρι να γινόταν κι ας έπρεπε να παλεύω καθημερινά με τον εαυτό μου για να γίνω καλύτερος, να μη γίνω ανάλγητος κι εξωφρενικά εγωιστής.
Καλή Χρονιά με υγεία, πολλές ποιοτικές στιγμές και μακάρι να φτάσει αυτή η σκέψη στον Άγιο Βασίλη κι ίσως Στο Θεό.
Αλίμονο για καμιά σχέση πραγματικής σημασίας ο χρόνος ποτέ δε φτάνει. Πώς να φτάσει; Πάντα υπάρχει και κάτι άλλο που πρέπει να κάνεις την ίδια στιγμή παρά να μοιραστείς περισσότερες στιγμές με τους πραγματικά σημαντικούς.
Ναι αλλά ξέρεις πως είναι πραγματικά σημαντικοί. Απλά εκπλήσσεσαι, όταν το νιώσεις για κάποιον που δε μιλάει, αλλά επικοινωνεί, που δεν προσφέρει υλικά, μα πολύ περισσότερα, που είναι πάντα δίπλα σου, συναισθήματα πράγματι πρωτόφαντα.
Και πώς θα ένιωθες αν κάποιος εκπλήρωνε την ευχή που νιώθεις μέσα σου μα δεν τολμάς να κάνεις ''Να είναι γερά, μακάρι να ζούσαν για πάντα, ή έστω όσο κι εγώ. Αυτό τώρα να το ζήσω για πάντα, με τους ίδιους χαρακτήρες όχι άλλους, μαζί για πάντα''.
Μα το ''για πάντα'' είναι πάρα πολύς καιρός. Θα αντέχατε; Θα γουστάρατε; Πώς θα ήταν η ζωή σου αν ακόμη είχες τον πρώτο σου σκύλο, ναι ξέρεις ποιόν λέω, αυτόν στην αρχή που δεν ήξερες τα πάντα κι έκανες λάθη μέσα απ' τα οποία δεν μάθαινες με την πρώτη, το σκύλο αυτό που περνώντας από διάφορα βήματα στην πορεία σου, κάπου κάπου τον αμελούσες.
Πώς θα ήταν να είχες μια ακόμη ευκαιρία μαζί του; Πώς θα ήταν να μην υπήρχε τέλος;
Θα έμπαινες άραγε ποτέ στο τριπάκι να πάρεις έναν ακόμη σκύλο, να δοκιμάσεις μια νέα φυλή; Θα μάθαινες ποτέ πραγματικά αυτά που τώρα ξέρεις;
Πώς θα ήταν η ζωή σου μέσα από ατέρμονες σχέσεις; Με συνεχόμενες ευκαιρίες; Θα ήταν όλα ευτυχία, ή θα έλεγες ''δε βαριέσαι, ας κακιώσει, έχουμε την αυριανή ημέρα να τα κάνω όλα καλύτερα'' και θα πέρναγαν οι μέρες κι εσύ θα σκεφτόσουν το ίδιο, γιατί θα είχες πραγματικά πάρα πολλές ευκαιρίες;
Τώρα που γράφω αυτά το ζεις, μέσα απ' το δικά μου λόγια, γυρνάς και κοιτάς το σκύλο σου που κάθεται δίπλα σου, ή βρίσκεται κάπου στο σπίτι και το σκέφτεσαι. Μα τί σκέφτεσαι; Ποιά είναι η πρώτη σκέψη που σου περνά απ' το μυαλό;
Δε λέω κάτι που δεν έχεις ήδη σκεφτεί τα βράδια που κοιμάται ήσυχα στα πόδια σου, μετά από μια έντονη βόλτα, σε στιγμές που μόνο εκείνος ήταν δίπλα σου και κατάλαβε, κατάλαβε χωρίς λόγια, αυτό που εκείνη τη στιγμή ήσουν ανίκανος ούτως ή άλλως να εκφράσεις με κουβέντες.
Πώς θα ήταν η ζωή για 'σενα; Θα ένιωθες όμορφα; θα ένιωθες πώς είναι δίκαιο; Θα επέμενες όπως επιμένεις τώρα να ζήσετε όσο περισσότερα μαζί; Θα έδινες τον καλύτερο σου εαυτό;
Θα σε τρόμαζε άραγε η ευθύνη, η πραγματικότητα του ''για πάντα μαζί'';
Μακάρι να γινόταν κι ας έπρεπε να παλεύω καθημερινά με τον εαυτό μου για να γίνω καλύτερος, να μη γίνω ανάλγητος κι εξωφρενικά εγωιστής.
Καλή Χρονιά με υγεία, πολλές ποιοτικές στιγμές και μακάρι να φτάσει αυτή η σκέψη στον Άγιο Βασίλη κι ίσως Στο Θεό.
