ναι ρε φίλε αυτό σκέφτομαι πόσο περισσότερα ζωάκια θα ήταν καταδικασμένα σε μια ζωή στους δρόμους.
Ποιητική αδεία: Κι αν ζούσανε για πάντα;
- Thread starter Grifos
- Ημερομηνία δημιουργίας
Ναι αλλα φαντασου πόσο πιο πολυ θα σε έκανε να ψαχτεις η μακροχρόνια δέσμευση. Πόσο αφοσιωμένος θα έπρεπε να είσαι για να κανεις το βήμα.
Μπορεί οι περιπτώσεις που ανεφερες να μειώνονταν. Όχι μόνο στην απόκτηση λάθος φυλής. Στην απόκτηση σκύλου γενικότερα...
Φίλε Grifos,
Το διαβάζω το θέμα, από την παραμονή της Πρωτοχρονιάς... είδα και τα όμορφα βιντεάκια...
Και δεν "βγαίνουν" λόγια, παρότι είμαι άσσος στο ..."bullshiting"!
Δύσκολο θέμα, αν θέλω να είμαι, κατ' ελάχιστο, σοβαρός...
Για πάντα...
Πριν λίγα χρόνια:
Να σου το πω, τώρα, αλλιώς:
Μιά από τις πρώτες μέρες του Casper στο σπίτι μας, έκανε κάποια από τις άπειρες αταξίες του και τον μάλωσα... γύρισε και με κοίταξε, όχι ακριβώς κατάφατσα, αλλά με εκείνο το πλάγιο βλέμμα... και, Θεέ μου, φοβήθηκα...
Ήταν ένα βλέμμα που θα μπορούσες να το κατατάξεις στο φάσμα, από "σκληρό" έως "παγωμένο"...
Και, αυτόματα, έκανα τη σκέψη: "το επόμενο σκυλί μου, θα είναι σίγουρα ενήλικο (αν όχι ηλικιωμένο) αδέσποτο"...
Και έκανα (ορκίζομαι, μόνο για 1 δευτερόλεπτο!) τη σκέψη: "τι θα γίνει, ρε γαμώτο, αν δεν μπορέσουμε? τι φυλή διάλεξα? ευθανασία?"... το έχω "μοιραστεί" και με pm με άλλο μέλος του φόρουμ, για την περίπτωση που δεν με πιστεύεις...
Και, κατόπιν: "αν όχι εγώ, που τον διάλεξα, τότε ποιός?" Και χαμογέλασα με τη στιγμιαία απαισιοδοξία μου...
Και αυτός, τον τελευταίο καιρό, μου το ανταποδίδει απλόχερα: "αν όχι εσύ, τότε ποιός?"... και έρχεται και χώνει τη μουσούδα του, ανάμεσα στα χέρια μου, για να ειπράξει τα χάδια του και να ξεκουραστεί...
Δύσκολες έννοιες και οι δύο: Το "ποτέ" και το "πάντα"...
Αν ζούσε "για πάντα", η επιλογή θα ήταν πολύ δύσκολη, τοσο στη φυλή, όσο και στο άτομο...
Αν ζούσε "για πάντα", σε κάθε περίπτωση, θα υπήρχαν πολύ λιγότερες φυλές... η ματαιοδοξία μας θα ήταν πιο "χαλιναγωγημένη"...
Και, σίγουρα, αν ζούσε "για πάντα", θα μάθαινε τόσα πολλά, που δεν ξέρω ποιός θα ήταν αρχηγός, στο τέλος...
Το διαβάζω το θέμα, από την παραμονή της Πρωτοχρονιάς... είδα και τα όμορφα βιντεάκια...
Και δεν "βγαίνουν" λόγια, παρότι είμαι άσσος στο ..."bullshiting"!
Δύσκολο θέμα, αν θέλω να είμαι, κατ' ελάχιστο, σοβαρός...
Για πάντα...
Πριν λίγα χρόνια:
Μιά γνωστή τοπική δημοσιογράφος της Φλοριντα, έφυγε μετά τη δουλειά από το ραδιοσταθμό...
Παρέα με το 5χρονο αρσενικό Labrador της...
Λίγο πριν φτάσει σπίτι, έκανε αυτό που συνήθιζε καθημερινά, στη διάρκεια της αφόρητης ζέστης...
Επεσε στο κανάλι που διέσχιζε τη γειτονιά, για να κολυμπήσει και να δροσιστεί...
Ακουσε τον παφλασμό του νερού, από τη βουτιά της... όμως, δεν ήταν μόνο αυτό...
Το επόμενο πράγμα που άκουσε με φρίκη, ήταν ο (γνωστός στην περιοχή) ήχος από το κολύμπι του αλιγάτορα...
που ερχόταν...
Το αμέσως επόμενο πράγμα που άκουσε, ήταν ένας "βρυχηθμός", ένα "μούγκρισμα" και ένας παφλασμός στο νερό...
Είχε παγώσει, δεν μπορούσε κάν να κοιτάξει...
Μετά... ο γνωστός ήχος από το σώμα του αλιγάτορα που απομακρυνόταν...
Το Labrador της, ο πιστός της σύντροφος... είχε, μόλις, δώσει τη μάχη του... και τη ζωή του...
Για να ζήσει εκείνη...
Για "πάντα"...
Παρέα με το 5χρονο αρσενικό Labrador της...
Λίγο πριν φτάσει σπίτι, έκανε αυτό που συνήθιζε καθημερινά, στη διάρκεια της αφόρητης ζέστης...
Επεσε στο κανάλι που διέσχιζε τη γειτονιά, για να κολυμπήσει και να δροσιστεί...
Ακουσε τον παφλασμό του νερού, από τη βουτιά της... όμως, δεν ήταν μόνο αυτό...
Το επόμενο πράγμα που άκουσε με φρίκη, ήταν ο (γνωστός στην περιοχή) ήχος από το κολύμπι του αλιγάτορα...
που ερχόταν...
Το αμέσως επόμενο πράγμα που άκουσε, ήταν ένας "βρυχηθμός", ένα "μούγκρισμα" και ένας παφλασμός στο νερό...
Είχε παγώσει, δεν μπορούσε κάν να κοιτάξει...
Μετά... ο γνωστός ήχος από το σώμα του αλιγάτορα που απομακρυνόταν...
Το Labrador της, ο πιστός της σύντροφος... είχε, μόλις, δώσει τη μάχη του... και τη ζωή του...
Για να ζήσει εκείνη...
Για "πάντα"...
Να σου το πω, τώρα, αλλιώς:
Μιά από τις πρώτες μέρες του Casper στο σπίτι μας, έκανε κάποια από τις άπειρες αταξίες του και τον μάλωσα... γύρισε και με κοίταξε, όχι ακριβώς κατάφατσα, αλλά με εκείνο το πλάγιο βλέμμα... και, Θεέ μου, φοβήθηκα...
Ήταν ένα βλέμμα που θα μπορούσες να το κατατάξεις στο φάσμα, από "σκληρό" έως "παγωμένο"...
Και, αυτόματα, έκανα τη σκέψη: "το επόμενο σκυλί μου, θα είναι σίγουρα ενήλικο (αν όχι ηλικιωμένο) αδέσποτο"...
Και έκανα (ορκίζομαι, μόνο για 1 δευτερόλεπτο!) τη σκέψη: "τι θα γίνει, ρε γαμώτο, αν δεν μπορέσουμε? τι φυλή διάλεξα? ευθανασία?"... το έχω "μοιραστεί" και με pm με άλλο μέλος του φόρουμ, για την περίπτωση που δεν με πιστεύεις...
Και, κατόπιν: "αν όχι εγώ, που τον διάλεξα, τότε ποιός?" Και χαμογέλασα με τη στιγμιαία απαισιοδοξία μου...
Και αυτός, τον τελευταίο καιρό, μου το ανταποδίδει απλόχερα: "αν όχι εσύ, τότε ποιός?"... και έρχεται και χώνει τη μουσούδα του, ανάμεσα στα χέρια μου, για να ειπράξει τα χάδια του και να ξεκουραστεί...
Δύσκολες έννοιες και οι δύο: Το "ποτέ" και το "πάντα"...
Αν ζούσε "για πάντα", η επιλογή θα ήταν πολύ δύσκολη, τοσο στη φυλή, όσο και στο άτομο...
Αν ζούσε "για πάντα", σε κάθε περίπτωση, θα υπήρχαν πολύ λιγότερες φυλές... η ματαιοδοξία μας θα ήταν πιο "χαλιναγωγημένη"...
Και, σίγουρα, αν ζούσε "για πάντα", θα μάθαινε τόσα πολλά, που δεν ξέρω ποιός θα ήταν αρχηγός, στο τέλος...
Πάντως μ' αυτά που έχω συγκεντρώσει να λες ή ενίοτε να μου λες για τον Casper, επιβεβαιώνω για άλλη μια φορά πως μου χρωστάς γνωριμία με την κοράκλα, αλλά αυτόν τον κύριο δεν ξέρω αν θα ήθελα να τον συναντήσω.
off-topic και συγγνώμη, για χιλιοστή φορά...
Την "κοράκλα" οπωσδήποτε!
Παρότι, πίστεψέ με, πιο εύκολα θα σε "αποδεχτεί" ο "κύριος" και θα σε κάνει φίλο του... και πιο διστακτικά (και θα χρειαστεί το "χρόνο της") η κοράκλα!!!
