Έχω καταλήξει ότι η σχέση σκύλου-ερεθιστή-χειριστή έχει περισσότερο να κάνει με το τι θέλεις να κάνεις με τον σκύλο σου. Δηλαδή δε θεωρώ πρόβλημα το να πίνεις μπύρες με τον ερεθιστή και να αράζει ο σκύλος από δίπλα άμα κάνεις άθλημα. Τελείωσε το παιχνίδι, είμαστε παρέα. Αν από την άλλη αυτό που σε ενδιαφέρει είναι πραγματικά καθήκοντα προστασίας, ο ερεθιστής πρέπει να θεωρείται κίνδυνος, δεν παίζουμε για το μανίκι αλλά αμυνόμαστε δια της επίθεσης.
Κάνοντας προπονήσεις για σωματοφυλακή με τον τσοπάνη μου, δε μπορούσε να πάρει σοβαρά το φιλαράκι μας με το μανίκι. Για να μας κάνει τη χάρη και να τον αφήσουμε ήσυχο, έκανε ένα γκρ, γαβ, άντε κι ένα δάγκωμα, χωρίς ψυχή, κι αυτά με πίεση. Σε τεστ με άλλο φίλο μου ερεθιστή που δεν τον είχε δει ποτέ, είχε πολύ πιο γρήγορη ανταπόκριση. Σε δεύτερο τεστ με κορυφαίο ερεθιστή που είχαμε την τύχη να τον πετύχουμε Ελλάδα, είδα άλλον σκύλο. Πρώτη φορά είδα τον Λέοντα να αγριεύει τόσο σε άνθρωπο, να χει πάρει το θέμα πάνω του και να σημειώσω ότι ο άνθρωπος δε φόραγε φόρμα ή μανίκι. Ο συγκεκριμένος όμως είχε την κατάλληλη γλώσσα σώματος ώστε να βγάλει άμυνα στον σκύλο μου. Για μένα ο 3ος ήταν ο τέλειος ερεθιστής λαμβάνοντας υπόψη ότι έχω ελληνικό ποιμενικό, δηλαδή έναν σκύλο με δική του κρίση που θα αποφασίσει αυτός αν ο άλλος είναι απειλή και καθόλου δεν τον ενδιαφέρει το μανίκι. Το λέω σε αντίθεση με έναν γ.π. ή μαλινουά που συνηθίζονται στα αθλήματα, που θα σε κοιτάει στα μάτια τι θες και θα έχει πιο ανεπτυγμένο prey drive (γιατί ο τσοπάνης μου έχει μηδενικό).